1 Исо шогирдларига доимо, безмасдан ибодат қилиш кераклиги ҳақида масал айтиб берди:
2 «Бир шаҳарда Худодан ҳам қўрқмайдиган, одамдан ҳам уялмайдиган бир қози бор экан.
3 Ўша шаҳарда бир тул аёл ҳам яшар экан. У қозининг олдига доим келиб: – Мени рақибимдан ҳимоя қилинг, – деб ўтиниб юрибди.
4 Қози анча вақтгача эътибор бермас экан. Охирида у ўзи-ўзига: – Мен Худодан қўрқмайман, одамдан ҳам уялмайман.
5 Бироқ майли, бу тул аёл менга тинчлик бермаётгани учун, уни ҳимоя қила қолай. Бўлмаса у келавериб, жонимдан безор қилади, – дебди.
6 Эшитяпсизми, инсофсиз қози нима дебди, – давом этди Раббимиз Исо.
7 – Наҳотки Худо Ўзига кечаю кундуз фарёд қилаётган Ўз танлаганларини ҳимоя қилмаса, наҳотки уларни кўп куттириб қўйса?
8 Сизларга айтаманки, уларни кўп ўтмай ҳимоя қилади. Бироқ Инсон Ўғли келганда, ер юзида имон топармикин?»
9 Ўзининг тақводорлигини пеш қилиб, бошқаларни эса камситиб юрган баъзи одамларга Исо қуйидаги масални айтиб берди:
10 «Бири фарзий, бошқаси солиқчи бўлган икки киши ибодат қилиш учун маъбадга кирибдилар.
11 Фарзий алоҳида туриб, ўзича шундай ибодат қилибди: – Ё Худо! Мен бошқа одамлардай талончи, жиноятчи, зиногар ва ҳатто шу солиқчи сингари бўлмаганим учун Сенга шукр айтаман.
12 Ҳафтада икки марта рўза тутаман. Топганимнинг ўндан бирини ушр учун ажратаман.
13 Солиқчи бўлса узоқда туриб, ҳатто кўзларини осмонга қаратишга ҳам ботина олмай, кўкрагига урганича: – Ё Худо, мен гуноҳкорга раҳм қил! – дебди.
14 Сизга айтаманки, бу одам боягидан кўра оқланиб уйига қайтибди. Чунки ўзини юқори олган ҳар бир киши пасайтирилади, ўзини паст олган эса юксалтирилади».
15 Уларга қўли тегсин, деб Исонинг олдига ёш болаларни ҳам келтиришар эди. Шогирдлар буни кўриб, келтирувчиларни койий бошлашди.
16 Исо эса болаларни ёнига чақириб, шогирдларига шундай деди: «Болалар Менинг олдимга келишларига ижозат беринг, уларни койиманг. Зеро Худонинг Шоҳлиги шундайларникидир.
17 Сизларга чинини айтайин: кимки Худонинг Шоҳлигини бола каби қабул қилмаса, унга киролмайди».
18 Бошлиқлардан бири Исодан сўради: – Валинеъмат Устозим! Абадий ҳаёт насиб бўлмоғи учун нима қилишим керак?
19 Исо унга деди: – Нега сен Мени валинеъмат дейсан? Биргина Худодан бошқа ҳеч ким валинеъмат эмас.
20 Илоҳий амрларни биласан: «Зино қилма. Одам ўлдирма. Ўғрилик қилма. Сохта гувоҳлик берма. Ота-онангни ҳурмат қил».
21 – Буларнинг ҳаммасига ёшлигимдан амал қилиб келаман, – деди бояги бошлиқ киши.
22 Буни эшитиб, Исо: – Сенга яна бир нарса етишмайди: нимага эга бўлсанг, ҳаммасини сот ва пулини камбағалларга бўлиш. Шундагина осмонда хазинанг бўлади. Ва сўнг келиб, Менга эргашгил, – деди.
23 Бошлиқ бу сўзни эшитиб, жуда хафа бўлди, негаки у ҳаддан зиёд бадавлат эди.
24 Исо унинг хафа бўлганини кўриб: – Мол-дунёси борлар Худо Шоҳлигига киришга нақадар қийналади!
25 Бойнинг Худо Шоҳлигига киришидан кўра, туянинг игна тешигидан ўтиши осонроқдир, – деди.
26 Буни эшитганлар эса: – Ундай бўлса, ким нажот топа олар экан? – деб сўрашди.
27 – Одамларга иложсиз нарса Худо учун иложи бордир, – деди Исо.
28 – Мана, биз мол-ҳолимизни қолдириб, Сенинг орқангдан эргашиб келдик! – деди Бутрус.
29 Исо шогирдларига деди: – Сизларга чинини айтайин, Худо Шоҳлиги йўлида уй-жой, ота-она, ака-ука, опа-сингил ёки хотин-болаларини қолдириб кетган ҳар бир киши
30 бу дунёдаёқ қат-қат яхшиликлар топиб, у дунёда эса абадий ҳаётга муяссар бўлур.
31 Исо ўн икки шогирдини махсус чақириб уларга деди: «Биз энди Қуддусга яқинлашиб қолдик. Ана ўша ерда Инсон Ўғли тўғрисида ёзилган барча пайғамбар оятлари амалга ошади.
32 Уни мажусийларга топширадилар, Уни масхаралаб ҳақорат қиладилар, Унинг юзига тупурадилар.
33 Уни қамчилаб ўлдирадилар. Аммо учинчи куни У қайта тирилади».
34 Шогирдлар эса бу сўзлардан ҳеч нарса англамадилар. Бу сўзлар маъноси уларга сирли эди, айтилганни улар идрок этмадилар.
35 Исо Ерихо шаҳрига кириб келаётганда, бир кўр йўл чеккасида садақа сўраб ўтирар эди.
36 Олдидан халойиқ ўтиб кетаётганини эшитиб: – Нима гап? – деб сўради.
37 – Носиралик Исо ўтяпти, – деб унга хабар қилишди.
38 Шунда кўр: – Эй Довуд Ўғли Исо, менга раҳм қил! – деб бақириб юборди.
39 Олдинда кетаётганлар эса: – Жим бўл! – деб уни койиб қўйишди. Лекин у янада кучлироқ ҳайқира бошлади: – Эй Довуд Ўғли, менга раҳм қил!
40 Шунда Исо тўхтаб, кўрни ёнига келтиришларини буюрди. Кўр келгач,
41 Исо ундан сўради: – Сен нима қилишимни истайсан? – Ҳазрат, кўзларим кўрсин! – деди у.
42 Исо унга: – Кўзларинг кўрсин, ишончинг сени қутқарди, – деди.
43 Шу заҳоти кўрнинг кўзлари кўра бошлади. У Худога олқишлар айтганча Исонинг кетидан эргашди. Буни кўрган бутун халқ Худога ҳамду санолар айтди.
