1 Исо ўтиб кетаётганда, Унинг кўзига бир туғма кўр одам чалинди.
2 Шогирдлари Исодан: – Устоз, бунинг кўр бўлиб туғилишида ким гуноҳкор, ўзими ёки ота-онасими? – деб сўрадилар.
3 Исо шундай жавоб берди: – Бунда на ўзи гуноҳкор, на ота-онаси, балки Худонинг ишлари унда намоён бўлиши учун у кўр туғилган.
4 Кун ёруғ экан, Мени Юборганнинг ишларини қилишим лозим. Ана тун келяпти, ўшанда ҳеч ким иш қила олмайди.
5 Мен оламда бор эканман, оламнинг нуридирман.
6 Исо буларни айтди-ю, ерга тупурди, тупукдан лой қилиб, кўрнинг кўзларига суртди.
7 – Бориб Силоам ҳовузида ювин, – деди унга. (Силоам – «Юборилган» демакдир.) Кўр одам бориб ювинди ва кўзи очилиб қайтди.
8 Шунда унинг қўшнилари ва илгари унинг кўр бўлиб ўтирганини кўрган одамлар: – Бу ҳалиги тиланчилик қилиб ўтирган кўр одам эмасми? – деб сўрашарди.
9 Баъзилар: – Бу худди ўша, – десалар, бошқалар: – Ўшанга ўхшайди, – дейишарди. Одамнинг ўзи эса: – Ўша менман, – деб таъкидларди.
10 – Ундай бўлса, кўзларинг қандай очилди? – деб сўрадилар.
11 – Исо деган Киши тупукдан лой қилиб кўзларимга суртди-ю, «Бориб Силоам ҳовузида ювин», деди. Мен бориб ювиндим ва кўрадиган бўлиб қолдим, – деди у одам.
12 – У қаерда? – деб сўрадилар. – Билмайман, – деб жавоб берди у.
13 Илгари кўр бўлган ўша одамни фарзийларнинг олдига келтиришди.
14 Ўша куни яҳудийларнинг дам олиш куни эди. Бунга қарамай, Исо лой қилиб, кўр одамнинг кўзларини очган эди.
15 Бинобарин, фарзийлар ҳам кўрдан кўзлари қандай очилганини сўрадилар. – У кўзларимга лой суртди. Мен ювиндим-у, кўзларим кўрадиган бўлди, – деди ҳалиги одам.
16 – Бу Одам Худодан эмас, чунки У дам олиш кунига риоя қилмаяпти, – деди баъзи фарзийлар. Бошқалари эса: – Гуноҳкор одам бундай мўъжизаларни қандай қила олади? – дейишди. Шундай қилиб, ораларида нифоқ пайдо бўлди.
17 – Кўзларингни очган у Киши ҳақида сен нима дейсан? – деб сўрашди яна кўр одамдан. – У пайғамбар, – деди ўша.
18 Бироқ яҳудий дин арбоблари кўзлари очилган одамнинг ота-онасини чақиртирмагунча, унинг илгари кўр бўлганига ва кўзлари очилганига ишонмадилар.
19 Ота-онаси келди. – Кўр туғилган, деб айтган ўғлингиз шуми? Хўш, энди қандай қилиб унинг кўзлари кўряпти? – деб сўрашди ота-онасидан.
20 Ота-онаси жавоб беришди: – Бу бизнинг ўғлимиз, унинг кўр туғилганини биламиз.
21 Лекин қандай қилиб кўзлари кўраётганини, кўзларини ким очганини биз билмаймиз. У балоғат ёшида, ўзидан сўранглар. Ўзи учун ўзи жавоб берсин.
22 Кўрнинг ота-онаси яҳудий дин арбобларидан қўрққанлари учун бундай айтдилар. Дин арбоблари бундан аввал, ким Исонинг Масиҳлигини тан олса, ибодатхонадан бадарға қилинсин, деган фатвони чиқарган эдилар.
23 Ана шу сабабдан кўрнинг ота-онаси: «У балоғат ёшида, ўзидан сўранглар», – дейишди.
24 Шундай қилиб, илгари кўр бўлган одамни иккинчи марта чақиришди: – Худони улуғла! Биз у Одамнинг гуноҳкорлигини биламиз, – дейишди.
25 – У гуноҳкорми, йўқми, мен билмайман, – деб жавоб берди у, – Мен шуни биламанки, мен кўр эдим, энди эса кўзларим кўряпти.
26 – У сенга нима қилди? Кўзларингни қандай очди? – деб яна ундан сўрадилар.
27 – Олдин ҳам мен сизларга айтган эдим-ку, аммо сизлар қулоқ солмаяпсизлар! Яна нима хоҳлайсизлар? Наҳотки сизлар ҳам Унинг шогирдлари бўлмоқчисизлар? – деди у одам.
28 Яҳудий дин арбоблари эса уни жеркиб: – Сен Унинг шогирди, биз Мусонинг шогирдларимиз.
29 Биз биламизки, Мусога Худо гапирган. Бу Киши-чи, Унинг қаерданлигини ҳам билмаймиз, – дейишди.
30 – Ана шуниси жуда ажабланарли-да! – деди уларга кўзи очилган одам. – Сизлар Унинг қаерданлигини билмайсизлар, аммо кўзларимни очган ана Шунинг Ўзи!
31 Маълумки, гуноҳкорларга Худо қулоқ солмайди. Бироқ ким Худодан қўрқиб, Унинг иродасига амал қилса, Худо уни тинглайди.
32 Туғма кўрнинг кўзларини биров очганлиги дунёда эшитилмаган гап.
33 Агар У Киши Худодан бўлмаганда, ҳеч нарса қилолмасди.
34 Яҳудий дин арбоблари бунга жавобан: – Сен ўзинг бутунлай гуноҳ ичида туғилган экансан-у, энди бизларга ақл ўргатяпсанми? – дейишди-да, уни қувиб чиқаришди.
35 У одамнинг қувиб чиқарилганлигини Исо эшитди-ю, уни ахтариб топди. – Сен Худонинг Ўғлига ишонасанми? – деб сўради ундан. У одам Исога:
36 – Ҳазрат, – деди, – У кимдирки, мен Унга ишонсам?
37 – Сен Уни кўрдинг, мана сен билан гаплашаётган – Ўшанинг Ўзи, – деди Исо.
38 Шунда у одам: – Ишонаман, ё Раббий, – деди-да, Исога сажда қилди.
39 Исо: – Кўрлар кўрсин, кўзи очиқлар эса кўр бўлсин, деб Мен бу дунёни ҳукм қилгани келганман, – деди.
40 Унинг атрофида баъзи фарзийлар турган эди. Улар бу гапни эшитгач: – Наҳотки бизлар ҳам кўр бўлсак? – деб сўрашди.
41 Исо уларга деди: – Агар кўр бўлганингизда, гуноҳингиз бўлмас эди. Лекин сизлар «Кўзларимиз кўряпти», деганингиз учун, гуноҳингиз ўз бўйнингизда қолади.
