Забур 103 bob

Коинотни Яратган ва Асраганга шукр

1 Эй жоним, Худовандни олқишлагин! Эй Худованд, ё Раббим, жуда улуғсан, Жамол ва салобат ила кийингансан.
2 Ёруғлик либосига буркангансан, Осмонни чодир каби ёйиб қўйгансан.
3 Юқори даргоҳларинг томини сувдан қургансан, Булутларни Ўзингга ароба қилиб, Шамол қанотлари узра кезасан.
4 Шамолларни Ўзингга малак қиласан, Хизматчиларинг қилиб ўт-оловни ишлатасан.
5 Ер то абад тебранмасин дея, Уни пойдевори узра маҳкам қургансан.
6 Унга уммонни либосдай кийдиргансан, Сувлар тоғ чўққиларигача етиб борди.
7 Сенинг қатъий ажримингдан сувлар чекинди, Чақмоғинг гулдурашидан тез қочиб кетди.
8 Улар Сен тайинлаган ерга оқди, Тоғ чўққиларигача чиқиб борди, Водийларни тўлдириб тошди.
9 Тўфон қайтиб тошмасин, Ерни яна қопламасин дея, Сен унга чегара қўйгансан.
10 Дараларда чашмаларни очиб юбординг, Суви тоғлар орасидан оқиб боради.
11 Сувига даштдаги ҳар бир жонивор қонади, Ёввойи эшак ҳам чанқовини босади.
12 Ўша сувлар бўйида кўк қушлари қўнади, Дарахт шохлари аро улар сайрайди.
13 Юқори даргоҳларингдан тоғларни суғорасан, Ер мўъжизаларинг маҳсулидан тўяр.
14 Сен ҳайвон учун ўт-ўлан ўстириб, Инсонлар учун кўкат яратасан; Инсон ерига ишлов бериб овқат топар.
15 Одам дилини хушнуд қиладиган шаробни, Инсон юзини ялтиратадиган ёғни, Дилига қувват берадиган нонни ҳам Сен яратасан.
16 Худованднинг дарахтлари – Ўзи ўтқазган Лубнон кедрлари сувга қонади.
17 Шохлари аро қушлар уя қуради, Лайлак уяси эса сарв дарахтларида.
18 Баланд тепалар – тоғ эчкиларининг юрти, Қоялар эса – бўрсуқлар паноҳидир.
19 Фаслларни аниқламоқ учун У ойни яратди, Қуёш эрса – ботар ерин билур.
20 Сен қоронғилик чўктирсанг, тун бўлур, Ўрмондаги ҳайвонлар бари сайрга чиқур.
21 Арслон болалари ўлжа ахтариб бўкирар, Тангридан озиқ-овқатларини сўрашар.
22 Қуёш чиқар, тўпланарлар, Қайтиб кириб, инларида ётарлар.
23 Инсон эса ўз меҳнатига чиқар, Оқшомгача рўзғор тебратиш учун ишлар.
24 Эй Худованд, Сенинг ишларинг қанчалик кўпдир! Ҳаммасини ҳикмат билан яратгансан, Ер Сенинг ижодларинг билан тўладир.
25 Мана, буюк, бепоён денгиз! Унда сон–саноғи йўқ жониворлар, Кичик ва катта ҳайвонлар бор.
26 Денгизда кемалар қатнайди, Унда ўйнасин дея Сен Левятанни* – Ўша ҳайбатли балиқни яратгансан.
27 Уларнинг ҳаммаси Сенга кўз тикар, Вақтида овқатимизни берсин деб умид қилар.
28 Уларга берганингда, териб оларлар, Қўлингни очганингда, неъматингга тўярлар.
29 Юзингни яширганингда, улар даҳшатга тушар, Руҳларини олсанг, улар ўлиб кетар, Яна тупроққа қайтарлар.
30 Руҳингни юборсанг, қайта яратилурлар, Ер юзига Сен янги қиёфа берурсан.
31 Худованднинг шон-шуҳрати абадий бўлсин, Ўз ишлари билан севинсин Худованд!
32 У ерга боққанида, ер титрайди, Тоғларга текканида, улар тутун чиқаради.
33 Мен бор эканман Худовандни куйлайман, Умрим борича Худойимни тараннум этаман.
34 Менинг суханим Унга хуш келсин, Мен Худованддан хурсанд бўламан.
35 Гуноҳкорлар дунёдан йўқ бўлсин, Бетавфиқлар йўқолиб кетсинлар! Эй жоним, Худовандни олқишлагин! Ҳамдлар бўлсин!