1 Арши Аълода ўтирган Сиймонинг ўнг қўлида ичи ҳам, таши ҳам ёзувдан иборат, еттита муҳр билан муҳрланган бир китоб кўрдим.
2 Кучли бир фаришта баланд овоз билан: «Китобни очишга ва унинг муҳрларини ечишга ким лойиқ?» – дея эълон қилаётганини кўрдим.
3 Бироқ на осмонда, на ер юзида, на ер остида китобни оча оладиган ёки ичига назар сола оладиган бирор кимса йўқ эди.
4 Китобни очиб ўқишга ёки ҳатто ичига назар солишга ҳам лойиқ бирор кимса топилмаганлигидан, мен кўп йиғладим.
5 Шунда оқсоқоллардан бири менга: «Йиғлама! – деди. – Мана, Яҳудо қабиласидан бўлган Арслон, Довуд зотидан бўлган Ғолиб китобни очиб, етти муҳрни ечишга қодир».
6 Тўрт жондор ва оқсоқоллар қуршаб олган Арши Аълонинг ўртасида бўғизланган каби бир Қўзи турганини кўрдим. Қўзининг етти шохи ва етти кўзи бор эди; булар Худонинг ер юзига юборган етти Руҳидир.
7 Қўзи келиб, Арши Аълода ўтирган Сиймонинг ўнг қўлидан китобни олди.
8 У китобни олганда, тўрт жондор ва йигирма тўрт оқсоқол Қўзининг олдида ерга юз тубан йиқилишди. Ҳар бирининг қўлида бир чанг ва хушбўй тутатқиларга тўла олтин косалар бор эди. Хушбўй тутатқилар – азизларнинг дуою ибодатлари демакдир.
9 Улар қуйидагича янги қўшиқ айтишар эди: «Сен китобни олишга, Унинг муҳрларини ечишга лойиқсан! Чунки Сен бўғизланган эдинг, Ўз қонинг эвазига ҳар бир қабила, тил, халқ ва миллатдан Худо учун одамларни қўлга киритдинг.
10 Бизни Худойимизга шоҳлар ва руҳонийлар қилдинг, Бизлар ер юзида ҳукм суражакмиз».
11 Кейин Арши Аъло, жондорлар ва оқсоқолларнинг атрофида кўп фаришталарни кўрдим, уларнинг овозларини эшитдим. Уларнинг саноғига етиб бўлмас, минг-минглаб, лак-лак эдилар.
12 Улар баланд овоз билан дердилар: «Бўғизланган Қўзи куч-қудрат, бойлик, Донишмандлик, салтанат, шуҳрату шавкат, Ҳамду саноларга сазовордир!»
13 Кўкдаю ердаги, ер остидаги, денгиз юзидаги ва ичидаги ҳар бир махлуқот, ҳар бир мавжудотнинг шундай деганини эшитдим: «Арши аълода ўтирган Худо ва Қўзи Абадулабад ҳамду санолар, шон-шуҳратлар, Иззат-икром ва салтанатга сазовордир!»
14 Тўрт жондор: «Омин!» – дедилар. Йигирма тўрт оқсоқол эса юз тубан йиқилиб, [илалабад барҳаёт Бўлганга] сажда қилдилар.
