1 Исо тоғдан тушгач, тумонат халойиқ Унинг орқасидан эргашди.
2 Шу ўртада бир мохов Унга яқинлашиб, сажда қилди-да: – Ҳазрат, агар истасанг, мени моховликдан пок қила оласан, – деди.
3 Исо қўлини узатди ва унга тегизиб: – Истайман, пок бўл! – деди. Мохов шу заҳоти дардидан фориғ бўлди.
4 Исо унга: – Эҳтиёт бўл, буни ҳеч кимга айтма. Лекин бориб, ўзингни руҳонийга кўрсат ва соғайганингни тасдиқлатгин, Мусо пайғамбар буюрган қурбонликни келтириб бер, – деди.
5 Исо Кафарнаҳум шаҳрига кириб келаётганда, бир юзбоши Унинг олдига келди ва ёлвориб:
6 – Ҳазрат, менинг хизматкорим уйда шол бўлиб ғоят қийналиб ётибди, – деди.
7 Исо унга: – Мен бориб уни соғайтираман, – деди.
8 Юзбоши жавоб бериб: – Ҳазрат! – деди, – Кулбамга оёқ босишинг учун мен муносиб эмасман. Сен биргина сўз айтсанг, бас, хизматкорим соғайиб кетади.
9 Чунки мен ҳам буйруққа тобе одамман, шунингдек, менинг буйруғимга бўйсунувчи аскарларим ҳам бор. Бирига «кет» десам, кетади. Бошқасига «кел» десам, келади. Бирон хизматкоримга «шуни қил» десам, қилади.
10 Исо буни эшитгач ҳайрон қолди. Орқасидан эргашиб келаётганларга: – Сизларга чинини айтайин, – деди, – Мен бунчалик буюк ишончни Исроилнинг бирон жойида ҳам топмадим.
11 Сизларга шуни айтаман: қиёматда шарқу ғарбдан кўплар келиб, Осмон Шоҳлигида Иброҳим, Исҳоқ ва Ёқуб билан бирга зиёфатга ўтиришади.
12 Лекин Шоҳ аҳлининг ўзлари эса ташқи қоронғиликка отиладилар. У ерда зор йиғлаб, тиш ғичирлатадилар.
13 Кейин Исо юзбошига: – Бор, сен ишонганингдек бўлсин, – деди. Юзбошининг хизматкори эса ўша заҳоти соғайиб кетди.
14 Исо Бутруснинг уйига келганда, унинг қайнонаси иситмалаб ётганини кўрди.
15 Исо унинг қўлига тегиши билан иситмаси тушди. Аёл эса туриб, Унга хизмат қила бошлади.
16 Кеч кириши билан, жинга чалинган бир талай кишини Исонинг олдига келтиришди. У сўз билан ёмон руҳларни қувиб чиқарди, дардга йўлиққанларнинг ҳаммасини соғайтирди.
17 Шу тариқа Ишаъё пайғамбарга ваҳий бўлган ушбу оят бажо келди: «У бизнинг касалликларимизни кўтарди, Дардларимизни эса Ўзи чекди».
18 Исо атрофида кўп халойиқни кўргач, шогирдларига нариги томонга сузиб ўтишни буюрди.
19 Шу вақтда бир уламо Унга яқинлашиб: – Устоз, қаерга борма, мен Сенинг орқангдан юраман, – деди.
20 Исо унга: – Тулкиларнинг инлари бор, осмон қушларининг уялари бор. Лекин Инсон Ўғлининг бош суқадиган жойи йўқ, – деди.
21 Шогирдлардан бошқа бири Исога: – Ҳазрат, олдин бориб отамни кўмиб келишимга ижозат бер, – деди.
22 Лекин Исо унга: – Сен Менинг орқамдан юр. Ўликларни қўй, уларни ўзича ўлик бўлганлар кўмсин, – деди.
23 Исо қайиққа тушганда, Унинг кетидан шогирдлари ҳам тушишди.
24 Қўққисдан кўлда кучли тўфон кўтарилди, қайиқ тўлқинлар оғушида қолди. Исо эса уйқуда эди.
25 Шогирдлари Унинг ёнига борди-да, Уни уйғотишиб: – Ё Раббий, бизларни қутқар, ҳалок бўляпмиз! – дейишди.
26 Исо уларга: – Ҳой имони сустлар, бунча қўрқоқ бўлмасангиз?! – деди. Сўнг туриб, шамолга ва кўлга дўқ урди. Шу заҳоти чуқур сукунат чўкди.
27 Одамлар эса бир-бирига: – Бу қанақа кишики, шамол ҳам, кўл ҳам Унга бўйсунса? – деб ҳайратланишди.
28 Исо нариги қирғоққа, Гергеса юртига етиб келганида, қабристон лаҳадларидан чиқиб келган, жинга чалинган икки киши Унга рўбарў бўлди. Улар жуда ваҳший бўлганликлари учун, ҳеч ким бу йўлдан ўтолмас эди.
29 Улар шундай бақира бошлашди: – Эй Худонинг Ўғли Исо, бизда нима ишинг бор? Бу ерга бизларни вақтидан олдин қийнагани келдингми?
30 Улардан узоқроқда катта тўнғиз подаси ўтлаб юрган эди.
31 Жинлар Исога ёлвориб: – Агар бизларни қувиб чиқарадиган бўлсанг, унда тўнғиз подасига юборгин, – дейишди.
32 Исо уларга: – Боринглар! – дейиши биланоқ, улар одамлардан чиқиб кетиб, тўнғиз подасига кириб олдилар. Шу онда бутун тўнғиз подаси тик қияликдан кўл томон ёпирилиб, сувда нобуд бўлди.
33 Тўнғиз боқувчилар эса қочиб шаҳарга боришди ва юз берган ҳамма ҳодисани, шунингдек, жинга чалинганлар билан бўлиб-ўтган воқеани гапириб беришди.
34 Шунда бутун шаҳар аҳолиси Исонинг қаршисига чиқди. Уни кўргач, юртлари ҳудудидан чиқиб кетишини илтимос қилишди.
