1 Мен осмонда одатдан ташқари ажойиб бошқа бир аломат кўрдим: қўлида охирги етти бало бор етти фаришта. Ана шу балолар билан Худонинг ғазаби тамом бўлади.
2 Мен гўё олов аралаш ойнадан ясалган бир денгизни ҳам кўрдим. Ҳайвонга, унинг тасвири, [тамғаси] ҳамда номининг сонига қарши ғалаба қозонганлар Худонинг чангларини қўлга олиб, шу ойна денгизнинг устида турган эдилар.
3 Улар Худо қули Мусонинг куйини ва Қўзининг куйини куйлаб, шундай дердилар: «Ё Раббий, Тангри Таоло, Ҳар нарсага қодир Сарвари коинот! Сенинг ишларинг буюк ва ажойибдир. Эй элу халқлар Подшоҳи! Сенинг йўлларинг тўғри ва ҳақдир.
4 Эй Худованди карим! Ким чўчимас экан Сендан? Ким улуғламас экан исмингни? Зеро ёлғиз Ўзинг муқаддассан. Жамики эллар ҳузурингга келиб, Сенга бош эгиб сажда қилгайлар. Барчага аён бўлди одил ҳукмларинг».
5 Шундан сўнг қарадим-у, самодаги маъбад, яъни Шаҳодат Чодири очилганини кўрдим.
6 Етти балога ҳоким етти фаришта тоза ва порлоқ зиғир мато кийган ва кўксига олтин камарлар боғлаган ҳолда маъбаддан чиқдилар.
7 Тўрт жондордан бири етти фариштага абадулабад барҳаёт Худонинг ғазаби билан тўлиқ еттита олтин коса берди.
8 Маъбад Худонинг улуғворлиги ва қудратидан дуд билан тўлиб кетди. Етти фариштанинг етти балоси тамом бўлмагунча, ҳеч ким маъбадга кира олмади.
