1 Бутун Кенгаш аъзолари туриб, Исони Пилатнинг олдига келтирдилар.
2 Улар айбловни бошлаб: – Биз бу Одам халқимизни йўлдан оздираётганини аниқладик. У Қайсарга солиқ тўлашни ман этиб, Ўзини Ўзи Масиҳ, яъни подшоҳ деб айтмоқда, – дедилар.
3 Пилат Исодан: – Сен яҳудийларнинг Подшоҳимисан? – деб сўради. Исо унга жавоб бериб: – Ўзинг айтяпсан, – деди.
4 Пилат олий руҳонийларга ва халқ йиғинига хитобан: – Мен бу Одамда ҳеч қандай айб кўраётганим йўқ, – деди.
5 Лекин улар қаттиқ туриб: – Жалиладан тортиб шу ергача – бутун Яҳудия бўйлаб таълимотини ёйиб, халқни ғалаёнга солмоқда, – дедилар.
6 Пилат Жалила сўзини эшитгач: – Бу Одам жалилаликми? – деб сўради.
7 Исонинг Ҳирод ҳукумати доирасидан эканини билгач, Уни шу кунларда Қуддусда турган Ҳироднинг қошига юборди.
8 Ҳирод Исони кўриб жуда кайфи чоғ бўлди. Чунки У ҳақда хабардор бўлиб, анчадан бери Уни кўрмоқчи бўлган, У қилган бирон-бир мўъжизани ўз кўзи билан кўришни умид қилиб юрган эди.
9 Шундай қилиб, Унга анча саволлар берди. Бироқ Исо унга ҳеч бир жавоб қайтармади.
10 Атрофда турган олий руҳонийлар ва уламолар эса Уни шиддат билан қораладилар.
11 Ҳироднинг ўзи ҳам аскарлари билан бирга Исони камситиб масхара қилди-да, Унга шоҳона чопон кийдириб, Пилатнинг олдига қайтариб юборди.
12 Бу ҳодисадан аввал бир-бирига адоватда бўлган Ҳирод ва Пилат ўша куни дўстлашдилар.
13 Пилат эса олий руҳонийлар, бошлиқлар ва халқни бир ерга чақириб,
14 уларга деди: – Сизлар бу Одамни халқни йўлдан оздиришда айблаб олдимга олиб келдинглар. Аммо мен Уни ўз кўзларингиз олдида текшириб кўрсам-да, сизлар қўяётган айбларнинг биронтасини ҳам Ундан топмадим.
15 Мен Уни Ҳироднинг олдига юбордим, Ҳирод ҳам ҳеч нима тополмади. Хуллас, Унда ўлимга лойиқ бирор-бир айб топилмади.
16 Бинобарин, Уни бир калтаклаб бўшатиб юбораман.
17 [Пилат айни ҳар байрамда бир маҳбусни озод қилишига тўғри келар эди.]
18 Халойиқ эса бир оғиздан: – Унга ўлим! Бизларга Бараббани чиқариб юбор! – деб бақира кетишди.
19 Барабба эса шаҳарда юз берган исёнга аралашиб қотиллик қилганлигидан зиндонга ташланган эди.
20 Пилат Исони бўшатиб юбормоқчи бўлиб, яна бир бор халойиққа хитоб этди.
21 Лекин улар: – Уни хочга михлаб қўй! Хочга! – деб қичқирдилар.
22 Пилат учинчи марта уларга хитобан: – У ахир нима ёмонлик қилди? Мен Унда ўлимга лойиқ бирор-бир айб топганим йўқ. Шундай экан, мен Уни бир калтаклаб бўшатиб юборайин, – деди.
23 Бироқ улар овозлари борича қичқиришда давом этиб, Исони хочга михлашни қаттиқ туриб талаб қилдилар. Ниҳоят халойиқ ва олий руҳонийларнинг бақириқ-чақириқлари устун келди
24 ва Пилат уларнинг талабига кўнди.
25 Улар сўраб турган, исёнчилиги ва қотиллиги учун зиндонга солинган одамни озодликка чиқариб, Исони эса уларнинг ихтиёрига топширди.
26 Исони олиб чиқаётганларида, даладан келаётган Симун исмли киринеялик бир одамни ушлашди-да, Исонинг орқасидан кўтариб бориш учун хочни унга юклашди.
27 Жуда кўп халойиқ, жумладан Исога йиғи қилиб кўксига ураётган талай хотин-қизлар Унинг орқасидан эргашиб борди.
28 Исо уларга қараб: – Эй Қуддус қизлари! – деди. – Мен учун йиғламанглар, аксинча, ўзингиз ва болаларингиз учун йиғланглар.
29 Зеро шундай кунлар келадики: «Туғмаган аёллар, бепушт қоринлар, бола эмизмаган кўкраклар бахтлидир», – деб айтишади.
30 Ўшанда тоғларга: «Устимизга қуланг!», тепаликларга эса: «Бизни босиб қолинг!» – деб айтишади.
31 Ям-яшил оғочга бундай қилишса, қуриган оғочга не қилишар экан?
32 Исо билан бирга икки жиноятчини ҳам ўлимга олиб бордилар.
33 Бошсуяги деган жойга келганларида, Исони ҳамда ўнг ва сўл томонида иккала жиноятчини хочга михлаб қўйдилар.
34 Исо: – Эй Ота! Уларни кечиргин, улар нима қилаётганини билмайдилар, – дер эди. Аскарлар қуръа ташлаб, Исонинг кийимларини бўлиб ола бошладилар.
35 Халойиқ томоша қилиб турди. Улар билан бирга бошлиқлар ҳам Исонинг устидан ҳиринглашиб: – Бошқаларни қутқарар эди. Модомики У Худонинг арзандаси – Масиҳ экан, қани Ўзини Ўзи қутқарсин-чи! – дейишарди.
36 Аскарлар ҳам Унга сирка ичиргани яқинлашиб:
37 – Агар Сен яҳудийларнинг Подшоҳи бўлсанг, Ўз-ўзингни қутқар-чи! – дедилар истеҳзо билан.
38 Исонинг боши узра [юнон, лотин ва ибрий тилларида] «Яҳудийларнинг Подшоҳи будир» – деган ёзув бор эди.
39 Осилган жиноятчилардан бири: – Агар Сен Масиҳ бўлсанг, қани Ўзингни ва бизларни ҳам қутқар, – деб Исони куфр этди.
40 Иккинчиси эса унга таъна қилиб: – Сен ҳам айни жазога маҳкум бўлиб, Худодан қўрқмайсанми?
41 Мана бизлар қилмишимизга яраша одилона жазо олдик. У эса ҳеч қандай ёмонлик қилгани йўқ, – деди.
42 Кейин Исога: – Ё Раббий, Шоҳлигингга кирганингда мени эслагин! – деди.
43 Исо унга деди: – Сенга чиндан айтаманки, бугуннинг ўзида сен Мен билан бирга жаннатда бўласан.
44 Туш чамасида қуёш қорайиб, бутун ерни соат учгача давомли зулмат қоплади.
45 Маъбаддаги парда ўртасидан йиртилиб кетди.
46 Исо баланд овоз билан фарёд қилди: – Ота! Руҳимни Сенинг қўлларингга топширяпман. Шундай деди-да, жон таслим қилди.
47 Воқеани кўриб турган юзбоши Худони улуғлаб: – Ҳақиқатан ҳам, бу солиҳ Одам экан, – деди.
48 Томошага тўпланган бутун халойиқ содир бўлган воқеаларни кўриб, кўксига ура-ура қайтиб кетди.
49 Исони билганларнинг бари, шу жумладан, Жалиладан Унга эргашиб келган аёллар узоқда турганча, бу ҳодисотни кузатдилар.
50 Кенгаш аъзоларидан Юсуф исмли яхши ва солиҳ бир киши бор эди.
51 У яҳудийларнинг Ариматея шаҳридан бўлиб, Худо Шоҳлигига кўз тикиб юрар эди. У Кенгашнинг қарорида ҳам, ишида ҳам иштирок этмаган эди.
52 Юсуф Пилатнинг олдига бориб Исонинг жасадини сўради.
53 Сўнг Уни хочдан тушириб олиб кафанлади ва қояда ўйилган, ҳали ичига кимса қўйилмаган бир қабрга қўйди.
54 У кун жума бўлиб, дам олиш вақти бошланишига сал қолган эди.
55 Жалиладан Исо билан бирга келган аёллар ҳам эргашиб бориб, қабрни ва Жасад қандай қўйилганини кўрдилар.
56 Қайтиб келганларидан сўнг, атирлар ва хушбўй ёғлар тайёрладилар. Шанба куни эса илоҳий амр бўйича ором олдилар.
