1 Садўм ва Ғамўранинг хароб бўлиши, утнинг халос бўлиши 29 Лут ва унинг қизлари
Ибтидо 19 bob
1 Оқшом тушгач, ўша икки фаришта Садўмга келдилар. Шаҳар дарвозаси ёнида Лут ўтирган эди. Лут уларни кўриши биланоқ ўрнидан туриб, уларга пешвоз чиқди, юзи билан ерга йиқилгудек бўлиб таъзим қилди:
2 - Жанобларим, бандангизнинг уйига кириб кечани ўтказинглар, оёқларингизни ювинглар. Эрта билан туриб, яна ўз йўлингизга кетасизлар, – деди. Улар эса: – Йўқ, биз кўчада тунаймиз, – дедилар.
3 Фақат Лут уларга жуда кўп ялингандан кейин унинг уйига кириб меҳмон бўлдилар. Лут уларга зиёфат берди, патир нон ёпди, улар еб тўйди.
4 Улар ҳали ётмаган эдилар, Садўм шаҳрининг барча аҳолиси, ёшлардан тортиб кексаларгача – шаҳарнинг ҳамма одамлари йироқ-яқиндан келишиб, уйнинг атрофини ўраб олдилар.
5 Улар Лутни чақириб: – Бу кеч сенинг олдингга келган одамлар қани? Уларни бизнинг олдимизга олиб чиқ, уларни яқиндан билиб олайлик! – дедилар.
6 Лут эса уларнинг олдига, остонага чиқиб, кетидан эшикни ёпиб қўйди-да:
7 - Биродарларим, зинҳор уларга ёмонлик қилманглар!
8 Мана, менинг эрга тегмаган икки қизим бор. Яхшиси мен уларни олдингизга чиқарай, улар билан ўзингиз маъқул кўрганингизни қилинглар. Фақат бу одамларга қўл тегизманглар, улар менинг томим остида манзил топишган, ахир, – деди.
9 Аммо одамлар бир оғиздан: – Йўлни бўшат! Мана бир киши бегона жойдан истиқомат қилишга келади-ю, охирида қозиликка ҳам интилади! Энди улардан кўра сенга кўпроқ ёмонлик қиламиз, – деб Лутни кўп сиқдилар. Эшикни синдириб ташлаш учун ҳамла қилдилар.
10 Шу заҳот ичкаридаги зотлар қўл узатиб, Лутни ёнларига, уйга олиб кирдилар ва орқаларидан эшикни бекитиб қўйдилар.
11 Эшик олдида турган одамларнинг каттаю кичигини кўрликка мубтало қилдилар, улар эса эшикни топишга ожиз бўлдилар.
12 Фаришталар Лутга: – Бу ерда сенинг яна киминг бор? Куёвингми, ўғлингми, қизингми – шаҳарда киминг бўлса, ҳаммасини бу ердан олиб чиқиб кетгин.
13 Чунки биз бу шаҳарни хароб қилмоқчимиз. Бу ердаги одамларнинг ёвузлиги ҳақидаги оҳ-фиғонлар Худовандгача етиб борди. Мана шу жойни хароб қилиш учун Худованд бизни юборди, – дейишди.
14 Лут ташқарига чиқиб, куёвлари билан гаплашди: – Туринглар, бу жойдан чиқиб кетинглар, чунки Худованд бу шаҳарни хароб қилмоқчи, – деди. Лекин куёвлари назарида у ҳазил қилаётгандек туюлди.
15 Тонг отганда, фаришталар Лутни қистаб: – Бу шаҳарнинг гуноҳи туфайли ҳалок бўлмаслигинг учун энди ўрнингдан тур, ўзинг билан хотинингни ва икки қизингни олиб кет, – дедилар.
16 Лут эса сусткашлик қилса ҳам, Худованд уни аяди. Фаришталар уни, хотини ва икки қизини қўлидан ушлаб, шаҳарнинг ташқарисига чиқариб қўйдилар.
17 Уларни ташқарига чиқараётган вақтда фаришталардан бири: – Жонингни сақлаб қочиб қол, орқага ҳеч қарама. Ҳалок бўлмаслик учун атрофдаги бирон жойда ҳам тўхтамай, тўғри тоққа чиқ, бошингни омон сақла, – деди.
18 Аммо Лут унга: – Йўқ энди, Ҳазратим!
19 Мана, сен шу бандангни илтифотингга сазовор ҳисоблабсан, жонимни аяб, жуда катта эҳсон қилдинг. Бироқ, ўзимни кулфату ўлимдан сақлаб қолиш учун тоққа қочиб кета олмайман.
20 Мана, шу яқин жойда кичик шаҳарча бор. Мен анави кичкина жойга қочиб, жонимни сақлаб қоламан, – деди.
21 Фаришта Лутга деди: – Мен бу ишда ҳам сенга эътибор бераман, сен айтган шаҳарни яксон қилмайман.
22 Энди тез ҳаракат қил, у ерга қочиб омон бўл. Чунки сен у ерга етиб бормагунингча, мен бирон иш қила олмайман, – деди. Ана шу сабабли бу шаҳар Сўъар (яъни Кичкина) деб аталиб келади.
23 Мамлакат узра кун ёришиб, Лут Сўъарга етиб борган эдики,
24 Худованд Садўм билан Ғамўра устига осмондан, Ўз ҳузуридан оловли олтингугурт ёғдирди.
25 Бу шаҳарларни ҳамда уларда яшовчиларнинг ҳаммасини, бутун ува ва унинг ўсимликларини ҳам ер билан яксон қилиб ташлади.
26 Лутнинг хотини эса орқасига қараб, туз тирагига айланиб қолди.
27 Эрта билан Иброҳим йўлга чиқиб, Худованд рўпарасида турган ўша жойга борди.
28 Пастга қараб, Садўм ва Ғамўра ҳамда бутун ува бўйлаб рўй берган фожиани пайқади. Ер сатҳидан кўтарилаётган паға-паға тутун ёнар кўрадан чиқаётган тутунга ўхшар эди.
29 Лут истиқомат қилган ува шаҳарларини Худо ер билан яксон қилганида, У Иброҳимнинг ҳақи учун талаф бўлаётганлар орасидан Лутни халос қилган эди.
30 Лут Сўъар шаҳридан чиқиб, икки қизи билан тоғда яшай бошлади. Чунки у Сўъарда туришдан қўрқди ва икки қизи билан бир ғорда истиқомат қилаверди.
31 Бир куни Лутнинг катта қизи кичигига деди: – Отамиз қари, ер юзидаги одатга кўра биз никоҳга олинишимиз учун мамлакатда бирон эркак қолмаган.
32 Кел, отамизга шароб ичириб, у билан ётамиз, токи отамиздан насл сақлайлик.
33 Ўша кечаси қизлар оталарига шароб ичирдилар. Катта қиз отасининг ётоғига кириб, у билан ётди. У эса қизининг қачон ётиб, қачон турганини билмади.
34 Эртасига катта қиз синглисига: – Мен ўтган кеча отам билан ётдим. Бу кеча унга яна шароб ичирамиз, бу гал сен унинг ётоғига кириб у билан ёт, токи отамиздан насл сақлайлик, – деди.
35 Қизлар ўша кечаси ҳам оталарига шароб ичирдилар. Кичик қиз бориб, отаси билан ётди. Отаси эса қизининг қачон ётиб, қачон турганини билмади.
36 Шундай қилиб, Лутнинг иккала қизи ҳам оталаридан ҳомиладор бўлдилар.
37 Катта қиз ўғил туғиб, унинг исмини Мўов қўйди; у бугунгача Мўов халқининг отасидир.
38 Кичик қиз ҳам ўғил туғиб, унинг исмини Бен-Амми қўйди; у бугунгача Аммон ўғилларининг отасидир.
