7 Ayub Xudoga yolvoradi.
Ayub 7 bob
1 “Insonning yerdagi mehnati mashaqqatli–ku! Uning kunlari mardikorning kuniga o‘xshaydi– ku!
2 Ha, inson soyani qo‘msagan qulga o‘xshaydi! O‘z haqini kutgan mardikordaydir u!
3 Menga ham maqsadsizlikka to‘la oylar, Qayg‘uga to‘la tunlar berilgan.
4 Yotganimda: “Qachon tong otarkan?” — deyman, Lekin tun juda cho‘zilib ketadi, Tong otguncha ag‘nab chiqaman.
5 Tanamni qurt va yara bosib ketgan, Terim yorilib, yiringlab ketgan.
6 Kunlarim bo‘zchining mokisidan ham tezroq o‘tadi, Aslo umid bag‘ishlamay o‘tib ketaveradi.
7 Ey, Xudoyim, hayotim bir nafasday ekanligini yodingda tut, Ko‘zlarim endi hech qachon yaxshilikni ko‘rmaydi.
8 Hozir meni ko‘rib turibsan, lekin bu uzoqqa cho‘zilmas, Meni qidirasan, lekin men o‘shanda bo‘lmayman.
9 Bulut tarqalib, yo‘q bo‘lib ketadi. Xuddi shunga o‘xshab, o‘liklar diyoriga ketganlar qaytib kelmaydi.
10 Ular uylariga qaytib kelmaydilar, O‘z yashagan joylarida ularni bilmaydilar.
11 Shuning uchun jim bo‘lmay, O‘z dardimni bayon qilaman, Alam–hasratda shikoyat qilaman.
12 Ey Xudoyim! Nima uchun ustimdan qo‘riqchi qo‘yding? Men dengizmanmi yoki dengiz maxluqimanmi?
13 “To‘shagim menga tasalli berar, Uyqu dardimni yengillashtirar”, — desam,
14 Tushlar orqali meni qo‘rqitasan, Vahiylar orqali dahshatga solasan.
15 Shunda men, qani endi bo‘g‘ilib qo‘ya qolsam, deyman, Axir, shu jismimda yashashdan ko‘ra, o‘lim afzalroq.
16 Hayotimdan nafratlanyapman, abadiy yashamayman. Hayotim bir nafasday bo‘lsa o‘zi, meni tinch qo‘ygin, axir!
17 Inson kim bo‘libdiki, Unga shunchalik e’tibor bersang?! Odam kim bo‘libdiki, U haqda o‘ylasang?!
18 Har tong uni tekshirib, Har lahzada sinasang?!
19 Bir lahzaga mendan yuz o‘girgin, Tinch qo‘ygin, hech bo‘lmasa bir yutinay.
20 Gunoh qilgan bo‘lsam, Senga nima, ey, odamzod qo‘riqchisi?! Nima uchun meni O‘zingga nishon qilib olding?! Sening mendan qasding bormi?!
21 Nima uchun gunohimni kechirib, Aybimdan forig‘ qilmaysan? Axir, yaqinda tuproqqa qaytaman–ku! Meni qidirganingda esa yo‘q bo‘lib ketgan bo‘laman.
