Бу китобда Нoхум пайғамбарга келган ваҳий баён этилган. Нoхум исмнинг маъноси “таскин” демакдир. Нoxум китоби Исроил халқининг қадимги душмани — Оссурия пойтахти Найнавонинг қулашига атаб ёзилган шеърдир. Найнаво шаҳри милоддан аввалги еттинчи асрнинг охирида қулаган, шу орқали Худо золим ва такаббур халқни жазолаган эди. Ўша воқеадан бир неча йил олдин Юнус пайғамбар Найнавонинг қулашини эълон қилган эди, лекин шаҳар аҳолиси гуноҳларидан тавба қилгани учун Худо Ўз қаҳрини шаҳардан вақтинчалик қайтарган эди. Эски Аҳд китобларида Худонинг одиллиги ҳақида гап кетганда, Унинг раҳм-шафқати ҳам тилга олинади. Нохум китобида “Эгамизга умид қилганларни Худо сақлайди” (1:7), деган ғоя ўрин олган. Нохум пайғамбар Худони — бутун оламнинг ва барча халқларнинг Ҳукмрони, ҳамманинг тақдирини назорат қилувчи ҳақ Худо деб эълон қилади:
Эгамиз — рашкчи, қасоскор Худодир,
Эгамиз қасоскор, дарғазабдир.
Ғанимларидан Эгамиз қасос олар,
Душманларидан ғазабланиб юрар.
Эгамизнинг жаҳли тез чиқмас,
Унинг кучи буюкдир,
Айбдорни Эгамиз асло оқламас! (1:2-3)
1Найнаво шаҳри ҳақида башорат. Бу китобда Элқўшлик Нохумга келган ваҳий баён қилинган.
2Эгамиз рашкчи, қасоскор Худодир,
Эгамиз қасоскор, дарғазабдир.
Ғанимларидан Эгамиз қасос олар,
Душманларидан ғазабланиб юрар.
3Эгамизнинг жаҳли тез чиқмас,
Унинг кучи буюкдир,
Айбдорни Эгамиз асло оқламас!
Юрган йўли қуюну бўрон бўлар.
Оёғи остидан чангдай
Кўтарилар қора булутлар.
4У денгизга дўқ уриб, уни қуритар,
Барча дарёларни қақратиб юборар.
Башан ва Кармил яйловлари хазон бўлади,
Лубнон гуллари сўлиб қолади.
5Унинг олдида силкинар тоғлар,
Парчаланиб кетар адиру қирлар.
Ҳузурида замин тебранар,
Бутун жаҳон ва ундаги мавжудот қалтирар.
6Унинг қаҳрига ким бардош бергай?!
Алангали ғазабидан ким омон қолгай?!
Унинг ғазаби оловдай ёйилар,
Унинг олдида қоялар чилпарчин бўлар.
7Эгамиз яхшидир,
Кулфат кунида қўрғондир У,
Худода паноҳ топганларни сақлайди У.
8Тошқин сел билан Найнавони вайрон қилар,
Ёвларининг пайига тушиб, зулматга ҳайдар.
9Эй Найнаво, нечун Эгамизга қарши фитна уюштирасан?!
Ахир, У бир уриб сени қириб ташлайди,
Иккинчи уришига ҳожат бўлмайди.
10Чирмашган тикану қуруқ хас–чўп каби,
Сизлар ҳам, эй майхўрлар, ёндириб ташланасиз!
11Эй Найнаво, қабиҳ шоҳ сендан чиқди,
Эгамизга қарши у фитна–фасод қилди.
12Эгамиз эса шундай айтур:
“Оссурияликлар кучли ва беҳисоб бўлса–да,
Улар қирилиб, йўқ бўлади.
Эй халқим, бошингга кулфат солдим!
Энди бундай кулфат солмайман зинҳор!
13Сени Оссурия бўйинтуруғидан озод қиламан,
Кишанларингни узиб ташлайман.”
14Сен ҳақингда, эй Оссурия, Эгамиз шундай амр этар:
“Сенинг номинг дунёдан ўчар.
Йўқ қиламан худоларинг уйидаги қуймаю ўйма бутларни,
Ярамас хулқ–атворинг учун ҳозирлайман қабрингни.”
15Қаранг! Хушхабар келтирувчи кимса,
Тоғлар оша шошиб келади бу ёққа.
Тинчликни эълон қилади У сизга!
Эй Яҳудо, нишонлагин байрамларингни,
Олиб кел онт ичиб атаган назрларингни.
Юртингга тажовуз қилмас энди қабиҳлар,
Зеро, тамомила йўқ бўлди улар.
1-2Душманлар Исроил юртини хароб қилган,
Узумзорларини пайҳон этган.
Бироқ Эгамиз тиклар Ёқуб наслининг улуғворлигини,
Ҳа, Исроил халқининг буюклигини.
Босқинчи сенга ҳужум қилди, эй Найнаво!
Қани бўл, қўриқла қўрғонларингни,
Йўлдан узма сен кўзингни.
Йиғиб олгин бор кучингни,
Жангга боғла белингни.
3Душман сипоҳларининг қалқони қизил,
Жангчиларининг кийими алвон,
Жанг куни аравалари оловдай чақнар,
Беҳисоб найзалари бош узра тебраниб турар.
4Шаҳар ичида аравалар қутуриб елар,
Майдонларни кесиб у ёқдан–бу ёққа ўтар,
Машъалаларга ўхшаб ёниб турар,
Яшин тезлиги билан учар.
5Найнаво шоҳи амр берар лашкарбошиларига,
Олға босиб қоқинар улар йўлда.
Қалқонлари паноҳида босқинчилар
Шаҳар деворига ёпирилар.
6Дарё тўғонларини улар бузиб ташлар,
Сарой ивиб, қулай–қулай деб турибди.
7Шаҳар аҳлини сургун қилишга қарор қилинди,
Чўрилари мусичадай нола қилмоқда,
Ўз кўксига улар урмоқда.
8Найнаво дарз кетган ҳовузга ўхшайди,
Ёриқларидан сув оқиб кетгандай,
Унинг аҳолиси қочиб кетяпти,
Ортидан “Тўхтанглар! Тўхтанглар!”
Деган қичқириқлар эшитилар,
Лекин ҳеч ким ортига қайтмас.
9Босқинчилар бақирар:
“Талон–тарож қилинг кумушу олтинни!
Битмас–туганмасдир Найнавонинг хазинаси!
Серобдир унинг қимматбаҳо нарсаси!”
10Шип–шийдам, вайрон, талқон бўлди Найнаво!
Қўрқувдан юраклар орқага тортиб кетди,
Тиззалар қалтиради, баданни титроқ босди,
Бўздай оқарди ҳамманинг юзи!
11Нима бўлди Найнаво шаҳрига?!
Ўхшар эди–ку у шернинг уясига.
Ҳа, ўхшар эди Найнаво шер болаларини боққан бир инга.
Шер ва она шер изғиган пайтда,
Болалари хатарсиз эди у ерда!
12Шер ўз болалари учун
Етарлича ўлжа тилка–пора қилган,
У она шер учун ҳам овини бўғизлаган,
Мурда билан тўлдирган ўз инларини,
Ўлжа билан — уяларини.
13Сарвари Олам шундай айтмоқда: “Мен сенга қаршиман, эй Найнаво! Жанг араваларингни тутатиб ёндираман. Ёш шерларинг қиличдан ҳалок бўлади. Сен энди ер юзида талончилик қилмайсан. Ўлпончиларингнинг овози ўчади.”
1Ҳолингга вой, эй қўли қон шаҳар!
Ўтакетган маккор, ўлжага тўлган шаҳар!
У ердаги қотилликлар ҳеч тугамас!
2Қулоққа чалинар қамчиларнинг визиллаши,
Ғилдиракларнинг тарақ–туруғи,
Елаётган от туёқларининг товуши,
Жанг араваларнинг гумбурлаши!
3Жангга кирмоқда отлиқ сипоҳлар,
Ялт–юлт этмоқда қиличлар,
Ярқирамоқда найзалар,
Уйилиб кетди ўликлар,
Уюм–уюм бўлди жасадлар,
Мурдаларнинг сон–саноғи йўқ.
Қоқилишар жасадларга одамлар!
4Эй Найнаво, ўзингни бузуқ фоҳишадай тутдинг,
Суюқоёқ жодугардай одамларни ром қилдинг,
Бузуқлигинг билан халқларни қул қилдинг,
Сеҳр–жодуларинг билан ўзингга оғдирдинг.
5“Мен сенга қаршиман!
— деб айтмоқда Сарвари Олам. —
Мен кўйлагингни кўтариб,
Халқларга яланғоч танангни кўрсатаман,
Эллар олдида шармандангни чиқараман.
6Устингдан ахлат ёғдириб, сени хўрлайман.
Одамларга сен томоша бўласан.
7Сени кўрганлар орқага чекиниб, шундай дейишар:
‘Найнаво вайрон бўлди!
Ким унга ачинар экан?!’
Сени юпатадиган ҳеч ким йўқ!”
8Нў шаҳридан сенинг ортиқ жойинг бормиди?!
Ўша шаҳар Нил дарёси бўйида жойлашганди,
Сувлар қуршовида турганди,
Дарё — унинг истеҳкоми,
Сувлар — ҳимояси бўлганди.
9Ҳабашистону Миср унинг устидан ҳукмронлик қиларди,
Кучининг чек–чегараси йўқ эди.
Фут билан Ливия унинг иттифоқдошлари эди.
10Шундай бўлса–да, Нў шаҳрининг аҳолиси сургун қилинди,
Одамлари асирликка олиб кетилди,
Ҳар бир кўчанинг бошида
Тошга уриб ўлдирилди гўдаклари,
Аслзодалари учун қуръа ташланди,
Барча зодагонлари занжирбанд бўлди.
11Эй Найнаво, сен ҳам маст бўлиб, гандираклаб қоласан,
Бекинасан, душманларингдан қочиб, паноҳ излайсан.
12Сенинг ҳамма қалъаларинг
Меваси пишган анжир дарахтига ўхшар.
Анжирни силкитсанг,
Анжирлар хўранданинг оғзига тушар.
13Лашкарингга бир қарасанг–чи!
Хотин кишидан фарқи йўқ–ку уларнинг.
Юртингнинг дарвозалари ёв учун кенг очилди,
Дарвозаларнинг тамбаларини олов йўқ қилди.
14Қамалга тайёрлангин!
Сувга тўлдир идишларингни!
Мустаҳкамла қўрғонларингни!
Оёқ билан эзгин лойни,
Тайёрла тезроқ қолипларингни!
15Барибир олов сени ямлаб юборар,
Чигиртка экинларни қиртишлагандай,
Қилич сени қириб ташлар.
Чигирткадай кўпаявер!
16Савдогарларингни осмондаги юлдузлардан ҳам кўп қилдинг,
Бироқ улар чигирткадай юртингни талашар,
Сўнг қанот қоқиб учиб кетишар.
17Совуқ кунда деворларга қўнадиган,
Қуёш чиққач эса учиб йўқ бўладиган
Чигирткадайдир сенинг посбонларинг,
Чигиртка галасидайдир сенинг аъёнларинг.
Улар қаерга ғойиб бўлганини билмайди ҳеч ким.
18Эй Оссурия шоҳи,
Чўпонларингнинг кўзи юмилган,
Йўлбошчиларинг абадий уйқуга кетган,
Сенинг халқинг тоғларга тарқалган,
Уларни йиғадиган бирор кимса йўқ.
19Сенинг ярангни даволаб бўлмас,
Жароҳатинг ҳалокатлидир.
Бу ҳақда хабар топган ҳамма одамлар
Хурсандлигидан чапак чалар.
Зотан ҳеч ким чексиз зулмингдан
Қочиб қутула олмаган.
Kitoblar - Kutubxona | Hamdi-Sano - Mening Nurim | UZBEK mp3
uzGod.com