1 Ўша кунларда Қайсар Август, бутун Рим дунёсидаги аҳоли рўйхатга олинсин, деган фармон чиқарди.
2 Шундай қилиб, Сурияда Квириний ҳокимлик қилганда илк бор рўйхатга олиш содир бўлди.
3 Ҳар ким рўйхатдан ўтиш учун ўз шаҳрига борди.
4 Шунингдек, Юсуф ҳам Жалиланинг Носира шаҳридан Яҳудияга, Довудлар шаҳри Байтлаҳмга борди. Чунки у Довуд насаби ва хонадонидан эди.
5 У ўзига унаштирилган қиз, ҳомиладор Марям билан бирга рўйхатдан ўтмоқчи бўлди.
6 Улар ўша ерда бўлганларида эса Марямнинг ой-куни тўлди.
7 У ўзининг тўнғич ўғлини туғди. Уни йўргаклаб, охурга ётқизиб қўйди, чунки мусофирхонада уларга жой йўқ эди.
8 Ўша юртда чўпонлар бор эди. Улар тунда сурувларини пойлаб, далада тунар эдилар.
9 Тўсатдан Худованднинг фариштаси уларнинг олдида пайдо бўлди ва илоҳий нур уларнинг кўзларини қамаштирди. Бу даҳшат чўпонларни ваҳимага солди.
10 – Қўрқманглар! – деди уларга фаришта. – Мен сизларга эл-халқни чексиз қувонтиражак Хушхабарни келтирдим.
11 Бугун Довудлар шаҳрида сизлар учун Халоскор туғилди. У Раббимиз – Масиҳдир.
12 Мана, сизларга Унинг белгиси: йўргакланган, охурда ётган чақалоқни топасизлар.
13 Бирданига фаришта ёнида лак-лак самовий қўшинлар бўй кўрсатди. Улар Худога ҳамду сано айтишарди:
14 «Самодаги Худога ҳурмату иззат, Ердаги бандаларга тинчлигу марҳамат!»
15 Фаришталар улар олдидан осмонга кўтарилган замон, чўпонлар ўзаро сўз қотдилар: – Қани, келинглар, Байтлаҳмга бориб, Худованд бизга билдирган бу воқеани кўрайлик!
16 Улар югура боришиб, Марям, Юсуф ва охурда ётган чақалоқни топдилар.
17 Кўришибоқ, чақалоқ ҳақида ўзларига айтилган башоратдан сўзладилар.
18 Ҳамма эшитганлар чўпонларнинг гапига жуда ҳайрон бўлишди.
19 Марям эса бу сўзларнинг барини дилига тугиб олиб, чуқур ўйлаб юрди. Охири чўпонлар:
20 – Биз ҳамма нарсани айни айтилганидек топдик, – деб, эшитиб кўрганлари учун Худога ҳамду сано ўқиб, қайтдилар.
21 Орадан саккиз кун ўтиб, чақалоқни суннат қилмоқ лозим бўлди. Марям ҳомиладор бўлишидан олдин фаришта унга буюрганидай, боланинг исмини Исо қўйдилар.
22 Мусонинг Қонунида баён этилган чилла даври тамом бўлгач, Худовандга бағишлаш учун Исони Қуддусга олиб келдилар.
23 Чунки Худованд Қонунида: «Туғилган ҳар бир тўнғич ўғил Худовандга бағишлансин», деб битилган.
24 Яна Худованд Қонунида айтилишича, улар «иккита мусича ёки иккита каптар палапонини» қурбон қилишга ният қилдилар.
25 Ўша вақтда Қуддусда Шимъўн номли бир одам бор эди. У солиҳ ва диндор бўлиб, Исроилнинг тасалли топиш замонини интизор бўлиб кутар эди. Муқаддас Руҳ эса унга ёр эди.
26 Муқаддас Руҳ унга: «Сен Худованд юборган Масиҳни кўрмагунингча, ўлмайсан», деб илҳом берган эди.
27 Шундай қилиб, Шимъўн Муқаддас Руҳ таъсирида маъбадга борди. Исонинг отасию онаси Илоҳий Қонунда буюрилган маросимларни ижро қилайлик, деб чақалоқни ичкари олиб кирганларида,
28 Шимъўн чақалоқни қучоғига босиб, Худони улуғлаб деди:
29 «Ҳой Эгам, Сен айтган сўзингга мувофиқ, Қулингга энди тинч жавоб бергайсан.
30 Зероки ўз кўзим-ла кўролдим
31 Барча эллар учун ҳозирлаган нажотинг,
32 Турли элу халқларга илоҳий нур сочувчи, Халқинг Исроилга эса шараф келтирувчи нажотинг».
33 Исонинг отаси Юсуф ва онаси У ҳақда айтилган бу сўзларга ҳайрон бўлишди.
34 Шимъўн уларни дуо қилиб, Исонинг онаси Марямга деди: – Мана шу ётган гўдак Исроилда кўпларнинг қулаши ҳамда юксалишига сабабчи бўлади, илоҳий синоат деб кўп қаршилик қўзғайди.
35 Сенинг қалбингга ҳам бу тиғ санчилар, кўпларнинг қалбидаги фикр-хаёли ҳам ошкор бўлиб қолар.
36 У ерда Ошер қабиласидан Фануилнинг қизи Анна исмли жуда кекса бир пайғамбар аёл ҳам бор эди. У ёш эр кўриб, етти йилда тул қолган эди.
37 Саксон тўрт ёшар бева энди маъбаддан ҳеч айрилмасди, рўза тутарди, кечаю кундуз тоат-ибодат қилиб, Худо хизматида эди.
38 Шу онда у ҳам яқинлашиб, Худовандни мадҳ этганча Қуддуснинг нажот кунига кўз тикиб юрганларнинг ҳаммасига бу бола ҳақида сўзлай бошлади.
39 Юсуф билан Марям Худованд Қонунида буюрилган бутун удумларни бажо келтиргандан кейин Жалилага, ўз шаҳарлари Носирага қайтиб бордилар.
40 Бола эса ўсиб, ҳикматга бой ва руҳан бақувват бўла борган сайин, Худонинг инояти Унда намоён бўлар эди.
41 Исонинг ота-онаси ҳар йили Фисиҳ байрамида Қуддусга борар эдилар.
42 Исо ўн икки ёшга тўлганда, улар яна одатдагидай байрам учун Қуддусга бордилар.
43 Байрам кунлари тамом бўлиб, улар уйга қайтар эканлар, ўсмир Исо Қуддусда қолди. Исонинг ота-онаси эса буни пайқамадилар.
44 У бошқалар билан бирга келяпти, деб ўйладилар. Бир кунлик йўл юришгач, қариндош билан танишлари орасида Исони қидира бошладилар.
45 Уни тополмай, қидира-қидира Қуддусга қайтдилар.
46 Уч кундан сўнг Уни маъбаддан топдилар. У муаллимлар орасида ўтириб, уларни тинглар ва ҳам саволлар берар эди.
47 Уни тинглаётганлар бари Унинг фаҳм-идрокига ва бераётган жавобларига ҳайрон эдилар.
48 Ота-онаси Уни кўриб, ажабландилар. Онаси Унга: – Болам, нега бизни бундай овора қилдинг? Мана, отанг билан мен жуда қайғуриб Сени қидириб келяпмиз, – деди.
49 Исо уларга: – Мени қидиришингизнинг нима кераги бор эди? Ёки Отамнинг ишлари билан машғул бўлишим кераклигини билмас эдингизми? – деди.
50 Аммо улар Унинг айтган сўзларини тушунмадилар.
51 Исо улар билан бирга жўнаб, Носирага қайтиб келди. Уларга итоатли бўлиб юрди. Онаси эса бу гапларнинг ҳаммасини дилига тугиб олди.
52 Шундай қилиб, Исо заковатда ҳам, ёшда ҳам улғайиб бориб, Худо ва бандаларининг меҳрини қозонар эди.
