Инжил / Муқаддас Китоб / Ўзбек тилидаги

Эски Аҳд:  |  ИБТИДО  |  ЧИҚИШ  |  ЛЕВИЛАР  |  САҲРОДА  |  ҚОНУНЛАР  |  ЁШУА  |  ҲАКАМЛАР  |  РУТ  |  ШОҲЛАР (БИРИНЧИ КИТОБ)  |  ШОҲЛАР (ИККИНЧИ КИТОБ)  |  ШОҲЛАР (УЧИНЧИ КИТОБ)  |  ШОҲЛАР (ТЎРТИНЧИ КИТОБ)  |  СОЛНОМАЛАР (БИРИНЧИ КИТОБ)  |  СОЛНОМАЛАР (ИККИНЧИ КИТОБ)  |  ЭЗРА  |  НАХИМИЁ  |  ЭСТЕР  |  АЮБ  |  ЗАБУР  |  СУЛАЙМОННИНГ ҲИКМАТЛАРИ  |  ВОИЗ  |  СУЛАЙМОННИНГ ГЎЗАЛ ҚЎШИГИ  |  ИШАЁ  |  ЕРЕМИЁ  |  ЕРЕМИЁНИНГ МАРСИЯСИ  |  ҲИЗҚИЁ  |  ДОНИЁР  |  ХЎШЕЯ  |  ЙЎЭЛ  |  АМОС  |  ОБOДИЁ  |  ЮНУС  |  МИХО  |  НОХУМ  |  ХАБАҚҚУҚ  |  ЗАФАНИЁ  |  ХАГГЕЙ  |  ЗАКАРИЁ  |  МАЛАКИ
Янги Аҳд:
МАТТО  |  МАРК  |  ЛУҚО  |  ЮҲАННО  |  ҲАВОРИЙЛАРНИНГ ФАОЛИЯТИ  |  РИМЛИКЛАРГА МАКТУБ  |  КОРИНФЛИКЛАРГА БИРИНЧИ МАКТУБ  |  КОРИНФЛИКЛАРГА ИККИНЧИ МАКТУБ  |  ГАЛАТИЯЛИКЛАРГА МАКТУБ  |  ЭФЕСЛИКЛАРГА МАКТУБ  |  ФИЛИППИЛИКЛАРГА МАКТУБ  |  КОЛОСАЛИКЛАРГА МАКТУБ  |  САЛОНИКАЛИКЛАРГА БИРИНЧИ МАКТУБ  |  САЛОНИКАЛИКЛАРГА ИККИНЧИ МАКТУБ  |  ТИМЎТИЙГА БИРИНЧИ МАКТУБ  |  ТИМЎТИЙГА ИККИНЧИ МАКТУБ  |  ТИТУСГА МАКТУБ  |  ФИЛИМЎНГА МАКТУБ  |  ИБРОНИЙЛАРГА МАКТУБ  |  ЁҚУБНИНГ МАКТУБИ  |  БУТРУСНИНГ БИРИНЧИ МАКТУБИ  |  БУТРУСНИНГ ИККИНЧИ МАКТУБИ  |  ЮҲАННОНИНГ БИРИНЧИ МАКТУБИ  |  ЮҲАННОНИНГ ИККИНЧИ МАКТУБИ  |  ЮҲАННОНИНГ УЧИНЧИ МАКТУБИ  |  ЯҲУДОНИНГ МАКТУБИ  |  ЮҲАННОГА КЎРСАТИЛГАН ВАҲИЙ



АЮБ

Кириш

 

Аюб ғоят бой киши эди. У Исроил халқидан бўлмаса ҳам Эгамизга сажда қиларди. Аюб ҳақиқатан ҳам жуда яхши инсон эди. Лекин шайтон Аюбни Худонинг олдида айблади. Шайтон Худога: “Аюбга барака бераётганинг учунгина у Сенга хизмат қилади”, — деди. Шундан кейин Аюб Худога содиқ қолиш қолмаслигини кўриш ниятида Худо шайтонга Аюбни бойлигидан, фарзандларидан ва ниҳоят соғлигидан айиришга рухсат беради. Шунда ҳам Аюб содиқ бўлиб қолади.

Аюбнинг бошига кулфат тушганда, уч дўсти уни юпатишга келадилар. Улар соғлик ва фаровонлик Худонинг марҳаматининг белгиси, деб ишонар эдилар. Аюб соғлигини ҳам, фаровонлигини ҳам йўқотган эди. Шунинг учун улар Аюбга, Худо сени қандайдир гуноҳинг учун жазолаяпти, деб айтадилар. Аюб эса ўзининг айбсизлигини таъкидлаб, дўстларининг гаплари ўринсизлигини айтади. Аммо Аюб ҳам, унинг дўстлари ҳам бир–бирларининг гаплари нотўғри эканлигини исботлай олмайдилар. Охири Аюбнинг дўстлари баҳслашишни тўхтатадилар.

Аюб жуда ҳам қаттиқ қийналаётган эди. Баҳс давомида у бир неча марта Худога: “Зоҳир бўлиб, нима учун қийналаётганимни тушунтиргин”, деб илтижо қилади. Дўстларининг гаплари тугагандан кейин эса Аюб: “Инсонлар ҳеч қачон бу ҳаётнинг қийин саволларига жавоб берадиган доноликни топа олмайдилар”, деган фикрга келади. Бундай донолик фақатгина Худодадир. Аюб ҳеч қандай нотўғри иш қилмаганлигига онт ичиб, гапларини тугатади.

Шу пайтда уларнинг ёнида турган Элиху исмли ёш бир йигит гапира бошлайди. У олдин айтилган баъзи бир гапларни қайтаради, лекин у иккала томонни ҳам танқид қилади. Элиху ўз сўзларини Худонинг табиатга бўлган ғамхўрлигини олқишлайдиган шеър билан якунлайди.

Ниҳоят Худо Аюбга зоҳир бўлади, лекин У Аюбнинг нима сабабдан қийналаётганини тушунтирмайди. Бунинг ўрнига, У Ўзи қиладиган ишларни инсонлар тушунмаслигини, Худо қилган ишларни инсонлар қила олмаслигини кўрсатади. Аюб кам билса ҳам кўп гапирганлиги учун Худо унга танбеҳ беради. Бироқ Аюб Худонинг содиқ қули эканлигини ҳам тасдиқлайди. Шундай қилиб, китобнинг охирида ёзилишича, Худо яна Аюбга барака бериб, уни олдингидан ҳам икки баравар бойроқ қилади.

Аюб нима сабабдан қийналганини ҳеч қачон тушунмади. Унинг юрагида қанчалик қайғу бўлмасин, у ҳеч қачон Худони рад қилмади, Ундан юз ўгирмади. Аюб, Худо мени албатта қутқаради, деб қаттиқ ишонарди:

Аммо мен биламан,

Менинг Халоскорим ҳаётдир,

Охири ер юзида У гувоҳ бўлади.

Терим ириб кетган бўлса ҳам,

Мана шу танамда Худони кўраман.

Мен Уни ўз кўзларим билан кўраман,

Ҳа, мен кўраман, бошқа ҳеч ким эмас.

Юрагим орзиқиб кетяпти! (19:25-27)

 

1–БОБ - АЮБ

 

Шайтон Аюбни синайди

 

1Бир вақтлар Уз деган юртда Аюб исмли бир одам яшар эди. Бу одам айбсиз ва солиҳ эди. У Худодан қўрқарди, фосиқликдан юз ўгирган эди. 2Унинг еттита ўғли ва учта қизи бор эди. 3Унинг яна етти мингта қўйи, уч мингта туяси, омочга қўшиладиган беш юз жуфт ҳўкизлари, беш юзта эшаги ва жуда ҳам кўп хизматкорлари бор эди. Бу киши шарқда яшайдиганлар орасида энг буюк одам эди. 4Аюбнинг ўғиллари бир–бирларининг уйларига бориб, зиёфатлар уюштиришар, опа–сингилларини ҳам меҳмонга чақиришар эди. 5Зиёфатлар тугагандан кейин Аюб фарзандларини чақиртирарди. “Фарзандларим юракларида Худони лаънатлаб, гуноҳ қилган бўлишлари мумкин”, дея эрта тонгда уларнинг ҳар бири учун куйдириладиган қурбонликлар келтириб, уларни покларди. Аюб ҳар доим шундай қилар эди.

6Бир куни самовий мавжудотлар Эгамизнинг олдига келишди. Уларнинг орасида шайтон ҳам бор эди. 7Шайтондан Эгамиз: “Қаердан келяпсан?” — деб сўради. Шайтон: “Ер юзининг у ёғидан бу ёғига юриб, айланиб чиқдим”, — деб жавоб берди. 8Шайтонга Эгамиз шундай деди: “Қулим Аюбни кўрдингми? Ер юзида унга ўхшаган ҳеч ким йўқ. У айбсиз ва солиҳ одам. Мендан қўрқади, фосиқликдан юз ўгирган.” 9Шайтон шундай жавоб берди: “Аюб бекордан–бекорга Сендан қўрқармиди?! 10Унинг хонадонини, ўзини, бор нарсасини ҳимоя қиласан–ку! Ҳар бир қилган ишига барака берасан. Қара, унинг мол–қўйлари бутун юрт бўйлаб ёйилиб кетган. 11Ҳозир ундан бор нарсасини олиб қўйгин–чи! У юзингга қараб Сени лаънатлайди.” 12Шайтонга Эгамиз шундай деди: “Майли, Аюбнинг бор–буди сенга, фақатгина унинг ўзига қарши қўл кўтарма!” Шундай қилиб, шайтон Эгамизнинг ҳузуридан кетди.

 

Аюб бор–будидан маҳрум бўлади

 

13Бир куни Аюбнинг фарзандлари зиёфат қилиб ўтиришган эди. Улар энг катта акаларининг уйида йиғилгандилар. 14Аюбга бир хизматкори қуйидаги хабарни келтирди: “Ҳўкизларингизни омочга қўшиб, ер ҳайдаётган эдик. Эшаклар олдимизда ўтлаб юрганди. 15Бир тўда Саволиклар бизга ҳужум қилишди. Улар ҳамма ҳайвонларни ўғирлаб кетишди. Далада ишлаётганларнинг ҳаммасини эса ўлдиришди. Фақатгина мен қочиб қолишга улгурдим. Шуларни сизга айтишга келдим.” 16У шу гапларни айтиб улгурмасданоқ, яна бир хабарчи келиб, шундай деди: “Осмондан чақмоқ тушиб, ҳамма қўйларингиз ва чўпонларингизни куйдириб юборди. Фақатгина мен қочиб қолишга улгурдим. Шуларни сизга айтишга келдим.” 17У гапларини тугатмасдан туриб, учинчи хабарчи келиб шундай деди: “Уч тўда Халдейликлар келиб, туяларингизни ўғирлаб кетишди. Хизматкорларингизни эса ўлдиришди. Фақатгина мен қочиб қолишга улгурдим. Шуларни сизга айтишга келдим.” 18У шу гапларни айтаётган ҳам эдики, яна бир хабарчи келиб деди: “Ўғил–қизларингиз энг катта акаларининг уйида зиёфат қилиб ўтиришган эди. 19Бирданига чўлдан қаттиқ шамол туриб, уйни тўрттала томонидан урди. Уй қулаб тушиб, фарзандларингизни босиб қолди. Уларнинг ҳаммаси ҳалок бўлди. Фақатгина мен қочиб қолишга улгурдим. Шуларни сизга айтишга келдим.”

20Аюб туриб, қайғудан кийимини йиртиб ташлади. Кейин сочини қириб ташлаб, ерга мук тушди. 21У шундай деди: “Онамнинг қорнидан яланғоч тушгандим, дунёдан ҳам яланғоч кетаман. Ҳамма нарсамни Худо берган эди, Худонинг Ўзи олиб қўйди. Эгамнинг номига ҳамду санолар бўлсин!”

22Шунча кўргиликлардан кейин ҳам, Аюб Худони айбламади, гуноҳ қилмади.

 

2–БОБ - АЮБ

 

Шайтон Аюбни яна синайди

 

1Бир куни самовий мавжудотлар Эгамизнинг олдига келишди. Шайтон ҳам Эгамизнинг ҳузурига келди. 2Шайтондан Эгамиз: “Қаердан келяпсан?” — деб сўради. Шайтон Эгамизга: “Ер юзининг у ёғидан бу ёғига юриб, айланиб чиқдим”, — деб жавоб берди. 3Шайтонга Эгамиз шундай деди: “Қулим Аюбни кўрдингми? Ер юзида унга ўхшаган ҳеч ким йўқ. У айбсиз ва солиҳ одам. Мендан қўрқади, фосиқликдан юз ўгирган. Сен эса бекорга Мени унга зарар кўрсатишга ундадинг. Қара, у ҳали ҳам солиҳлигида маҳкам турибди.” 4Шайтон шундай жавоб берди: “Жонига азоб бериб кўр–чи, нима қилар экан?! Кўрасан, инсон ўз жонини сақлаб қолиш учун ҳамма нарсадан воз кечади. 5Ҳозир унинг танасини дардга йўлиқтиргин, у юзингга қараб Сени лаънатлайди.” 6Шайтонга Эгамиз шундай деди: “Майли, Аюбни қўлингга топширдим. Уни фақат тирик қолдиргин.”

7Шайтон Эгамизнинг ҳузуридан чиқиб, Аюбни бошидан оёғигача жирканчли яралар билан қоплаб ташлади. 8Аюб кул уюмлари орасида, сопол парчаси билан яраларини қашлаб ўтирарди.

9Хотини унга: “Ҳамон солиҳлигингизда маҳкам тураверасизми?! Худони лаънатланг–да, ўлиб қўя қолинг”, — деди. 10Аюб эса хотинига шундай жавоб берди: “Сен аҳмоқ хотинлардай гапиряпсан. Худонинг қўлидан яхши нарсаларни қабул қиламиз–у, ёмонларини олмаймизми?” Шунча азоб–уқубатдан кейин ҳам Аюб Худога қарши гапириб, гуноҳ қилмади.

 

Аюбнинг дўстлари келади

 

11Аюбнинг бошига тушган кулфатлар ҳақида унинг уч дўсти эшитди. Булар темонлик Элифаз, шувахлик Билдад ва намахлик Зўфар деган одамлар эди. Улар Аюбга ҳамдардлик билдириб, тасалли бериш ниятида йиғилдилар. Уни кўришга келдилар. 12Дўстлари Аюбни узоқдан кўриб таний олмадилар. Қаттиқ дод–фарёд солиб, кийимларини йиртишди, бошлари узра тупроқ сочишди. 13Улар Аюб билан бирга етти кун–етти кеча ерда ўтирдилар. Мана шу кунлар давомида ҳеч бири Аюбга гапирмади, чунки у жуда қаттиқ азоб чекаётганини кўриб турар эдилар.

 

3–БОБ - АЮБ

 

Аюб биринчи маротаба гапиради

 

1Охири Аюб сўз бошлаб, ўзи дунёга келган кунни лаънатлади. 2У шундай деди:

3“Мен туғилган кун қирилиб кетсин,

Мен яратилган кеча лаънати бўлсин.

4Ўша кун зулматга айланиб қолсин!

Ҳатто Худо ҳам шу кунни эсламасин,

Ўша кун ҳеч қачон нур кўрмасин.

5Зим–зиё зулмат уни қамрасин,

У кунни булутлар беркитсин,

Қуёш нурини қоронғилик тўсиб қўйсин.

6Ҳа, ўша кечани зулмат ютиб юборсин!

Йил кунлари орасида ҳеч қачон саналмасин,

Ойларнинг ҳисобига ўша кеча кирмасин.

7Ўша кеча қисир бўлсин,

Ундан шодлик овози янграмасин.

8Махлуқ Левитанни чақиришга қодир бўлганлар уни қарғасин,

Ҳа, лаънат ўқийдиганлар ўша кечага қарғиш ёғдирсин.

9Ўша кечада тонг юлдузлари чарақламасин.

Ўша кеча ёруғликка умид қилсин–у,

Аммо тонг шуъласини кўрмасин.

10Онамнинг бачадонини беркитмагани учун,

Мени шунча қайғудан холи қилмагани учун

Ўша кеча лаънати бўлсин.

11Нима учун ўлик туғилмадим?!

Онам қорнидан тушибоқ, ўлмадим?!

12Нима учун онам мени тиззаларида олиб ўтирди экан?!

Нима учун мени эмизди экан?!

13Ўлганимда эди, ҳозир тинч ётган бўлардим.

Ухлаб, ором олиб ётган бўлардим.

14Вайроналарни тиклашга қодир бўлган

Шоҳу амалдорлар билан бирга бўлардим.

15Тиллага бой, уйларини кумушга тўлдирган

Шаҳзодалар қатори ётган бўлардим.

16Нима учун ўлик туғилган боладай бўлмадим?!

Нима учун ёруғлик кўрмаган чақалоқдай кўмилмадим?!

17Ахир, қабрда фосиқлар ҳам

Фосиқлик қилишдан тўхтайдилар–ку!

Чарчаганлар ҳам дам оладилар–ку!

18Асирлар у ерда жам бўлиб тинч яшайди,

Назоратчиларнинг бақир–чақири эшитилмайди.

19Катта ҳам кичик ҳам у ерда бордир,

Қуллар ҳам ниҳоят у ерда озоддир.

20Нима учун қийналганга ёруғлик берилган,

Қайғуга ботганга эса ҳаёт ато қилинган?!

21Улар ўлимни кутадилар, лекин ўлим келмайди,

Қимматбаҳо хазинадан ҳам кўра кўпроқ

Ўлимни излайди улар.

22Ўлим топганларида улар жуда қувонади,

Шодликдан бошлари осмонга етади.

23Нима учун йўлни кўролмайдиганларга ёруғлик берилган?!

Ахир, Худо уларнинг йўлини тўсиб қўйган–ку!

24Нон ейиш ўрнига оғир уф тортаман,

Чуқур оҳу нолаларим сувдай оқиб чиқяпти.

25Ҳа, нимадан қўрққан бўлсам, ўша бошимга тушди.

Хавфсираганларим содир бўлди.

26Кўнглим тинч эмас, менда хотиржамлик йўқ,

Тинчлик йўқ, ғам–ташвиш эса келаверади.”

 

4–БОБ - АЮБ

 

Элифазнинг Аюбга берган биринчи жавоби

 

1Шундан кейин темонлик Элифаз Аюбга шундай деди:

2“Бир гап айтсам, хафа бўлмайсанми?

Ахир, ким гапирмай жим тура олади?!

3Сен кўпларга насиҳат қилар эдинг.

Ожизларга ёрдам берар эдинг.

4Қоқилганларга сўзларинг билан далда берардинг,

Оғир юк остида эзилганларга куч бағишлардинг.

5Энди эса азоб–уқубатга учраганингда тушкунликка тушяпсан,

Ўз бошингга тушганлардан саросимада ўтирибсан.

6Худодан қўрқишинг умидинг бўлиши керак эмасми?!

Йўлларинг тўғрилиги сенга умид бағишламайдими?!

7Ўйлаб кўргин–чи, қачон айбсиз инсон ҳалок бўлган?!

Бирор ерда солиҳ киши ҳеч йўқ қилинганми?!

8Ўз ҳаётимда кўрганман, ким ёвузлик,

Ғам–ғусса экса, худди ўшани ўради.

9Худонинг нафаси уларни ўлдиради,

Худонинг ғазабидан фосиқлар даф бўлади.

10Уларнинг шерникидай бўлган овозларини Худо ўчиради,

Ўша махлуқларнинг тишларини Худо синдиради.

11Ўлжа йўқлигидан у шерлар ҳалок бўлади,

Шерваччалари ҳам узоқларга тарқалиб кетади.”

12“Менга бир сўз яширинча келди,

Қулоғимга шивирлаб эшитилди.

13Инсонлар чуқур уйқуда бўлганда,

Ташвишли тушларда бу сўз келди.

14Мени қўрқув–қалтироқ босди,

Бутун вужудим ларзага келди.

15Бир руҳ юзимни силаб ўтди,

Шунда тукларим тикка бўлиб кетди.

16Руҳ тўхтаб, қимирламай турди,

Аммо уни аниқ кўрмадим.

Кўз олдимда бир шарпа турар эди.

Сукунат чўкди, кейин бир овоз эшитдим:

17“Инсонлар Худонинг олдида солиҳ бўла оладими?!

Одамлар Яратувчисининг олдида пок бўла оладими?!

18Ахир, Худо ҳатто Ўз фаришталарига ишонмайди–ку,

Улардан ҳам айб топади–ку!

19Шундай экан, тупроқдан яратилган инсонлардан,

Лойдан бино бўлган, куядай эзиладиган

Одамлардан қанчалар айб топади?!

20Ахир, улар эрталаб бор,

Кечаси эса йўқ бўлиб кетадиган инсонлар–ку!

Уларнинг номи абадий ўчиб кетади.

21Чодирларининг арқонлари узиб ташланади,

Улар доноликка етишмай ҳалок бўладилар.”

 

5–БОБ - АЮБ

 

Элифаз гапида давом этади

 

1Қани, Аюб, ҳозир чақириб кўр–чи,

Ким сенга жавоб берар экан?

Қайси фаришта сенга ёрдамга келар экан?

2Ранж–алам нодонни ҳалок қилади,

Ҳасад соддани ўлдиради.

3Нодонларнинг илдиз отиб, кўкарганини кўрдим,

Бирданига уларнинг уйларини лаънатладим.

4Уларнинг фарзандлари хавфдан узоқ бўлмайди.

Ҳукм пайтида уларни эзадилар,

Лекин ҳеч ким уларни ҳимоя қилмайди.

5Нодонлар етиштирган ҳосилни оч қолганлар еб қўяди,

Ҳатто тиканлар билан ўралганларини ҳам олиб қўяди.

Нодонларнинг бойлигини чанқаганлар ютиб юборади.

6Ахир, қайғу ердан униб чиқмайди–ку,

Ғам–ташвиш далада ўсмайди–ку!

7Алангадан учқун сакраб чиққани каби,

Инсон ҳам ўзи учун муаммо келтириб чиқаради.

8Мен Худога интилган бўлар эдим,

Ўз арзимни Худога айтган бўлардим.

9У шундай буюк ишлар қиладики,

Уларга инсоннинг ақли етмайди.

Худо кўрсатган мўъжизаларнинг сон–саноғи йўқ.

10У ер юзига ёмғир ёғдиради,

Далаларни суғоради.

11Хор бўлганларни кўтаради,

Қайғуга тўлганларни шодликка тўлдиради.

12У айёрларнинг режаларини пучга чиқаради,

Шунда уларнинг қўлидан ҳеч нарса келмайди.

13У доноларни ўзларининг айёрликлари орқали тутиб олади,

Эгриларнинг ниятларини пучга чиқаради.

14Кундуз куни ҳам улар зулматда қолишади,

Ёп–ёруғ кунда ҳам пайпасланиб юришади.

15Лекин Худо фақирларни эгриларнинг аччиқ сўзларидан,

Золимларнинг чангалидан қутқаради.

16Шу боис камбағалларнинг умиди бор,

Ноҳақликнинг эса оғзи ёпилади.

17Худонинг панд–насиҳатини олганлар қандай бахтлидир,

Шунинг учун Қодир Худонинг танбеҳини рад қилмагин.

18Худо яралайди, аммо Ўзи боғлаб қўяди.

Худо уради, лекин яна Ўзи шифо беради.

19У сени олтита ғам–ташвишдан қутқаради,

Ҳа, еттита қайғу–алам сенга яқинлашмайди.

20Қурғоқчилик пайтида Худо сени ўлимдан,

Уруш пайтида эса қиличдан сақлайди.

21Худо сени заҳарли тиллардан ҳимоя қилади,

Ҳалокат келганда сен қўрқувга тушиб қолмайсан.

22Вайронаю қурғоқчилик устидан куладиган бўласан,

Ер юзидаги ёввойи ҳайвонлардан қўрқмайдиган бўласан.

23Ер ҳайдаганингда далангда тошлар бўлмайди,

Ёввойи ҳайвонлар сенга ҳужум қилмайди.

24Уйинг бехатар эканлигини биласан,

Подаларингни текширганингда ҳаммаси ўз жойида бўлади.

25Фарзандларинг кўп бўлади,

Авлодинг даладаги майсадай кўпаяди.

26Сен бевақт қабрга кирмайсан,

Ўз вақтида йиғилган буғдой донидай бўласан.

27Буларнинг ҳаммаси тўғри,

Ўз тажрибамиздан биламиз.

Энди насиҳатларимизга қулоқ сол,

Уларни қабул қил.”

 

6–БОБ - АЮБ

 

Аюб Элифазга жавоб беради

 

1Шундан кейин Аюб яна гапирди:

2“Қани энди, қайғуларимни ўлчашнинг иложи бўлса эди,

Менинг кулфатларим тарозида тортиб кўрилса эди.

3Улар денгиз қумларидан ҳам оғирроқ чиққан бўлар эди.

Шунинг учун ҳам ўпоқ–сўпоқ гаплар айтдим.

4Қодир Худо отган найзалар танамдадир,

Руҳим уларнинг заҳридан ичмоқда.

Худонинг барча даҳшатлари менга қарши тайёрланган.

5Асов эшак ўт йўқлигида ҳанграйди–ку!

Ҳўкиз ҳам оҳурида ем бўлмаса бўкиради–ку!

6Тузсиз овқатни еб бўлмайди–ку!

Пиширилмаган тухум оқи ахир, нақадар бемаза!

7Уларни кўриб иштаҳам йўқолади.

Уларни ейишни ўйласам кўнглим айнийди.

8Қани энди, тилагим бажо бўлса эди,

Худо ниятимни бажо келтирса эди!

9Қани энди, Худо мени эзиб ташлашга рози бўлса эди,

Қўлига эрк бериб, жонимни олса эди.

10Ана ўшанда мен тасалли топган бўлардим,

Ҳатто оғриқларимга қарамай қувонган бўлардим,

Чунки Муқаддас Худонинг сўзларини мен рад қилганим йўқ.

11Қачонгача кутаман ахир, кучим етармикан?!

Охири нима бўлади ўзи?

Нима учун сабр–тоқат қилишим керак?!

12Мен тошдай қаттиқ эмасман–ку!

Менинг танам темирдан эмас–ку!

13Йўқ, ўзимга ўзим ёрдам беролмайман,

Ҳеч бир чора–иложим йўқ.

14Қайғу–алам тортаётган инсон

Қодир Худодан қўрқишни рад қилган бўлса ҳам,

Ўша инсонга содиқ дўстлар керак.

15Аммо дўстларимга ҳам ишониб бўлмайди,

Улар оқиб ўтиб кетадиган ирмоқлардайдир.

16Ўша ирмоқлар музу қор эриганда тошиб оқади,

17Иссиқ ҳавода эса улар қуриб қолади,

Кун қизиганда ғойиб бўлади.

18Карвонлар бу ирмоқларни қидириб,

Йўлларидан адашиб кетадилар.

Юриб–юриб, чўлда ҳалок бўладилар.

19Темо юртининг карвонлари ҳам сув қидириб келадилар,

Шава юртидан келганлар ҳам сувга умид қиладилар.

20Аммо ўша ирмоқларга ишонганлар тушкунликка тушадилар,

У ерга бориб, гангиб қоладилар.

21Сизлар ҳам мен учун худди ўша ирмоқлардайсизлар.

Кулфатимни кўриб туриб, ваҳимага тушяпсизлар.

22Сизлардан бирон нарса сўрадимми?!

Ёки бойлигингиздан бериб, мени қутқаринглар, деб айтдимми?!

23Душманларимнинг қўлидан қутқаринглар, дедимми?!

Ёки зўравонлардан мени халос қилинглар, деб сўрадимми?!

24Менга ўргатинглар, майли жим тураман.

Қандай нотўғри иш қилганимни тушунтириб беринглар.

25Ҳақиқат сўзлари нақадар аччиқ!

Лекин гапларингиз нимани исботляпти?

26Мени беҳуда гапларни айтяпти, деб ўйлайсиз.

Шундай экан, нимага тушкунликда айтганларимга жавоб қайтарасиз?!

27Сизлар ҳатто етимлар учун қуръа ташлаган бўлардингиз.

Дўстингиз устидан савдолашиб, уни сотган бўлардингиз.

28Энди марҳамат қилиб менга қаранглар,

Мен сизларга ёлғон гапирмайман.

29Бас энди, ноҳақлик қилманг.

Ахир, менинг айбим йўқ–ку!

30Ё гапимда бирор ноҳақлик борми?

Тилим ёвузликнинг таъмини ажрата билмайдими?!

 

7–БОБ - АЮБ

 

1“Инсоннинг ердаги меҳнати машаққатли–ку!

Унинг кунлари мардикорнинг кунига ўхшайди–ку!

2Ҳа, инсон сояни қўмсаган қулга ўхшайди!

Ўз ҳақини кутган мардикордайдир у!

3Менга ҳам мақсадсизликка тўла ойлар,

Қайғуга тўла тунлар берилган.

4Ётганимда: “Қачон тонг отаркан?” — дейман,

Лекин тун жуда чўзилиб кетади,

Тонг отгунча ағнаб чиқаман.

5Танамни қурт ва яра босиб кетган,

Терим ёрилиб, йиринглаб кетган.

6Кунларим бўзчининг мокисидан ҳам тезроқ ўтади,

Асло умид бағишламай ўтиб кетаверади.

 

Аюб Худога ёлворади

 

7Эй, Худойим, ҳаётим бир нафасдай эканлигини ёдингда тут,

Кўзларим энди ҳеч қачон яхшиликни кўрмайди.

8Ҳозир мени кўриб турибсан, лекин бу узоққа чўзилмас,

Мени қидирасан, лекин мен ўшанда бўлмайман.

9Булут тарқалиб, йўқ бўлиб кетади.

Худди шунга ўхшаб, ўликлар диёрига кетганлар қайтиб келмайди.

10Улар уйларига қайтиб келмайдилар,

Ўз яшаган жойларида уларни билмайдилар.

11Шунинг учун жим бўлмай,

Ўз дардимни баён қиламан,

Алам–ҳасратда шикоят қиламан.

12Эй Худойим! Нима учун устимдан қўриқчи қўйдинг?

Мен денгизманми ёки денгиз махлуқиманми?

13“Тўшагим менга тасалли берар,

Уйқу дардимни енгиллаштирар”, — десам,

14Тушлар орқали мени қўрқитасан,

Ваҳийлар орқали даҳшатга соласан.

15Шунда мен, қани энди бўғилиб қўя қолсам, дейман,

Ахир, шу жисмимда яшашдан кўра, ўлим афзалроқ.

16Ҳаётимдан нафратланяпман, абадий яшамайман.

Ҳаётим бир нафасдай бўлса ўзи, мени тинч қўйгин, ахир!

17Инсон ким бўлибдики,

Унга шунчалик эътибор берсанг?!

Одам ким бўлибдики,

У ҳақда ўйласанг?!

18Ҳар тонг уни текшириб,

Ҳар лаҳзада синасанг?!

19Бир лаҳзага мендан юз ўгиргин,

Тинч қўйгин, ҳеч бўлмаса бир ютинай.

20Гуноҳ қилган бўлсам, Сенга нима, эй, одамзод қўриқчиси?!

Нима учун мени Ўзингга нишон қилиб олдинг?!

Сенинг мендан қасдинг борми?!

21Нима учун гуноҳимни кечириб,

Айбимдан фориғ қилмайсан?

Ахир, яқинда тупроққа қайтаман–ку!

Мени қидирганингда эса йўқ бўлиб кетган бўламан.

 

8–БОБ - АЮБ

 

Билдад Аюбнинг гапларига жавоб қайтаради

 

1Шувахлик Билдад Аюбга шундай деди:

2“Қачонгача шундай гапларни гапирасан?

Оғзингдан чиққан сўзлар шамолга ўхшайди–я!

3Худо адолатга хиёнат қиладими?

Қодир Худо ҳақиқатнинг йўлини тўсадими?

4Фарзандларинг Унга қарши гуноҳ қилган бўлса,

Худо уларни гуноҳлари учун жазолади.

5Худога юз бургин,

Қодир Худога ёлворгин.

6Агар пок ва солиҳ бўлсанг,

Албатта У сенга қўлини узатиб,

Сени ўз ҳаққоний жойингга қайтаради.

7Охири шунчалик фаровон бўласанки,

Аввалги ҳолатинг ночордай туюлади.

8Ана, ўтиб кетганларга қарагин,

Аждодларимизнинг қилганларига эътибор бергин.

9Ахир, биз кечагина туғилганмиз, ҳеч нарса билмаймиз,

Ҳаётимиз ҳам соядек ўтиб кетади.

10Аждодларимиз сенга муаллим бўлади,

Уларнинг ақл–заковатидан сабоқ ол.

11Тўқайзор бўлмаса қамиш ўсадими?!

Сув бўлмаган жойда қамиш бўй чўзадими?!

12Қамишлар ҳали кўкариб турган пайтдаёқ,

Кесилишга тайёр бўлмай туриб,

Ҳамма ўтлардан олдин сўлиб қолади.

13Ҳа, Худони унутганлар ҳам шу кўйга тушади,

Бетавфиқларнинг умиди пучга чиқади.

14Улар умид боғлаган нарсалар жуда мўртдир,

Улар ишонган нарсалар ўргимчакнинг тўрларидайдир.

15Улар ўз уйига суянадилар, аммо уй бузилиб кетади.

Уйини маҳкам ушлайдилар, лекин уй бардош бермайди.

16Фосиқлар яхши суғорилган,

Қуёш нури остида ўсаётган бутага ўхшайдилар,

Новдалари бутун боғ бўйлаб ёйилиб кетган.

17Илдизлари тошларга чирмашиб,

Ўша ердан ўзига жой қидиради.

18Лекин илдиз юлиб ташланганда,

Ўсган жойи ҳам билинмайди.

19Ҳа, фосиқларнинг шодлиги узоққа чўзилмайди,

Бошқалар чиқиб, уларнинг ўрнини олади.

20Айбсиз кишини Худо ҳеч рад қилмайди,

Ёвузларга эса ёрдам қўлини узатмайди.

21У ҳали оғзингни кулги билан тўлдиради,

Лабларингдан эса шодлик садосини янгратади.

22Сендан нафратланганлар уятга қоладилар,

Фосиқларнинг чодири вайрон бўлади.

 

9–БОБ - АЮБ

 

Аюб Билдадга жавоб беради

 

1Аюб жавоб бериб, шундай деди:

2“Ҳа, биламан, айтганларингнинг ҳаммаси тўғри,

Лекин қандай қилиб инсон Худонинг назарида ҳақ бўла олади?

3Агар бирор инсон Худо билан баҳсга киришса,

У Худонинг мингта саволидан биттасига ҳам жавоб бера олмасди.

4Ҳа, Худо доно ва қудратлидир,

Ким Худога қарши чиқиб, Ундан устун бўлган?!

5Худо огоҳлантирмай тоғларни ағдаради,

Ғазаб алангасида уларни йиқитади.

6Ерни жойидан қўзғатиб, силкитади,

Замин устунларини титратади.

7Қуёшга амр берса, у нур сочмайди,

Юлдузларнинг нурини ўчиришга қодир Худо У.

8Унинг Ўзи самони ёйган,

Денгиз тўлқинларини топтаб юради.

9Ҳулкар юлдузини, Катта айиқ буржи ва Парвин юлдузларини,

Бутун жанубдаги юлдуз туркумларини яратган Худодир У.

10Инсон ақли бовар қилмайдиган буюк ишлар қилади Худо,

У қилган мўъжизаларнинг сон–саноғи йўқдир.

11У ёнгинамдан ўтиб кетса ҳам,

Мен Уни кўра олмайман.

Ўз йўлида давом этиб кетаверади,

Унинг ўтганини пайқамай қоламан.

12У олиб қўяман, деса, ким тўхтата олади?!

Ким Ундан: “Нима қиляпсан?” деб сўрай олади?!

13Худо Ўз ғазабини тутиб турмайди,

Ҳатто махлуқ Раҳоб ёрдамчилари Унинг оёғи остида қалтирайди.

14Мен ким бўлибманки, Унга жавоб бера олсам,

У билан баҳслашиш учун керакли сўзлар тилимга келса?!

15Айбсиз бўлсам ҳам, Унга жавоб бера олмаган бўлардим,

Ҳакамдан фақат раҳм–шафқат тилаган бўлардим.

16Агар Уни чақирсам, У менга жавоб берса ҳам,

Гапларимга қулоқ солишига ишонмайман.

17Худо бўрон чақириб, мени эзмоқда,

Ҳеч бир сабабсиз яраларимни кўпайтирмоқда.

18Нафасимни ростлаб олишга ҳам имкон бермаяпти,

Юрагимни қайғуга тўлдиряпти.

19Агар куч синалса, албатта У энг кучлиси бўлиб чиқади.

Одиллик масаласида эса ким Уни маҳкамага чақириб келади?!

20Гуноҳсиз бўлсам ҳам, ўз оғзим мени айбдор, деб топади,

Айбсиз бўлсам ҳам, ўз оғзим мени эгри, деб ҳукм қилади.

21Айбсизман, аммо менга барибир,

Ўз ҳаётимдан нафратланяпман.

22Эҳ, ҳаммаси барибир экан, шунинг учун ҳам:

“У айбсизни ҳам, фосиқни ҳам ҳалок қилади”, деб айтаман.

23Кулфат кутилмаганда одамга ўлим келтирса,

Айбсизнинг бошига тушган офатдан Худо кулади.

24Бутун ер юзи фосиқлар қўлида,

Худо ҳакамларнинг кўзларини боғлаб қўйган.

Агар У боғламаган бўлса,

Яна ким боғлаган бўлиши мумкин?!

25Ҳаётим чопоғон кишидан ҳам тезроқ ўтиб кетади.

Шунчалик тезки, ҳеч фароғат кўрмай ўтиб кетаман.

26Умрим тез сузадиган қайиқлардай кўзга кўринмай кетади,

Ўз ўлжасига ташланган бургутдай тездир.

27“Энди ҳеч нолимайман,

Қайғули чеҳрам ёришсин,

Хурсанд бўлай”, дегим келади,

28Лекин янада кўпроқ келадиган ғам–аламдан қўрқаман.

Ахир, Сен мени айбсиз ҳисобламайсан.

29Модомики, айбдор эканман,

Ҳаракат қилишимдан нима фойда бор?

30Қор сувида чўмилиб,

Қўлларимни совун билан ювсам–да,

31Эй Худо, Сен мени лой чуқурга ташлайсан,

Ҳатто кийимларим ҳам мендан нафратланади.

32Худо инсон эмаски, мен У билан баҳслашсам,

Мен билан даъволашгин, деб Уни чақирсам.

33Иккимиз орамизда ҳакам йўқки,

Бизни ажрим қилса.

34Ҳакам бўлганда, Худонинг таёғини устимдан олиб ташлаган бўларди,

Ўшанда Худо мени бошқа даҳшатга солмасди.

35Қўрқмасдан Унга гапира олган бўлардим,

Лекин ҳозирги аҳволимда ундай қилолмайман.

 

10–БОБ - АЮБ

 

Аюб Худога қиладиган шикоятини тайёрлайди

 

1Ҳаётдан тўйдим!

Эвоҳ, энди бемалол шикоят қилишдан,

Алам–ҳасрат билан гапиришдан ўзимни тиймайман.

2Худога шундай дейман: “Мени ҳукм қилавермасдан,

Менга қарши бўлган даъволарингни айт.

3Мени эзишдан Сенга бирор фойда борми ўзи?

Фосиқларга шодлик билан фаровонлик беряпсан–у,

Нима учун мени — Ўз қўлларинг ижодини рад этяпсан?!

4Сенинг инсонникига ўхшаш кўзларинг борми?!

Сенинг дунёқарашинг инсонларники билан бирми?!

5Умринг инсон умридай қисқами?!

Йилларинг инсон ҳаёти йилларидай эмас–ку!

6Нима учун мендан айб қидирасан,

Гуноҳ топишга ҳаракат қиласан?

7Ахир, Ўзинг биласан, мен айбсизман,

Ҳеч ким мени Сенинг қўлингдан қутқара олмайди.

8Ахир, қўлларинг билан мени Ўзинг ясагансан,

Ўзинг мени яратгансан,

Энди эса мени бутунлай ҳалок қилмоқчисан.

9Сен мени лойдан бунёд қилганингни эслагин.

Энди мени яна тупроққа қайтармоқчимисан?!

10Мени сутдай қуйиб,

Пишлоқдай қотирган Ўзинг–ку.

11Сен Ўзинг мени эту тери билан қоплаб,

Менга суягу пайлар ато қилдинг.

12Сен менга ҳаёт бағишлаб, садоқатли севгингни кўрсатдинг.

Ўзинг ғамхўрлик қилиб, ҳаётимни сақладинг.

13Лекин юрагингда бошқа бир ният бор эди.

Сенинг ўй–хаёлларингни биламан:

14Гуноҳ қилсам, мени кузатиб турган бўласан,

Айбимни жазосиз қолдирмайсан.

15Фосиқ бўлсам, ўзимдан кўрай!

Аммо айбсиз бўлсам ҳам,

Шунчалик уятга қолдимки,

Шунчалик қайғуга ботдимки,

Бошимни кўтара олмаяпман.

16Бошимни кўтарсам, шердай мени пойлайсан,

Ўз буюк қудратингни менга қарши ишлатасан.

17Менга қарши янги гувоҳлар чақираверасан.

Менга бўлган ғазабинг янада ошиб бораверади,

Устимга яна янги қўшинлар бостириб келаверадилар.

18Эвоҳ, нима учун мени бу дунёга келтирдинг?

Қанийди, туғилишим биланоқ,

Биров мени кўриб улгурмасдан,

Ўлиб қўя қолганимда эди.

19Ҳеч нарса кўрмаган бўлардим,

Онам қорнидан тўғри қабрга борган бўлардим.

20Ҳаётим қисқа, кунларим саноқли эмасми, ахир?!

Мени тинч қўй, озгина бўлса ҳам, хурсанд бўлай.

21Ҳеч ким қайтиб келмайдиган зулмат юртига,

Тим қоронғи ерга боришимдан олдин озгина қувонай.

22Тун ярмидаги зулматдай қоронғи бўлган юртга кетаман.

Қоп–қоронғу, ҳеч бир тартиб бўлмаган бир жойга,

Ҳатто нури ҳам зулмат бўлган ерга кетаман, ахир!

 

11–БОБ - АЮБ

 

Зўфар Аюбга биринчи марта гапиради

 

1Кейин намахлик Зўфар шундай деди:

2“Шунча кўп гап жавобсиз қолаверадими?

Кўп гапирган инсон оқланар эканми?

3Бекорчи гапларинг бошқаларнинг овозини ўчириб қўйдими?

Наҳотки мазах қилиб айтган гапларинг учун ҳеч ким сени уялтирмаса?

4Сен: “Менинг таълимотим хатосиз,

Ўзим ҳам Худонинг назарида покман”, деб айтасан.

5Қани энди, Худо гапирса,

Унинг Ўзи сенга қарши оғиз очса эди.

6Қани энди, У сенга доноликнинг сирларини билдирса эди.

Ахир, ҳақиқий донолик кўп қиррали–ку!

Билиб қўй, Худо сени ўз гуноҳларингга яраша жазолагани йўқ,

Жазони анча кам беряпти.

7Хўш, Худонинг сирларини англай оласанми?!

Қодир Худонинг камолотини била оласанми?!

8Худонинг донолиги осмондан ҳам юксакдир,

Сен нима қила олардинг?!

Худонинг донолиги ўликлар диёридан ҳам чуқурроқдир,

Сен нимани била олардинг?!

9Унинг ўлчами ер теварагидан ҳам узунроқ,

Денгиздан ҳам кенгроқдир.

10Худо келиб, сени қамоққа ташласа,

Ёки ҳаммани ҳукмга йиғса,

Ким Уни тўхтата оларди?

11Албатта У ёлғончиларни билади,

Ёвузликни кўрганда, эътиборга олади–ку!

12Асов эшакдан одам туғилмагандай,

Нодон ҳам доноликка эриша олмайди.

13Ўз юрагингни Худога бағишла,

Ибодат қилиб, қўлларингни У томон чўзгин.

14Қўлларинг гуноҳдан булғанган бўлса, поклагин,

Чодирингда ёвузликка жой бермагин.

15Шунда сен уялмасдан бошингни тик кўтариб юрасан.

Қўрқувдан ҳоли бўлиб, барқарор турасан.

16Қайғуларингни эсдан чиқарасан,

Улар оқиб кетган сувлардай бўлиб қолади.

17Ҳаётинг кундузги нурдай ёруғ бўлади,

Ҳар қандай зулмат тонгдай бўлиб қолади.

18Умидинг борлиги учун, ишончинг комил бўлади,

Атрофингда ҳимоянг бўлиб, тинчликда ором оласан.

19Ётганингда ҳеч кимдан қўрқмайдиган бўласан,

Ҳамма сендан марҳамат истаб келади.

20Фосиқларнинг кўз нури сўнади,

Улар қочишга йўл тополмайдилар,

Ўлиб қутуламиз, деб умид қиладилар.

 

12–БОБ - АЮБ

 

Аюбнинг Зўфарга берган жавоби

 

1Аюб шундай деб жавоб берди:

2“Ҳа, сизлар ҳамманинг ўрнига гапирасизлар, тўғрими?

Ўлсангиз, донолик ҳам сиз билан бирга ўлса керак–а?!

3Мен ҳам бир–иккита нарса биламан,

Сизлар мендан устун эмассизлар.

Сизлар айтаётганларни ким ҳам билмас экан?!

4Мен Худога илтижолар қиляпман.

Унинг жавоб беришини кутяпман.

Дўстларим эса устимдан кулаверадилар.

Солиҳ ва айбсиз бўлсам ҳам, ҳаммага мазах бўлиб қолдим.

5Беташвиш юрганлар кулфатга такаббурлик билан қарайдилар.

Фалокатни қоқилаётганларнинг тақдири, деб биладилар.

6Ўғриларнинг чодирида ҳам тинчлик ҳукмрон,

Худонинг ғазабини келтирадиганлар ҳам хавф–хатарсиз юрибди.

Гўё улар “гаҳ” деса, Худо қўлига қўнади!

7Мана, ҳайвонлардан сўранглар,

Улар сизларга ўргатадилар.

Осмондаги қушлардан сўранглар,

Улар сизларга айтиб берадилар.

8Ердан сўранглар, у сизларга йўл–йўриқ кўрсатади.

Денгиздаги балиқлар сизларга тушунтирадилар.

9Мана шу жонзотларнинг орасида қайси бири

Ҳаммасига Эгамиз сабабчи эканини билмайди?!

10Ҳар бир жониворнинг ҳаётию

Инсонларнинг нафаси Унинг қўлидадир.

11Оғиз овқатнинг таъмини билади.

Худди шундай қилиб, қулоқ ҳам эшитган сўзларини синаб кўриши керак–ку?!

12Ақл–идрок кўп йил яшаганларда,

Донолик кексаларда бўлади.

13Лекин ҳақиқий донолик ва қудрат Худодадир.

Маслаҳат ва ақл–идрок Унга тегишлидир.

14Агар Худо ниманидир бузса, қайта қуриб бўлмайди,

Агар У қамаб қўйса, ҳеч ким қочиб кета олмайди.

15Агар У ёмғирни ушлаб турса, ер чўлга айланади.

Сувларни қўйиб юборса, ер юзини сув босади.

16Куч ва зафар Худога тегишли!

Ёлғончию алданганлар ҳам Унинг қўлида!

17У маслаҳатчиларни қип–яланғоч қилиб қўяди,

Ҳакамларни ҳам ақлдан оздиради.

18Худо шоҳларнинг ҳам тўнларини ечиб ташлайди.

Уларни қул қилиб, белларига арқон боғлаб қўяди.

19Руҳонийларни ҳам қип–яланғоч қилиб қўяди,

Мустаҳкам ўрнашганларни Худо ағдариб ташлайди.

20Ишончли маслаҳатчиларни тилдан қолдиради,

Оқсоқолларни эса идрокидан маҳрум қилади.

21Шаҳзодаларнинг устидан шармандалик ёғдиради,

Кучлиларнинг қурол–аслаҳаларини тортиб олади.

22Худо зулматнинг энг яширин жойларини очади,

Тим қоронғиликларни ҳам ёритади.

23Халқларни юксалтиради–ю, яна Ўзи уларни ҳалокатга дучор қилади,

Халқларни кўпайтиради–да, кейин уларни тарқатиб юборади.

24Ер юзидаги йўлбошчиларни ақл–заковатдан маҳрум қилади,

Уларни сўқмоқсиз чўлларда саргардон қилиб қўяди.

25Нурсиз бир қоронғиликда улар пайпасланиб юрадилар.

Худо уларни маст одамдай қилиб қўяди,

Улар довдираб юрадиган бўлиб қоладилар.”

 

13–БОБ - АЮБ

 

Аюб Худо билан даъволашмоқчи

 

1“Буларнинг ҳаммасини ўз кўзларим билан кўрганман.

Ўз қулоғим билан эшитиб, англаб олганман.

2Сизлар билганларни мен ҳам биламан,

Сизлар мендан устун эмассизлар.

3Қани энди, Қодир Худо билан гаплаша олсам!

Худога ўз даъвоимни билдиришни хоҳлайман.

4Сизлар эса ёлғонлар тўқийсизлар,

Ҳеч фойда келтирмайдиган шифокордайсизлар.

5Қанийди, жим ўтирсангиз,

Ана ўшанда доно иш қилган бўлардингиз.

6Энди менинг арзимга қулоқ солинглар,

Шикоятларимга диққат қилинглар.

7Ёлғон сўзларингиз, ноҳақ гапларингиз билан

Худони ҳимоя қиляпмиз, деб ўйлаяпсизларми?!

8Худонинг тарафини олиб, Унга ён босасизларми?!

Сизлар Худонинг даъвосини ҳимоя қиласизми?!

9Қилаётганларингизни У текшириб кўрса, яхши бўладими?

Ёки инсонни алдагандай Уни ҳам алдайсизларми?!

10Агар ҳатто хаёлингизда ҳам тарафкашлик қилсангиз,

У сизларга албатта танбеҳ беради.

11Унинг улуғворлиги юрагингизга ваҳима солмайдими?!

Ундан қўрқиб, даҳшатга тушмайсизми?!

12Сизларнинг гапингиз кулдай фойдасиз,

Ҳимоянгиз лой идишдай кучсиздир.

13Энди жим бўлинглар! Мен гапирай.

Майли, кейин нима бўлса, бўлсин.

14Жонимни хавф остига қўйиб бўлса ҳам,

Ичимдагиларни айтаман.

15Майли, У мени ўлдирсин. Бошқа умидим йўқ–ку!

Ўз ишларимни Унинг олдида ҳимоя қиламан.

16Унинг олдига боришга журъат қилганим менинг нажотим бўлади,

Ахир, ҳеч бир Худосиз одам Худонинг олдига бора олмайди–ку!

17Менинг сўзларимга қулоқ солинглар,

Гапларим қулоқларингизга кирсин.

18Мен ўз арзимни тайёрлаб қўйдим,

Биламан, айбсизлигим исбот бўлади.

19Хўш, ким мен билан баҳслашади?

Агар мени айбдор, деб топсангиз,

Овозимни ўчираман–у ўламан.

 

Аюбнинг ибодати

 

20Сендан икки нарса сўрайман, эй, Худо,

Шуни қилсанг юзимни Сендан яширмайман.

21Энди қийноқларингни бас қилгин,

Ваҳиманг билан мени қўрқувга солма.

22Шундан кейин мени чақир, жавоб бераман,

Ёки мен гапирай, Сен эса менга жавоб бер.

23Менинг қанча гуноҳу айбларим бор экан?

Итоатсизликларимни, гуноҳларимни билдиргин менга.

24Нима учун мендан юз ўгирасан,

Мени, Ўз душманинг, деб ҳисоблайсан?

25У ёқдан–бу ёққа учиб юрган баргни қўрқитасанми,

Қуруқ сомонни таъқиб қиласанми?

26Менга қарши аччиқ айблар келтиряпсан,

Ёшлигимдаги гуноҳларимни эслатяпсан.

27Оёқларимни кишанлаб,

Юрган йўлларимни пойлайсан,

Ҳатто ҳар бир қадамимни ўлчайсан.

28Эвоҳ, инсон чирик нарсадай,

Куя еган кийимдай йўқ бўлиб кетади.”

 

14–БОБ - АЮБ

 

1“Аёл зотидан туғилган инсоннинг

Умри қисқа, ҳаёти қайғуга тўла бўлади.

2У гул сингари очилади–ю, яна сўлиб қолади.

Соядай тез ўтиб кетади, кўпга чидамайди.

3Эй Худо! Шундай инсонга назар ташлайсанми?

Мени ҳукм қилиш учун Ўз олдингга олиб келасанми?

4Ким ҳалолни ҳаром ичидан чиқара олади?!

Ҳеч ким.

5Сен инсон ҳаётининг кунларини санаб қўйгансан,

Неча ой яшашини ҳам биласан.

Инсон Сен белгилаган чегаралардан ўтолмайди.

6Уни тинч қўй, дам олсин.

Мардикорларга ўхшаб, кунлик ишини тинчгина битирсин.

7Ҳатто дарахтнинг ҳам умиди бор,

Агар у кесиб ташланса, яна ўсаверади,

Дарахтнинг новдалари ўсишдан тўхтамайди.

8Унинг илдизлари қариб,

Тўнкаси чирий бошласа,

9Ҳатто сувнинг ҳидини сезса ҳам яна яшнаши мумкин.

Навниҳол кўчатдай яна новдалари кўкариши мумкин.

10Лекин инсон ўлганда бор кучидан айрилади,

Охирги нафасини чиқаради–ю, йўқ бўлиб кетади!

11Сув денгиздан буғланиб чиқиб кетгандай

Дарё қуриб, йўқ бўлиб кетгандай,

12Инсон ҳам ётади–ю, қайтиб турмайди.

Осмон йўқ бўлмагунча, у уйғонмайди.

Ўлим уйқусидан уни ҳеч ким турғиза олмайди.

13Эй Худо, қани энди, мени ўликлар диёрига юборсанг,

Ғазабинг босилгунча мени яшириб қўйсанг,

Мен учун бир вақт тайинлаб, кейин мени ёдга олсанг.

14Инсон ўлса, у яна тириладими?

Агар шундай бўлса, озод бўлгунимча

Барча қийинчиликларга чидаб берардим.

15Мени чақирсанг, Сенга жавоб берган бўлардим.

Менга, Ўз қўлинг билан яратганга мунтазир бўлардинг.

16Шунда Сен қадамларимни ўлчардинг–у,

Гуноҳларимни ҳисобга олмасдинг.

17Айбларимни хуржунга солиб, боғлаб қўйгандай бўлардинг.

Фосиқлигимни ўчириб, устидан оқлаб ташлагандай бўлардинг.

18Аммо тоғлар қулаб, майдаланиб кетади,

Қоялар ўз жойидан сурилади,

19Сув тошларни емиради,

Тошқин сувлар ерни ювиб кетади.

Худди шу сингари Сен ҳам

Инсоннинг умидини йўққа чиқарасан.

20Сен инсонни бутунлай мағлуб қиласан,

Инсон оламдан ўтиб кетади.

Ўлганда юзини ўзгартириб, жўнатиб юборасан.

21Фарзандлари ҳурматга сазовор бўлсалар ҳам,

Пастга урилсалар ҳам у билмайди.

22Инсон фақат ўз танасидаги оғриқни сезади,

Фақат ўзи учун қайғуради.”

 

15–БОБ - АЮБ

 

Темонлик Элифаз иккинчи марта Аюбга гапиради

 

1Кейин темонлик Элифаз шундай деди:

2“Доно киши шундай беҳуда сўзлар билан жавоб бермаган бўларди!

Оғзини қуруқ гаплар билан тўлдирмас эди!

3Бефойда сўзлар айтиб баҳслашмаган бўларди!

Қуруқ гаплар айтмас эди!

4Сен Худодан қўрқмай қўйдинг!

Тоат–ибодатга тўсқинлик қиляпсан.

5Гуноҳларинг сенга гап ўргатяпти,

Худди айёрлардай гапиряпсан.

6Мен эмас, ўз оғзинг сени ҳукм қиляпти,

Ўз лабларинг сенга қарши гувоҳлик беряпти.

7Нима, сен одамзоднинг тўнғичимисан?!

Қирлар яратилмасдан олдин туғилганмисан?!

8Худонинг кенгашида қатнашганмисан?!

Нима, фақатгина ўзингни доно, деб биласанми?!

9Хўш, биз билмаган нимани биласан?

Биз тушунмаганларни сен тушунасанми?

10Ҳа, оқсоқоллар, кексалар,

Отангдан ҳам ёши улуғроқ бўлганлар биз томонда.

11Худонинг тасаллиси сенга камлик қиляптими?!

Мулойимлик билан айтган сўзи сенга етмаяптими?!

12Нима учун юрагингнинг амрига қараб иш тутасан?

Нима учун кўзларингни чақчайтирасан?

13Нима учун сен Худо билан тескарисан?

Нимага оғзингдан шундай сўзлар чиқяпти?

14Инсон ўзи нимаки, пок бўла олса?!

Аёл зотидан туғилган инсон қандай қилиб солиҳ бўла олади?!

15Худо ҳатто Ўз фаришталарига ҳам ишонмайди,

Ҳатто само ҳам Унинг назарида пок эмас.

16Шундай экан, қабиҳ ва бузуқ инсон қанчалик тубан,

Ахир, инсон ёвузликни сувдай ичиб юборади–ку!

17Қулоқ сол, мен сенга тушунтираман,

Кўрганимни айтиб бераман.

18Сенга донишмандларнинг гапларини айтаман.

Улар аждодларидан ўрганиб, яширмасдан айтганларини сўзлаб бераман.

19Фақат ўша доно инсонларга юрт берилган эди,

Уларнинг орасида бегоналар йўқ эди.

20Фосиқларнинг бутун умри оғриқ билан ўтади,

Зўравонларга берилган барча йиллар саноқлидир.

21Даҳшатли товушлар қулоқларига тинчлик бермайди.

Фаровонлик чоғида ҳам уларнинг устига босқинчи бостириб келади.

22Фосиқлар зулматдан қочиб қутулишга умид қилмайдилар,

Уларнинг пешанасига қиличдан ўлиш ёзилган.

23Улар нон излаб дайдиб юрадилар,

Зулмат куни яқинлигини биладилар.

24Қўрқув ва қайғу уларни даҳшатга солади,

Урушга тайёрланаётган шоҳдай, ваҳимада яшайдилар.

25Улар қўлларини Худога қарши кўтаргани,

Қодир Худога бўйсунмаганлари учун шундай бўлади.

26Мустаҳкам қалқонларини кўтариб,

Ўжарлик билан Унга қарши чиқадилар.

27Чунки улар семириб, юзлари йилтираб кетган,

Қорнию белларини ёғ боғлаб кетган.

28Улар вайрона шаҳарларда яшайдилар.

Қулаб тушай деб турган,

Ҳеч ким яшамайдиган уйларда турадилар.

29Улар бойлигича қолавермайдилар, бойликлари абадий эмас.

Мол–дунёси ер юзидан йўқ бўлиб кетади.

30Улар зулматдан қочиб қутула олмайдилар.

Ҳа, улар шохлари ёнган дарахтга ўхшайдилар.

Худонинг нафаси уларни учириб юборади.

31Беҳуда нарсаларга умид боғлаб, ўзларини алдамасинлар,

Уларнинг мукофоти ўша беҳуда нарсалар бўлади.

32Вақти–соати етмай туриб, улар тўлиқ жазо оладилар,

Новдалари гуллаб–яшнамайди.

33Узумлари пишмай туриб узиб олинган токдай,

Гуллари тўкилиб, мева тугмаган зайтун дарахтидай бўлиб қоладилар.

34Бетавфиқлар тўдаси бирор авлод қолдирмай ўтиб кетади,

Порахўрларнинг чодирларини олов ёндириб юборади.

35Фосиқлар бузуқликка ҳомиладор бўлиб, ёвузлик туғадилар,

Юракларида фақат ёлғон туғилади.

 

16–БОБ - АЮБ

 

Аюб Элифазга жавоб беради

 

1Аюб шундай жавоб берди:

2“Мен бундай нарсаларни кўп эшитганман,

Қандай ношуд юпатувчисизлар–а!

3Бу беҳуда гапларнинг охири борми ўзи?!

Шундай гапиришга сизларни нима ундайди?!

4Агар сизлар менинг ўрнимда бўлганингизда эди,

Мен ҳам сизлардай гапирсам бўларди.

Бошимни чайқаб,

Сизларга қарши чиройли сўзлар айтсам бўларди.

5Аммо мен сўзларим билан сизларга далда берган бўлардим.

Гапларим билан дардингизни енгиллаштирардим.

6Ҳозир эса, гапирсам ҳам дардим енгиллашмайди,

Гапирмасам ҳам азобларим камаймайди.

7Эй, Худо, Сен мени эзиб юбординг,

Бутун оиламни вайрон қилдинг.

8Юзимни ажинлар билан тўлдириб ташладинг.

Булар менга қарши гувоҳ бўлади.

Озғинлигим ҳам кўзга ташланиб,

Менга қарши гувоҳлик беради.

9Худо ғазаб билан ортимдан қувиб,

Мени эзиб ташлади.

Тишларини ғичирлатиб,

Кўзлари билан тешади.

10Мени кўриб, одамларнинг оғзилари очилиб қолди,

Улар мени мазах қилиб, юзимга урдилар.

Тўдалашиб, менга қарши чиқиш учун йиғилдилар.

11Худо мени бетавфиқлар ихтиёрига ташлади,

Фосиқларнинг қўлига бериб қўйди.

12Мен тинчгина яшаётган эдим,

У мени парчалаб ташлади,

Бўйнимдан ушлаб, мени эзди.

Кейин эса Худо мени нишон қилиб,

13Ўз камонлари билан ўраб олди.

Раҳм–шафқат қилмай,

Ўқлари билан мени илма–тешик қилиб ташлади.

Ичак–човоқларим ерга тўкилди.

14Худо қайта–қайта менга ҳужум қилди,

Менинг устимга жангчидай бостириб келди.

15Қайғу–аламдан қанорга буркандим,

Қанор худди теримга қўшиб тўқилгандай бўлиб қолди,

Ғурурим поймол бўлди.

16Нолаю фарёддан юзим қизариб,

Қовоқларим қорайиб кетган.

17Лекин қўлларим ёвузликдан узоқ,

Ибодатларим покдир.

18Эй тупроқ, менинг қонимни яширма,

Менинг фарёдим йўқолиб кетмасин.

19Мана, ҳозир менинг гувоҳим самодадир,

Менинг ҳимоячим юксакда ўтирибди.

20Дўстларим мени мазах қиляпти,

Мен эса Худо олдида кўз ёш тўкаман.

21Қани энди биронтаси

Ўз яқини учун Худога илтижо қилгандай,

Мен учун ҳам Худога ёлворса.

22Чунки мен кўп вақт ўтмай

Борса келмас жойга кетаман.

 

17–БОБ - АЮБ

 

1Руҳим тушган, умрим оз қолган,

Қабр мени кутиб турибди.

2Мазах қилувчилар атрофимни ўраб олган.

Адоватларини ўз кўзларим билан кўриб турибман.

3Эй Худо, Ўзинг мени кафилликка олгин.

Ахир, яна ким бор мени қўллайдиган?

4Сен дўстларимнинг онгини ақл–заковат учун ёпиб қўйгансан,

Шунинг учун уларнинг устун бўлишларига йўл бермайсан.

5Улар ўз фойдасини кўзлаб, дўстларига хиёнат қиладилар.

Шундайларнинг фарзандлари кўр бўлсин.

6Худо мени одамлар орасида кулги қилиб қўйди,

Улар юзимга тупуришади.

7Қайғудан кўзларим хиралашган,

Аъзои баданим заифлашиб, қоқ суяк бўлиб қолган.

8Ўзини покдил деб билганлар мени кўриб ажабланяптилар,

Улар мени иккиюзламачи деб ўйлаяптилар.

Ўзини айбсиз деб билганлар мендан ғазабланяптилар.

9Аммо шунга қарамай солиҳ одам ўз йўлида юраверади,

Қўли пок бўлган кучайиб кетаверади.

10Қани энди сизлар келинглар–чи?!

Орангиздан бирорта доно инсонни топа олармиканман?!

11Мана кунларим ўтиб кетди,

Режаларим ҳам барбод бўлди,

Кўнглимдаги орзуларим пучга чиқди.

12Дўстларим тунни кун, дейишади,

Атрофи қоп–қоронғу,

Лекин улар, ёруғлик яқин, деб туриб олишган.

13Хўш, агар ўликлар диёри менинг уйим бўлса,

Тўшагимни зулматда ёзсам,

14Қабрга, сен отамсан, десам,

Қурт–қумурсқаларни, онамсиз, опа–сингилларимсиз, десам,

15Мен умидли одам бўламанми?

Мени, умиди бор, деб ким айтади?!

16Наҳотки ўликлар диёрида умид бўлса?!

Йўқ, тупроқда ётганимда умид бўлмайди.

 

18–БОБ - АЮБ

 

Билдад яна Аюбга гапиради

 

1Шунда шувахлик Билдад жавоб берди:

2“Қачонгача валдирайверасан–а?!

Гапингни ўйлаб гапиргин, кейин суҳбатлашамиз.

3Нима, бизни мол, деб ўйлаяпсанми?

Ёки бизни гўл, деб биляпсанми?

4Жаҳл билан ўзингни жароҳатлаяпсан.

Нима энди, сени деб ер юзи ҳувиллаб қолиши керакми?!

Ёки қоялар ўрнидан қўзғалиши керакми?!

5Фосиқларнинг чироғи албатта ўчади,

Оловининг учқуни ёруғлик бермайди.

6Чодиридаги ёруғлик зулматга айланади,

Тепасида осилган чироғи ўчади.

7Собит қадам фосиқлар энди қоқилиб юради.

Ўзларининг режалари уларни оёғидан олади.

8Ўз оёқлари уларни тузоққа етаклайди,

Ўзлари чуқурликка йиқилиб тушади.

9Қопқон уларни товонидан қисиб қолади,

Тўр уларни маҳкам тутади.

10Ерда фосиқларга илмоқ ташланган,

Уларнинг йўлига тузоқ қўйилган.

11Ҳар томондан уларни ваҳима босиб,

Ҳар қадамда ортидан қувиб юради.

12Очликдан уларнинг силлалари қуриб қолади,

Кулфат ҳам уларнинг қоқилишини кутиб туради.

13Касаллик уларнинг терисини кемириб битиради,

Ўлат уларнинг оёқ–қўлларини чиритиб юборади.

14Паноҳлари бўлган чодирларидан уларни суғуриб олиб,

Ўликлар диёри шоҳининг олдига олиб келишади.

15Фосиқларнинг чодирларидан ҳеч нарса қолмайди,

Улар яшаган жой олтингугурт билан қопланади.

16Уларнинг илдизлари қуриб қолади,

Новдалари ҳам сўлиб қолади.

17Ер юзидан уларнинг хотираси ўчиб кетади,

Кўчаларда улардан ном–нишон ҳам қолмайди.

18Улар ёруғликдан зулматга ҳайдаладилар,

Ҳа, бу дунёдан қувиб чиқариладилар.

19Халқи орасида улардан авлод–зурриёт қолмайди,

Улар яшаган жойлар кимсасиз бўлиб қолади.

20Уларнинг тақдиридан ғарбдагилар даҳшатга тушади,

Шарқдагиларни эса ваҳима босади.

21Ҳа, ёвузларнинг маскани шу аҳволга тушиб қолади,

Худосизларнинг жойи шундай бўлиб қолади.

 

19–БОБ - АЮБ

 

Аюб Билдаднинг гапларига жавоб қайтаради

 

1Аюб шундай жавоб берди:

2“Қачонгача мени қийнайсизлар,

Гапларингиз билан мени эзасизлар?

3Мана, мени ўн марта ҳақоратладингиз!

Менга ҳамла қилаверишдан уялмайсизларми?

4Агар хато қилганим рост бўлса,

Гуноҳим ўзимнинг ташвишим.

5Ўзингизни мендан устун қўйяпсиз.

Мана бу гуноҳингнинг далили, деб

Шарманда бўлганимни кўрсатяпсиз.

6Шуни билинглар, Худонинг Ўзи менга ҳақсизлик қилди,

Тўрлари билан атрофимни ўради.

7“Ўлдиряпти!” деб бақирсам ҳам,

Менга ҳеч ким жавоб бермайди.

Фарёд қиламан, лекин адолат йўқдир.

8Худо йўлимга ғов қўйган, ўтолмайман.

Йўлларимни зулмат билан қоплаган.

9У бор обрўимни тўккан,

Бошимдаги тожимни тортиб олган.

10Менга ҳар томондан ҳужум қилди, тамом бўлдим,

Дарахтни суғургандай, умидимни суғуриб ташлади.

11Унинг ғазаби менга қарши қайнайди,

У мени Ўзига душман, деб ҳисоблайди.

12Унинг қўшинлари бостириб келади.

Мени қамал қилиш ниятида

Чодирим атрофида қароргоҳ қуради.

13Худо қариндош–уруғимни мендан узоқлаштирди,

Танишларим мендан юз ўгирдилар.

14Қариндошларим мени тарк этишди.

Дўстларим мени унутишди.

15Уйимга келган меҳмонлар ҳам,

Чўриларим ҳам менга бегонадай қарашади.

Уларнинг назарида бир мусофирдай бўлиб қолдим.

16Хизматкоримни чақирсам, у жавоб бермайди.

Унга ўзим ялиниб боришим керак.

17Нафасим хотинимга жирканч бўлиб қолган,

Қариндош–уруғларим мендан нафратланади.

18Ҳатто ёш болалар ҳам мендан ҳазар қилади.

Оёққа турсам, улар мени мазах қилади.

19Ҳамма яқин дўстларим мендан ҳазар қилади.

Яхши кўрганларим ҳам мендан юз ўгирди.

20Терию суягимдан бошқа ҳеч нарсам қолмади,

Ўлишимга бир бахя қолди.

21Эй дўстларим, менга раҳм қилинглар,

Ахир, мени Худо урди–ку!

22Худо мени қувғин қилгандай,

Нима учун сизлар ҳам мени қувғин қиляпсизлар?

Мени еб битирдингиз–ку! Ҳали ҳам тўймадингизми?

23Қани энди, айтган сўзларим ёзиб қўйилса!

Улар китобга туширилса!

24Темир қаламу қўрғошин билан

Қояга абадий ёзиб қўйилса!

25Аммо мен биламан,

Менинг Халоскорим ҳаётдир,

Вақти келиб, У мени ҳимоя қилади.

26Терим ириб кетган бўлса ҳам,

Мана шу танамда Худони кўраман.

27Мен Уни ўз кўзларим билан кўраман,

Ҳа, мен кўраман, бошқа ҳеч ким эмас.

Юрагим орзиқиб кетяпти!

28Агар сизлар: “Мана энди унга қарши чиқамиз!

Ахир, кулфатларининг илдизи ўзида–ку”, десангиз,

29Ўзингиз жазодан қўрқинг.

Худо ғазаби келганда қилич билан жазолайди,

Шунда сизлар ҳукм борлигини билиб оласизлар.”

 

20–БОБ - АЮБ

 

Зўфар Аюбга иккинчи марта гапиради

 

1Намахлик Зўфар шундай деди:

2“Гапларинг мени безовта қилди,

Энди гапирмасам бўлмайди.

3Танбеҳларинг билан мени ҳақоратладинг,

Лекин энди онгим жавоб бер, деб ундаяпти.

4Ўтмишдан билмайсанми?!

Ахир, инсонлар ер юзига жойлаштирилгандан бери,

5Фосиқларнинг шодлиги узоққа чўзилмайди–ку,

Бетавфиқларнинг қувончи бир лаҳзалик–ку!

6Такаббурликлари самога етса ҳам,

Бошлари булутларга тегса ҳам,

7Ўзларининг ахлатидай бутунлай йўқ бўлиб кетади.

Уларни олдин кўрганлар: “Қани энди улар?” деб сўрайдилар.

8Фосиқлар тушдай ўтиб кетадилар, уларни топиб бўлмайди.

Кечаси кўринган шарпадай ғойиб бўладилар.

9Ҳа, фосиқларни кўрганлар уларни бошқа кўрмайдилар,

Маконлари энди уларни танимайди.

10Фосиқларнинг фарзандлари камбағаллардан мурувват кутадилар,

Ўз қўллари билан тортиб олган бойликларини қайтариб берадилар.

11Фосиқлар ёш ва кучли эди,

Энди суяклари тупроқда ётади.

12Фосиқлик уларнинг оғизларида ширин туюлди,

Шунинг учун фосиқликни

Тилларининг тагига солиб, сўриб ўтирибдилар.

13Фосиқликни ташлагиси келмай,

Оғзиларида ушлаб турсалар ҳам,

14Ўша еганлари қорниларида аччиқ бўлади,

Илонларнинг заҳрига айланади.

15Бойликларни ютиб, қайтиб қусадилар,

Қорниларидан бўлса ҳам,

Худо қайтариб олиб қўяди.

16Улар кобра илонларнинг заҳарини сўрадилар,

Заҳарли илон уларни ўлдиради.

17Энди фосиқлар оқар дарёлардан —

сут ва асал оқадиган ирмоқлардан завқ олмайдилар.

18Заҳмат билан топганларидан баҳраманд бўлмайдилар.

Савдо–сотиқ қилиб топганларининг гаштини сурмайдилар.

19Ахир, фосиқлар камбағалларга зулм қилиб,

Бўлганича бўлсин, деб ташлаб кетгандилар.

Ўзлари қурмаган уйларни камбағаллардан тортиб олгандилар.

20Улар нафс балосига учраган, ҳеч қачон қониқмайдилар.

Орзу–ҳавас қилиб йиққан бойликлари уларни қутқармайди.

21Улар ҳеч нарса қолдирмай, еб битирганди.

Шунинг учун фаровонлиги узоққа чўзилмайди.

22Фаровонлик даврида ҳам улар ғам–ташвишга тўладилар.

Уларнинг бошига офату кулфатлар тушади.

23Фосиқлар қоринларини тўйдириб бўлганларида,

Худо уларга бор ғазабини сочади.

Уларнинг устига Ўз зарбаларини ёғдиради.

24Фосиқлар темир қуролдан қочсалар,

Бронза найза уларни тешиб ўтади.

25Найза уларнинг таналаридан суғуриб олинади,

Ҳа, ялтироқ найза уларнинг жигарларидан тортиб чиқарилади,

Уларни ваҳима қамраб олади.

26Уларнинг хазиналари зулматда йўқ бўлиб кетади.

Инсон ёқмаган олов уларни ютиб юборади,

Олов фосиқларнинг чодирию ундаги бор нарсасини йўқ қилади.

27Само уларнинг айбини кўрсатади,

Ер уларга қарши гувоҳлик беради.

28Худонинг ғазаби келган куни

Уйидагиларни сел оқизиб кетади.

29Худо фосиқларга берган улуш ана шулардир,

Худонинг уларга тайинлаган насибаси мана шудир.”

 

21–БОБ - АЮБ

 

Аюб Зўфарга жавоб қайтаради

 

1Аюб шундай деб жавоб берди:

2“Сўзларимга яхшилаб қулоқ солинг,

Мана шу сизларнинг менга берган тасаллингиз бўлади.

3Сабр қилинг, мен ҳам гапирай,

Гапириб бўлганимдан кейин, мазах қилаверинг.

4Мен инсонларга эмас, Худога арз қиляпман–ку.

Шунинг учун сабрим чидамаяпти–да.

5Мана, менга қаранг–да, ҳайратланиб қолинг,

Оғизларингизни қўлларингиз билан ёпинг.

6Бошимга тушган кулфатлар ҳақида ўйласам, ваҳимага тушаман,

Танамни қалтироқ босади.

7Нима учун фосиқларнинг умрлари узилмай, давом этаверади?

Улар кекса ёшга етадилар, кучлари ошиб кетаверади?

8Фарзандлари ўсиб, ўз жойини топганини кўради,

Невараларини ҳам кўришга муяссар бўлади.

9Уйлари хавф–хатарсиз бўлади,

Худонинг таёғи уларнинг бошига тушмайди.

10Буқалари ҳеч бир қийинчиликсиз кўпаяверади,

Сигирлари болалайди, ҳеч қачон боласи тушиб қолмайди.

11Фосиқларнинг болалари қўзиларга ўхшаб сакрайдилар,

Фарзандлари ўйнаб–кулиб юраверадилар.

12Чилдирма ва лира садосига қўшиқ куйлайдилар,

Най садосига ўйин–кулги қиладилар.

13Умрлари фаровонликда ўтади,

Ўликлар диёрига тинчгина кетадилар.

14Худога шундай дейдилар: “Бизни тинч қўй!

Сенинг йўлларингни билишни хоҳламаймиз.

15Қодир Худо ким бўлибдики, Унга хизмат қилсак,

Унга илтижо қилсак, бизга нима фойда тегарди?!”

16Аммо фосиқларнинг фаровонлиги ўз қўлининг иши эмас–ку!

Фосиқларнинг ўй–хаёлларидан мен жирканаман.

17Фосиқларнинг чироғи бирон марта бўлса ҳам ўчдими?

Бошига тез–тез кулфат тушиб турибдими?

Худо Ўз ғазабида уларга қийноқ беряптими?

18Қачон улар шамолда тўзиган хашакдай,

Бўрон учириб кетган сомондай бўладилар?

19Сен: “Худо инсонларнинг гуноҳлари учун уларнинг фарзандларини жазолайди”, — дейсан.

Мен эса гуноҳкорларнинг ўзи жазолансин, дейман.

Мана шу уларга сабоқ бўлади.

20Гуноҳкорлар ўз кўзлари билан ҳалокатларини кўрсинлар.

Ўзлари Қодир Худонинг ғазаби шаробини ичсинлар.

21Зотан, улар ўлганидан кейин оиласига нима бўлишини ўйламайдилар ҳам!

22Ким Худога сабоқ бера олади,

Ахир, У ҳатто самовий зотларни ҳукм қилади–ку!

23Мана, бир одам тўлиқ фаровонликда,

Тинч ва хотиржам оламдан кўз юмади.

24Унинг бели бақувват,

Суяклари иликка тўла.

25Иккинчи бир одам эса руҳи тушкун ҳолда,

Ҳеч қачон яхшилик кўрмай ўлиб кетади.

26Иккови ҳам тупроқда бирдай ётади,

Уларни қуртлар қоплайди.

27Эҳ, дўстларим, ниятларингизни биламан,

Мақсадларингиз ҳам менга аён.

28Сизлар: “Қани золим амалдорнинг уйи?

Фосиқларнинг чодири қаерда?” деб сўрайсизлар.

29Кўп жойларга бориб келганлардан сўранглар.

Улар айтганларини инкор қила олмайсиз!

30Кулфат кунида фосиқлар нажот топишларини,

Худонинг ғазаби кунида қутқарилишларини улар айтадилар–ку!

31Фосиқларнинг қилмишларини ким уларнинг юзига солади?

Қилмишлари учун ким уларни жазолайди?

32Жасадлари қабрга олиб борилганда,

Қабр бошига соқчи қўйилади.

33Сон–саноқсиз одамлар кетларидан бориб,

Уларга аза тутади.

Ҳатто тупроқ ҳам уларнинг устига секин тушади.

34Қандай қилиб мени пуч сўзларингиз билан юпата оласиз?

Барча берган жавобларингиз ёлғондир!

 

22–БОБ - АЮБ

 

Элифазнинг учинчи жавоби

 

1Темонлик Элифаз шундай деди:

2“Инсон Худога қандай фойда келтиради?!

Доно инсон Унинг учун бирорта фойдали иш қила оладими?!

3Солиҳ бўлсанг бу Қодир Худога қандай завқ келтиради?!

Юрган йўлларинг пок бўлса, Унга қандай фойда?!

4У сенга художўйлигинг учун танбеҳ берадими?!

Бунинг учун сени ҳукм қиладими?!

5Ахир, фосиқлигинг қанчалар оғир?!

Гуноҳингнинг чеки йўқ–ку!

6Яқинларингдан ҳеч бир сабабсиз гаров олдинг,

Камбағаллардан кийимини ечиб олиб, яланғоч қолдирдинг.

7Чанқаганларга сув бермадинг.

Қорни очлардан нонингни қизғандинг.

8Ҳа, қудратлилар юртга эгалик қиладилар,

Обрўлилар у ерда яшайдилар.

9Беваларни қуруқ қўл билан орқага қайтардинг,

Етимларга ёрдам қўлини чўзмадинг.

10Шунинг учун атрофинг тузоқлар билан ўралган.

Тўсатдан сени ваҳима босган.

11Атрофингни зулмат қамраб олган,

Кўзларинг ҳеч нарсани кўрмаяпти,

Сув тошқинлари сени кўмиб кетган.

12Юксакдаги баланд юлдузларга қара.

Аммо Худо само чўққисида–ку!

13Шунда ҳам сен: “Худо нимани биларди,

Зулмат орасидан У қандай ҳукм қила оларди”, дейсан.

14“Қуюқ булутлар Уни яширган, У бизни кўрмайди,

Худо само гумбази узра айланиб юрибди–ку”, деб айтасан.

15Сен фосиқлар юрган

Азалий йўлдан юраверасанми?

16Улар ҳаётдан бевақт маҳрум бўлдилар,

Умр пойдеворларини сел ювиб кетди.

17Фосиқлар Худога шундай дедилар:

“Бизни тинч қўйгин.

Эй Қодир Худо, бизга нима қила олардинг?”

18Аммо уларга барака бериб, уйларини тўлдирган Худо–ку!

Фосиқларнинг ўй–хаёлларидан мен жирканаман.

19Солиҳлар фосиқларнинг аҳволини кўриб, хурсанд бўладилар,

Айбсизлар фосиқларни мазах қилиб куладилар.

20Улар: “Душманларимиз йўқ қилинди,

Битта қолмай оловда ёниб кетдилар”, деб айтадилар.

21Худо билан тортишаверма!

У билан ярашгин,

Шунда фароғатда яшайсан.

22Худонинг оғзидан чиққан ўгитларига қулоқ тут,

Сўзларини юрагингда сақла.

23Қодир Худога юз бурсанг, соғлигу бойлигинг қайта тикланади.

Чодирингни фосиқликдан тозаласанг,

24Олтинни чанг деб билиб,

Офир тилласини дарёга отсанг,

25Қодир Худонинг Ўзи сенинг хазинанг бўлади.

У сенинг қимматбаҳо кумушинг бўлади.

26Шунда Қодир Худодан завқ топасан,

Худога юз бурасан.

27Сен Унга илтижо қиласан, У эса сенга қулоқ тутади.

Унга берган ваъдаларингни бажарасан.

28Нима ният қилсанг, ҳаммаси амалга ошади,

Ҳаёт сўқмоқларинг нурга тўлади.

29Агар шарманда бўлган одам учун Худога илтижо қилсанг,

Худо ўша одамни шармандаликдан қутқаради.

30Сенинг пок қўлларинг туфайли

Ҳатто айбдорлар ҳам нажот топади.”

 

23–БОБ - АЮБ

 

Аюб Элифазга жавоб қайтаради

 

1Шунда Аюб яна гапирди:

2“Бугун ҳам аччиқ шикоят қиламан,

Оҳ–воҳдан ўзимни тута олмайман.

3Қанийди, Худони қаердан топишни билсам,

Тахти олдига борган бўлардим!

4Унинг олдига барча арзларимни ёйиб,

Ўз даъволаримни айтган бўлардим.

5Ўшанда Унинг жавобини тинглаган бўлардим,

Унинг менга айтганларини тушунган бўлардим.

6У буюк қудрати билан менга қарши чиқармиди?

Йўқ, У менга қулоқ тутган бўларди.

7Ҳа, солиҳ инсон Унга келиб, арзини айта олади.

Ўз Ҳакамим мени бир умрга оқлайди.

8Шарққа борсам, Худо йўқдир,

Ғарбга бориб ҳам Уни тополмайман.

9Шимолда бирор иш қилса, мен Уни кўролмайман,

Жануб томон бурилса ҳам Уни тополмайман.

10У эса менинг юрган йўлимни билади,

У мени синагандан кейин соф тилладай бўламан.

11Мен фақат Худонинг йўлидан юрдим,

Унинг йўлини тутдим, четга оғмадим.

12У берган амрлардан четга чиқмадим,

Кундалик ризқимдан ҳам кўра

Унинг сўзларини қимматли билдим.

13Худо қарорида қатъий туради,

Ким Унинг фикрини ўзгартира олади?!

У нима хоҳласа, шуни қилади.

14Менга қарши тузган режаларини

У охиригача бажаради,

Унинг бундай режалари ҳали кўп.

15Шунинг учун Унинг ҳузурида қўрқувга тушаман,

Бу ҳақда ўйласам, мени ваҳима босади.

16Худо мени журъатсиз қилиб қўйди,

Қодир Худо мени даҳшатга солиб қўйди.

17Аммо юзимни қоплаган тим қоронғилик,

Зулмат менинг овозимни ўчира олмади.

 

24–БОБ - АЮБ

 

Аюб: “Нима учун фосиқлар жазоланмайди?” деб сўрайди

 

1Нима учун Қодир Худо ҳукм вақтини белгиламайди?

Нима учун Худони билганлар бекорга Уни кутадилар?

2Фосиқлар чегараларни бузадилар,

Ўғирланган подаларни яйловларда боқадилар.

3Етимларнинг эшакларини ҳайдаб кетадилар.

Беванинг ҳўкизини кафиллик сифатида олиб қўядилар.

4Камбағалларни йўлдан четга чиқариб ташлайдилар.

Қашшоқларни яширинишга мажбур қиладилар.

5Қашшоқлар ёввойи эшаклардай чўлда овқат излашади,

Уларнинг фарзандлари учун даштдан бошқа ерда овқат йўқ.

6Бегоналарнинг далаларида сомон йиғишади,

Фосиқларнинг узумзорларида қолган–қутганини теришади.

7Тунни кийим–кечаксиз, яланғоч ўтказади,

Совуқда уларнинг ёпинадиган нарсаси йўқ.

8Тоғ ёмғирлари уларни шалаббо қилади,

Бошпаналари йўқлигидан улар

Қоянинг олдида қалтирайдилар.

9Фосиқлар беванинг фарзандини

Онасининг қучоғидан юлиб олади,

Камбағалнинг чақалоғини кафиллик қилиб олади.

10Кийимлари йўқлигидан камбағаллар яланғоч юришади.

Буғдой боғламларини кўтариб юрсалар–да, қоринлари оч қолади.

11Қатор–қатор зайтун дарахтлари орасида

Зайтунларни эзиб мой чиқарадилар.

Узум эзиб шароб қиладилар,

Аммо чанқоқлари босилмайди.

12Шаҳарда жон бераётганларнинг нолалари эшитилади,

Жароҳатланганлар мадад сўраб фарёд қилади.

Шунда ҳам Худо ҳеч кимни бу ҳақсизлик учун жавобгар тутмайди.

13Нурга қарши бош кўтарганлар бор.

Улар нур йўлидан юрмайдилар,

Нур йўли олиб борадиган жойларга бормайдилар.

14Қотил эрта тонгда туради,

Камбағалу бечорани ўлдиради,

Кечаси эса ўғирлик қилади.

15Зинокор кеч бўлишини кутади,

“Ўшанда мени ҳеч ким кўрмайди”, деб ўйлайди.

Ниқоб билан юзини беркитади.

16Ўғрилар кечаси уйларни талаб,

Кундуз куни яширинади.

Улар нур нималигини билмайди.

17Барча ўғриларнинг тонги зулматдир.

Ҳа, зулмат даҳшатлари уларнинг дўстидир.

18Аммо ўша фосиқлар дарё сувлари устидаги кўпикдай ўткинчидир.

Уларнинг ерлари лаънатланган,

Уларнинг узумзорларига ҳеч ким қадам босмайди.

19Иссиқ ҳаво ва қурғоқчилик қорни эритиб йўқ қилгандай,

Ўликлар диёри ҳам гуноҳкорни ўз оғушига олади.

20Қуртлар эса уни маза қилиб ейишади.

Гуноҳкорни ҳатто ўз онаси унутади,

Ҳеч ким уни эсга олмайди.

Фосиқлар дарахтлардай синдириб ташланади.

21Фосиқлар фарзандсиз аёлга зулм ўтказади,

Беваларга меҳр–шафқат кўрсатмайди.

22Аммо Худо Ўз қудрати билан кучлиларни ҳалок қилади.

Улар баланд кўтарилиши мумкин,

Аммо уларнинг ҳаёти учун кафолат йўқ.

23Улар осойишта яшашларига Худо йўл қўяди,

Аммо Ўзи уларнинг йўлларини доим кузатиб туради.

24Ҳозирча улар буюк бўлса ҳам, кейинроқ йўқ бўлади.

Улар пастга урилади, худди бошқалардай ўлиб кетади.

Дон бошоқларидай қуриб қолади.

25Қани, ким гапларимни ёлғон, деб айта олади?

Ким менинг гапларимни пучга чиқара билади?

 

25–БОБ - АЮБ

 

Билдад учинчи марта гапиради

 

1Шунда шувахлик Билдад деди:

2“Худо ҳайбатли ҳукмрондир!

Самоларда У тинчлик ўрнатади.

3Унинг лашкарларини ким санай олади?!

Ахир, Унинг нури бутун ер юзини ёритади–ку!

4Шундай экан, инсон зоти қандай қилиб

Худо олдида солиҳликка даъво қила олади?!

Аёлдан туғилганлар қандай қилиб пок бўла олади?!

5Худонинг назарида ҳатто ой ҳам ёруғмас,

Юлдузлар ҳам пок эмас.

6Шундай экан, инсон ким бўлибди?!

Ахир, у бир қурт–ку,

Одамзод бир пашшадай–ку!”

 

26–БОБ - АЮБ

 

Аюб яна Билдадга жавоб беради

 

1Аюб шундай деб жавоб берди:

2“Ожизга берган ёрдаминг шуми?

Кучсизга шундай мадад керакми?!

3Ақлсизга жа ўргатиб қўйдинг–а!

Берган маслаҳатларинг бирам маънолики!

4Ким ўргатди ўзи сенга бу доно гапларни?!

Сен орқали кимнинг руҳи гапирган ўзи?!

5Сувлар остидаги ўликлар диёрида

Марҳумларнинг руҳи қалтирайди.

6Худонинг олдида ўликлар диёри очиқдир,

Ҳалокат диёрининг ҳам ёпинчиғи йўқ.

7Худо бўшлиқ устига самони ёйди,

Ерни эса бўшлиққа осиб қўйди.

8Худо булутларни ёмғир сувига тўлдиради,

Булутлар эса сувнинг оғирлигидан йиртилиб кетмайди.

9Худо тўлин ойнинг юзини яшириб,

Булутлар билан ўраб қўяди.

10Худо уфқни бепоён уммон узра ёйиб,

Ёруғлик ва қоронғилик орасига чегара қўйди.

11Худо самонинг устунларига дўқ қилса,

Улар қўрқувдан қалтираб тебранади.

12Худо Ўз қудрати билан денгизни мағлуб қилди,

Ўз заковати билан махлуқ Раҳобни ҳалок қилди.

13Ўз нафаси билан булутларни ҳайдаб,

Мовий осмонни очди.

Унинг қудрати қочаётган илонни эзиб ташлади.

14Булар Худо қилган ишларнинг кичик бир парчасидир,

Худди пичирлаб айтилган гапга ўхшайди!

Шундай экан, агар Унинг қудрати

Момоқалдироқдай гумбурласа, ким тушуна олади?

 

27–БОБ - АЮБ

 

Аюб яна гапиради

 

1Аюб яна гап бошлаб шундай деди:

2“Менга адолат қилмай,

Қалбимни яралаган Қодир Худо шоҳид!

3Танамда Худо ато қилган жон бор экан,

Охирги нафасим чиқмагунча,

4Оғзимдан фисқу фасод эшитилмас,

Тилимдан ёлғон сўзлар чиқмас.

5Ҳеч қачон сизлар ҳақ, деб тан олмайман,

Ўлгунимча айбсиз эканлигимни рад қилмайман.

6Иккиланмай ўзим ҳақлигимни айтавераман,

Ҳаёт эканман, виждоним тоза менинг.

7Душманим фосиқлардай жазо олсин,

Рақибларим ёвузлардай жазолансин.

8Худосиз одам ҳаётдан маҳрум бўлганда,

Унда қандай умид қолади?

Худо уни йўқ қилганда умиди бўладими?

9Худосизларнинг бошига кулфат тушганда,

Худо уларнинг фарёдига қулоқ тутармикин?

10Ахир, улар Қодир Худодан завқ топмайдилар–ку!

Улар ҳар доим ҳам Худога илтижо қилмайдилар–ку!

11Худонинг қудрати ҳақида сизларга ўргатаман.

Қодир Худонинг йўлларини сизлардан яширмайман.

12Ахир, ўзингиз буларнинг ҳаммасини кўргансиз–ку!

Шунда ҳам бекорчи гапларни гапиришни қўймайсиз.

13Фосиқларнинг тақдири қуйидагичадир,

Қодир Худо золимларнинг бошига солгани мана шудир:

14Уларнинг фарзандлари кўпайса ҳам,

Барибир урушда ҳалок бўлади.

Зурриёти ҳеч қачон нонга тўймайди.

15Тирик қолганларини ўлат нобуд қилади,

Бевалари эса аза ҳам тутолмайди.

16Кумушлари чангдай кўп бўлса ҳам,

Кийим–кечаклари уюм–уюм бўлса ҳам,

17Ўша кийимларни солиҳлар кияди,

Кумушларини эса айбсизлар бўлиб олади.

18Фосиқларнинг уйлари қуш инидай мўрт бўлади,

Дала қоровулларининг капалари сингари бўлади.

19Фосиқлар кечқурун ёстиққа бош қўйганда бой бўлса,

Кўзларини очиб қараганда, бор бойликлари йўқолиб кетган бўлади.

20Ваҳима уларни сув тошқинидай босади,

Тунда бўронлар уларни учириб кетади.

21Шарқ шамоли уларни олиб кетади,

Фосиқларни ўз жойларидан супуриб ташлайди.

22Бу шамол шафқатсизларча уларга ташланади,

Фосиқлар шамолнинг кучидан қочишга уринади.

23Шамол уларнинг устидан кулади,

Ҳуштак чалиб, уларни даҳшатга солади.

 

28–БОБ - АЮБ

 

Донолик

 

1Мана, кумуш қазиб олинадиган конлар бор,

Тилла тозаланадиган жойлар ҳам бор.

2Темирни ердан қазиб олишади,

Тошларни эритиб, мис ажратиб олишади.

3Инсон қоронғи конларга чироқ билан киради,

Ҳатто ер остининг энг чет жойларини ҳам қазийди.

Ернинг қоп–қоронғу жойларигача бориб,

Темир ва мис қидиради.

4У одамзод яшайдиган жойлардан узоқда,

Инсон қадам босмайдиган ерларда конлар қазийди.

Одамзоддан узоқ жойларда арқонларга осилиб, чуқурларга тушади.

5Мана, дону нон ердан униб чиқади,

Аммо ер ости эса ёндирилгандай алғов–далғов бўлиб ётибди.

6Ердаги тошлардан зангори ёқутлар чиқади,

Тупроғида тилла бор.

7Ҳеч бир қузғун конларнинг яширин сўқмоқларини билмайди,

Ҳеч бир бургутнинг кўзлари у жойларни кўрмаган.

8Ёввойи ҳайвонлар у ерларга оёқ босмаган,

Шерлар ҳам у ерлардан юрмаган.

9Инсон қояларни ўяди,

Тоғларни таг–туги билан қўпориб ташлайди.

10Қоялар орасидан йўллар очади,

Инсон кўзлари ҳамма бебаҳо хазиналарни кўради.

11Инсон дарёларнинг манбаини топади,

Яширин хазиналарни ёруғликка олиб чиқади.

12Аммо доноликни қаердан топса бўлади?!

Идрокнинг манбаи қаерда экан?!

13Одамзод доноликнинг қаерда эканлигини билмайди,

Чунки ёруғ ер юзида донолик топилмайди.

14Тубсиз сувлар, донолик бизда эмас, дейдилар,

Денгиз ҳам, менинг ичимда у йўқ, деб айтар.

15Доноликни тиллага сотиб олиб бўлмайди,

Унинг нархини кумуш билан ўлчаб бўлмайди.

16Донолик Офир тилласию ақиқ тошлар,

Зангори ёқутлар билан ҳам сотиб олинмайди.

17Тилла ҳам, биллур ҳам доноликка тенг келмайди,

Доноликни тоза тилла тақинчоқларга алмаштириб бўлмайди.

18Доноликнинг қадри гавҳардан ҳам баланддир

Маржон ва жавоҳирлар унинг олдида қадрсиздир.

19Ҳабашистоннинг жавоҳири ҳам унга тенг келолмайди,

Энг соф тилла билан ҳам доноликни сотиб олиб бўлмайди.

20Шундай экан, донолик қаердан келиб чиқади?

Идрокнинг манбаи қаерда?

21У барча жонзотларнинг кўзларидан яширилган,

Ҳатто осмондаги қушлардан ҳам беркитилган.

22Ҳатто Ҳалокат ва Ўлим ҳам,

Биз донолик ҳақида фақат эшитганмиз, деб айтади.

23Доноликка олиб борадиган йўлни Худо билади,

Доноликнинг масканини фақатгина У билади.

24Зотан Худо ернинг тўрт томонини ҳам кўриб туради,

Фалак остидаги ҳамма нарсани кузатиб туради.

25Худо шамолга куч берган,

Денгизнинг ҳажмини белгилаган.

26Ёмғирнинг қаерга ёғишини У кўрсатиб берган,

Чақмоқ учун йўлларни белгилаган.

27Ўшанда Худо доноликка қаради–да,

Доноликнинг қадрини белгилади.

Уни текшириб кўриб, барқарор қилди.

28Худо одамзодга шундай деди:

“Мен, Раббингиздан қўрқиш доноликдир,

Фосиқликдан юз ўгириш идрокдандир.”

 

29–БОБ - АЮБ

 

Аюб илгари Худо унга берган барака ҳақида гапиради

 

1Аюб гапида давом этди:

2“Қани энди, Худо менга

Ғамхўрлик қилган пайтлари қайтиб келса эди.

3Ўша пайтларда Худо Ўз чироғи билан йўлимни ёритарди,

Унинг нури билан зулматдан ўтар эдим.

4Куч–қувватга тўлган пайтларимда

Худо билан бўлган дўстлигим чодиримни тўлдириб турарди.

5Қодир Худо мен билан эди,

Фарзандларим ҳам атрофимда юрарди.

6Уйимда қаймоқ ошиб–тошиб ётарди,

Зайтунзорларимданмой ариқ бўлиб оқарди.

7Шаҳар дарвозаси олдида ўтирганимда,

Йўлбошчилар орасидан жой олганимда,

8Ёшлар мени кўриб, йўл берарди,

Ҳатто кексалар ҳам ўрнидан турарди.

9Оқсоқоллар ҳам гапидан тўхтаб,

Оғизларини қўллари билан беркитарди.

10Бошлиқларнинг ҳам овози тинарди,

Тиллари танглайига ёпишиб қоларди.

11Гапларимни эшитганлар мени мақтарди,

Кўрганлар мен ҳақимда яхши гапирарди,

12Ахир, мен нола қилган йўқсилларга ёрдам берардим,

Суянчиғи йўқ етимларни четда қолдирмас эдим.

13Ўлимдан қутқарилган бу одамлар мени дуо қилардилар,

Ёрдамим билан беваларнинг қалбини қувончга тўлдирардим.

14Солиҳликка кийим каби ўрангандим,

Одилликни саллам ва тўнимдай кийиб юрардим.

15Кўрларга кўз бўлдим,

Чўлоқларга оёқ бўлдим.

16Фақирларга ота бўлдим,

Мусофирларнинг арзларини эшитиб, ҳимоя қилдим.

17Золимларнинг тишларини синдирдим,

Уларнинг оғзидан ўлжасини тортиб олдим.

18Мен шундай деб ўйлардим:

“Узоқ умр кўриб, ўз уйимда ҳаётдан кўз юмаман.

19Ахир, мен илдизлари сувга етган,

Шохларида тун бўйи шабнам турадиган дарахтдайман.

20Доимо обрўйим баланд бўлаверади,

Кучим қайта–қайта янгиланаверади.”

21Ҳамма сукут сақлаб, менга қулоқ соларди,

Бизга қандай маслаҳат бераркан, деб кутарди.

22Менинг сўзларимдан кейин ҳеч ким гап қўшмасди,

Сўзларим уларнинг устига шабнамдай оҳиста тушар эди.

23Улар ёмғир кутгандай мени кутишарди,

Сўзларим баҳор ёмғири сингари уларга сингиб кетарди.

24Уларга кулиб қарасам, кўзларига ишонишмасди,

Марҳамат қилишимни умид билан кутишарди.

25Уларга бош бўлиб, йўл–йўриқ кўрсатардим,

Лашкарлари орасидаги шоҳдай яшар эдим,

Улар қайғуга тушганларида тасалли берардим.”

 

30–БОБ - АЮБ

 

Аюб ўз дарди ҳақида гапиради

 

1Энди эса ўзимдан ёш бўлганлар устимдан кулади,

Уларнинг оталари қўриқчи итларим орасида бўлишга ҳам арзимайди.

2Улардан менга нима фойда?!

Ахир, улар куч–қувватдан қолган–ку!

3Улар очлигу муҳтожликдан озиб–тўзиб кетган,

Тун бўйи дашту биёбонда дайдиб юради.

4Чўл буталари орасида аччиқ ўтлар теради,

Юлғун бутасининг илдизлари уларга емиш бўлади.

5Улар одамлар орасидан ҳайдалган.

Ўғриларга бақиргандай уларнинг орқасидан бақирадилар.

6Улар қуруқ сойликлару чуқурларда,

Қоялар орасида яшашга мажбурдирлар.

7Чангалзорларда ҳайвонлар сингари бўкиради,

Қичитқи ўтлар орасида ғужанак бўлиб ўтиради.

8Энг паст, ярамас бу тўдани

Хивчинлар билан юртдан ҳайдашган.

9Мана энди, ўшалар мазах қилиб,

Мен ҳақимда қўшиқлар куйлайди,

Мен уларга кулги бўлиб қолдим.

10Улар мендан нафратланиб, яқинимга ҳам келмайди,

Ҳатто юзимга тупуришдан ҳам тоймайди.

11Худо кучимни кесди, мени пастга урди.

Шунинг учун ўша ярамаслар ҳам

Менинг олдимда ўзларини жиловлай олмайдиган бўлдилар.

12Ўша қаланғи–қасанғилар

Менга қарши чиқиб, ерга йиқитадилар,

Мени ўлдирмоқчи бўлиб, ҳужум қиладилар.

13Йўлларимни тўсиб,

Бошимга тушадиган кулфатни тезлатадилар,

Уларни тўхтатадиган ҳеч ким йўқ.

14Мени мазах қилувчилар ҳар томонлама ҳужум қиладилар,

Тўфондай устимга ёпириладилар.

15Мени қўрқув босган,

Обрўйим шамол учиргандек кетди,

Фаровонлигим булут каби ўтиб кетди.

16Энди юрагим эзилиб кетяпти,

Ҳар куни мен азоб–уқубат тортаман.

17Тун бўйи суякларим зирқираб оғрийди,

Мени дард қийнаб, ҳеч тинчлик бермайди.

18Худо шиддат билан кийимимдан ушлади,

Кўйлагимнинг ёқасидан тутди.

19У мени лойга булғади,

Чангу тупроқчалик қадрим йўқ.

20Эй Худойим, Сенга илтижо қиламан,

Аммо Сен менга жавоб бермайсан.

Сенинг олдингда турибман,

Сен эса қараб тураверасан.

21Менга нисбатан шафқатсиз бўлиб қолдинг,

Ўз қудратинг билан мени қувғин қиляпсан.

22Қуюн билан мени кўтариб,

Бўрон орасида у ёқдан–бу ёққа отасан.

23Биламан, инсоннинг қисмати бўлган

Ўлимга мени ҳам олиб борасан.

24Бошига кулфат тушган муҳтож одам нола қилса,

Ҳеч ким унга қўл кўтармайди–ку, ахир.

25Мен бошига кулфат тушганлар учун қайғурдим–ку!

Муҳтожларни кўриб, юрагим ачиди–ку!

26Аммо яхшилик кутганимда ёвузлик келди,

Ёруғликка умид қилсам, зулмат тушди.

27Қалбим безовталанган, тиним билмайди,

Оғир кунлар бошимга тушган.

28Қуёш нури бўлмаган бир зулматда юрибман,

Жамоа олдида мадад сўраб, фарёд қиламан.

29Мен чиябўрининг дўстидай,

Туяқушларнинг укасидай бўлиб қолдим.

30Терим қорайиб кетган,

Танам иситмадан ёняпти.

31Найим садоси азадорларга жўр бўлади,

Лирам қайғули нола қилади.

 

31–БОБ - АЮБ

 

Аюб ўз айбсизлигини охирги марта таъкидлайди

 

1Мен: “Аёл–қизларга шаҳват билан қарамайман”, деб

Кўзларим билан аҳд тузган эдим.

2Хўш, Худо менга берган насиба нима бўлди?!

Қодир Худо мен учун нима буюрган?!

3Адолатсизларнинг бошига офат,

Бадкирдорларнинг бошига кулфат тушади–ку.

4Худо ҳамма йўлларимни кўради,

Босган қадамимни кузатиб туради.

5Агар ёлғон гапирган бўлсам,

Тилим ёлғон–яшиққа тўла бўлса,

6Майли, Худо мени адолат тарозисида тортиб кўрсин,

Шунда У поклигимни билиб олади.

7Агар тўғри йўлдан оғиб кетган бўлсам,

Нафсим мени йўлдан уриб,

Қўлларимни булғаган бўлсам,

8Майли, мен экай, ҳосили бировга насиб бўлсин,

Далаларимда унган экинлар суғуриб ташлансин.

9Бирор аёл мени йўлдан урган бўлса,

Шаҳват билан қўшнимни пойлаган бўлсам,

10Майли, хотиним бошқаларнинг буғдойини янчисин,

Бегона эркаклар унинг олдига кирсин.

11Ахир, шаҳват бузуқлик–ку!

Бу гуноҳ албатта ҳукм қилинади.

12Ҳалокат диёригача етиб борадиган оловдайдир у,

Бор–будимни таг–томири билан еб битиради.

13Қулларим, чўриларим мен ҳақимда шикоят қилганда,

Уларга нисбатан адолатсизлик қилган бўлсам,

14Худо ҳукмга турганда мен нима қиламан?

Худо мени сўроқ қилганда нима дейман?

15Мени яратган уларни ҳам яратган–ку!

Онамизнинг қорнида барчамизга шакл берган Худо–ку!

16Муҳтожлар мадад сўраганда, қайтариб юбормадим,

Беваларнинг умидини пучга чиқармадим.

17Овқатимни бир ўзим емадим,

Етимлар билан бўлишдим.

18Ёшлигимдан етимларга ота бўлдим,

Умрим бўйи беваларга ғамхўрлик қилдим.

19-20Кўзим тушган яланғоч бечоралар

Қўйларимдан қирқиб олинган жунлар билан исинди.

Усти боши бўлмаган фақирларга меҳр кўрсатдим,

Шунинг учун улар мени дуо қилди.

21Агар қозихонада сўзим ўтишини билиб туриб,

Етимларга қарши қўл кўтарган бўлсам,

22Қўлларим синиб қолсин,

Қўлим елкамдан узилиб тушсин.

23Мен Худодан келадиган кулфатдан қўрқардим,

Худонинг улуғворлигини била туриб, бундай иш қила олмасдим.

24Тиллага ишондимми?

Тоза тиллага умид боғладимми?

25Бойлигим кўплигидан ёки мол–мулким билан мақтандимми?

26Осмондаги ёруғ қуёшга қараб,

Гўзал ойнинг сузишини кузатиб,

27Юрагим васвасага тушдими?

Уларга сиғиндимми?

28Агар шундай қилган бўлса, бу ҳам ҳукмга лойиқ гуноҳ бўлар эди.

Ахир, бу иш билан юксакдаги Худога садоқатсизлик кўрсатган бўлардим–да!

29Ҳатто ғанимларимга келган кулфатдан суюнмадим,

Бошига офат тушганда қувонмадим.

30Уларни қарғашдан ўзимни тийдим,

Бошимга гуноҳ орттирмадим.

31Хизматкорларим шундай дердилар:

“Аюбнинг чодирида гўшт еб, тўймаганлар борми?”

32Ҳеч бир мусофир кўчада тунамас эди,

Чунки менинг эшикларим доимо саёҳатчиларга очиқ эди.

33Бошқаларга ўхшаб, гуноҳларимни яширмадим,

Айбларимни юрагимда сақламадим.

34Оломондан чўчийдиганлару

Одамларнинг гапидан қўрқадиганлар каби

Кўчага чиқмай, жим ўтиравермадим.

35Кошки энди менга қулоқ соладиган бирортаси бўлса!

Мана арзимга ўзим қўл қўйяпман.

Энди Қодир Худо Ўзи жавоб берсин.

Қани энди, душманим айбларимни ёзиб берса,

36Мен фахрланиб, уларни елкамга осган бўлардим,

Тож қилиб кийиб юрган бўлардим.

37Ҳар бир босган қадамимга жавоб берган бўлардим,

Мағрур бир шаҳзода каби Худонинг олдига борган бўлардим.

38Агар ерларим менга қарши фарёд қилса,

Эгатлари кўз ёшга тўла бўлса,

39Баҳосини тўламай, ҳосилини еган бўлсам,

Деҳқонларнинг ўлимига сабабчи бўлган бўлсам,

40Буғдой ўрнига тиканлар ўссин,

Арпа ўрнига газанда ўтлар чиқсин.”

Шундай қилиб, Аюбнинг гаплари тугади.

 

32–БОБ - АЮБ

 

Элиху Аюбнинг дўстларига жавоб беради

 

1Шундай қилиб, ўша уч киши Аюбга бошқа гапирмадилар, чунки Аюб ўз назарида солиҳ эди. 2Аммо Буз авлодининг Рам хонадонидан бўлган Борахиёл ўғли Элихунинг жаҳли чиқди. Аюб ўзини оқлаб, Худони айблаётгани учун ундан қаттиқ ғазабланди. 3У Аюбнинг учала ўртоғидан ҳам жуда ғазабланди, чунки улар Аюбнинг гапига жавоб топиб бера олмадилар. Натижада Худо айбдордай бўлиб қолди. 4Элиху гапириш учун ўз навбатини кутиб турарди, чунки бошқаларнинг ёши уникидан улуғроқ эди. 5Лекин уларнинг бошқа гапи йўқлигини кўриб, Элихунинг жаҳли чиқди.

6Шундай қилиб, Буз авлодидан бўлган Борахиёл ўғли Элиху ўз гапини бошлади:

“Мен ёшман,

Сизларнинг эса ёшингиз улуғ.

Шунинг учун уялиб,

Фикрларимни айтишга қўрқдим.

7Ёши улуғлар гапирсин,

Кўпни кўрганлар ақл ўргатсин, дедим.

8-9Аммо фақатгина ёши улуғлар доно бўлмайди,

Нима тўғрилигини фақат кексалар тушунавермайди.

Ахир, инсонга унинг ичидаги руҳ —

Қодир Худонинг нафаси ақл–идрок беради–ку!

10Шунинг учун менга қулоқ солинг,

Мен ҳам ўз фикримни баён қилай.

11Сизлар гапирганда жим турдим,

Доно гапларингизга қулоқ солдим.

Гап қидирганингизда ҳам кутиб турдим.

12Сизларга диққат билан қулоқ солдим,

Лекин ҳеч бирингиз Аюбнинг айбини исботлай олмадингиз.

Унинг гапларига жавоб бера олмадингиз.

13Сизлар: “Энг доно йўлни топдик,

Аюбни инсон эмас, Худонинг Ўзи мағлуб қилсин”, дея кўрманглар.

14Аюб гапларини менга қарата айтгани йўқ.

Шундай бўлганда ҳам,

Мен ҳеч қачон сизларга ўхшаб жавоб бермасдим.

15Эй, Аюб! Бу учала ўртоғингиз эсанкираб қолди,

Гап тополмай ўтирибдилар.

Айтадиган биронта сўзи йўқ.

16Энди уларнинг айтадиган гапи бўлмаса,

Мен кутиб ўтираверайми?!

17Мен ҳам жавоб бераман,

Ўз фикримни билдираман.

18Ичимда сўзлар тошиб кетяпти,

Ичимдаги руҳ мени даъват қиляпти.

19Қалбим очилмаган шароб каби жўшмоқда,

Янги шароб қуйилган меш каби ёрилиб кетай, дейди.

20Гапириб, озгина ёзилай.

Оғиз очиб, жавоб берай.

21Мен ҳеч кимга тарафкашлик қилмайман,

Ҳеч бир инсонга хушомад қилмайман.

22Агар хушомадгўйликка уста бўлсам,

Яратувчим мени йўқ қилган бўлар эди.

 

33–БОБ - АЮБ

 

Элиху Аюбга қарши гапиради

 

1Эй Аюб, энди менинг сўзларимни эшитинг,

Ҳамма гапларимга қулоқ солинг.

2Мен ҳозир гапиришга тайёрман.

Сўзларим тилимда тизилиб турибди.

3Сўзларим пок кўнглимдан чиқади,

Чин дилдан гапираман.

4Мени Худонинг Руҳи яратган,

Қодир Худонинг нафаси менга ҳаёт бериб турибди.

5Агар қўлингиздан келса, менга жавоб беринг–чи,

Ўзингизни ҳимоя қилиб кўринг–чи!

6Худонинг олдида сиз ҳам, мен ҳам бирмиз,

Мен ҳам тупроқдан яралганман.

7Мендан қўрқмасангиз ҳам бўлади,

Сизга ҳеч зулм ўтказмайман.

8Гапларингизни ўз қулоғим билан эшитдим,

Қуйидаги сўзларни олдимда айтгансиз:

9“Мен покман, айбсизман,

Топ–тозаман, менда ҳеч бир айб йўқ.

10Худо эса менга қарши чиқишга баҳона қидиряпти,

Мени Ўз душманлари қаторига қўшиб қўйди.

11Оёқларимни занжирбанд қилди,

Юрган йўлимни кузатиб туради.”

12Аюб, мана шу борада сиз ноҳақсиз.

Мен сизга шуни айтай:

Худо бутун одамзоддан улуғроқдир.

13Шундай экан, нимага У билан даъволашяпсиз?

Нима учун, Худо менга жавоб бермайди, дейсиз?

14Худо қайта–қайта гапиради.

Шунда ҳам одамлар тушунмайди.

15Одамлар чуқур уйқуга кетганда,

Ўринларида ухлаб ётганда,

Тушлар, тунги ваҳийлар орқали

16Худо уларнинг қулоқларига гапиради,

Ўз огоҳлантиришлари билан уларни қўрқитади.

17Инсон гуноҳларидан қайтсин,

Одамзод такаббур бўлмасин, деб бу сўзларни айтади.

18Ўша огоҳлантиришлар одамларни қабрдан сақлайди,

Ўлим дарёсидан қутқаради.

19Худо инсонларга дарду оғриқ бериб,

Одамларнинг суякларини зирқиратиб, тарбиялайди.

20Шунда улар нонга ҳам қарай олмайдиган бўлиб қолади.

Ҳатто энг ширин овқатлар ҳам кўнглини айнитади.

21Улар озиб–тўзиб кетади, фақат териси қолади.

Олдин кўринмаган суяклари энди туртиб чиқади.

22Ана, улар қабрга яқинлашиб қолди.

Ўлим уларнинг жонини пойлаб турибди.

23Лекин шу пайтда инсоннинг ҳимоячиси бўлса,

Мингларга қарши чиқиб,

Ўша инсонни солиҳ, деб тасдиқлайдиган бир ҳимоячиси

24Ўша инсонга раҳм қилиб:

“Эй Худойим, уни қабрдан қутқаргин,

Бу инсоннинг жони эвазига тўлов топдим”, деса,

25Ўша инсоннинг танаси ёш боланики каби янгиланади,

Ёшлигидаги каби яна кучга тўлади.

26Ўша инсон Худога ибодат қилади,

Худо эса уни қабул қилади.

Худонинг ҳузурига у шодлик билан киради,

Чунки Худо уни солиҳлик йўлига қайтаради.

27Ўша инсон келиб, бошқаларга шундай дейди:

“Мана, мен тўғри йўлдан юрмасдан,

Гуноҳ қилган эдим,

Лекин мен ўзимга лойиқ жазони олмадим.

28Худо жонимни қабрдан қутқариб қолди.

Энди менинг ҳаётим ёруғ кунларга тўла!”

29Ҳа, Худо одамзодга шундай қилади,

Бир эмас, икки эмас, кўп марта такрорлайди.

30Инсонларни қабрдан сақлаш учун,

Ҳаёт нури уларнинг йўлларини ёритсин, деб шундай қилади.

31Эй Аюб, диққат қилинг, менга қулоқ солинг,

Жим туринг, мен гапирай.

32Агар бирор гапингиз бўлса, менга жавоб беринг.

Гапираверинг, чунки оқланишингизни хоҳлайман.

33Лекин гапингиз бўлмаса, менга қулоқ солинг,

Сукут сақланг, мен сизга доноликни ўргатай.

 

34–БОБ - АЮБ

 

Элиху Аюбни мағрурликда айблайди

 

1Элиху гапида давом этиб шундай деди:

2“Менинг сўзларимни тингланг, эй донишмандлар.

Менга қулоқ солинг, эй билимдонлар.

3Тил таомнинг таъмини татигандай,

Қулоқ ҳам сўзларни синаб кўради.

4Келинглар, нима тўғрилигини танлайлик,

Нима яхшилигини биргаликда ўрганайлик.

5Аюб шундай дейди: “Мен айбсизман,

лекин Худо менга адолат қилмаяпти.

6Тўғри бўлсам ҳам, мени ёлғончига чиқаришди.

Гуноҳсиз бўлсам ҳам тузалмас дардга йўлиққанман.”

7Аюбга ўхшаган одам борми?

Аюб учун Худога шак келтириш сув ичишдай бир гап!

8Унинг ўртоқлари бадкирдорлардир,

У фосиқлар билан вақт ўтказади.

9Аюб ҳатто шундай деган:

“Худога ёқадиган иш қилишдан ҳеч бир фойда йўқ!”

10Шунинг учун менга қулоқ солинг, заковатлилар.

Худо асло фосиқлик қилмас,

Қодир Худо ноҳақлик қилмас.

11Ахир, У одамларнинг қилганларига яраша қайтаради,

Қилмишларининг оқибатини ўз бошларига келтиради.

12Мана бу ҳақиқатдир:

Худо фосиқлик қилмайди,

Қодир Худо адолатга хиёнат этмайди.

13Худога ер юзидаги ҳукмронликни биров берибдими?!

Бирор кимса Худони дунёга ҳукмдор қилиб қўйибдими?!

14Агар Худо Ўз Руҳини —

Нафасини қайтариб олишга қарор қилса,

15Бутун инсоният бирданига ҳалок бўлган бўларди,

Одамзод яна тупроққа қайтган бўларди.

16Ақлингиз бўлса эшитинг,

Гапларимга қулоқ солинг.

17Адолатдан нафратланган инсон ҳукмдор бўла олармиди?

Қудратли ва Одил Худони ҳукм қилмоқчимисиз?

18Шоҳларга: “Сизлар ярамассиз”, — дейдиган,

Бекларни фосиқ, деб атайдиган Худо–ку!

19У беклар учун тарафкашлик қилмайди,

Бойни камбағалдан устун кўрмайди.

Ахир, уларнинг ҳаммасини Ўзи яратган!

20Одамлар бир зумда ўлади.

Ярим кечада қалтирайди–ю, жон беради.

Қудратлилар осонликча йўқ қилинади.

21Одамлар қилган ишларни Худо кузатиб туради,

Улар босган ҳар бир қадамни Худо кўриб туради.

22Бирон зулмат ёки қоронғи жой йўқки,

Бадкирдорлар ўша жойда яшириниб олса.

23Инсонни ҳукм қилиш учун

Худо тафтиш ўтказиши шарт эмас.

24Худо текширмасдан ҳам қудратлиларни қулатиб,

Уларнинг ўрнига бошқаларни жойлайди.

25Худо қудратлиларнинг ишларини кузатиб туради.

Шунинг учун кечаси уларни ағдариб ташлайди,

Улар ҳалок бўлади.

26Худо уларни фосиқлиги учун

Ҳамманинг кўз олдида жазолайди.

27Чунки улар Худога эргашишни рад қилдилар,

Худонинг йўлларини англаб етмадилар.

28Камбағалларни шундай эздиларки,

Уларнинг ноласи Худога етиб борди.

29Худо сукут сақласа, ким ҳам уни ҳукм қиларди?

У юзини яширса, ким кўра оларди?

Бу бирор инсон ёки бирор халқнинг қўлидан келармикан?!

30Бетавфиқлар бошқа одамларга тузоқ бўлмасин, деб

Худо уларни ҳукмдор қилиб қўймайди.

31Бирортаси Худога:

“Мен жазоимни олдим, энди гуноҳ қилмайман.

32Мен кўролмайдиган нарсаларни ўргат,

Ҳа, нотўғри ишлар қилдим,

Энди бундай қилмайман”, — дейдими?

33Худо сизнинг ўлчовингиз бўйича қайтариши керакми?

Ахир, сиз Ундан нафратландингиз–ку!

Эй Аюб, мен эмас, сиз қарор қилишингиз керак.

Қани, билганингизни айтинг–чи.

34Мана, гапларимни эшитган донолар,

Ақл–идроклилар шундай деяпти:

35“Аюб билмасдан гапиряпти,

Гапларининг маъниси йўқ.”

36Қани энди, Аюб яхшилаб ҳукм қилинса,

Ахир, у фосиқларга ўхшаб гапиряпти–ку.

37Аюб Худога қарши чиқиб,

Гуноҳи устига гуноҳ қўшяпти.

Орамизда Худони мазах қиляпти,

Худога қарши кўп гап айтяпти.”

 

35–БОБ - АЮБ

 

Элиху Аюбга Худонинг адолатини эслатади

 

1Элиху гапини давом эттириб, шундай деди:

2Эй Аюб: “Худонинг олдида айбсизман”,

— деб айтишингиз нотўғри.

3Сиз Худога: “Гуноҳсизлигим

Mенга яхшилик келтириши керак эди–ку!

Аммо мен ёмонлик кўрдим!”

— деб айтишингиз ҳам тўғри эмас.

4Сиз ва дўстларингиз гапимни эшитинглар.

5Осмонга қараб кўринглар,

Сизлардан анча тепада бўлган булутларга қаранглар.

6Итоатсизлик қилсангиз, Худога нима зарар?

Гуноҳларингиз кўпайса, Худога нима?

7Борди–ю, солиҳ бўлсангиз, Унга нима қилиб берардингиз?

У сизнинг қўлингиздан бирор нарса олишга зорми?

8Фосиқлигингиздан фақат инсонлар қийналади.

Солиҳлигингиз ҳам фақатгина инсонларга мадад беради.

9Зулм ҳаддан кўплигидан одамлар фарёд қилади.

Зўравонларнинг қўлидан қутқаринглар, деб ёрдам сўрайди.

10Аммо ҳеч ким яратган Худога ёлвормайди.

Тунлари умид берадиган Худога илтижо қилмайди.

11У эса ер юзидаги жониворларга қараганда бизга кўпроқ билим берган–ку!

Бизни осмондаги қушлардан ақллироқ қилган–ку!

12Зулм остида қолган инсонлар фарёд қилишса ҳам, Худо жавоб бермайди.

Ахир, уларнинг ўзлари таккабур ва фосиқдир.

13Худо бундай инсонларнинг пуч сўзларига умуман қулоқ солмайди,

Қодир Худо уларга эътибор бермайди.

14Эй, Аюб! Сиз: “Худони кўрмаяпман”, дейсиз.

Даъвоингизни Унга келтирдингиз, энди сабр қилинг!

15Сиз: “Худо ғазабини сочмаяпти,

Фосиқликка заррача эътибор бермаяпти”, деб ўйлайсиз.

16Шундай қилиб, Аюб бемаъни гапларни гапиряпти.

Ҳеч нима билмай туриб, гапни кўпайтиряпти.”

 

36–БОБ - АЮБ

 

1Элиху гапида давом этиб шундай деди:

2“Яна бир оз сабр қилинг, мен сизларга кўрсатай,

Худо томонида туриб гапирадиган гапларим бор ҳали.

3Менинг билимим жуда кўп,

Мени Яратганнинг одил эканлигини сизларга кўрсатаман.

4Ростини айтаман, сўзларим ёлғон эмас.

Мана мен, билими баркамол инсон сизнинг олдингиздаман.

5Худо қудратлидир,

Аммо У инсонлардан нафратланмайди,

Худо қудратли ва барқарордир.

6Фосиқларнинг яшашига Худо йўл қўймайди,

Эзилганларга эса адолат қилади.

7Солиҳлардан юз ўгирмайди,

Солиҳларни шоҳлар билан бирга тахтга чиқаради,

Уларни то абад юксалтиради.

8Агар инсонлар занжирбанд бўлса,

Азоб уларни исканжага олган бўлса,

9Худо уларнинг қилмишларинию гуноҳларини ўзларига кўрсатади,

Улар мағрурланиб кетганларини ошкор қилади.

10Йўл–йўриқларини тинглашга мажбур қилади,

Ёвузликдан қайтишга амр қилади.

11Агар улар итоат этиб, Худога хизмат қилсалар,

Қолган умрларини фаровонликда ўтказадилар,

Ҳаётлари роҳатда ўтади.

12Аммо итоат этмасалар,

Улар ўлим дарёсига ғарқ бўладилар,

Ақл–идрокка эришмай, оламдан ўтадилар.

13Худосизлар аламини ичига ютиб юраверадилар,

Худо уларни кишанласа ҳам ёрдам сўрамайдилар.

14Улар саждагоҳлардаги фаҳшбозлар орасида,

Ёшликларидаёқ вафот этадилар.

15Худо қийналганларни ўша азоблари орқали қутқаради,

Зулм ва жабр–жафога мубтало қилиб, уларнинг кўзларини очади.

16Худо сизни ҳам дарддан озод қилиб,

Чекланмаган кенгликка олиб чиқади,

Дастурхонингиз ноз–неъматлар билан тўлади.

17Аммо сиз ҳозир фосиқларни ҳукм қилиш билан оворасиз.

Хаёлингиз адолат ва ҳукм билан банд.

18Эҳтиёт бўлинг, яна биров сизни бойлик билан васвасага солмасин,

Катта поралар сизни йўлдан урмасин.

19Бойликларингиз сизни кулфатдан қутқара олармиди?!

Қудрату–кучингиз энди сизга ёрдам бера олармиди?!

20Тунни кутаверманг,

Ахир, халқлар кечаси йўқ бўлиб кетадилар–ку!

21Ҳушёр бўлинг! Фосиқликка юз бурманг,

Ахир, дард сизни фосиқликдан сақлаш учун юборилган–ку.

 

Элиху Аюбга Худонинг қудратини эслатади

 

22Худо Ўз қудрати туфайли юксакдир!

Унга ўхшаш устоз борми?

23Ким Худога йўл кўрсата оларди?!

Ким Унга: “Қилганларинг нотўғри”, дея олади?!

24Худо қилган ишлари учун

Инсонлар Уни мадҳ қиладилар,

Сиз ҳам доимо уларга жўр бўлинг.

25Бутун инсон зоти Унинг ишларини кўрган,

Ҳамма узоқдан туриб кузатади.

26Худо қанчалар буюк!

Унинг буюклигига ақлимиз етмайди,

Худонинг умрини ҳисоблайдиган соннинг ўзи йўқ.

27У сув томчиларини йиғиб,

Уларни ёмғирга айлантиради.

28Булутлардан ёмғир ёғдиради,

Одамзод бундан баҳраманд бўлади.

29Худо қандай қилиб булутларни юрғизишини

Ёки Ўз масканидан туриб, момақалдироқни қандай гумбурлатишини

Ким ҳам тушуна олади?

30Мана, қаранглар, Худо шундай чақмоқ чақтирадики,

Ҳатто денгиз туби ҳам ёришиб кетади.

31Худо Ўз қудратли ишлари билан халқларни бошқаради,

Уларга фаровонлик ато қилади.

32Чақмоқни қўлига олиб,

Белгилаган жойига бориб уришни амр қилади.

33Бўрон келаётганини момақалдироқ билдириб туради,

Ҳатто чорва ҳам олдиндан сезади.

 

37–БОБ - АЮБ

 

1Мана шулар ҳақида ўйласам,

Юрагим ўйнаб, жойида сакрагандай бўлади.

2Худо овозининг гумбурлашига яхшилаб қулоқ солинг.

Унинг оғзидан чиқаётган гулдиросни эшитинг.

3Чақмоғи бутун фалак остида чақнаб,

Ернинг тўрт бурчига етиб боради.

4Ундан кейин гулдурос эшитилади,

Худо Ўзининг улуғвор овози билан гумбурлаган садо чиқаради,

Унинг овози эшитилганда чақмоқ чақнайверади.

5Ўз овози билан Худо ажойиб гулдурос ҳосил қилади,

Унинг қилган ишларига ақлимиз етмайди.

6У буюрса ерга қор ёғади,

Худо айтгани учун сел ёғади.

7У ҳамма одамларнинг ишларини тўхтатиб қўяди,

Шунда инсонлар Худонинг қудратини билиб олади.

8Жониворлар ўз инларига киради,

Ўз уяларида яширинади.

9Бўрон ўз маконидан чиқади,

Совуқ шамол эсади.

10Худо нафаси билан муз ҳосил қилади,

Бепоён сувлар музлаб қолади.

11Булутларни сув билан тўлдиради–да,

Уларнинг орасидан чақмоқ чақтиради.

12Худо булутларга йўл кўрсатади,

Худонинг амрлари бажо бўлиши учун

Шамолу сув ер юзи бўйлаб айланади.

13У баъзан, одамзодни жазолай, деб ёмғир ёғдиради.

Баъзан эса ерни суғорай,

Одамзодга Ўз севгимни кўрсатай, деб булутларни юборади.

14Бир дақиқа жим туринг, Аюб, қулоқ солинг,

Худонинг ажойиб ишлари ҳақида ўйлаб кўринг.

15Худо қандай қилиб булутларни бошқаришини

Ёки чақмоқ чақтиришини биласизми?

16Қандай қилиб булутлар осмонда осилиб туришини,

Билими баркамол Худонинг ажойиботларини биласизми?

17Ахир, ер юзида эсган гармсел туфайли

Кийимларингиз ҳам исиб кетади–ку!

18Осмон сайқалланган бронзадай қаттиқ,

Худо уни ёйиб қўйган!

Шундай қилиш сизнинг ҳам қўлингиздан келадими?

19Худога қандай гапиришни бизга ўргатинг.

Биз нотавонлар даъвоимизни тушунтира олмаймиз.

20Гапирмоқчи бўлганимни бирортаси Худога айтиши керакми?

Ахир, инсон гапирса, албатта ҳалок бўлади–ку!

21Шамол булутларни ҳайдагандан сўнг

Тиниқ осмонда чарақлаб турган қуёшга

Ҳеч ким қарай олмайди.

22Шимолдан ёрқин нурлар таралмоқда,

Худо ажойиб улуғворликка бурканган.

23Биз Қодир Худога етолмаймиз,

Унинг қудрати юксакдир.

У тўғри ҳукм чиқаради, адолатига хиёнат қилмайди.

24Шунинг учун инсонлар Ундан қўрқади.

Ҳа, қалби донолар Худони кўради.

 

38–БОБ - АЮБ

 

Эгамиз Аюбга жавоб беради

 

1Шундан кейин Эгамиз қуюн орасидан Аюбга шундай деб айтди:

2Билмай туриб гапираётган ким?

Ким донолигимга гумон қиляпти?

3Қани, эркакка ўхшаб белингни боғла,

Сени сўроқ қиламан, жавоб бер–чи.

4Заминнинг пойдеворини қўйганимда қаерда эдинг?

Доно экансан, қани айт–чи!

5Ер юзининг четларини белгилаган ким?

Ахир, ўзинг биласан–ку!

Ким ернинг устидан чизиқ ўтказди?

6-7Ернинг пойдеворини нима ушлаб турибди?

Тонг юлдузлари жўр бўлиб, қўшиқ куйлаганда,

Самовий мавжудотлар қувончдан ҳайқирганда

Ернинг тамал тошини қўйган ким?

8Денгиз ер тубидан отилиб чиққанда,

Дарвозаларни ёпиб, тўсиб қўйган ким?

9Ахир, Мен булутларни денгизга кийим қилиб қўйдим.

Денгизни қалин зулмат билан ўраб қўйган Менман.

10Мен денгизга чегаралар белгиладим,

Денгизни тамбаланган дарвозалар билан тўсиб қўйдим.

11Мен денгизга: “Фақат мана шу ергача келасан,

Сенинг мағрур тўлқинларинг шу ерда тўхтайди”, деб айтдим.

12Сен умрингда бирор марта тонг отсин, деб буюрганмисан?

Ёки шарқдан кун чиқсин, деб айтганмисан?

13Қуёш нурига: “Ернинг тўрт бурчига тарқалиб,

Фосиқларни яширинган жойидан силтаб чиқаргин”, деб айтганмисан?

14Кун ёришар экан, матодаги безаклар каби,

Муҳр босилган мум каби,

Ер юзидаги қирлару водийлар ўз шаклини кўрсатади.

15Фосиқларга нур берилмайди,

Уларнинг ёмон ниятда кўтарилган қўли синади.

16Денгиз тубидаги булоқларни бориб кўрганмисан?

Сувлар тубида юриб, текшириб кўрганмисан?

17Ўлим дарвозалари қаердалигини биласанми?

Зулмат дарвозаларини сенга кўрсатишганми?

18Бу дунёнинг қанчалик улканлигини биласанми?

Агар шуларнинг ҳаммасини билсанг, Менга айт–чи!

19Ёруғликнинг масканига олиб борадиган йўлни,

Зулматнинг турар жойини биласанми?

20Уларни ўз жойларига олиб бора оласанми?

Ўша жойга қандай боришни биласанми?

21Ҳа, сен биласан албатта!

Сен ёруғлик ва зулматдан олдин туғилгансан–да!

Қанчалик узоқ умр кўряпсан–а!

22Қор сақланадиган омборхоналарни кўрганмисан?

Дўл сақланадиган омборларни–чи?

23Мен уларни кулфат кунлари учун,

Уруш ва жанг кунлари учун сақлаб қўйганман.

24Ёруғлик манбаига олиб борадиган йўл қани?

Шарқ шамоли чиқадиган жой қаерда?

25Селу жалага ким йўл очиб берган?

Чақмоқнинг йўлларини ким белгилаган?

26Ҳувиллаб ётган биёбонга,

Кимсасиз чўлга ким ёмғир ёғдиради?

27Ташландиқ харобазорларни сувга қондириб,

У ерларда майсалар ўстирадиган ким?

28Ёмғирнинг отаси борми?

Шабнамни ким дунёга келтирган?

29Муз қаердан туғилади?

Самодан тушадиган қировга ким ҳаёт берган?

30Сув тошлардай қотиб қолади,

Денгиз сатҳи музлайди.

31Ҳулкар юлдузини ушлаб турган арқонларни ечиб ташлай оласанми?

Парвин юлдузларини сен боғлаб қўя оласанми?

32Юлдуз туркумларини ўз мавсумида жойига бошлайсанми?

Катта айиқ ва кичик айиқ буржидаги юлдузларга йўл кўрсата оласанми?

33Осмон қонунларини биласанми?

Сен ўша қонунларни ер юзига татбиқ қила оласанми?

34Булутларга қараб бақириб кўргин–чи,

Қани устингга ёмғир ёғармикан?

35Сен чақмоқни чақтира оласанми?

У келиб, хизматингиздаман, дейдими?

36Ким юракларга донолик берган?

Каллага ақл–идрокни ким солиб қўйган?

37-38Қани, булутларни санашга кимнинг ақли етади?

Қуруқ тупроқни лойга айлантириб,

Кесакларни бир–бирига ёпиштириш учун

Ким фалак мешларини ағдариб, ёмғир ёғдира олади?

39-40Ғорларида яширин ётган,

Инларида кутиб ётган

Шернинг болаларини тўйдира оласанми,

Она шерга ўлжа топиб бера оласанми?

41Қарғанинг болалари қорни очиб, дайдиб юрганда,

Менга фарёд қилганда эҳтиёжларини қондирган ким, ахир?

 

39–БОБ - АЮБ

 

1Тоғ эчкилари қачон туғишини биласанми?

Кийиклар болалаганини кўрганмисан?

2Улар боласини неча ой қорнида кўтариб юришини биласанми?

Улар болалайдиган вақтни–чи?

3Улар чўккалаб туғади,

Болаларини дунёга келтиради.

4Уларнинг болалари очиқ жойларда ўсиб, кучга тўлади,

Ота–онасини ташлаб кетади, бошқа қайтиб келмайди.

5Қулонга ким озодлик берган?

Ким унинг арқонини ечиб ташлаган?

6Мен даштларни унга макон қилиб бердим,

Шўр ерлар қулоннинг маскани бўлди.

7Шаҳардаги шовқин–сурондан у кулади,

Ҳеч ким унинг устига миниб, унга бақиролмайди.

8Қирлар қулоннинг яйловидир,

Ўша ерларда у кўкатларни қидириб юради.

9Ёввойи буқа сенга хизмат қилишга рози бўладими?

Тунни сенинг оғилингда ўтказадими?

10Арқон билан уни омочга боғлай оласанми?

У ерларингни ағдариб берадими?

11Кучи кўп, деб унга ишона оласанми?

Ҳамма оғир ишларингни унга топширасанми?

12У ҳосилингни йиғиб,

Хирмонга олиб келишига ишонасанми?

13Туяқуш қанотларини севинч билан қоқаверади,

Аммо унинг қаноту патлари лайлакникига тенг келолмайди.

14Туяқуш тухумларини ерга қўяди,

Уларни қумда иситади.

15Биров оёқлари билан тухумларини босиб кетишидан,

Ёввойи ҳайвон уларни эзиб ташлашидан хавотирланмайди.

16Ўз болаларига бегоналарга ўхшаб бераҳм.

Чеккан заҳмати беҳуда, аммо унга барибир.

17Чунки Худо унга ақл бермаган,

Уни идрокдан қисиб қўйган.

18Аммо туяқуш қанотларини ёйиб югурганда,

Оту чавандозни чангида қолдириб кетади.

19Отга кучни сен берганмисан?

Унинг бўйнини сен ёл билан қоплаганмисан?

20Сен отларни чигирткадай сакратасанми?!

Отлар баланд овоз билан кишнаб,

Одамларни қўрқувга солади.

21Шиддат билан ерни тепади,

Қаттиқ куч билан югуриб, жангга отилади.

22Қўрқувни билмайди, ваҳимага тушмайди,

Қиличдан ҳам қочмайди.

23Уларнинг устида ўқдон тарақлайди,

Атрофида қиличу найзалар ялтирайди.

24Бурғулар чалинганда отлар бир жойда туролмайди,

Улар чопқиллаб, ерни чангитади.

25Ҳар бурғу чалинганда кишнайди,

Узоқданоқ жанг ҳидини сезади.

Сардорларнинг жангга даъватларию бақириқларини эшитади.

26Қарчиғайлар қанотларини ёйиб, жанубга учади.

Уларга учишни сен ўргатдингми?

27Сен буюрганинг учун бургут парвоз қиладими?

Сенинг сўзинг билан баланд жойларда ин қурадими?

28У қояларда яшайди,

Қиррали қоялар унинг қалъаси.

29Ўша ердан туриб, бургут ўлжасини топади,

Узоқдан туриб кўзлари кўради.

30Унинг болалари қонга тўяди,

Жасадлар қаерда бўлса, улар ҳам ўша ерда.”

31Кейин Эгамиз Аюбга шундай деди:

32“Қодир Худо билан баҳслашаётган одам энди Уни тўғрилайдими?!

Қани, Худони айблаган гапирсин энди!”

 

Аюб Эгамизга жавоб беради

 

33Шунда Аюб Эгамизга жавоб берди:

34“Мен сенга жавоб беришга лойиқ эмасман,

Оғзимни қўлим билан ёпаман.

35Бир–икки гапириб жавоб топмадим,

Энди бошқа гапирмайман.”

 

40–БОБ - АЮБ

 

Эгамиз яна Аюбга гапиради

 

1Шундан кейин Эгамиз қуюн орасидан гапириб, Аюбга шундай деди:

2Қани, эркакка ўхшаб белингни боғла,

Сени сўроқ қиламан, жавоб бер–чи.

3Сен Мени адолатсизликда айбламоқчимисан?

Мени ҳукм қилиб, ўзингни оқламоқчимисан?

4Сенинг қўлинг Худонинг қўлидай қудратлими?

Унинг овозига ўхшаб гумбурлайдиган овозинг борми?

5Шундай бўлса, қани, ўзингни шонли дабдабага ўрагин–чи,

Улуғворлик ва салобат билан буркангин–чи.

6Ғазабингни тўкиб соч,

Ҳамма такаббур инсонларга назар солгин–да,

Уларнинг попугини пасайтириб қўй.

7Ҳа, барча мағрур инсонларга қарагин–да,

Уларни ер билан битта қил.

Фосиқларни турган жойида эзиб ташла.

8Ҳаммасини тупроққа кўмиб ташла,

Ҳа, юзига тупроқ тортиб, қабрни ёп.

9Шунда Мен сенга тан бераман,

Ўз кучинг билан нажот топа оларкансан, дейман.

10Бегемотга қарагин,

Худди сени яратганимдай уни ҳам Мен яратганман,

У ҳўкизга ўхшаб ўт ейди.

11Унинг белида кучи кўп,

Қорин мушаклари кучга тўла.

12Думи садр дарахтидай кучли,

Сон мушаклари жуда ҳам бақувват.

13Унинг суяклари бронзадан ясалган новлардай,

Қўл–оёқлари темирдай мустаҳкам.

14Мен яратган жониворлар орасида у энг ажойибидир,

Яратганнинг Ўзигина унга бас кела олади.

15Ёввойи ҳайвонлар ўйнаб юрадиган қирлар

Унга озиқ беради.

16У халқоблардаги қамишлар орасида,

Нилуфар гуллари тагида ётади.

17У нилуфар гулларининг соясида ётади,

Ирмоқ бўйидаги толлар уни ўраб олади.

18Дарё жўшиб оқса ҳам у қўрқмайди,

Иордан дарёсининг тўлқинлари юзига урилса ҳам

У бехавотир тураверади.

19Биров унинг кўзларини кўр қилиб, ушлай оладими?!

Илмоқ билан бурнини тешиб тута оладими?!

20Махлуқ Левитанни балиқ сингари,

Илмоқ билан ушлай оласанми?!

Тилини арқон билан боғлай оласанми?!

21Бурнидан арқон ўтказиб,

Жағини илмоқ билан теша оласанми?!

22Ўша махлуқ қайта–қайта сендан раҳм–шафқат тилайдими?!

Хўш, у сенга майин сўзлар билан гапирадими?!

23Сен билан аҳд тузиб,

Бир умрга қулинг бўлиб қоладими?

24Қуш билан ўйнагандай у билан ўйнай оласанми?

Ёки қизларинг учун уни боғлаб бера оласанми?

25Балиқчилар унинг учун савдолашадими?!

Савдогарларга уни бўлиб берадими?!

26Унинг терисини найза билан теша оласанми?

Бошини балиқчиларнинг санчқиси билан ёра оласанми?

27Агар унга қўл теккизсанг,

Бир умрга пушаймон бўласан!

Иккинчи қўл теккизмайдиган бўласан.

 

41–БОБ - АЮБ

 

1Ҳа, махлуқ Левитанни ушламоқчи бўлганлар ўзини ўзи алдайди,

Унинг кўриниши одамни даҳшатга туширади.

2Уни қўзғатишга ҳеч кимнинг юраги дов бермайди.

Шундай экан, ким Менга қарши чиқа олади?!

3Хўш, кимдан қарзим борки, ҳисобини талаб қилса?!

Ахир, фалак остидаги ҳамма нарса Меники–ку!

4Мен Левитаннинг қўлу оёқлари,

Беқиёс кучи ва ажойиб танаси ҳақида айтиб берай.

5Ким унинг терисини шила олади?

Зирҳга ўхшаган терисини ким тешиши мумкин?

6Унинг оғзини ким очиб кўра олади?

Ахир, унинг тишлари қўрқинчли–ку!

7Унинг бели қатор–қатор қалқондайдир,

Улар бир–бирига ёпиштириб маҳкамланган.

8Бир–бирига шунчалик яқинки,

Ҳатто орасидан ҳаво ҳам ўтолмайди.

9Улар бир–бирига ёпишган,

Бирга маҳкамланган, ажратиб бўлмайди.

10Левитан аксирганда учқун чиқади,

Кўзлари тонг нурига ўхшаб чақнайди.

11Оғзидан аланга чиқади,

Олов учқунлари отилади.

12Ёнаётган қамиш устида қайнаётган қозондан буғ чиққандай,

Унинг ҳам бурнидан тутун чиқади.

13Унинг нафаси кўмирни ёндиради,

Оғзидан аланга чиқади.

14Бўйни шу қадар бақувватки,

Кўрганлар ваҳимага тушади.

15Эти қатлам–қатлам бўлиб, бир–бирига ёпишиб кетган,

Улар шунчалик қаттиқки, қимирлатиб бўлмайди.

16Юраги тошдай қаттиқ,

Ҳа, тегирмон тошидай қаттиқ.

17Левитан қўзғалганда, кучлилар ҳам қўрқади,

Левитан ташланганда, улар ғужанак бўлади.

18Унга теккан қилич, найза, ёй ўқию

Ханжар ҳеч таъсир қилмайди.

19Темир унга сомон кабидир,

Бронза эса чириган ёғоч кабидир.

20Ёй ўқи уни қочиролмайди,

Палахмон тоши сомончалик таъсир қилмайди.

21Таёқ унга хашакдай туюлади,

Найзаларнинг шувиллашидан у кулади.

22Қорнидаги тангачалари сопол парчасидай ўткир,

Лойдан юрса, ерни ёриб ўтади.

23Левитан ҳаракатларидан денгиз қайнайди,

Чуқур сувларни қайнаган мойдай қилади.

24У сузган жойларда ялтираган из қолади,

Денгиз оқ сочлар билан қопланганга ўхшайди.

25Ер юзида унга тенг келадигани йўқ,

Бу жониворда қўрқув деган нарса йўқ.

26Барча такаббур жонзотга у паст назар билан қарайди,

Мағрур ёввойи ҳайвонларнинг шоҳи Левитандир.”

 

42–БОБ - АЮБ

 

Аюб Эгамизга жавоб беради

 

1Шунда Аюб Эгамизга жавоб берди:

2“Ҳа, биламан, Сен ҳамма нарсани қила оласан.

Сенинг режаларингни ҳеч ким буза олмайди.

3“Билмай туриб, донолигимга гумон қилаётган ким?” — деб сўрадинг.

Ўша менман.

Ўзим тушунмайдиган нарсалар ҳақида оғиз очдим.

Ақлим етмайдиган ажойиботлар ҳақида гапирдим.

4Сен: “Қани қулоқ сол, Мен гапираман.

Сени сўроқ қиламан, жавоб бер”, — дединг.

5Сен ҳақингда бировлардан эшитгандим,

Аммо энди кўзларим билан Сени кўриб турибман.

6Шунинг учун энди айтганларимни қайтиб оламан,

Бошимга тупроғу кул сочиб, тавба қилдим.

 

Хулоса

 

7Аюбга гапириб бўлганидан кейин, Эгамиз темонлик Элифазга шундай деди: “Сен ва икки дўстингдан жуда қаттиқ ғазабдаман, чунки сен Мен ҳақимда тўғри сўзларни айтмадинг. Аюб эса тўғри гапирди. 8Энди еттита буқа ва еттита қўчқор олиб, Аюбнинг ёнига боринглар. Ўша ерда ўз гуноҳларингиз учун Менга куйдириладиган қурбонлик келтиринглар. Аюб сизлар учун ибодат қилади. Мен унинг ибодатларини қабул қиламан, сизларга аҳмоқлигингизга лойиқ жазо бермайман. Сизлар Мен ҳақимда тўғри сўзларни гапирмадингиз. Аюб эса тўғри гапирди.” 9Шундай қилиб, темонлик Элифаз, шувахлик Билдад ва намахлик Зўфар бориб, Эгамизнинг айтганларини қилдилар. Эгамиз Аюбнинг ибодатларини қабул қилди.

10Аюб ўз дўстлари учун ибодат қилганидан кейин, Эгамиз унинг бойлигини қайта тиклади. Унга олдингидан икки баравар кўп барака берди. 11Шунда Аюбнинг ҳамма ака–укалари, опа–сингиллари, эски танишларининг барчаси келишди. Унинг уйида зиёфат қилишди. Эгамиз томонидан юборилган кулфатлар учун Аюбга ҳамдардлик билдириб, унга тасалли беришди. Уларнинг ҳар бири Аюбга бир бўлак кумуш ва тилла узук ҳадя қилди. 12Аюбнинг қолган умри давомида Эгамиз унга олдингидан ҳам кўпроқ барака берди: бу даврда Аюбнинг ўн тўрт мингта қўйлари, олти мингта туяси, минг жуфт ҳўкизи ва мингта эшаги бор эди. 13Эгамиз Аюбга етти ўғил ва уч қиз ҳам берди. 14Аюб биринчи қизига Ямима, иккинчисига Казиё, учинчисига эса Харанхаппух, деб от қўйди. 15Бутун юртда Аюбнинг қизларидай гўзал қизлар йўқ эди. Аюб қизларига ҳам ака–укалари қатори мерос берди. 16Шундан кейин Аюб яна бир юз қирқ йил яшади. Фарзандлар кўрди, набиралару уларнинг фарзандларини ҳам кўрди, ҳаммаси бўлиб тўрт насл кўрди. 17Шундай қилиб, Аюб ёшини яшаб, ошини ошаб, узоқ умр кўриб, оламдан ўтди.

 




Инжил / Муқаддас Китоб / Ўзбек тилидаги

Эски Аҳд:  |  ИБТИДО  |  ЧИҚИШ  |  ЛЕВИЛАР  |  САҲРОДА  |  ҚОНУНЛАР  |  ЁШУА  |  ҲАКАМЛАР  |  РУТ  |  ШОҲЛАР (БИРИНЧИ КИТОБ)  |  ШОҲЛАР (ИККИНЧИ КИТОБ)  |  ШОҲЛАР (УЧИНЧИ КИТОБ)  |  ШОҲЛАР (ТЎРТИНЧИ КИТОБ)  |  СОЛНОМАЛАР (БИРИНЧИ КИТОБ)  |  СОЛНОМАЛАР (ИККИНЧИ КИТОБ)  |  ЭЗРА  |  НАХИМИЁ  |  ЭСТЕР  |  АЮБ  |  ЗАБУР  |  СУЛАЙМОННИНГ ҲИКМАТЛАРИ  |  ВОИЗ  |  СУЛАЙМОННИНГ ГЎЗАЛ ҚЎШИГИ  |  ИШАЁ  |  ЕРЕМИЁ  |  ЕРЕМИЁНИНГ МАРСИЯСИ  |  ҲИЗҚИЁ  |  ДОНИЁР  |  ХЎШЕЯ  |  ЙЎЭЛ  |  АМОС  |  ОБOДИЁ  |  ЮНУС  |  МИХО  |  НОХУМ  |  ХАБАҚҚУҚ  |  ЗАФАНИЁ  |  ХАГГЕЙ  |  ЗАКАРИЁ  |  МАЛАКИ
Янги Аҳд:
МАТТО  |  МАРК  |  ЛУҚО  |  ЮҲАННО  |  ҲАВОРИЙЛАРНИНГ ФАОЛИЯТИ  |  РИМЛИКЛАРГА МАКТУБ  |  КОРИНФЛИКЛАРГА БИРИНЧИ МАКТУБ  |  КОРИНФЛИКЛАРГА ИККИНЧИ МАКТУБ  |  ГАЛАТИЯЛИКЛАРГА МАКТУБ  |  ЭФЕСЛИКЛАРГА МАКТУБ  |  ФИЛИППИЛИКЛАРГА МАКТУБ  |  КОЛОСАЛИКЛАРГА МАКТУБ  |  САЛОНИКАЛИКЛАРГА БИРИНЧИ МАКТУБ  |  САЛОНИКАЛИКЛАРГА ИККИНЧИ МАКТУБ  |  ТИМЎТИЙГА БИРИНЧИ МАКТУБ  |  ТИМЎТИЙГА ИККИНЧИ МАКТУБ  |  ТИТУСГА МАКТУБ  |  ФИЛИМЎНГА МАКТУБ  |  ИБРОНИЙЛАРГА МАКТУБ  |  ЁҚУБНИНГ МАКТУБИ  |  БУТРУСНИНГ БИРИНЧИ МАКТУБИ  |  БУТРУСНИНГ ИККИНЧИ МАКТУБИ  |  ЮҲАННОНИНГ БИРИНЧИ МАКТУБИ  |  ЮҲАННОНИНГ ИККИНЧИ МАКТУБИ  |  ЮҲАННОНИНГ УЧИНЧИ МАКТУБИ  |  ЯҲУДОНИНГ МАКТУБИ  |  ЮҲАННОГА КЎРСАТИЛГАН ВАҲИЙ


Injil Uzbek tili: Yangi Ahd. Latin online
 Matto | Mark | Luqo | Yuhanno | Havoriylar | Yoqub | 1 Butrus | 2 Butrus | Yuhannoning 1chi | Yuhannoning 2chi | Yuhannoning 3chi | Yahudoning | Rimliklarga | Korinfliklarga 1chi | Korinfliklarga 2chi | Galatiyaliklarga | Efesliklarga | Filippiliklarga | Kolosaliklarga | Salonikaliklarga 1chi | Salonikaliklarga 2chi | Timo‘tiyga 1chi | Timo‘tiyga 2chi | Titusga | Filimo‘nga | Ibroniylarga | Vahiy  
Injil Uzbek tili: Eski Ahd. Latin online
IBTIDO | ZABUR

Инжил Каракалпак

Kitoblar - Kutubxona  |  Hamdi-Sano - Mening Nurim  |  UZBEK mp3

uzGod.com