1 Исо Ўзини тинглаб турган халққа бу сўзларини айтиб бўлганидан кейин, Кафарнаҳум шаҳрига кирди.
2 У ерда бир юзбошининг жуда азиз хизматкори касал бўлиб, ўлим тўшагида ётган эди.
3 Юзбоши Исодан хабардор бўлиб, У келиб хизматкорини даволасин, деб илтимос қилиш учун яҳудийларнинг оқсоқолларини Унинг ҳузурига юборди.
4 Улар Исонинг ёнига келгач, бир самимий ўтинч билан: – У Сенинг шафоатингга муносибдир.
5 У халқимизни севади, бизга ҳатто ибодатхона ҳам қуриб берган, – дейишди.
6 Исо улар билан бирга кетди. У уйга яқинлашиб қолганда, юзбоши Исога бу гапларни айтгани дўстларини пешвоз чиқарди: – Эй Ҳазрат, овора бўлма! Кулбамга оёқ босишинг учун муносиб эмасман.
7 Шунинг учун Сенинг олдингга боришни ҳам ўзимга лойиқ кўрмадим. Сен биргина сўз айтсанг, бас, хизматкорим соғайиб кетади.
8 Чунки мен ҳам буйруққа тобе одамман, шунингдек, менинг ихтиёримда ҳам аскарлар бор. Бирисига «кет» десам, кетади, бошқасига «кел» десам, келади; бирон хизматкоримга «шуни қил» десам, қилади.
9 Исо бу сўзларни эшитгач, юзбошига ҳайрон қолди. У ўгирилиб, орқасидан эргашиб келаётган халойиққа: – Сизларга шуни айтиб қўяй, Мен бундай зўр эътиқодни Исроилда ҳам топганим йўқ, – деди.
10 Юборилганлар уйга қайтиб келишганда, бемор хизматкорни тузалган ҳолда кўрдилар.
11 Орадан кўп ўтмай, Исо Наин деган шаҳарга кетди. Кўплаб шогирдлари ва анча халқ У билан бирга юришар эди.
12 Исо шаҳарнинг дарвозасига яқинлашганда, бир бева аёлнинг яккаю ягона ўғли ўлигини кўтариб чиқаётган эдилар. Тумонат шаҳар аҳолиси у аёлни ўраб олган эди.
13 Раббимиз Исо онани кўргач, унга раҳми келиб: – Йиғлама! – деди.
14 У ёндашиб, тобутга қўл тегизди. Тобуткашлар тўхтаб қолишди. Исо ўликка: – Эй йигит, сенга айтяпман: тур ўрнингдан! – деди.
15 Ўшанда ўлик ростланиб ўтирди-да, гапира бошлади. Исо уни онасига топширди.
16 Ҳаммани ваҳима босди. «Орамизда буюк пайғамбар пайдо бўлди, Худо Ўз халқини йўқлаб келди», – деганларича, Худони олқишлар эдилар.
17 Шу тариқа Исонинг донғи бутун Яҳудия ҳамда ён-атрофдаги жойларга тарқалди.
18 Яҳёнинг шогирдлари бу бўлиб ўтган воқеалар ҳақида устозларига хабар беришди.
19 Шунда Яҳё шогирдларидан иккитасини чақириб: «Келадиган Қутқарувчи Сенмисан, ёки биз бошқасини кутайликми?» – деб сўраш учун уларни Исонинг олдига юборди.
20 Улар Исонинг олдига келиб: – Бизни Яҳё пайғамбар юборди. У Сендан: «Келадиган Қутқарувчи Сенмисан, ёки биз бошқасини кутайликми?» деб сўраяпти, – дейишди.
21 Нақ шу пайтда Исо турли хасталик ва иллатларга мубтало ва ёвуз руҳларга чалинган талай халққа шифо бериб, кўпгина кўрнинг кўзини ҳам очиб юрган эди.
22 Исо Яҳёнинг шогирдларига жавобан деди: – Боринглар, кўриб эшитаётганларингизни Яҳёга билдиринглар: кўрлар кўряпти, чўлоқлар юряпти, моховлар тузаляпти, карлар эшитяпти, ўликлар тириляпти ва бечоралар Хушхабарни эшитяптилар.
23 Мени деб васвасага тушмаган бахтлидир!
24 Яҳёнинг хабарчилари кетгандан кейин, Исо халққа қарата Яҳё тўғрисида гапира бошлади: «Саҳрога нима кўргани бордингизлар? Шамолда ҳилпираб турган қамишними?
25 Ахир, нима кўргани бордингизлар? Башанг кийинган одамними? Бироқ башанглар, нашъаларда яшовчилар подшоҳларнинг саройида бўлади-ку!
26 Ахир, нима кўргани бордингизлар? Пайғамбарними? Ҳа, сизларга ростини айтсам, пайғамбардан ҳам улуғини кўрдингизлар.
27 Бу киши ҳақида Тавротда шундай ёзилган: „Мен Сендан аввал Ўз элчимни юборарман, У Сенинг олдингда йўл ҳозирлаб юрар“.
28 Сизларга айтаманки, аёл зотидан туғилганлар орасида Яҳё пайғамбардан улуғроқ бирон пайғамбар йўқ. Шунга қарамай, Худонинг Шоҳлигида ҳатто энг кичик ҳисоблангани ҳам ундан каттадир».
29 Шунда барча халқ ва ҳатто солиқчилар ҳам Яҳёнинг ваъзига қулоқ солиб, сувда имон келтирдилар ва Худони одил деб тан олдилар.
30 Лекин дин олимлари ва фарзийлар сувда имон келтирмай, Яҳёнинг ваъзини, шунингдек, ўзларига мўлжалланган Худо иродасини рад қилдилар.
31 «Шундай қилиб, бу насл одамларини нимага тенглаштирай? – давом этди Раббимиз Исо. – Улар нимага ўхшайди?
32 Ана улар майдонда ўтиришиб, бир-бировига: „Сизларга най чалдик, ўйнамадинглар, Сизларга йиғи чиқардик, йиғламадинглар“, – деб қичқиришадиган болаларга ўхшайдилар.
33 Чунки Яҳё пайғамбар келиб нон емади, шароб ичмади; сизлар эса уни „жин урибди“ дейсизлар.
34 Инсон Ўғли келиб, ҳам еди, ҳам ичди; бу гал эса Уни „кабобхўру шаробхўр, солиқчилар билан гуноҳкорларнинг дўсти“ дейсизлар.
35 Ва лекин илоҳий ҳикмат унга риоя қилувчилар орқали оқланади».
36 Фарзийлардан бири Исони таом ейишга таклиф қилди. Исо фарзийнинг уйига кириб, дастурхон атрофида ўтирди.
37 Бу шаҳарлик гуноҳкор деб танилган бир аёл Исонинг фарзий уйида меҳмон бўлганлигини билиб, бир ганч идишда атир мой олиб келди.
38 Исонинг орқа томонида, оёқлари ёнгинасида турганича йиғлаб, кўз ёшлари билан Унинг оёқларини ҳўллай бошлади. Сўнг сочлари билан Исонинг оёқларини артганча, ўпа туриб атир мой суртди.
39 Исони таклиф этган фарзий буни кўргач: «Агар бу одам пайғамбар бўлганида эди, Унга суйкалиб турган шу аёлнинг кимлигини, қанақа гуноҳкор аёл эканлигини билар эди», – деб кўнглидан ўтказди.
40 Исо унга қайрилди: – Симун, сенга айтадиган сўзим бор. – Айтгил, Устоз! – деди у.
41 Исо деди: – Бир қарз берувчининг икки қарздори бор экан, бири беш юз, иккинчиси эллик кумуш танга қарз бўлган экан.
42 Бироқ қарздорларнинг тўлаш учун ҳеч нарсаси бўлмаганидан, у икковини ҳам кечирибди. Айтиб бер-чи, улардан қайси бири уни кўпроқ севар экан?
43 Симун жавоб бериб: – Менинг фикримча, кўпроқ қарзи кечирилган киши бўлса керак, – деди. – Тўғри мулоҳаза қилдинг, – деди унга Исо.
44 Кейин аёлга ўгирилиб: – Бу аёлни кўряпсанми? – деди Симунга. – Мен сенинг уйингга келганимда, оёқларимни ювгани сув берганинг йўқ. У эса ўзининг кўз ёшлари билан оёқларимни ҳўллаб, сочлари билан артиб қуритди.
45 Сен-чи, Мени ўпганинг йўқ, бу аёл эса келганимдан бери оёқларимни ўпишдан тўхтамаяпти.
46 Сен бошимга ҳатто мой қуймадинг, у эса-чи оёғимга атир мой суркади.
47 Шунинг учун сенга айтиб қўяй: унинг кўп гуноҳлари кечирилган, кўп севишининг сабаби ана шунда. Кимки оз кечирилса, у оз севади.
48 Сўнг Исо аёлга қайрилиб: – Гуноҳларинг кечирилди, – деди.
49 Исо билан бирга еб-ичиб ўтирганлар ўзларича фикр юрита бошлашди: «Ким бўлди бу гуноҳни ҳам кечираётган?»
50 Исо эса яна аёлга: – Ишончинг сени қутқарди, эсон-омон боргил, – деди.
