1 Ўша кунларнинг бирида Исо маъбадда таълим бериб, халққа Хушхабарни баён этар эди. Олий руҳонийлар ва уламолар эса оқсоқоллар билан бирга келиб,
2 Исога савол беришди: – Бизларга айт-чи, Сен бу ишларни қандай ҳуқуқ билан қиляпсан? Буларни қилиш учун Сенга ким ваколат берган?
3 Исо уларга шундай жавоб берди: – Мен ҳам сизларга бир савол берайин, Менга айтинглар:
4 Яҳё пайғамбар одамларни сувда тавба қилдириш учун кимдан ваколат олган эди? Худоданми, инсонданми?
5 Улар эса ўзаро мулоҳаза юритдилар: «Агар Худодан десак, У: „Нега Яҳёга ишонмадингизлар?“ – дейди.
6 Агар инсондан десак, бутун халқ бизни тошбўрон қилади, чунки халқ Яҳёнинг пайғамбарлигига қатъий ишонади».
7 Ниҳоят Исога жавобан: – Қаерданлигини билмаймиз, – дедилар.
8 Исо уларга: – Ундай бўлса, Мен ҳам бу ишларни қайси ваколат билан қилаётганимни сизга айтмайман, – деди.
9 Исо сўзини давом эттириб, халққа ушбу масални айтиб берди: «Бир одам узумзор яратиб, уни боғбонларга ижарага бериб, ўзи узоқ вақтга бошқа мамлакатга кетибди.
10 Ҳосил чоғи узумзор маҳсулидан унга беришлари учун боғбонлар олдига бир хизматкорини юборибди. Лекин боғбонлар уни уриб, қуруқ қайтаришибди.
11 Узумзор эгаси яна бир хизматкорини юборибди. Уни ҳам уриб, ҳақорат қилиб, қуруқ қайтариб юборишибди.
12 Яна учинчисини юборганда, уни ҳам ярадор қилиб, қувиб чиқаришибди.
13 Шунда узумзор эгаси: – Нима қилсам экан? Севикли ўғлимни юбора қолай. Балки уни кўриб, инсофга келишар, – дебди.
14 Аммо боғбонлар унинг ўғлини кўришлари билан ўзаро муҳокамага тушиб: – Бу меросхўр-ку! Уни ўлдирамиз, мероси бизга қолади, – дейишибди-да,
15 ўғлини узумзордан ташқарига ҳайдаб, ўлдиришибди. Начора, узумзор эгаси уларни нима ҳам қиларди?
16 У келиб бояги боғбонларни йўқ қилади, узумзорни эса бошқаларга топширади». Буни эшитганлар: – Худо кўрсатмасин! – деб юборишди.
17 Исо эса уларга тикилиб, шундай деди: – У ҳолда, Забурдаги: «Бинокорлар кераксиз деб ташлаган тош Нақ бинонинг пештоқидан ўрин олди», – деган оят нимани ифодалайди?
18 Кимки бу тошга йиқилса, парчаланиб кетади. Тош кимнинг устига тушса, уни эзиб юборади.
19 Исо бу масални уларга қарата айтганини олий руҳонийлар билан уламолар пайқаб, шу онда Унга қўл узатмоқчи бўлдилар, лекин халқдан ҳайиқдилар.
20 Исони зимдан кузатиб, Унинг олдига ўзларини мўмин-қобил кишилардек кўрсатувчи исковучларни юбордилар. Айтадиган бирон ножўя сўзи учун Уни тузоққа илинтириш ва шу йўсин ҳокимнинг қўли ва ҳукмига топшириш ниятлари бор эди.
21 Улар Исодан сўрадилар: – Устоз! Биз биламизки, Сен ҳақиқатгўйсан, тўғри таълим берасан, ҳеч кимга юз-хотир қилмасдан Худонинг ҳақиқий йўлини ўргатмоқдасан.
22 Бизга айт-чи, Қайсарга қарамлик солиғи тўлашимиз динга мувофиқми, йўқми?
23 Исо уларнинг маккорлигини англаб: – [Нега Мени синаб кўрмоқчисизлар?]
24 Қани, Менга бир динор кўрсатинглар! Бу тангадаги сурат ва ёзув кимники? – деди. – Қайсарники, – жавоб берди улар.
25 Исо: – Ундай бўлса, Қайсарнинг ҳақини Қайсарга, Худонинг ҳақини Худога беринглар, – деди.
26 Шундай қилиб, халқ олдида айтган биронта сўзи учун ҳам Исони тузоққа туширолмадилар. Унинг жавобидан ҳайрон бўлиб, лол қолдилар.
27 Ўшанда қайта тирилиш бўлишини инкор этадиган саддуқийлардан баъзилари келиб, Исога савол бердилар:
28 – Эй Устоз! Мусо пайғамбаримиз шундай ёзиб қолдирган: «Агар хотини бор одам фарзандсиз қазо қилса, укаси унинг хотинини олиб, ўз акасига авлод тикласин».
29 Хўш, етти ака-ука бор эди. Биринчиси уйланиб, боласиз ўтиб кетди.
30 Иккинчиси ҳам ўша хотинни олиб, ўлди.
31 Шунингдек, учинчиси ҳам, ҳатто еттинчисигача ҳаммаси ҳам ўша хотинни олиб, фарзанд кўрмай ўлиб кетдилар.
32 Ҳаммасидан кейин хотин ҳам ўлди.
33 Хўш, қиёматда у қайси бирининг хотини бўлади экан? Чунки у еттовига ҳам хотинлик қилган эди-ку.
34 Исо уларга жавобан деди: – Бу дунёнинг болалари уйланадилар ва эрга тегадилар.
35 Лекин у дунёга кетганлар ҳамда тирилишга сазовор бўлганлар уйланмайдилар ҳам, эрга тегмайдилар ҳам.
36 Улар энди ўлим кўрмайдилар. Улар фаришталар билан тенг бўлиб, қиёмат аҳли сифатида Худонинг болалари бўладилар.
37 Мусо пайғамбарнинг ўзи ҳам ёнаётган бута тўғрисидаги оятда Худовандни «Иброҳимнинг Худоси, Исҳоқнинг Худоси ва Ёқубнинг Худоси» деб атаб, ўликларнинг тирилишига ишора қилган эди.
38 Зотан Худо ўликларнинг эмас, тирикларнинг Худосидир. Унга нисбатан ҳамма тирикдир.
39 Шунда уламолардан баъзилари: – Устоз, Сен яхши сўзладинг, – дедилар.
40 Ва Исодан яна бирон гап сўрашга ботинолмадилар.
41 Исо уларга деди: «Нега Масиҳни Довуднинг ўғли дейишади?
42 Мана, Довуднинг ўзи Забур китобида нима деган:
43 „Худованд менинг Раббимга айтди: Ёвларингни оёқларинг остига йиқитмагунимча, Сен Менинг ўнг томонимда ўлтириб тургин“.
44 Демак, Довуд Масиҳни Раббим деб атаган бўлса, қандай қилиб Масиҳ Довуднинг ўғли бўлади?»
45 Бутун халойиқ тинглаб турганда, Исо ўз шогирдларига бурилиб деди:
46 «Узун кийимлар кийиб юришни ва халқ йиғинларида алик олишни севадиган, ибодатхоналарда юқори ўринни олиш ва зиёфатларда тўрда ўтиришни яхши кўрадиган уламолардан эҳтиёт бўлинглар!
47 Улар беваларнинг уй-жойларини шилиб, хўжа кўрсинга узоқ дуо ўқийдилар. Ана бундайлар оғирроқ жазога мубтало бўлғусидир».
