Римликларга мактуб 4 bob

1 Хўш, бобокалонимиз Иброҳим, дейлик, аждодидан нима орттирди?
2 Агар Иброҳим савоб ишлари туфайли ўзини оқлаганда эди, мақтаниш учун сабаб топар эди. Бироқ Худо олдида мақтаниб бўлмайди.
3 Мана Тавротда не дейилган: «Иброҳим Худога ишонди ва шу тариқа оқланди».
4 Меҳнаткашга тўланадиган маош илтифот эмас, хизмат ҳақидир.
5 Бироқ қилган савобли ишига суянмай, балки бетавфиқни ҳам йўлга солиб оқловчи Худога ишонган киши ўз эътиқоди билан оқланади.
6 Мана, Забурда ҳам, савоб ишларидан қатъи назар, Худо ёрлақаган одамни Довуд бахтиёр деб айтади:
7 «Қонунсиз ишлари афв этилиб, Кимнингки гуноҳи ўтилса, Бундай одам бахтиёрдир!
8 Кимнингки Худованд инобатга олмас айбин, Саодатманд эрур шу киши!»
9 Бу бахтиёрликнинг суннатга дахли борми, йўқми? Боя айтганимиздек, Иброҳимнинг эътиқоди уни Худо олдида оқлади.
10 Хўш, Иброҳим қандай ҳолатда оқланди? Суннат бўлганидан сўнгми, ёки суннат бўлганидан аввалми? – Суннат бўлганидан аввал.
11 Иброҳим ҳали суннат бўлмасидан, имони туфайлигина Худо олдида оқланди. Сўнг имонининг муҳри ўлароқ суннат белгисини қабул қилди. Шундай қилиб, Иброҳим суннатсиз ҳолатда имон келтирган ҳамманинг ҳам маънавий отасидирки, улар ҳам унга ўхшаб, имон туфайли Худо олдида оқланадилар.
12 Айни замонда, Иброҳим аҳли суннатнинг ҳам отаси ҳисобланади, шу шарт биланки, улар суннат бўлибгина қолмай, балки Иброҳим суннат бўлмасиданоқ тан олган ўша имоннинг изи билан юрсалар.
13 Худо Иброҳим ва унинг зурриётига ер юзини эгаллаб олиш тўғрисида ваъда берган эди. Бу ваъда Иброҳимга Тавротга амал қилган, деб эмас, балки имони билан ўзини оқлаган, деб насиб этди.
14 Агар ер юзини эгаллаб олувчилар фақат Илоҳий Қонунга амал қилувчилар бўлганида эди, унда имон беҳуда, илоҳий ваъда эса қуруқ бўлиб қолар эди.
15 Қонун Худо ғазабини қўзғатади, холос. Қонун бўлмаган ерда жиноят ҳам бўлмайди.
16 Шу сабабдан илоҳий ваъда Худо иноятига боғлиқ бўлиб, фақат имон билан амалга ошади. Бунга эса Иброҳим зурриётининг ҳаммаси дохил, яъни Тавротга эга бўлибгина қолмасдан, балки Иброҳимнинг имонига ҳам эга бўлган ҳамма дохилдир.
17 Худо Иброҳимга: «Мен сени кўпдан-кўп халқларнинг отаси қилиб тайинладим», деган эди. Шундай қилиб, ўликларни тирилтирувчи ва мавжуд бўлмаган нарсаларни вужудга келтирувчи Парвардигорга ишониб, Иброҳим ҳаммамизнинг отамиз бўлиб қолди.
18 Худо Иброҳимга яна: «Сенинг зурриётинг сон-саноқсиз бўлади», деган эди. Иброҳим кўп халқларнинг отаси бўлишга ҳеч бир умиди қолмаганига қарамасдан, имони туфайли умидвор эди.
19 У юз ёшга яқинлашганда, ўзининг бадани мажолсизлашганини ва Соро бибининг пуштдан қолганини била туриб, имонда заифлашмади.
20 Худонинг ваъдасидан эса имонсизлик қилиб шубҳаланмади, балки Худога ҳамд-сано айтиб, имонида маҳкам турди.
21 Худо берган ваъдасини бажо келтиришга қодир, деб Иброҳим қатъий ишонар эди.
22 Ана шу ишончи туфайли у Худо олдида оқланди.
23 Бу сўз эса фақат Иброҳимгагина хос эмас,
24 балки биз учун ҳам айтилган. Худо Раббимиз Исони тирилтирганига ишонсак, биз ҳам оқланамиз.
25 Раббимиз Исо бизнинг гуноҳларимиз учун ўлимга топширилди ва оқланишимиз учун тирилиб келди.