1 Мен қарадим-у, Сион тоғида Қўзи турганини кўрдим. Қўзи билан бирга пешанасида Унинг ва Отасининг исми ёзилган юз қирқ тўрт минг киши бор эди.
2 Осмондан кўп сувларнинг шов-шувидай, гумбурлаган момақалдироқ товушидай бир товуш янграр эди. Мен эшитган бу товуш худди чанг чалаётган чолғучилар чиқарадиган садони эслатарди.
3 Ўша бир юз қирқ тўрт минг киши Арши Аъло олдида, тўртта жондор ва оқсоқоллар олдида янги бир куй куйлар эдилар. Ер юзидан сотиб олинган бу юз қирқ тўрт минг кишидан бошқа ҳеч ким бу куйни ўргана олмас эди.
4 Булар ўзларини хотинлар билан булғатмаган маъсум кишилардир. Булар Қўзи қаёққа кетса, Унинг орқасидан кетган кишилардир. Булар Худо ва Қўзига тўнғич бўлгудек, инсонлар орасидан сотиб олинганлар.
5 Уларнинг тилида ёлғон-макр йўқ, [Худонинг тахти олдида] улар бенуқсондир.
6 Шундан кейин осмон ўртасидан учиб бораётган бошқа бир фариштани кўрдим. Бу фаришта ер юзида яшовчи ҳар бир миллат ва қабилага, ҳар қандай тил ва халққа абадий Мужда келтираётган эди.
7 У баланд овоз билан шундай деди: «Худодан қўрқинг, Уни улуғланг! Унинг ҳукм қилиш вақт-соати келди. Еру кўкни, денгизни, булоқларни Яратганга сажда қилинглар!»
8 Кейин бошқа бир фаришта учиб келиб, шундай деди: «Вайрон бўлди! Вайрон бўлди буюк Бобил шаҳри! У барча халқларга ичирган эди Ўзининг қайноқ фаҳшу зино шаробидин».
9 Сўнгра учинчи фаришта учиб келиб, баланд овозда шундай деди: – Кимки ҳайвонга ва унинг тасвирига сажда қилиб, пешанаси ёки қўлига тамға қабул қилса,
10 у Худонинг қаҳр косасида софлаб тайёрланган қайноқ ғазаб шаробини ичади-ю, муқаддас фаришталар ва Қўзи олдида ёнаётган олтингугурт ичида азоб чекади.
11 Улар азобининг дуди абадулабад бурқираб туради. Ҳайвон ва унинг тасвирига сажда қилиб, ҳайвон номли тамғани қабул қилганлар кечаю кундуз тинчлик кўрмайдилар.
12 Бунга Худо амрини сақлаган ва Исога содиқ қолган азизларнинг сабр-тоқати даркор.
13 Шунда осмондан менга гапираётган бир овозни эшитдим: – Буни ёзиб ол: Бундан кейин Раббимиз Исо уммати бўлиб дунёдан ўтганлар бахтлидир! – Ҳа, – дейди Руҳ, – улар ўз меҳнатларидан тинчисин, уларнинг қилган ишлари ўзларига ҳамроҳдир.
14 Шундан кейин бир ёруғ булут кўрдим. Булут устида Инсон Ўғлига ўхшаган Сиймо ўтирибди; Унинг бошида олтин тож ва қўлида ўткир ўроқ.
15 Маъбаддан бошқа бир фаришта чиқиб, булут устида Ўтирганга баланд овоз билан шундай деди: «Ўроғингни ишга солиб ўр, чунки ўрим-йиғим вақти келди. Мана, ернинг ҳосили етилди».
16 Булут устида Ўтирган ўроғини ерга ташлади, ернинг ҳосили ҳам ўрилди.
17 Осмондаги маъбаддан бошқа бир фаришта чиқди. Унинг ҳам ўткир ўроғи бор эди.
18 Оловга ҳукмрон яна бошқа бир фаришта эса қурбонгоҳдан чиқиб келди. У ўткир ўроқли фариштага шундай хитоб қилди: «Ўткир ўроғингни ишга сол, ердаги узум бошларини қирқиб ол, чунки ерда узум пишиб шингил-шингил бўлди».
19 Фаришта ўроғини ерга ташлади, ердаги узум бошларини териб, Худонинг катта қаҳр-ғазаб чархига улоқтирди.
20 Чарх шаҳарнинг ташқарисида ишга тушди. Чархдан оқиб чиққан қон дарё бўлиб, бир минг олти юз ўқ отими ергача борди ва отларнинг юганларигача чиқди.
