Забур 38 bob

Ҳаётнинг фонийлиги. ИЖРОЧИЛАР РАҲБАРИГА. ЕДУТУНГА БАҒИШЛАНГАН ДОВУД САНОСИ.

1 Мен юрар йўлимга эҳтиёт бўлайин, Айтар сўзим ила гуноҳ қилиб қўймайин, Фосиқ қаршимда экан, оғиз очмайин, дедим.
2 Мен юрар йўлимга эҳтиёт бўлайин, Айтар сўзим ила гуноҳ қилиб қўймайин, Фосиқ қаршимда экан, оғиз очмайин, дедим.
3 Тилимни тийиб, сукут этдим, Ҳар қандай яхши гапни ҳам оғзимга олмай, жим бўлдим. Шунда дардим ортиб борди,
4 Вужудимда юрагим ҳароратланди, Хаёлимдан кўнглим ўртанди, Ниҳоят мен тилга келдим:
5 Айтгил, Худованд, умрим қазосин, Кунларим саноғи неча эркан, Нечоғлик фоний эканман, билайин!
6 Ҳа, Сен кунларимни қаричлаб бергансан, Умрим Сенинг олдингда ҳеч нарсадай, Ҳар қандай бадастир инсон умри ҳам фақат оворагарчиликдир.
7 Ҳар бир одам юрадиган кўланкага ўхшайди, Инсон ғавғоларининг ҳаммаси – оворагарчилик. Мол тўплайди, бироқ кимга қолишини билмайди.
8 Энди, ё Раббим, мен нимани кутай? Сендандир менинг барча умидим!
9 Бутун қонунсизлигимдан ўтиб фориғ қилгин, Разиллар разолатига дучор этмагин мени!
10 Индамадим, оғзимни очмадим, Чунки Сенинг ишингдир бу.
11 Зарбларингни мендан четлатгин, Қўлинг балосидан мен тамом бўлдим.
12 Сен инсонни жинояти учун фош этиб, Жазосини берадиган бўлсанг гар, Унинг бор ҳусни, куя емиргандек, кукунга айланар. Ҳа, ҳар бир инсон умри оворагарчиликдир.
13 Ибодатимни эшитгин, эй Худованд, Қулоқ солгин дод-фарёдимга! Кўз ёшларимни назарга илмай қўйма! Мана, Сенинг олдингда мен бир ғарибман, Барча боболарим каби бир мусофирман.
14 Ғазабингни мендан қайтаргин, Оламдан ўтиб йўқолишимдан олдин Мен бир таскин топайин!