Марк баён этган Муқаддас Хушхабар 5 bob

1 Кўлнинг нариги қирғоғидаги Гадара юртига етиб келишди.
2 Исо қайиқдан тушиши биланоқ, ёвуз руҳга чалинган бир одам қабрлар орасидан чиқиб, Уни қаршилади.
3 Турар жойи қабристон бўлган бу одамни ҳеч ким ҳатто занжир билан ҳам боғлай олмас эди.
4 Кўп мартаба уни кишану занжирлар билан боғлаган бўлсалар-да, аммо у занжирларни узиб, кишанларни ҳам синдириб ташлар эди. Уни тийиш учун ҳеч кимнинг кучи етмас эди.
5 Доимо, кечаю кундуз қабрларда, тоғларда бақириб юрар, ўзини тошларга уриб жароҳатлар эди.
6 У Исони узоқдан кўриб, югуриб келди-да, Унга таъзим қилиб,
7 овози борича бақирди: – Эй Исо, Худойи Таолонинг Ўғли! Мен билан нима ишинг бор? Худо ҳақи Сенга ёлвораман, мени қийнама!
8 Чунки Исо унга: «Эй ёвуз руҳ, бу одамдан чиқиб кет!» – деб буюрган эди.
9 Исо ундан сўради: – Исминг нима? – Исмим Тумонат, чунки бизлар кўпчиликмиз, – жавоб берди у.
10 Ўзларини бу юртдан ташқарига ҳайдаб чиқармаслигини Исодан кўп ёлвориб сўради.
11 Ўша тоғнинг ён бағрида катта тўнғиз подаси ўтлаб юрган эди.
12 Ҳамма руҳлар Исога ёлвориб: – Бизни шу тўнғизларга юборгин, уларга кирайлик, – дейишди.
13 Исо уларга рухсат берди. Ёвуз руҳлар эса шу заҳоти у одамдан чиқиб, тўнғизларга кириб олишди. Икки мингга яқин тўнғиз подаси тик қияликдан кўлга ёпирилиб, ғарқ бўлди.
14 Шунда тўнғиз боқувчилар тўрт томонга тўзиб, шаҳар ва қишлоқларда бу бўлиб ўтган ҳодисани гапириб беришди. Аҳоли эса буни кўргани бориб,
15 Исонинг олдига йиғилишди. Илгари тумонат жин қамраган одамни кийинган ва ақли расо ҳолда ўтирганини кўриб, қўрқиб кетишди.
16 Воқеани кўрганлар эса ҳалиги одам жиндан қандай қутулгани ва тўнғизлар билан нима рўй бергани ҳақида халққа сўзлаб беришди.
17 Шунда ерли халқ Исодан ўз юртлари чегарасидан чиқиб кетишни илтимос қилди.
18 Исо қайиққа тушди. Жиндан қутулган одам Исога эргашиш учун рухсат сўради.
19 Лекин Исо розилик бермади. – Ўз уйингга бор, Раббинг сенга нималар қилганини, қандай раҳм-шафқат кўрсатганини ўз яқинларингга гапириб бер, – деди унга.
20 Шунда у киши бориб, Ўнкент вилоятида Исо ўзига нималар қилганини тарғиб қила бошлади. Ҳамма ҳам ҳайратга тушди.
21 Исо кўлнинг бериги бўйига сузиб ўтиб, қирғоқда турарди. Унинг олдига яна кўп халойиқ тўпланди.
22 Яҳудий жамоа бошларидан Яир исмли бир киши келиб қолди. У Исони кўриб, Унинг оёқларига ўзини ташлади-да:
23 – Қизим ўлим тўшагида ётибди. Келиб унга қўлингни тегизгин, у соғайиб тирик қолсин, – деб ялиниб-ёлворди.
24 Исо у билан кетди. Унинг орқасидан кўп халойиқ эргашиб, Уни сиқиб қўяр эди.
25 У ерда ўн икки йилдан бери қон кетишидан азоб чекаётган бир аёл ҳам бор эди.
26 У кўп табиблардан кўп қийналиб, бутун мол-мулкини сарф этгани билан ҳеч фойда кўрмаган, аксинча, аҳволи янада оғирлашиб кетган эди.
27 Аёл Исо ҳақида эшитдию, халойиқ ўртасида орқа томондан Унга яқинлашиб, кийимига қўл тегизди.
28 У ўзича: «Агар кийимига бир тегиб олсам бас, соғайиб кетаман», – деб ўйлаган эди.
29 У шундай қилиши биланоқ, қон кетиши тўхтади. Аёл касалликдан фориғ бўлганини ўз танасида ҳис этди.
30 Исо эса шу онда Ўзидан бир куч чиққанлигини пайқади. У атрофидаги халойиққа кўз югуртириб: – Менинг кийимимга ким тегди? – деди.
31 Шогирдлари Унга: – Халойиқ Сени сиқиб турганлигини кўряпсан-ку ва тағин кийимимга ким тегди, деб сўраяпсанми? – дейишди.
32 Лекин Исо буни қилган аёлни кўриш учун атрофга қарар эди.
33 Аёл ўзига нима бўлганини билиб, қўрқиб ва қалтираб келди, Исонинг оёқларига ўзини ташлаб, бутун ҳақиқатни Унга сўзлаб берди.
34 Исо унга: – Қизим, ишончинг сени қутқарди. Эсон-омон бориб, дардингдан фориғ бўлгил, – деди.
35 Исо шундай деб турган ҳам эдики, жамоабошининг уйидан одамлар келиб унга: – Қизингиз ўлди, нега яна Устозни овора қиляпсиз? – дедилар.
36 Исо бу сўзларни эшитиб, жамоабошига: – Қўрқма, фақат ишонгин, – деди.
37 Исо ҳеч кимнинг эргашишига йўл қўймай, фақат Бутрус, Ёқуб ва унинг укаси Юҳаннони олиб кетди.
38 Жамоабошининг уйига етганларида, йиғи ва дод-фарёд тўла бир қий-чувга дуч келишди.
39 Исо ичкарига кириб: – Нега қайғуряпсизлар, нега йиғлаяпсизлар? Қизча ўлган эмас, у ухлаб ётибди, – деди.
40 Улар эса Унинг устидан кулишди. Исо ҳаммани ташқарига чиқариб юборди, қизчанинг ота-онаси ва шогирдларини олиб қолди ва қизча ётган хонага кирди.
41 Қизчанинг қўлидан ушлаб унга: – Талифа қуми! – деди. Бу сўзнинг таржимаси: «Қизим, сенга айтаман: ўрнингдан тур!» демакдир.
42 Ўн икки яшар қизалоқ шу онда ўрнидан туриб, юра бошлади. Буни кўрганларнинг ақли шошди.
43 Исо: – Буни ҳеч ким билмасин, – деб уларга қатъий буюрди ва қизчага овқат беришларини айтди.