1 Байтания деган қишлоқда Лазар исмли бир одам касал ётган эди. Марям ва Марта номли опа-сингил ҳам шу қишлоқда яшар эдилар.
2 Раббимиз Исога атир мой суртган ва Унинг оёқларини сочи билан артиб қуритган ўша Марям эди. Касал ётган Лазар эса Марямнинг акаси эди.
3 Опа-сингил Исога: – Ҳазрат, Сенинг азиз дўстинг касал бўлиб ётибди, – деб хабар етказишди.
4 Исо буни эшитиб: – Бу касаллик ўлим билан якунланмайди, балки Худонинг улуғланишига, шунингдек, Худо Ўғлининг улуғланишига сабаб бўлади, – деди.
5 Исо Марта ва унинг синглисини ҳамда Лазарни севар эди.
6 Аммо Лазарнинг бемор бўлиб ётганини билса ҳам, ўша жойда яна икки кун қолди.
7 Бундан сўнг У шогирдларига: – Яна Яҳудияга борамиз, – деди.
8 – Устоз, – деди шогирдлари, – яқиндагина яҳудияликлар Сени тошбўрон қилмоқчи эдилар-ку! Энди яна у ерга бормоқчимисан?
9 Исо жавоб берди: – Кундуз ўн икки соат-ку! Ким ёруғда юрса, қоқилмайди, чунки бу дунёнинг ёруғини кўради.
10 Кечаси юрган эса қоқилади, чунки ёруғлик у билан эмас.
11 Бу сўзларини айтиб бўлиб, уларга яна деди: – Дўстимиз Лазар ухлаб қолди. Мен уни уйғотгани кетяпман.
12 – Ҳазрат, агар ухлаб қолган бўлса, тузалиб кетади, – деди шогирдлари.
13 Исо Лазарнинг ўлимини назарда тутган эди. Шогирдлар эса Исо одатдаги уйқу тўғрисида гапирди, деб ўйладилар.
14 Кейин Исо уларга очиғини айтди: – Лазар вафот этди.
15 Мен сизлар учун хурсандманки, ўша ерда йўқ эдим, чунки бу сизларнинг имон топишингизга ярайди. Қани энди юринглар, унинг олдига борайлик.
16 Шунда «Эгиз» лақабли Тўма бошқа шогирдларга: – Қани юринглар, биз ҳам У билан ўламиз! – деди.
17 Исо у ерга етиб бориб билдики, Лазарнинг дафн қилинганига тўрт кун бўлган экан.
18 Байтания қишлоғи Қуддусдан яқин уч чақиримча ерда эди.
19 Кўп яҳудийлар Марта билан Марямнинг олдига акасининг вафоти муносабати ила тасалли бериш учун борган эдилар.
20 Марта Исонинг келаётганини эшитиб, Уни кутиб олгани чиқди. Марям эса уйда ўтирар эди.
21 – Ҳазрат! – деди Марта Исога. – Агар Сен бу ерда бўлганингда эди, менинг акам ўлмас эди.
22 Аммо ҳозир ҳам биламан, Сен Худодан нима сўрасанг, Худо Сенга беради.
23 – Сенинг аканг тирилади, – деди Исо.
24 – Биламан, қиёматда, охиратда тирилади, – деди Марта.
25 Исо унга деди: – Мен тирилиш ва ҳаётдирман. Менга ишонган одам ўлса ҳам яшайди.
26 Кимда-ким Менга ишониб яшаса, то абад ўлмайди. Бунга ишонасанми?
27 – Ҳа, Раббим, – деди Марта, – Сен оламга келадиган Масиҳ, Худонинг Ўғлисан, деб ишонаман.
28 Шундай деди-ю, Марта бориб синглиси Марямни яширинча чақирди. – Устоз шу ерда, У сени чақиряпти, – деди Марямга.
29 Марям буни эшитгач, шошиб ўрнидан турди-да, Исонинг олдига жўнади.
30 Исо ҳали қишлоққа кирмаган, Марта Уни кутиб олган жойда пойлаб турар эди.
31 Марям билан уйда қолган, унга тасалли бераётган яҳудийлар унинг шошилиб ўрнидан туриб ташқарига чиққанлигини кўришди. Марям йиғлагани қабрга кетяпти, деб ўйлашиб, унинг орқасидан кетаверишди.
32 Марям Исо турган ерга етиб келиб Уни кўрди-ю, оёқларига ўзини ташлаб: – Ҳазрат! – деди, – агар Сен шу ерда бўлганингда, менинг акам ўлмас эди!
33 Марям ҳам, у билан келган яҳудийлар ҳам йиғлаётган эдилар. Исо буни кўриб, қаттиқ изтиробга тушди, кўнгли ўртаниб кетди.
34 – Уни қаерга қўйдингизлар? – деб сўради. – Бориб кўргин! – дедилар.
35 Исонинг кўзи ёшланди.
36 Яҳудийлар: – Қаранг, уни нақадар севар экан! – дейишди.
37 Лекин улардан баъзилари: – Кўрнинг кўзларини очган бу Киши наҳот унинг ўлмай қолиши учун бирор нарса қилолмаган бўлса? – дедилар.
38 Исо тағин қаттиқ изтироб чекиб, қабр олдига келди. Қабр бир ғор бўлиб, унинг оғзида тош ётган эди.
39 Исо: – Тошни кўтаринглар! – деди. Марҳумнинг синглиси Марта Унга: – Ҳазрат, У қабрга қўйилганига тўрт кун бўлди, энди ҳидланиб қолган, – деди.
40 – Агар инонсанг, Худонинг улуғворлигини кўрасан, деб сенга айтган эдим-ку, – деди Исо.
41 Шундай қилиб, марҳум ётган ғор оғзидан тошни кўтариб олдилар. Исо эса осмонга кўз тикканча: – Эй Ота! – деди, – Мени эшитганинг учун Сенга ташаккур билдираман.
42 Сен Мени доимо эшитишингни биламан-у, лекин бу сўзларни шу ерда турган халқ учун, улар Мени Сен юборганингга ишонсин деб айтдим.
43 Шундай деди-ю, баланд овоз билан хитоб қилди: – Лазар, ташқарига чиқ!
44 Шу пайт қўлу оёқлари дока билан боғланган, юзи рўмол билан ўралган жасад чиқиб келди. – Уни ечинтириб, қўйинглар, кетаверсин, – деди Исо одамларга.
45 Марямни йўқлагани келган яҳудийлардан кўпи Исонинг қилган ишини кўриб, Унга ишонишди.
46 Аммо баъзилари фарзийларнинг олдига бориб, Исонинг қилганларини айтиб беришди.
47 Шундан кейин олий руҳонийлар ва фарзийлар кенгашга йиғилишди. – Биз нима қилайлик? Бу Одам жуда кўп мўъжизалар яратиб юрибди-ку! – дейишди ўзаро.
48 – Агар Уни ўз эркига қўйиб берсак, ҳамма Унга ишониб кетади. Римликлар келиб, муқаддас жойимизни ҳам, халқимизни ҳам босиб оладилар.
49 Улардан бири, шу йили бош олий руҳоний бўлган Каяфа сўз олди: – Сизлар ҳеч нарсани билмайсизлар.
50 Бутун миллат ҳалок бўлганидан кўра, битта киши халқ учун ўлиши биз учун яхшироқ эканини ўйламадингизларми?
51 Бу сўзлар ундан ўзича чиқмаган эди. У шу йили бош олий руҳоний сифатида каромат қилиб, Исо халқ учун ўлишини олдиндан айтган эди.
52 Амалда Исо ёлғиз яҳудий халқи учунгина эмас, балки тарқалиб гумроҳ бўлган барча Худо фарзандларини ҳам йиғиб бирлаштириш учун ўлиши керак эди.
53 Шундай қилиб, ўша кундан бошлаб Исони ўлдиришга тил бириктирдилар.
54 Исо эса энди яҳудийлар орасида очиқ юролмайдиган бўлиб қолди. У ердан саҳро яқинидаги Эфрайим шаҳрига борди. Ўша жойда Ўзининг шогирдлари билан қолди.
55 Яҳудийларнинг Фисиҳ байрами яқин эди. Мамлакатнинг ҳамма ёғидан эл-улус байрамдан олдин покланиш учун Қуддусга боришарди.
56 Шу вақтда Исони излардилар. Маъбадда йиғилиб турганлар ўзаро: «Қандай ўйлайсизлар, У байрамга келармикан?» – деб сўраб-суриштирар эдилар.
57 Олий руҳонийлар ва фарзийлар эса Исони қўлга олиш ниятида юриб: «Ким Унинг қаердалигини билиб қолса, хабар қилсин», деган фармон чиқардилар.
