1 Исҳоқнинг туғилиши. 8 Ҳожар билан Исмоилнинг қувилиши 22 Иброҳим билан Абумаликнинг аҳдлашуви
Ибтидо 21 bob
1 Худованд берган сўзини амалга ошириб, Сорони йўқлади.
2 Соро эса ҳомиладор бўлиб, Иброҳимга қариган чоғида, Худо унга белгилаган вақтда ўғил туғиб берди.
3 Иброҳим ўзидан бўлган, Соро унга туғиб берган ўғлининг отини Исҳоқ (яъни Кулган) қўйди.
4 Иброҳим, Худо буюрганидек, ўғли Исҳоқни саккиз кунлигида хатна қилди.
5 Исҳоқ туғилганида, Иброҳим юз ёшда эди.
6 Соро эса: «Худо мени кулги қилди, эшитган барча менинг устимдан кулади», – деди.
7 Ва яна: «Соро чақалоқ эмизади, деб Иброҳимга ким айтар эди? Энди қаранг, Иброҳим қариганидан кейин мен ўғил туғдим!» – деди.
8 Исҳоқ ўсиб, унинг эмчакдан ажралиш куни келиб қолганда, Иброҳим ўғли шарафига катта зиёфат берди.
9 Мисрлик Ҳожарнинг Иброҳимга туғиб берган ўғли эса шўхлик қилаётган эди. Соро буни кўриб,
10 Иброҳимга: – Бу чўрини ўғли билан бирга ҳайдаб юбор! Бу чўрининг ўғли менинг ўғлим Исҳоқ билан баравар ворис бўлмайди, – деди.
11 Иброҳим бу гапдан жуда хафа бўлди. Ахир, бу ҳам унинг ўғли эди.
12 Аммо Худо Иброҳимга деди: – Сен ўғлинг ва чўринг учун хафа бўлма. Соронинг айтадиган ҳамма гапига қулоқ сол. Чунки сенинг наслинг Исҳоқ орқали кўпаяди.
13 Шунга қарамай, чўрингнинг ўғлидан ҳам бир халқ яратаман, чунки у ҳам сенинг наслингдир.
14 Иброҳим эрталаб туриб, нон ва бир меш сувни олиб Ҳожарга берди, унинг елкасига қўйиб, боласи билан жўнатиб юборди. Ҳожар эса кетаётиб, Беър-Шева чўлида адашиб қолди.
15 Мешдаги сув тамом бўлгач, Ҳожар боласини бир бутанинг тагига ташлаб кетди.
16 «Боламнинг ўлишини кўрмайин», – деб у нарироқ кетди-да, бир ўқ отар масофадаги узоқликда ўтирди. Ҳожар рўпарада ўтирганича, дод-фарёд кўтарди.
17 Худо эса ўсмирнинг додига қулоқ солди. Худонинг фариштаси осмондан Ҳожарга хитоб қилди: – Эй Ҳожар, сенга нима бўлди? Қўрқма, Худо ўсмирнинг додини ётган жойидан эшитди.
18 Энди ўрнингдан тур, ўсмирни кўтариб ол ва унинг қўлидан қаттиқ ушла. Чунки Мен ундан буюк халқ яратаман, – деди.
19 Худо Ҳожарнинг кўзларини очиб юборди, у суви бор қудуқни кўриб қолди. Бориб мешни сувга тўлдирди-да, боласига ичирди.
20 Шундан кейин ўсмир чўл-биёбонда яшай бошлади. Худо эса доимо у билан бирга эди. У улғайиб, камонкаш бўлди.
21 У Порон чўлида истиқомат қиларди. Онаси эса уни Миср юртидан уйлади.
22 Ўша вақтда Абумалик ўз лашкарбошиси Пихўл билан Иброҳимнинг олдига бориб гап очди: – Сен нимаики қилсанг, Худо сен биландир.
23 Энди шу турган жойда мени ва ўғил- набираларимни алдамаслик тўғрисида Худо ҳақи қасамёд қилгин: мен сенга қандай эҳсон қилган бўлсам, сен ҳам менга ва сен мусофир бўлган мамлакатга шундай эҳсон қилгайсан, – деди.
24 Иброҳим: – Мен қасамёд қиламан, – деди-ю,
25 шу билан Абумаликнинг қуллари суви бор қудуқни зўрлик билан олганликлари ҳақида гина қилди.
26 Абумалик: – Мен бу ишни ким қилганини билмайман, сен ҳам менга хабар қилмагандинг. Мен бу ҳақда бугунгача эшитганим йўқ эди, – деди.
27 Шунда Иброҳим қўйлар ва сигирларни Абумаликка тортиқ қилиб, икковлари аҳдлашдилар.
28 Иброҳим еттита урғочи қўзини подадан алоҳида ажратиб қўйди.
29 Абумалик Иброҳимдан: – Нима учун сен шу еттита урғочи қўзини алоҳида қўйдинг? – дея сўради.
30 Иброҳим: – Бу етти урғочи қўзини менинг қўлимдан олгин, шу қудуқни мен ўзим қазиганлигимга мана шу қўзилар гувоҳ бўлсин, – деди.
31 У ерда иккови қасамёд қилишди. Шу сабабли Иброҳим ўша жойни Беър-Шева деб атади.
32 Улар Беър-Шевада аҳдлашиб бўлгач, Абумалик ва лашкарбошиси Пихўл йўлга тушиб, филистийлар мамлакатига қайтиб кетишди.
33 Иброҳим эса Беър-Шевада юлғунзор ўтқазди. Ўша ерда у абадий Тангри бўлган Худованд исмини чақирди.
34 Иброҳим анча вақт филистийлар мамлакатида мусофирдай яшади.
