1 Исо Муқаддас Руҳга тўлган ҳолда Ўрдун дарёсидан қайтиб келди. У Муқаддас Руҳнинг таъсирида саҳрода айланиб юриб,
2 қирқ кун иблис томонидан васвасага солинди. У бу кунларда ҳеч нарса емай, охирида оч қолди.
3 Ўшанда иблис Исога: – Агар Сен Худонинг Ўғли бўлсанг, бу тошга буюр, нонга айлансин! – деди.
4 Исо бунга жавобан: – Тавротд: «Инсон ёлғиз нон билан эмас, балки Худонинг ҳар бир каломи билан яшайди», деб ёзилган, – деди.
5 Сўнг Исони баланд бир тоққа олиб чиқиб, иблис бир лаҳзада оламнинг барча салтанатларини Унга кўрсатди.
6 Иблис Исога деди: – Барча бу ўлкалар устидан ҳокимлик қилишни ҳамда буларнинг шон-шуҳратини Сенга бераман; улар менга топширилган ва мен истаганимга бераман.
7 Энди Сен менга сажда қилсанг бас, ҳаммаси Сеники бўлади.
8 Исо жавоб бериб: – Йўқол олдимдан шайтон! Тавротд: «Эганг Худовандга сажда қил, биргина Унга итоатда бўл», деб ёзилган, – деди.
9 Кейин иблис Исони Қуддусга олиб борди. Уни маъбаднинг тепасига турғизиб, шундай деди: – Агар Сен Худонинг Ўғли бўлсанг, Ўзингни бу ердан пастга ташла-чи.
10 Чунки шундай битилгани бор: «У Ўз фаришталарига сен ҳақда амр этгай, Токи сени асраб қолсинлар.
11 Улар сени қўлларида кўтариб кетар, Оёғинг ҳам тошга қоқилмагай».
12 Исо иблисга жавобан: – Яна: «Эганг Худовандни синама», деб ёзилгани ҳам бор, – деди.
13 Иблис эса барча васвасаларини тамом қилгандан кейин вақтинча Исодан узоқлашди.
14 Исо Муқаддас Руҳ қудратида Жалилага қайтиб келди. У ҳақда мамлакат бўйлаб овоза тарқалди.
15 Яҳудийлар ибодатхоналарида таълим бергани сари, ҳамма Унинг дуосини қилди.
16 Сўнг Исо ўсиб тарбияланган жойи Носирага борди. Ўз одати бўйича шанба кунида ибодатхонага кириб, тиловат қилиш учун ўрнидан турди.
17 Унга Ишаъё пайғамбарнинг китобини узатдилар. У китобни очиб, қуйидаги оят ёзилган жойни топди:
18 «Худованднинг Руҳи Менга ёр. У Мени муқадда мой-ла мойлади. Бечораларга мужда етказмоқ учун, Дилабгорларга шифо бермоқ учун, Асирга: озод бўлгил, Кўрга: очилсин кўзинг, демоқ-чун, Мазлумга эркинликни эълон этиб,
19 Марҳамат йили бўлгай, демоқ-чун, Худованд Мени юборди».
20 Кейин Исо китобни ёпиб, хизматкорга бериб, ўтирди. Ибодатхонадаги барчанинг кўзи Унга тикилди.
21 Исо уларга сўзлай бошлади: – Сизлар эшитган калом шу бугун бажо бўлди, – деди.
22 Ҳамма Исонинг айтганларини маъқуллар эди. Унинг оғзидан чиққан латиф сўзларга маҳлиё бўлишиб: «Юсуфнинг ўғли эмасми Ўзи?» – деб қўяр эдилар.
23 Исо уларга деди: – Сизлар албатта: «Эй табиб, ўзингни ўзинг давола» деган матални эсимга туширмоқчисизлар. «Биз эшитганимиздай, Кафарнаҳумда рўй берган ишларни бу ерда, ўз юртингда ҳам қил-чи», деб айтмоқчисизлар-да.
24 Кейин Исо давом этди: – Сизларга чинини айтайин, ҳеч қандай пайғамбар ўз юртида қабул қилинмайди.
25 Масалан, Илёс пайғамбар даврида уч йилу олти ой осмон тутилиб, бутун мамлакатда оғир очарчилик бўлганда, Исроилда кўп бева аёллар бор эди.
26 Аммо Илёс уларнинг биронтасига юборилмай, фақатгина Сидўн диёридаги Зорафат шаҳрида яшовчи бир бевага юборилган эди.
27 Худди шу сингари Элиша пайғамбарнинг даврида ҳам Исроилда кўп моховлар бор эди. Аммо буларнинг биронтаси соғаймаган бўлса-да, фақатгина суриялик Наоман соғайиб қолди, – деди.
28 Йиғилган жамоат буларни эшитиб, ҳаммалари қаттиқ ғазабланиб кетишди.
29 Ўринларидан туриб, Исони шаҳардан ташқарига ҳайдаб чиқаришди-да, Уни ташлаб юбориш учун ўз шаҳарлари қурилган тепанинг четига олиб боришди.
30 Лекин Исо уларнинг орасидан ёриб ўтиб, кўздан ғойиб бўлди.
31 Исо Жалиланинг Кафарнаҳум шаҳрига келиб, шанба кунларида халққа таълим берадиган бўлди.
32 Халқ эса Исонинг таълимотига ҳайрон қолди, чунки Унинг сўзида куч-қудрат бор эди.
33 Шаҳарнинг ибодатхонасида жинга чалинган, ёмон руҳли бир одам бор эди. У баланд овоз билан бақириб:
34 – Қўйсанг-чи, носиралик Исо! Бизлар билан нима ишинг бор? Сен бизни ҳалок қилгани келдинг-ку! Сенинг кимлигингни биламан: Сен Худонинг Азизисан! – деди.
35 – Жим бўл ва бу одамдан чиқиб кет! – деди Исо жинга дўқ уриб. Жин эса бу одамни ҳамманинг кўз ўнгида ерга қулатди-да, унга ҳеч қандай зарар етказмай, чиқиб кетди.
36 Ҳаммани ваҳима босди. Халқ ўзаро мулоҳаза қилиб: «Бу қандай гап экан? У ёмон руҳларга ҳам куч-қудрат ва ҳокимлик билан буюради, улар эса чиқиб кетади!» – дейишар эди.
37 Шундай қилиб, Исо ҳақидаги шов-шув ён-атрофга овоза бўлди.
38 Исо ибодатхонадан чиқиб Симуннинг уйига кирди. Симуннинг қайнонаси оғир иситмада қийналиб ётган эди. Исога касални кўриб қўйишни илтимос қилишди.
39 Исо аёлнинг ёнига келиб, иситмани койиб қўйди. Иситма эса ўша заҳоти аёлни тарк этди. У турибоқ, уларга хизмат қилишга тутинди.
40 Қуёш ботаётган чоғ, ҳамма турли хасталикларга йўлиққан одамларини Исонинг ҳузурига келтиришарди. Исо қўлларини ҳар бирига тегизиб уларга шифо берарди.
41 Жинлар эса: «Сен Худонинг Ўғли – Масиҳсан!» – деб бақирганларича, кўп одамларни тарк этардилар. Исо жинларга дўқ уриб, гапиришларига монелик қиларди. Чунки улар Унинг Масиҳлигини биларди.
42 Кундуз бўлгач, Исо уйдан чиқиб хилват жойга тортиниб кетди. Халқ эса Уни қидириб топиб, ташлаб кетмасликни сўраб ёлворди.
43 Исо уларга: – Мен Худо салтанати тўғрисидаги Хушхабарни бошқа шаҳарларга ҳам етказишим фарз, Мен шунинг учун юборилганман, – деди.
44 Шундай қилиб, Исо Жалила юртининг ибодатхоналарида воизлик қилиб юрди.
