Юҳаннога Кўрсатилган Ваҳий 7 bob

1 Шундан кейин ер юзининг тўрт бурчагида турган тўрт нафар фариштани кўрдим. Ел эсиб, ерга ҳам, денгизга ҳам, бирон дарахтга ҳам тегмасин деб, улар ер юзининг тўрт шамолини ушлаб турар эдилар.
2 Сўнгра мен барҳаёт Худонинг муҳрини ушлаб турган, кунчиқардан чиқаётган бошқа бир фариштани кўрдим. У ерга ва денгизга зарар етказиш учун қудрат олган тўртта фариштага баланд овоз билан хитоб қилди:
3 «Худойимизнинг қуллари пешаналарига муҳр босмагунимизча, на ерга, на денгизга, на дарахтларга бирон зарар етказманглар!»
4 Мен муҳрланган кишиларнинг сонини эшитдим. Бани Исроил қабилаларининг барчасидан юз қирқ тўрт минг киши муҳрланган эди:
5 Яҳудо қабиласидан ўн икки минг киши муҳрланган эди. Рубен қабиласидан ўн икки минг, Гад қабиласидан ўн икки минг,
6 Ошер қабиласидан ўн икки минг, Нафтоли қабиласидан ўн икки минг, Манаше қабиласидан ўн икки минг,
7 Шимъўн қабиласидан ўн икки минг, Левий қабиласидан ўн икки минг, Иссохор қабиласидан ўн икки минг,
8 Завулун қабиласидан ўн икки минг, Юсуф қабиласидан ўн икки минг, Бенямин қабиласидан ўн икки минг киши муҳрланган эди.
9 Шундан кейин қарасам, ҳар хил миллатдан, барча қабилалар, халқлар ва тиллардан бўлган, унинг ҳисобига етиб бўлмайдиган даражада улкан бир оломон Арши Аъло олдида, Қўзининг ҳузурида турарди. Ҳаммаси оқ либос кийиб, қўлларида хурмо новдасини тутар эдилар.
10 Улар баланд овоз билан: «Нажоткорлик тахтда ўтирган Худойимизга ва Қўзига хосдир!» – деб хитоб қилишар эди.
11 Ҳамма фаришталар тахт, оқсоқоллар ва тўрт жондорнинг атрофида турар эдилар. Тахтнинг олдида ўзларини юз тубан ерга ташлаб, Худога сажда қилиб, бундай айтишар эди:
12 «Омин! Ҳамду санолар, шон-шуҳрат, донишмандлик, Шукронаю шарафлар, қудрат ва салтанат Абадулабад бизнинг Худойимизга хосдир! Омин».
13 Оқсоқоллардан бири гап бошлаб мендан сўради: – Оқ либос кийган бу одамлар ким, улар қаердан келганлар?
14 – Эй тақсир, буни сиз биласиз, – дедим мен. У менга шундай айтди: – Булар буюк қайғудан ўтиб чиққанлар. Либосларини ювиб, Қўзининг қони билан оқартирганлар.
15 Шунинг учун улар Худонинг тахти олдида турадилар ва Унинг маъбадида кеча-кундуз хизмат қиладилар. Тахтда Ўтирган эса чодирини уларнинг устига қуради.
16 Улар бошқа оч қолмайдилар ҳам, чанқамайдилар ҳам. Энди на қуёш, на бирон-бир жазирама уларни қизитмайди.
17 Чунки тахт ўртасидаги Қўзи уларни боқади, оби ҳаёт булоқларига олиб боради. Худо уларнинг кўз ёшларини бутунлай артиб юборади.