Ибтидо 28 bob

6 Эсовнинг яна хотин олгани. 10 Ёқубнинг нарвон ҳақида кўрган туши

1 Шунда Исҳоқ Ёқубни чақириб, уни дуо қилди ва шундай васият қилди: «Канъон қизларидан хотин олма.
2 Бу ердан чиқиб, Месопотамияга, онангнинг отаси Батуилнинг хонадонига кет. У ердан онангнинг акаси Лобоннинг қизларидан ўзингга хотин ол.
3 Қодир Тангри сени баракали қилсин, сенга фаровонлик бериб, наслингни кўпайтирсин, сендан халқлар жамоатини вужудга келтирсин.
4 Иброҳимнинг баракатини сенга ҳамда зурриётингга берсин, токи сен мусофир бўлиб юрган ерни – Худо Иброҳимга берган ерни эгаллаб олгин».
5 Шуни айтиб, Исҳоқ Ёқубни жўнатди. Ёқуб Месопотамияга, ўзининг ва Эсовнинг онаси Ривқонинг акаси арамий Батуилнинг ўғли Лобоннинг олдига борди.
6 Исҳоқ Ёқубни дуо қилиб, ўзига хотин олиши учун уни Месопотамияга юбораётганини, уни дуо қилаётганида эса «Канъон қизларидан хотин олма», деб буюрганини Эсов эшитган эди.
7 Ёқуб ота- онасининг гапига қулоқ солиб, Месопотамияга кетди.
8 Эсов эса Канъон қизлари отаси Исҳоққа ёқмаганини билиб,
9 Иброҳим ўғли Исмоилнинг олдига борди ва аллақачон олган хотинлари устига Исмоилнинг қизи, Навойўтнинг синглиси Маҳолатни ўзига хотинликка олди.
10 Ёқуб Беър-Шева шаҳридан жўнаб, Ҳоронга қараб йўл олди.
11 Қуёш ботай деган пайтда у бирон жойга тушиб, тунамоқчи бўлди. Атрофдаги тошлардан бирини олди-да, боши тагига қўйиб ётди.
12 У ухлар экан, тушида тик турган нарвонни кўрди. Нарвоннинг бир учи ерга, бир учи осмонга тегиб турар, Худонинг фаришталари эса унда чиқиб тушаётган эдилар.
13 Худованднинг Ўзи ҳам нарвоннинг устида турганича, шундай гапирди: «Мен – Худованд, отанг Иброҳимнинг ва Исҳоқнинг Худосиман. Сен ётган ерни Мен сенга ва зурриётингга бераман.
14 Сенинг зурриётинг ернинг қумидек кўп бўлади. Ғарбу шарққа, шимолу жанубга ёйилиб борасан. Сендан ва зурриётингдан ер юзидаги ҳамма қабилалар барака топадилар.
15 Мана, Мен сен билан. Қаерга бормагил, Мен сени асрайман, сени яна шу ерга қайтараман. Сенга айтганларимни то бажо келтирмагунимча, сени тарк этмайман».
16 Ёқуб уйғонгач: «Чиндан ҳам бу ерда Худованд бор экан, мен эса билмабман!» – деди.
17 У жуда ваҳимага тушиб: «Қандай қўрқинчли бу жой! Бу Худонинг уйидан бошқа нарса эмас, бу осмон қопқасидир!» – деди.
18 Эрта билан Ёқуб ўрнидан турди-да, боши тагига қўйган тошни олиб, уни ёдгорлик қилиб тиклади, уни Худога бағишлаш учун устидан мой қуйди.
19 Илгари Луз деб номланган бу шаҳарга Байтил (яъни Худо уйи) номини берди.
20 Ёқуб назр атаб, деди: «Агар Худо мен билан бўлиб, бораётган шу йўлимда мени асраса, менга ейишим учун нон, кийишим учун кийим-кечак бериб турса,
21 мени эсон-омон отамнинг уйига қайтариб келтирса, унда Худовандни ўзимнинг ягона Худойим биламан.
22 Мен ёдгорлик қилиб тиклаган шу тошнинг ўзи Худонинг уйи бўлади. Менга Сен нимаики берсанг, ўндан бир қисмини Сенга ушр қилиб бераман».