1 Ҳар қандай гуноҳкор одамлар ва солиқчилар Исони тинглаш учун Унинг олдига оқиб келар эдилар.
2 Буни кўрган фарзийлар ва уламолар: «Мана, У гуноҳкорларни қабул қилиб, бирга еб-ичмоқда», – деб норозилик билдирдилар.
3 Исо эса уларга қуйидаги масални айтиб берди:
4 «Сизлардан кимнингдир юзта қўйи бўлса-ю, улардан бирортасини йўқотса, тўқсон тўққизтасини даштда қолдириб, йўқолган қўйни топмагунча қидирмайдими?
5 Уни топгач, қувониб елкасига олиб кўтариб кетади.
6 Уйга келгач, дўстлари билан қўшниларини чақириб: „Мен билан бирга қувонинглар, мен йўқолган қўйимни топдим“, – дейди.
7 Сизларга айтаманки, худди шунга ўхшаб, тавбага ҳожат сезмаган тўқсон тўққиз тақводордан кўра, тавба қилган биттагина гуноҳкор учун осмонда шодлик бўлади».
8 «Ёки қайси бир аёлнинг ўнта кумуш тангаси бўлса-да, биттасини йўқотиб қўйса, у шам ёқиб пулни топмагунча уйини супуриб-сидириб синчиклаб қидирмайдими?
9 Пулни топгач, дугоналари билан қўшниларини чақириб: „Мен билан бирга қувонинглар, мен йўқолган тангамни топдим“, – дейди.
10 Сизларга айтаманки, худди шунингдек, тавба қилган битта гуноҳкор учун Худо фаришталари ҳузурида шодлик бўлади».
11 Исо яна деди: «Бир одамнинг икки ўғли бор экан.
12 Уларнинг кичиги отасига: – Ота, мол-мулкингиздан менга тегишли қисмини беринг, – дебди. Ота бисотини икки ўғлига бўлиб берибди.
13 Бир неча кундан кейин кичик ўғил бор-йўғини йиғиштириб, узоқ бир мамлакатга кетибди. У ерда шалоқ яшаб, мол-дунёсини кўкка совуриб юрибди.
14 Борини исроф этгандан кейин, у мамлакатда оғир қаҳатчилик бошланибди, йигит ҳам муҳтожликка йўлиқибди.
15 У бориб, бу мамлакат фуқароларидан бирига ёлланибди. У эса йигитни ўз даласидаги тўнғизларни боқишга юборибди.
16 Ниҳоят, йигит тўнғизлар ейдиган қўзоқлар билан қорнини тўйдиришга ҳам зор бўлибди, лекин унга шуни ҳам раво кўришмас экан.
17 Ўзига келгач, у дебди: „Отамнинг қанчадан-қанча ёлланма ишчиларининг нони ошиб-тошиб ётибди, мен эса бу ерда очликдан ўляпман.
18 Энди отамнинг олдига борай ва унга: Ота, мен Худога ва сизга қарши гуноҳ қилдим.
19 Энди сизнинг ўғлингиз аталишга лойиқ эмасман. Мени ёлланма ишчиларингиз қаторига қабул қилсангиз, бас, дейман“.
20 Йигит отаси олдига равона бўлибди. У ҳали узоқда келаётганлигидаёқ, отаси ўғлини кўриб, кўнгли бўшаб кетибди. Югурганча бориб, ўғлининг бўйнидан қучиб, юз-кўзларидан ўпибди.
21 Ўғли унга: – Ота, мен Худога ва сизга қарши гуноҳ қилдим. Энди сизнинг ўғлингиз деб аталишга лойиқ эмасман, – дебди.
22 Ота хизматкорларига шундай буюрибди: – Тез бўлинг, энг нафис тўн келтириб елкасига ёпинг, қўлига узук тақинг, оёқларига чориқ кийгизинглар.
23 Бўрдоқини олиб чиқиб, сўйинглар, еб-ичайлик, хурсандчилик қилайлик.
24 Чунки менинг бу ўғлим ўлган эди – тирилди, йўқолган эди – топилди. Шундай қилиб, хурсандчилик қила бошлабдилар.
25 Катта ўғил шу пайтда далада экан. Қайтаётиб уйга яқинлашганда, қулоғига чолғу ва ўйин-кулги садолари эшитилибди.
26 Хизматкорлардан бирини чақириб: – Нима гап? – деб сўрабди.
27 – Укангиз келди, отангиз уни соғ-саломат кўргани учун бўрдоқини сўйдилар, – дебди у.
28 Шунда катта ўғил аччиқланиб, ичкарига киргиси келмабди. Отаси эса ташқарига чиқиб, ўғлига ўтиниб гапирибди.
29 У отасига жавоб берибди: – Мен шунча йилдан бери сизга хизмат қиламан. Сира сизнинг буйруғингизга қарши чиққаним йўқ. Лекин дўстларим билан хурсандчилик қилишим учун сиз менга битта улоқ ҳам атамадингиз.
30 Аммо мол-мулкингизни фоҳишаларга сарфлаб қайтган анави ўғлингизга бўрдоқи сўйибсиз!
31 Отаси унга шундай жавоб берибди: – Ўғлим! Сен доимо мен билан биргасан, менинг ҳамма нарсам сеники.
32 Бироқ бугун шодланиш, хурсандчилик қилиш керак. Чунки сенинг бу уканг ўлган эди – тирилди, йўқолган эди – топилди».
