1 Ёқубнинг набираларини дуо қилиши
Ибтидо 48 bob
1 Бу ҳодисалардан кейин Юсуфга отасининг бемор ётганини билдиришди. У икки ўғли Манаше ва Эфраимни ўзи билан олиб, отасини кўргани борди.
2 Исроилга (яъни Ёқубга): «Ўғлингиз Юсуф сизни кўришга келибди», – деб маълум қилишганда, у кучини тўплаб, тўшагига ўтирди.
3 Ёқуб Юсуфга: – Қодир Оллоҳ Канъон диёридаги Луз шаҳрида менга зоҳир бўлиб, мени муборак қилди.
4 У менга шундай сўзлади: «Мен сени баракали қилиб, кўпайтириб юбораман. Сендан халқлар жамоати яратаман. Бу ерни сендан кейинги зурриётингга ҳам абадий мулк қилиб бераман», – деди.
5 Энди мен сенинг ёнингга, Мисрга келишимдан аввал бу ерда сен кўрган шу икки ўғлинг – Эфраим ва Манашени меники деб билгин. Улар мен учун катталарим Рубен ва Шимъўн билан тенг.
6 Агар булардан кейин яна ўғиллар кўрсанг, уларни ўз ўғилларинг деб билгин. Уларга акалари эгаллаган ер-мулкидан насиба берилади.
7 Мен Месопотамиядан қайтиб келиб, Канъон юртини кезар эканман, Эфратга боришга сал қолганда Роҳила менинг кўзим олдида вафот этди. Уни ўша ерда, Эфрат (яъни Байтлаҳм) йўлида дафн этдим, – деди.
8 Исроил Юсуфнинг ўғилларини кўриб: – Булар ким? – дея сўради.
9 Юсуф отасига: – Булар менинг Худо бу ерда насиб этган ўғилларимдир, – деди. – Уларни менга келтир-чи, мен уларни дуо қилайин, – деди у.
10 Исроилнинг кўзлари қариликдан хиралашган эди. Юсуф ўғилларини отасига яқинроқ келтирди. Исроил уларни кўролмаса- да, ўпиб қучоқлади.
11 Исроил Юсуфга: – Мен ҳатто сенинг дийдорингни кўришдан умид узган эдим, энди эса Худо менга зурриётингни ҳам кўрсатди, – деди.
12 Юсуф ўғилларини отасининг тиззалари орасидан олди, юзи ерга теккудай таъзим қилди.
13 Сўнг Юсуф икки ўғлини қўлларидан ушлади-да, Эфраимни ўнг қўлига олиб Исроилнинг чап томонига турғизди, Манашени эса чап қўлига олиб Исроилнинг ўнг томонига турғизди.
14 Аммо Исроил қўлларини чалиштириб чўзиб, кенжаси Эфраимнинг бошига ўнг қўлини, тўнғичи Манашенинг бошига эса чап қўлини қўйди
15 ва Юсуфни дуо қилиб деди: «Оталарим Иброҳим ва Исҳоқ Унинг олдида юрган Худо, Умрим бошидан то бугунгача мени боқиб келган Худо,
16 Ҳар бир мусибатдан мени халос қилган Фаришта Бу ўсмирларни қут-баракали айласин. Менинг исмим ва оталарим Иброҳим ила Исҳоқнинг исми Уларнинг ўртасида зикр этилиб турсин. Сувда балиқлар қайнаган каби, Улар ер бўйлаб ўсиб-кўпайиб боришсин».
17 -
18 Отаси ўнг қўлини Эфраимнинг бошига қўйгани Юсуфга ёмон кўринди. У отасига: – Ота, бундай бўлмасин, тўнғичи мана бу! Ўнг қўлингизни унинг бошига қўйинг, – деди- да, отасининг қўлини Эфраимнинг бошидан олиб, Манашенинг бошига қўймоқчи бўлди.
19 Аммо отаси рози бўлмай: – Биламан, ўғлим, биламан. Ундан ҳам бир халқ пайдо бўлади, у ҳам буюк бўлади. Ва лекин укаси ундан буюкроқ бўлади, унинг зурриётидан кўпдан-кўп халқлар пайдо бўлади, – деди.
20 Ўша куннинг ўзида Исроил ўсмирларни дуо қилиб деди: «Исроилликлар муборакбод айлаганларида, Сизларнинг номингиз ила айлайдилар. “Худо сени Эфраимдек, Манашедек қутли қилсин”, – деб айтадилар». Исроил шундай деб, Эфраимни Манашедан кўра олдинроқ қўйди.
21 Сўнг у Юсуфга: – Мана, менинг куним битяпти. Худо сизлар билан бўлади ва сизларни ота- боболарингизнинг ерига қайтариб келтиради.
22 Мен сенга биродарларингникидан зиёда бир адир бергайман; уни амўрийлар қўлидан қиличиму камоним билан олганман, – деди.
