1 Исо Ерихо шаҳрига кириб, гузарларидан ўтиб борарди.
2 Йўлда Заккай исмли бир одам учради; у солиқчиларнинг бошлиғи бўлиб, жуда бой эди.
3 У Исони кўришга, ким эканлигини билишга ошиқар эди. Бироқ бўйи пастлиги туфайли ва халойиқ кўплигидан Уни кўролмади.
4 Исони кўриш учун олдинга югуриб, бир ёввойи анжир дарахтига чиқиб олди. Чунки Исо ўша ердан ўтиши керак эди.
5 Исо у жойга келгач, юқорига қараб қўйди-да, унга: – Заккай! Тезроқ пастга туш, Мен бугун сенинг уйингга қўнишим керак, – деди.
6 Заккай дарров пастга тушди, Исони қувонч билан қаршилаб, меҳмон қилди.
7 Буни кўрганларнинг ҳаммаси: – У гуноҳкор одамнинг уйига ташриф буюрди, – деб норозилик билдиришди.
8 Аммо Заккай Раббимиз Исонинг олдида қўл қовуштириб туриб, Унга деди: – Эй Ҳазрат, мол-мулкимнинг ярмини камбағалларга бериб юбораман. Агар бировнинг ҳақини еб кетган бўлсам, тўрт баробар кўпайтириб берганим бўлсин.
9 Исо унга шундай жавоб берди: – Бугун бу уйга нажот келди. Чунки бу одам ҳам бобомиз Иброҳим ўғлидир.
10 Инсон Ўғли эса адашганни излаб топиш ва қутқазиш учун келган.
11 Исо Қуддусга яқинлашиб қолгани сабабли, Уни тинглаётган халойиқ, Худо Шоҳлиги ҳозир намоён бўлиши керак, деб ўйлар эди. Шундай қилиб, Исо Ўз нутқини бир масал билан давом эттирди:
12 «Асилзода бир одам ўзи учун салтанат олиб келиш учун узоқ мамлакатга борибди.
13 Ўзининг хизматкорларидан ўн нафарини чақирибди-ю, уларга ўн тилладан бўлиб бериб: – Мен қайтиб келгунимча, бу пулни ишлатиб туринглар, – деб жўнаб кетибди.
14 Ҳолбуки, асилзоданинг ҳамшаҳарлари уни ёмон кўришар экан. Ҳамшаҳарлар унинг орқасидан элчилар юбориб: – Бу одам бизга подшоҳ бўлишини истамаймиз, – деб айттирибдилар.
15 Бир муддатдан сўнг у асилзода салтанат эгаси бўлиб, ўз ватанига қайтиб келибди. Берган ақчалари билан ким қанча фойда ундирганини билиш учун, хизматкорларини ёнига чақиртирибди.
16 Биринчиси келиб: – Хўжайин, сизнинг тиллангиз ўн тилла ундирди, – дебди.
17 Хўжайин унга: – Офарин, сен яхши хизматкор экансан. Кичик ишда садоқат кўрсатганинг учун ўнта шаҳар устидан ҳоким бўласан, – дебди.
18 Иккинчиси келиб: – Хўжайин, сизнинг тиллангиз беш тилла фойда келтирди, – дебди.
19 Унга ҳам: – Сен ҳам беш шаҳарга ҳокимлик қиласан, – дебди.
20 Учинчиси келиб: – Хўжайин! Мана сизнинг тиллангиз, мен уни рўмолчага тугиб сақладим.
21 Мен сиздан қўрқдим, сиз қаттиққўл одамсиз. Сиз бермасдан оласиз, экмасдан ўрасиз, – дебди.
22 Хўжайин эса унга дебди: – Эй ёмон хизматкор, оғзингдан чиққанини елкангга ёпиштирай! Менинг қаттиққўллигимни ҳамда бермасдан олишимни, экмасдан ўришимни биларкансан,
23 нега пулимни муомалага киритмадинг? Шунда мен келиб, ҳеч бўлмаса фойдасини кўрардим.
24 Сўнг хўжайин ёнида турганларга қараб: – Унинг қўлидан тиллани олиб, ўн тилласи борга беринглар, – дебди.
25 – Хўжайин, унинг ўн тилласи бор-ку! – дейишибди улар.
26 – Сизларга ростини айтсам, кимда бор бўлса, унга яна берилади. Кимда йўқ бўлса, қўлида бор бўлгани ҳам ундан тортиб олинади.
27 Энди менинг подшоҳлик қилишимни истамаган ўша душманларимга келсак, уларни шу ерга келтиринглар-да, кўзим олдида дами тиғдан ўтказинглар!»
28 Бу сўзларни айтиб, Исо олға босганча Қуддус сари йўл олди.
29 Зайтун тоғи этагидаги Байтфагия билан Байтания қишлоқларига яқинлашгач, У икки шогирдини юбориб деди:
30 – Қаршингиздаги қишлоққа боринглар. Қишлоққа киргач, боғлаб қўйилган, ҳозиргача одам боласи минмаган хўтикни топасизлар. Уни ечиб олиб келинглар.
31 Агар кимки сизлардан: «Хўтикни нега ечяпсизлар?» – деб сўраб қолса, «У Раббимизга керак», деб айтинглар.
32 Шогирдлар жўнаб, худди Исонинг айтганини топдилар.
33 Хўтикни ечаётганларида унинг эгалари: – Нега хўтикни ечяпсизлар? – деб сўрашди.
34 Шогирдлар: – У Раббимизга керак, – дедилар.
35 Хўтикни Исонинг олдига келтиришди-да, устига ўз кийимларини ташлаб, Исони миндиришди.
36 У миниб кетаётганида, қолган шогирдлар кийимларини йўлга пойандоз қилди.
37 Исо энди Зайтун тоғидан ошиб, паст томонга, шаҳарга қараб юраётган эдики, шогирдлар тумонати кўрган барча мўъжизаларини эслаб хурсанд бўлишди, овозларини баланд кўтариб, Худо шаънига ҳамду санолар айта бошлашди:
38 «Худованд номидан келаётган Подшоҳ муборак! Кўкларда тинчлик, Арши Аълода иззат!»
39 Шунда халойиқ орасидаги баъзи фарзийлар Исога: – Устоз, шогирдларингни жим қил! – дейишди.
40 У эса уларга жавобан: – Сизга айтаманки, агар булар жим бўлса, тошлар чинқиргай! – деди.
41 Исо Қуддусга кирай деганда, шаҳарни кўриб, унинг ҳолига йиғлаб юборди:
42 – Кошки сен ҳеч бўлмаса шу кунингда тинчлигингга нелар даркор эканини билсанг эди! Бироқ ҳозир бу кўзларингдан яширингандир.
43 Бошингга шундай кунлар тушадики, душманларинг атрофингга девор тортиб, чор тарафдан қуршаганча сиқувга оладилар.
44 Сени ер билан яксон қилиб, кўксингдаги фарзандларингни қирғин қиладилар. Илоҳий йўқлаш вақт-соатини билмаганинг учун, кулингни кўкка совурадилар.
45 Исо маъбадга кириб, ичкарида олди-сотди қилаётганларни қувиб чиқара бошлади.
46 Уларга шундай деди: – Тавротда: «Менинг уйим ибодат уйи бўлгай», – деб ёзилган. Сизлар эса Худо уйини қароқчилар уясига айлантириб юборибсизлар!
47 Исо ҳар кун маъбадда таълим берадиган бўлди. Олий руҳонийлар, уламолар ва халқ оқсоқоллари эса Уни ҳалок қилиш пайига тушдилар.
48 Лекин бунинг чорасини топмадилар, негаки бутун халқ Исони жону дили билан тинглар эди.
