1 Ўшанда Қуддусдан баъзи уламолар ва фарзийлар Исонинг олдига келиб, савол бердилар:
2 – Сенинг шогирдларинг нега ота-боболар урф-одатини бузиб юрибди? Ҳатто овқатланаётганда ҳам улар қўлларини ювишмайди!
3 Исо уларга жавоб бериб деди: – Нега сизлар ҳам ўз урф-одатингизни деб Худонинг амрини бузиб юрибсизлар?
4 Худо Тавротда шундай амр берган: «Ота-онангни ҳурмат қил», ва «Ота-онасини ҳақорат қилган албатта ўлдирилсин».
5 Аммо сизлар: «Агар ким ота ёки онасига: „Менинг сенга ёрдамим Худога бағишланган“, – деса,
6 „у ота ёки онасини ҳурмат қилмаса ҳам бўлади“, – дейсизлар». Шундай қилиб, сиз ўзингизнинг урф-одатингизни деб Худонинг амрини бекор қилдингизлар.
7 Эй мунофиқлар! Сиз ҳақда каромат қилиб айтган Ишаъё пайғамбарнинг ушбу сўзлари тўғри чиқди:
8 «Бу халқ Менга яқинлашар фақат оғизда, Ва Мени ҳурматлар фақат тилида. Лекин дили эса Мендан узоқдур.
9 Улар Мени беҳуда сано этур, Инсонлар амру таълимин ўргатиб».
10 Кейин Исо халқни ёнига чақириб, уларга деди: – Менга қулоқ солиб, мияга жойланг!
11 Оғизга кирадиган нарса эмас, балки оғиздан чиқадиган нарса инсонни ҳаром қилади.
12 Шунда шогирдлари келиб Исога: – Биляпсанми, фарзийлар бу сўзни эшитгач васвасага тушдилар, – дейишди.
13 Исо жавоб бериб деди: – Самовий Отам ўтқазмаган ҳар бир ўсимлик таг-томири билан суғуриб ташланади.
14 Уларни қўйинглар, улар кўрларнинг кўр йўлбошчиларидир. Агар кўр кўрни етаклаб юрса, унда иккови ҳам чоҳга тушиб кетар.
15 Бунга жавобан Бутрус: – Бизга бояги масални тушунтириб бер! – деди.
16 Исо деди: – Сизлар ҳам ҳанузгача англамадингизми?
17 Оғизга кирадиган ҳар бир нарса қоринга ўтиб, керак жойдан чиқиб кетишини ҳали ҳам тушунмадингизми?
18 Бироқ оғиздан чиқадиган нарсалар эса юракдан чиқади. Ана шулар инсонни ҳаром қилади.
19 Ёмон фикрлар, қотиллик, фаҳшу зино ишлари, ўғрилик, сохта гувоҳлик ва ҳақоратлар бари юракдан чиқади.
20 Ювилмаган қўллар билан овқат ейиш инсонни ҳаром қилмайди, ана шулар инсонни ҳаром қилади.
21 Исо у ердан чиқиб, Тир ва Сидўн юртига кетди.
22 Ўша теваракдан канъонлик бир аёл Исони қаршилаб: – Эй Ҳазрат, Довуднинг Ўғли, менга раҳм қил! Қизимни жин жуда қаттиқ қийнаяпти, – деб фарёд чекди.
23 Лекин Исо унга бир оғиз сўз ҳам жавоб бермади. Шогирдлари келиб: – Уни қўйиб юбор, у орқамиздан додлаб юрибди, – деб Исодан илтижо қилдилар.
24 Исо эса жавоб бериб: – Мен фақат Исроил халқининг адашган қўйлари ҳузуригагина юборилганман, – деди.
25 Шунда аёл яқинроқ келиб: – Эй Ҳазрат, менга ёрдам бер! – деб Исога сажда қилди.
26 Исо: – Болалардан нонни олиб итларга ташлаш яхши эмас, – деган жавобни қайтарди.
27 Аёл: – Худди шундай, Ҳазрат, лекин итлар ҳам хўжайинларининг дастурхонидан тушган ушоқларни ейдилар-ку! – деди.
28 Исо буни эшитиб, аёлга: – Эй аёл, сенинг ишончинг буюк, сен тилагандек бўлсин, – деди. Аёлнинг қизи эса ўша заҳоти соғайиб кетди.
29 Исо у ердан ўтиб, Жалила кўли атрофларига келди. Тоққа чиқиб, бир оз ўтирди.
30 Ҳузурига тумонат одам йиғилди. Улар ўзлари билан бирга чўлоқ, кўр, соқов ва бошқа кўпгина майиб-мажруҳларни олиб келиб, Исонинг оёқлари олдига қўйдилар. Исо эса уларни соғайтирди.
31 Соқовларнинг гапираётганини, майибларнинг соғлом бўлиб кетаётганини, чўлоқларнинг юриб, кўрларнинг кўзлари очилаётганини халқ кўриб, ҳайрон бўлди ва Исроилнинг Худосига ҳамд-сано айтди.
32 Исо шогирдларини ёнига чақириб уларга: – Халойиққа ачинаман, чунки уч кундир Менинг олдимда турибди ва ейдиган ҳеч нарсаси йўқ. Мен уларга овқат бермай жўнатиб юборишни истамайман, чунки йўлда дармонсизланиб қоладилар, – деди.
33 Шогирдлари Унга: – Бу ёвонда шунча кишини тўйдирадиган емакни қаердан топамиз? – дейишди.
34 – Қанча нонларингиз бор? – сўради Исо. – Еттита нон ва озгина балиғимиз бор, – дедилар.
35 Шундан кейин Исо халойиққа ерга ўтиришни буюрди.
36 Еттита нон ва балиқларни олиб, шукрона дуосини айтиб синдирди ва шогирдларига берди, шогирдлари эса бутун халойиққа тарқатди.
37 Ҳаммаларининг қорни тўйди. Ортиб қолган нон бурдалари нақ етти сават бўлди.
38 Хўрандалар эса хотинлар ва болалардан ташқари тўрт минг киши эди.
39 Исо халойиққа рухсат берди ва қайиққа тушиб, Магдала атрофларига келди.
