1 Sado‘mning gunohkorligi. 12 Lut Sado‘mdan ketadi. 24 Sado‘m va G‘amo‘ra vayron qilinadi. 30 Mo‘ab va Ommon xalqlarining kelib chiqishi.
Ibtido 19 bob
1 O‘sha kuni kechqurun ikkala farishta Sado‘mga yetib keldi. Lut Sado‘m darvozasi yonida o‘tirgan edi. Lut farishtalarni ko‘rib, ularga peshvoz chiqdi va muk tushib ta’zim qildi.
2 — Janoblar, marhamat, shu kecha bu qulingizning uyiga kiringlar, oyoqlaringizni yuvib, menikida tunab qolinglar. Ertaga ertalab yo‘llaringizga ketsalaringiz ham bo‘ladi. — Rahmat, biz tunni shahar maydonida o‘tkazamiz, — deb aytishdi ular.
3 Lut hadeb qistayvergandan keyin, farishtalar Lutnikiga kelishdi. Lut xizmatkorlariga non yopib, ziyofat tayyorlashni buyurdi. Ziyofat tayyor bo‘lgach, ular ovqatlanishdi.
4 Lekin ular endi uxlashga yotmoqchi bo‘lib turganlarida, Sado‘m shahrining hamma erkagi — yoshu qarisi kelib, Lutning uyini o‘rab olishdi.
5 Ular Lutni chaqirishib, so‘rashdi: — Bugun kechqurun sening uyingga kelgan odamlar qani? Ularni olib chiq bizning oldimizga! Ular bilan birga bo‘laylik.
6 Lut tashqariga chiqib, orqasidan eshikni yopib qo‘ydi.
7 — Birodarlarim! — dedi u, — o‘tinaman, zinhor bunday qabihlik qila ko‘rmanglar!
8 Mana, ikkita bokira qizim bor. Qizlarimni sizlarga olib chiqib berayin, ular bilan bilganlaringizni qilinglar. Lekin bu odamlarga tegmanglar, ular mening mehmonim, mening panohim ostidadirlar.
9 Lekin ular: — Yo‘ldan qoch! — deb shovqin soldilar. — Sen o‘zingni kim deb o‘ylayapsan? Biz senga oramizdan joy beraylik–da, endi bizga aql o‘rgatadigan bo‘lib qoldingmi?! Mana endi ko‘rasan. Anavi kelgan odamlarga qiladiganimizdan ham battarrog‘ini senga qilamiz! Odamlar Lutni siqib kelib, eshikni sindirmoqchi bo‘ldilar.
10 Shu payt ichkaridagi ikkala farishta qo‘llarini tashqariga chiqarib, Lutni uyning ichkarisiga — yonlariga oldilar va eshikni yopdilar.
11 Keyin uyning eshigi oldida turgan hamma odamlarni — kattalarni ham, kichiklarni ham farishtalar ko‘r qilib qo‘ydilar. Shuning uchun odamlar eshikni topa olmay qoldilar.
12 Shundan keyin farishtalar Lutdan so‘rashdi: — Bu shaharda sening yana kiming bor? Kuyovingmi, o‘g‘illaringmi, qizlaringmi — senga qarashli kim bo‘lsa ham, shahardan olib chiqib ket.
13 Biz shaharni butunlay qirib tashlaymiz. Egamiz bu shahar xalqining jinoyatlari g‘oyat dahshatli ekani to‘g‘risida eshitib, bu shaharni qirib tashlanglar, deb bizni yubordi.
14 Shundan keyin Lut bo‘lajak kuyovlari oldiga borib: — Tezda shahardan chiqib ketinglar! — dedi. — Egam bu shaharni qirib tashlamoqchi. Lekin Lutning gapi kuyovlariga hazil bo‘lib tuyuldi.
15 Tong otgach, farishtalar Lutni shoshiltirishdi: — Tez bo‘l! Xotining bilan ikkala qizingni olib, hoziroq bu yerdan jo‘na! Bo‘lmasa, shaharga qirg‘in kelganda, sizlar ham halok bo‘lasizlar!
16 Lut hali ham ikkilanib turganda, farishtalar Lutni, xotinini va ikkala qizini qo‘llaridan ushlab, shahar tashqarisiga olib chiqib qo‘ydilar. Chunki Egamiz shafqatli edi.
17 Farishtalar ularni shahar tashqarisiga olib chiqib qo‘yganlaridan keyin, ulardan biri ogohlantirdi: — Qochinglar, jonlaringni qutqaringlar! Orqaga qaramanglar, vodiydagi biron joyda to‘xtamanglar! Toqqa qarab qochinglar! Bo‘lmasa, halok bo‘lasizlar!
18 — Yo‘q, Hazratim! — deb iltijo qildi Lut.
19 — Bu qulingizga ko‘p inoyat ko‘rsatdingiz, hayotimni qutqarib qoldingiz, menga ko‘p shafqat qildingiz. Lekin tog‘ juda ham uzoq. Men falokatga yo‘liqib u yerga yetib borolmay, o‘lib ketaman–ku!
20 Hov anavi shaharchani ko‘ryapsizmi? O‘zi kichkinagina shaharcha, uncha uzoq emas. Men o‘sha yoqqa qochib bora qolay. O‘shanda men jonimni saqlab qolaman.
21 — Bo‘pti! — dedi farishta Lutga. — Sen aytganday bo‘lsin. O‘sha kichkina shaharni yo‘q qilmayman.
22 Tez bo‘l, o‘sha yoqqa qoch! Sen o‘sha shaharga yetib bormaguningcha, men hech narsa qilolmayman. Lut shaharni kichkina degani uchun, bu shahar Zo‘var, deb yuritiladigan bo‘ldi.
23 Quyosh chiqayotganda, Lut Zo‘varga yetib keldi.
24 Shundan keyin Egamiz Sado‘m va G‘amo‘ra shaharlari ustiga yonayotgan oltingugurt yog‘dirdi.
25 Yonayotgan oltingugurt bu shaharlar qatorida vodiydagi hamma shaharlarni aholisiyu o‘t– o‘lanlari bilan birga qirib tashladi.
26 Lutning ortidan xotini kelayotgan edi. Xotini orqasiga qaragan edi, tuz ustuniga aylanib qoldi.
27 Keyingi kuni ertalab Ibrohim Egamizning oldida turgan joyga qaytib bordi.
28 Sado‘m, G‘amo‘ra va butun vodiyga qarab, u yerlardan tutun ko‘tarilayotganini ko‘rdi. Bu manzara go‘yo tandirdan chiqayotgan tutunni eslatardi.
29 Xudo vodiydagi shaharlarni qirib, Lut yashayotgan shaharlarga falokat yog‘dirganda, Ibrohimni esdan chiqarmagan edi. Shuning uchun Xudo Lutni falokatdan asrab qoldi.
30 Lut Zo‘varda turishdan qo‘rqib, ikkala qizi bilan tog‘dagi bir g‘orga joylashib, o‘sha yerda yashayverdi.
31 Bir kuni katta qizi kichigiga dedi: — Bu atroflarda bizga uylanadigan birorta erkak qolmagan. Otamiz esa qarib qolyapti.
32 Kel, otamizga sharob ichiramiz–da, keyin uning yoniga kiramiz. Shu yo‘l bilan otamizdan oilamizni davom ettiramiz.
33 Shunday qilib, ular o‘sha kuni kechasi otalariga sharob ichirdilar. Katta qizi otasining yoniga kirdi. Otasi qizining qachon kirib, qachon turganini bilmadi.
34 Keyingi kuni katta qizi kichigiga dedi: — Kecha tunda men otamning yoniga kirdim. Bugun ham otamizga sharob ichiraylik, keyin sen otamizning yoniga kirasan. Shu yo‘l bilan otamizdan oilamizni davom ettiramiz.
35 Shunday qilib, ular o‘sha kuni kechasi ham otalariga sharob ichirdilar. Kichik qiz otasining yoniga kirdi. Otasi kichik qizining qachon kirib, qachon turganini bilmadi.
36 Shunday qilib, Lutning ikkala qizi ham otalaridan homilador bo‘ldilar.
37 Katta qizi o‘g‘il tug‘di va ismini Mo‘ab qo‘ydi. U bugungi kunda Mo‘ab xalqining ota– bobosi hisoblanadi.
38 Kichik qiz ham o‘g‘il tug‘di va ismini Banommi qo‘ydi. U bugungi kunda Ommon xalqining ota–bobosi hisoblanadi.
