Инжил

1. Орамизда авж олган воқеаларни ҳикоя қилишга киришган кўпларнинг ташаббуслари маълумдир.
2. Бу бўлиб ўтган ҳодисотларни бошданоқ ўз кўзлари ила кўриб, бизга нақл қилган кишилар Илоҳий Каломнинг шоҳиду хизматкорлари бўлмишлар.
3. Шундай қилиб, мен ҳам бошидан ҳаммасини синчиклаб текширганимдан кейин, эй муҳтарам Теофил, бу воқеаларнинг тафсилотини тартиб ила сизга ёзиб беришни муносиб кўрдим,
4. токи сиз берилган маълумотларнинг жуда асосли эканини билингиз.
5. Яҳудия юртида Ҳирод ҳокимлик қилаётган даврда руҳонийларнинг Абиё аждодидан Закариё исмли бир руҳоний бор эди. Унинг хотини эса Ҳорун авлодидан бўлиб, оти Элисабет эди.
6. Буларнинг иккови ҳам солиҳ ва художўй кишилар бўлиб, Худованднинг бутун амру фармонларига беками-кўст риоя қилиб юришар эди.
7. Лекин Элисабет пуштсиз бўлганидан, уларнинг фарзанди йўқ эди; бунинг устига иккови ҳам қартайиб қолган эдилар.
8. Хизмат навбати ўз авлодига қолган бир кунда Закариё Худо ҳузурида руҳонийлик хизматини ўтаб турган эди.
9. Руҳонийлар одати бўйича, Худованд маъбадига кириб хушбўй тутатқилар тутатиш қуръаси унга насиб этган эди.
10. Тутатқи тутатиш вақтида катта жамоат ташқарида ибодат қилаётган эди.
11. Шу пайт Худованднинг бир фариштаси тутатқи тутатиладиган қурбонгоҳнинг ўнг ёғида пайдо бўлиб, Закариёга зоҳир бўлди.
12. Закариё уни кўриб, эсанкиради-ю ваҳимага тушди.
13. Фаришта унга деди: – Закариё, қўрқма, чунки сенинг илтижоларинг ижобат бўлди. Хотининг Элисабет сенга бир ўғил туғиб беради ва унинг исмини Яҳё қўясан.
14. У сенга шодлик ва бахт-саодат келтиради, унинг туғилганидан кўплар қувонади.
15. У Худованд назарида улуғ киши бўлади, маю шаробни сира ичмайди. Онаси қорнидан у Муқаддас Руҳга тўлиб тушади.
16. Исроил фарзандларидан кўпларини у ўзларининг Эгаси – Худовандга қайтариб қўяди.
17. У Илёс пайғамбарнинг руҳи ва қудрати ила Раббимиз олдида юриб келади. Оталар дилини фарзандларига қайтариб, осий бандаларнинг фикрини солиҳлар томон мойил қилиб, ҳозирланмиш бир халқни Раббимизга тақдим этади.
18. Закариё фариштага: – Мен бунга қандай амин бўламан? Мана, ўзим қариб қолдиму, хотиним ёши ҳам ўтиб қолди, – деди.
19. Фаришта унга жавоб берди: – Мен Худо олдида турган Жаброилман, сенга бу гаплар тўғрисида хушхабар етказиш учун юборилганман.
20. Ўз вақтида бажо бўлажак сўзларимга ишонмаганинг учун, мана энди тилдан қоласан. Бу ишлар амалга ошадиган кунгача гапиролмайсан, – деди.
21. Шу орада Закариёни кутиб турган халқ унинг маъбадда имиллаб қолганига ҳайрон бўлди.
22. Закариё халқ олдига чиққач, сўзламоққа тили айланмади. Халқ унинг маъбадда ваҳий кўрганлигини тушунди. Закариё гунг бўлиб қолгани учун, улар билан имо-ишора орқали мулоқот этди.
23. Диний хизмат муддати тугагач, Закариё уйига қайтиб борди.
24. Орадан кунлар ўтиб, унинг хотини Элисабет ҳомиладор бўлди. У беш ой яшириниб юрди.
25. «Бу менга Раббимнинг назарлари тушган шу кунларда бўлди, – дерди у. – У менга эътибор бериб, эл ичида юзи қораликдан қутқарди».
26. Элисабетнинг ҳомиладорлигига олти ой бўлгач, Худо фаришта Жаброилни Жалиланинг Носира деган шаҳрига,
27. Довуд авлодидан Юсуф исмли йигитга унаштирилган бир қизга юборди. Қизнинг оти Марям эди.
28. Фаришта унинг олдига кириб: – Салом, эй Худо ёрлақаган! Худованд сен билан. Аёллар ичра мубораксан, – деди.
29. Марям эса фариштани кўриб, унинг сўзларидан саросимага тушди. «Бу қанақа саломлашиш бўлди?» – дея кўнглидан ўтказди.
30. Фаришта унга деди: – Марям, қўрқма, сен Худодан иноят топдинг.
31. Мана, сен ҳомиладор бўлиб, ўғил туғажаксан ва Унинг исмини Исо қўюрсан.
32. У улуғ бўлгай, Худойи Таолонинг Ўғли деб ном олгай. Худойи Таоло Унга отаси Довуднинг тахтини бергай.
33. У Ёқуб хонадони узра абадий подшоҳлик қилур ва бу подшоҳликнинг чеки бўлмагай.
34. Марям: – Мен ҳали эр кўрмаган бўлсам, бу қандай бўлади? – деб сўради фариштадан.
35. Фаришта жавоб берди: – Муқаддас Руҳ сенинг устингга тушиб келади, Худойи Таолонинг қудрати сени қоплайди. Шу сабабли сендан туғилажак муқаддас бола Худонинг Ўғли дейилур.
36. Мана, бепушт деб юришган қариндошинг Элисабет ҳам қарилигида ўғилга ҳомиладор бўлди. Ҳомиласи олтинчи ойда.
37. Зеро Худонинг бирон каломи пучга чиқмас.
38. Шунда Марям: – Мана, мен Худованднинг бандасиман. Менга айтганинг келсин, – деди. Фаришта эса унинг ёнидан ғойиб бўлди.
39. Марям ўша кунлардаёқ зудлик билан йўлга тушиб, тоғлик юртга, Яҳудо қабиласига мансуб бир шаҳарга борди.
40. У Закариёнинг уйига кириб Элисабет билан саломлашди.
41. Элисабет Марямнинг саломини эшитгани замон унинг қорнидаги боласи ўйноқлаб кетди. Элисабет Муқаддас Руҳга тўлди-да,
42. баланд овоз билан хитоб қилиб деди: – Сен аёллар ичра мубораксан, қорнингдаги бола ҳам муборакдир!
43. Не бахтки, Раббимнинг оналари менга ташриф айладилар!
44. Сенинг саломинг қулоғимга етиши биланоқ қорнимдаги бола қувончдан ўйноқлаб кетди.
45. Эй эътиқод қилган, бахтлисан! Чунки Худованд сенга айтганларини амалга оширгай.
46. Марям шундай деди:
47. «Жон-таним-ла Худовандни улуғлайман, Халоскор Тангрим ила кўнглим шод-хуррам.
48. Мен бандаи ҳақирига У назар солди. Энди мени барча авлодлар олқагай.
49. Қодир Тангри азимкорлик кўрсатди менга; Унинг исми – муқаддасдир.
50. Унинг марҳаматлари насиб этгай Ундан қўрққан авлод-аждодларга.
51. Кучини У кўрсатди-да қўлдан келувчи, Манманларни ўз хаёллари-ла тўздай тўзитди.
52. Тахтларидан туширди ҳукмдорларни, Баландга кўтарди ҳақир-мўминни.
53. Очларни тўйғизиб бахт-саодатли қилди, Қуппа-қуруқ жўнатди бойликка ўчни.
54. Ота-бобомизга берган ваъдаси бўй-ла, Иброҳимга ҳамда унинг зурриётига
55. Шафқат қилишни ёдда тутиб мангу, Ўғлони – Исроилга ҳиммат айлади».
56. Шундай қилиб, Марям уч ойча Элисабет билан бўлиб, ўз уйига қайтиб келди.
57. Элисабетнинг ой-куни тўлиб, ўғил туғди.
58. Қўни-қўшни ва қариндошлари Худованднинг унга кўрсатган буюк марҳаматини эшитиб, у билан бирга қувонишди.
59. Саккизинчи куни болани суннат қилгани олиб боришди. Унга отасининг исмини – Закариё қўймоқчи бўлишди.
60. Бунга боланинг онаси эътироз билдириб: – Йўқ, исмини Яҳё қўямиз, – деди.
61. Лекин бошқалар: – Қариндош-уруғинг орасида бу исм билан аталган ҳеч ким йўқ-ку, – дейишди унга.
62. Шу пайт отасига ҳам имо-ишора қилиб, ундан болага қандай исм қўймоқчи эканлигини сўрашди.
63. Закариё бир тахтача талаб қилди ва: «Унинг исми Яҳё бўлади», – деб ёзиб қўйди. Ҳамма ҳайрон қолди.
64. Ўша заҳоти Закариёнинг оғзи очилиб, тилга кирди. У Худони улуғлаб гапира бошлади.
65. Атрофда яшовчиларнинг ҳаммасини ваҳима босди. Бу ҳақдаги овоза бутун тоғлик Яҳудия ўлкасига ёйилиб, оғизга тушиб кетди.
66. Эшитган барчанинг фикри булар билан банд бўлиб: «Ажабо, бу бола ким бўлар экан?» – деб юришди. Чунки Худованднинг қўли унда намоён эди.
67. Чақалоқнинг отаси Закариё Муқаддас Руҳга тўлиб, башорат қилиб деди:
68. «Ўз халқини йўқлаб, асоратдан қутқарган Раббимиз Исроилнинг Худовандига ҳамду санолар!
69. У қули Довуд хонадонидан чиққан Қудратли Нажоткорни берди бизга;
70. Қадимдан муқаддас пайғамбарлар орқали сўзлаганига мувофиқ,
71. У барча ашаддий душманларимиз қўлидан бизни қутқаргай.
72. Ота-бобомизларга марҳамат айлаб, Улар-ла қилган муқаддас аҳдини ёдлади.
73. Отамиз Иброҳимга қасамёд қилганига кўра, У ёвларимиз қўлидан бизни қутқариб,
74. Умримиз борича Ўз паноҳида бехатар сақлаб,
75. Муқаддаслик ва солиҳлик ила Ўзига хизмат қилмоғимизга илож топажак.
76. Сен ҳам, эй чақалоқ, Ҳақ Таолонинг пайғамбари деб ном оласан. Зеро сен Раббимиз олдида юриб, У қадам босар йўлни муҳайё қилурсан.
77. Унинг халқига гуноҳлари афв бўлиб, Нажот топажакларини англатарсан.
78. Зеро Худойимиз меҳр-шафқати ила Юксакликдан нажот тонги ёришди, Уфқимизни равшан қилиб юборди.
79. Зулматда, ўлим соясида ўтирганларга зиёсин сочди, Оёқларимизни эса тинчлик йўлига бурди».
80. Шундай қилиб, бола Яҳё улғайиб ва руҳан қувватланиб, Исроилга кўринадиган кунигача чўл-саҳроларда бўлди.

1. Ўша кунларда Қайсар Август, бутун Рим дунёсидаги аҳоли рўйхатга олинсин, деган фармон чиқарди.
2. Шундай қилиб, Сурияда Квириний ҳокимлик қилганда илк бор рўйхатга олиш содир бўлди.
3. Ҳар ким рўйхатдан ўтиш учун ўз шаҳрига борди.
4. Шунингдек, Юсуф ҳам Жалиланинг Носира шаҳридан Яҳудияга, Довудлар шаҳри Байтлаҳмга борди. Чунки у Довуд насаби ва хонадонидан эди.
5. У ўзига унаштирилган қиз, ҳомиладор Марям билан бирга рўйхатдан ўтмоқчи бўлди.
6. Улар ўша ерда бўлганларида эса Марямнинг ой-куни тўлди.
7. У ўзининг тўнғич ўғлини туғди. Уни йўргаклаб, охурга ётқизиб қўйди, чунки мусофирхонада уларга жой йўқ эди.
8. Ўша юртда чўпонлар бор эди. Улар тунда сурувларини пойлаб, далада тунар эдилар.
9. Тўсатдан Худованднинг фариштаси уларнинг олдида пайдо бўлди ва илоҳий нур уларнинг кўзларини қамаштирди. Бу даҳшат чўпонларни ваҳимага солди.
10. – Қўрқманглар! – деди уларга фаришта. – Мен сизларга эл-халқни чексиз қувонтиражак Хушхабарни келтирдим.
11. Бугун Довудлар шаҳрида сизлар учун Халоскор туғилди. У Раббимиз – Масиҳдир.
12. Мана, сизларга Унинг белгиси: йўргакланган, охурда ётган чақалоқни топасизлар.
13. Бирданига фаришта ёнида лак-лак самовий қўшинлар бўй кўрсатди. Улар Худога ҳамду сано айтишарди:
14. «Самодаги Худога ҳурмату иззат, Ердаги бандаларга тинчлигу марҳамат!»
15. Фаришталар улар олдидан осмонга кўтарилган замон, чўпонлар ўзаро сўз қотдилар: – Қани, келинглар, Байтлаҳмга бориб, Худованд бизга билдирган бу воқеани кўрайлик!
16. Улар югура боришиб, Марям, Юсуф ва охурда ётган чақалоқни топдилар.
17. Кўришибоқ, чақалоқ ҳақида ўзларига айтилган башоратдан сўзладилар.
18. Ҳамма эшитганлар чўпонларнинг гапига жуда ҳайрон бўлишди.
19. Марям эса бу сўзларнинг барини дилига тугиб олиб, чуқур ўйлаб юрди. Охири чўпонлар:
20. – Биз ҳамма нарсани айни айтилганидек топдик, – деб, эшитиб кўрганлари учун Худога ҳамду сано ўқиб, қайтдилар.
21. Орадан саккиз кун ўтиб, чақалоқни суннат қилмоқ лозим бўлди. Марям ҳомиладор бўлишидан олдин фаришта унга буюрганидай, боланинг исмини Исо қўйдилар.
22. Мусонинг Қонунида баён этилган чилла даври тамом бўлгач, Худовандга бағишлаш учун Исони Қуддусга олиб келдилар.
23. Чунки Худованд Қонунида: «Туғилган ҳар бир тўнғич ўғил Худовандга бағишлансин», деб битилган.
24. Яна Худованд Қонунида айтилишича, улар «иккита мусича ёки иккита каптар палапонини» қурбон қилишга ният қилдилар.
25. Ўша вақтда Қуддусда Шимъўн номли бир одам бор эди. У солиҳ ва диндор бўлиб, Исроилнинг тасалли топиш замонини интизор бўлиб кутар эди. Муқаддас Руҳ эса унга ёр эди.
26. Муқаддас Руҳ унга: «Сен Худованд юборган Масиҳни кўрмагунингча, ўлмайсан», деб илҳом берган эди.
27. Шундай қилиб, Шимъўн Муқаддас Руҳ таъсирида маъбадга борди. Исонинг отасию онаси Илоҳий Қонунда буюрилган маросимларни ижро қилайлик, деб чақалоқни ичкари олиб кирганларида,
28. Шимъўн чақалоқни қучоғига босиб, Худони улуғлаб деди:
29. «Ҳой Эгам, Сен айтган сўзингга мувофиқ, Қулингга энди тинч жавоб бергайсан.
30. Зероки ўз кўзим-ла кўролдим
31. Барча эллар учун ҳозирлаган нажотинг,
32. Турли элу халқларга илоҳий нур сочувчи, Халқинг Исроилга эса шараф келтирувчи нажотинг».
33. Исонинг отаси Юсуф ва онаси У ҳақда айтилган бу сўзларга ҳайрон бўлишди.
34. Шимъўн уларни дуо қилиб, Исонинг онаси Марямга деди: – Мана шу ётган гўдак Исроилда кўпларнинг қулаши ҳамда юксалишига сабабчи бўлади, илоҳий синоат деб кўп қаршилик қўзғайди.
35. Сенинг қалбингга ҳам бу тиғ санчилар, кўпларнинг қалбидаги фикр-хаёли ҳам ошкор бўлиб қолар.
36. У ерда Ошер қабиласидан Фануилнинг қизи Анна исмли жуда кекса бир пайғамбар аёл ҳам бор эди. У ёш эр кўриб, етти йилда тул қолган эди.
37. Саксон тўрт ёшар бева энди маъбаддан ҳеч айрилмасди, рўза тутарди, кечаю кундуз тоат-ибодат қилиб, Худо хизматида эди.
38. Шу онда у ҳам яқинлашиб, Худовандни мадҳ этганча Қуддуснинг нажот кунига кўз тикиб юрганларнинг ҳаммасига бу бола ҳақида сўзлай бошлади.
39. Юсуф билан Марям Худованд Қонунида буюрилган бутун удумларни бажо келтиргандан кейин Жалилага, ўз шаҳарлари Носирага қайтиб бордилар.
40. Бола эса ўсиб, ҳикматга бой ва руҳан бақувват бўла борган сайин, Худонинг инояти Унда намоён бўлар эди.
41. Исонинг ота-онаси ҳар йили Фисиҳ байрамида Қуддусга борар эдилар.
42. Исо ўн икки ёшга тўлганда, улар яна одатдагидай байрам учун Қуддусга бордилар.
43. Байрам кунлари тамом бўлиб, улар уйга қайтар эканлар, ўсмир Исо Қуддусда қолди. Исонинг ота-онаси эса буни пайқамадилар.
44. У бошқалар билан бирга келяпти, деб ўйладилар. Бир кунлик йўл юришгач, қариндош билан танишлари орасида Исони қидира бошладилар.
45. Уни тополмай, қидира-қидира Қуддусга қайтдилар.
46. Уч кундан сўнг Уни маъбаддан топдилар. У муаллимлар орасида ўтириб, уларни тинглар ва ҳам саволлар берар эди.
47. Уни тинглаётганлар бари Унинг фаҳм-идрокига ва бераётган жавобларига ҳайрон эдилар.
48. Ота-онаси Уни кўриб, ажабландилар. Онаси Унга: – Болам, нега бизни бундай овора қилдинг? Мана, отанг билан мен жуда қайғуриб Сени қидириб келяпмиз, – деди.
49. Исо уларга: – Мени қидиришингизнинг нима кераги бор эди? Ёки Отамнинг ишлари билан машғул бўлишим кераклигини билмас эдингизми? – деди.
50. Аммо улар Унинг айтган сўзларини тушунмадилар.
51. Исо улар билан бирга жўнаб, Носирага қайтиб келди. Уларга итоатли бўлиб юрди. Онаси эса бу гапларнинг ҳаммасини дилига тугиб олди.
52. Шундай қилиб, Исо заковатда ҳам, ёшда ҳам улғайиб бориб, Худо ва бандаларининг меҳрини қозонар эди.

1. Қайсар Тибериус салтанатининг ўн бешинчи йили эди. Яҳудияда Пўнтий Пилат, Жалилада Ҳирод, Итурея билан Трахонит вилоятларида унинг укаси Филип, Авилина юртида эса Лисаний ҳокимлик қилар эдилар.
2. Ҳанан ва Каяфа олий руҳоний лавозимида эдилар. Ўша вақтда саҳрода яшаётган Закариёнинг ўғли Яҳёга Худо каломи келди.
3. Яҳё Ўрдун дарёси атрофидаги бутун юртларни кеза бошлади, халқни тавба-тазарру қилишга ва гуноҳлари кечирилиши учун сувга чўмиб имон келтиришга чорлади.
4. Бу воқеа худди Ишаъё пайғамбарнинг китобида битилган оятга тўғри келади: «Мана, чўлда нидо янграмоқда: Худованд йўлини тайёрлангиз, Равон айлангиз сўқмоқларин! – дея.
5. Неки сой бор, тўлажак лим-лим, Ҳар тоғу тош чўкажак бир қур. Қинғир-қийшиқ йўллар ростланиб, Паст-баландликлар текис бўлур,
6. Ҳар бир башар Худо нажотин кўрур».
7. Яҳё ўз ҳузурида сувга чўмиб имон келтириш учун келаётган халқ оммасига хитоб қилди: – Ҳой илонлар зоти-ей! Бошингизга келаётган Худо ғазабидан қочишни сизларга ким уқтирди?
8. Бундан буён тавба қилганингизга яраша самара беринглар! Ўзингизча: Отамиз Иброҳим, деб ўйлаб ўтирманглар. Мен сизларга: Худо шу тошлардан Иброҳимга авлод тиклашга қодир, деяпман.
9. Ҳозирдан дарахтлар илдизида болта ётибди-ку. Энди яхши мева бермаган ҳар бир дарахт кесилиб оловга ташланади.
10. Халойиқ Яҳёдан сўради: – Ундай бўлса, биз нима қилишимиз керак?
11. У жавоб бериб деди: – Кимнинг иккита уст-боши бўлса, бирини муҳтожларга берсин. Кимнинг озиқ-овқати бўлса, у ҳам шундай қилсин.
12. Солиқчилардан баъзилари ҳам сувда имон келтириш учун келиб, Яҳёдан: – Устоз, биз нима қилишимиз керак? – деб сўрашди.
13. Яҳё: – Сизларга буюрилганидан ортиғини талаб қилманглар, – деб жавоб берди.
14. Баъзи бир аскарлар ҳам ундан: – Хўш, бизлар нима қилишимиз керак? – деб сўрадилар. Яҳё уларга: – Ҳеч талончилик қилманглар, ҳеч кимнинг ҳақини еманглар, ўз маошингиз билан қаноатланиб юринглар, – деди.
15. Халойиқ умидвор бўлиб, Яҳё ҳақида: «Бу Масиҳ эмасмикин?» – деб кўнгилдан ўтказиб турар эди.
16. Яҳё эса ҳаммага жавобан деди: – Мен сизларни сувгагина чўмдириб юрибман. Лекин бундан сўнг мендан қудратли Киши келмоқда, мен Унинг чориқ ипларини ечишга ҳам муносиб эмасман. У сизларни Муқаддас Руҳга ва оташга чўмдиради.
17. Унинг паншахаси қўлида тайёр турибди, У Ўз хирмонини шопириб ташлайди: буғдойни Ўз омборига тўплаб, сомонни эса сўнмас ўтда ёндириб юборади.
18. Яҳё яна кўп нарсалар хусусида халойиққа насиҳат қилиб, Хушхабарни баён этар эди.
19. Вилоят ҳокими Ҳирод ҳам Яҳё тарафидан фош бўлиб қолди. Чунки у ўз укасининг хотини Ҳиродияни олган ва бошқа бир қатор ёмонликлар ҳам қилган эди.
20. Шундай қилиб, Ҳирод қилғиликлари етмагандай, бунинг устига Яҳёни зиндонга қаматиб қўйди.
21. Барча халойиқ сувга чўмиб имон келтираётган вақтда, Исо ҳам сувга чўмди. У ибодат қилиб турганда осмон очилиб кетди
22. ва Муқаддас Руҳ жисм тусини олиб, каптар шаклида Унинг устига тушиб келди. Осмондан эса: «Сен Менинг севикли Ўғлимсан, Сендан мамнунман», – деган садо келди.
23. Исо Ўз хизматини бошлаган вақтда ўттиз ёшлар чамасида эди. У Юсуфнинг ўғли ҳисобланар эди. Юсуф эса – Эли ўғли,
24. Маттот ўғли, Левий ўғли, Малкий ўғли, Янай ўғли, Юсуф ўғли,
25. Маттатиё ўғли, Омўс ўғли, Наҳум ўғли, Ҳесли ўғли, Нагай ўғли,
26. Маҳат ўғли, Маттатиё ўғли, Шимъий ўғли, Йўсеҳ ўғли, Йўдо ўғли,
27. Юҳанно ўғли, Резо ўғли, Зарубобил ўғли, Шаълтиэл ўғли, Нерий ўғли,
28. Малкий ўғли, Аддий ўғли, Қосам ўғли, Элмодам ўғли, Ғер ўғли,
29. Йўшуа ўғли, Илъазар ўғли, Ёрим ўғли, Маттот ўғли, Левий ўғли,
30. Шимъўн ўғли, Яҳудо ўғли, Юсуф ўғли, Юнус ўғли, Элёқим ўғли,
31. Малиё ўғли, Манно ўғли, Маттато ўғли, Натан ўғли, Довуд ўғли,
32. Ишай ўғли, Обид ўғли, Бўаз ўғли, Салмўн ўғли, Наҳшўн ўғли,
33. Аминадоб ўғли, Ром ўғли, Ҳасрўн ўғли, Парас ўғли, Яҳудо ўғли,
34. Ёқуб ўғли, Исҳоқ ўғли, Иброҳим ўғли, Тераҳ ўғли, Наҳўр ўғли,
35. Саруғ ўғли, Рағу ўғли, Фалаж ўғли, Ҳавер ўғли, Шалаҳ ўғли,
36. Қенан ўғли, Арпахшод ўғли, Сом ўғли, Нуҳ ўғли, Ламак ўғли,
37. Матушалоҳ ўғли, Ҳанўх ўғли, Ёред ўғли, Маҳолалил ўғли, Қенан ўғли,
38. Энўш ўғли, Шит ўғли, Одам ўғли, Худо ўғли эди.

1. Исо Муқаддас Руҳга тўлган ҳолда Ўрдун дарёсидан қайтиб келди. У Муқаддас Руҳнинг таъсирида саҳрода айланиб юриб,
2. қирқ кун иблис томонидан васвасага солинди. У бу кунларда ҳеч нарса емай, охирида оч қолди.
3. Ўшанда иблис Исога: – Агар Сен Худонинг Ўғли бўлсанг, бу тошга буюр, нонга айлансин! – деди.
4. Исо бунга жавобан: – Тавротд: «Инсон ёлғиз нон билан эмас, балки Худонинг ҳар бир каломи билан яшайди», деб ёзилган, – деди.
5. Сўнг Исони баланд бир тоққа олиб чиқиб, иблис бир лаҳзада оламнинг барча салтанатларини Унга кўрсатди.
6. Иблис Исога деди: – Барча бу ўлкалар устидан ҳокимлик қилишни ҳамда буларнинг шон-шуҳратини Сенга бераман; улар менга топширилган ва мен истаганимга бераман.
7. Энди Сен менга сажда қилсанг бас, ҳаммаси Сеники бўлади.
8. Исо жавоб бериб: – Йўқол олдимдан шайтон! Тавротд: «Эганг Худовандга сажда қил, биргина Унга итоатда бўл», деб ёзилган, – деди.
9. Кейин иблис Исони Қуддусга олиб борди. Уни маъбаднинг тепасига турғизиб, шундай деди: – Агар Сен Худонинг Ўғли бўлсанг, Ўзингни бу ердан пастга ташла-чи.
10. Чунки шундай битилгани бор: «У Ўз фаришталарига сен ҳақда амр этгай, Токи сени асраб қолсинлар.
11. Улар сени қўлларида кўтариб кетар, Оёғинг ҳам тошга қоқилмагай».
12. Исо иблисга жавобан: – Яна: «Эганг Худовандни синама», деб ёзилгани ҳам бор, – деди.
13. Иблис эса барча васвасаларини тамом қилгандан кейин вақтинча Исодан узоқлашди.
14. Исо Муқаддас Руҳ қудратида Жалилага қайтиб келди. У ҳақда мамлакат бўйлаб овоза тарқалди.
15. Яҳудийлар ибодатхоналарида таълим бергани сари, ҳамма Унинг дуосини қилди.
16. Сўнг Исо ўсиб тарбияланган жойи Носирага борди. Ўз одати бўйича шанба кунида ибодатхонага кириб, тиловат қилиш учун ўрнидан турди.
17. Унга Ишаъё пайғамбарнинг китобини узатдилар. У китобни очиб, қуйидаги оят ёзилган жойни топди:
18. «Худованднинг Руҳи Менга ёр. У Мени муқадда мой-ла мойлади. Бечораларга мужда етказмоқ учун, Дилабгорларга шифо бермоқ учун, Асирга: озод бўлгил, Кўрга: очилсин кўзинг, демоқ-чун, Мазлумга эркинликни эълон этиб,
19. Марҳамат йили бўлгай, демоқ-чун, Худованд Мени юборди».
20. Кейин Исо китобни ёпиб, хизматкорга бериб, ўтирди. Ибодатхонадаги барчанинг кўзи Унга тикилди.
21. Исо уларга сўзлай бошлади: – Сизлар эшитган калом шу бугун бажо бўлди, – деди.
22. Ҳамма Исонинг айтганларини маъқуллар эди. Унинг оғзидан чиққан латиф сўзларга маҳлиё бўлишиб: «Юсуфнинг ўғли эмасми Ўзи?» – деб қўяр эдилар.
23. Исо уларга деди: – Сизлар албатта: «Эй табиб, ўзингни ўзинг давола» деган матални эсимга туширмоқчисизлар. «Биз эшитганимиздай, Кафарнаҳумда рўй берган ишларни бу ерда, ўз юртингда ҳам қил-чи», деб айтмоқчисизлар-да.
24. Кейин Исо давом этди: – Сизларга чинини айтайин, ҳеч қандай пайғамбар ўз юртида қабул қилинмайди.
25. Масалан, Илёс пайғамбар даврида уч йилу олти ой осмон тутилиб, бутун мамлакатда оғир очарчилик бўлганда, Исроилда кўп бева аёллар бор эди.
26. Аммо Илёс уларнинг биронтасига юборилмай, фақатгина Сидўн диёридаги Зорафат шаҳрида яшовчи бир бевага юборилган эди.
27. Худди шу сингари Элиша пайғамбарнинг даврида ҳам Исроилда кўп моховлар бор эди. Аммо буларнинг биронтаси соғаймаган бўлса-да, фақатгина суриялик Наоман соғайиб қолди, – деди.
28. Йиғилган жамоат буларни эшитиб, ҳаммалари қаттиқ ғазабланиб кетишди.
29. Ўринларидан туриб, Исони шаҳардан ташқарига ҳайдаб чиқаришди-да, Уни ташлаб юбориш учун ўз шаҳарлари қурилган тепанинг четига олиб боришди.
30. Лекин Исо уларнинг орасидан ёриб ўтиб, кўздан ғойиб бўлди.
31. Исо Жалиланинг Кафарнаҳум шаҳрига келиб, шанба кунларида халққа таълим берадиган бўлди.
32. Халқ эса Исонинг таълимотига ҳайрон қолди, чунки Унинг сўзида куч-қудрат бор эди.
33. Шаҳарнинг ибодатхонасида жинга чалинган, ёмон руҳли бир одам бор эди. У баланд овоз билан бақириб:
34. – Қўйсанг-чи, носиралик Исо! Бизлар билан нима ишинг бор? Сен бизни ҳалок қилгани келдинг-ку! Сенинг кимлигингни биламан: Сен Худонинг Азизисан! – деди.
35. – Жим бўл ва бу одамдан чиқиб кет! – деди Исо жинга дўқ уриб. Жин эса бу одамни ҳамманинг кўз ўнгида ерга қулатди-да, унга ҳеч қандай зарар етказмай, чиқиб кетди.
36. Ҳаммани ваҳима босди. Халқ ўзаро мулоҳаза қилиб: «Бу қандай гап экан? У ёмон руҳларга ҳам куч-қудрат ва ҳокимлик билан буюради, улар эса чиқиб кетади!» – дейишар эди.
37. Шундай қилиб, Исо ҳақидаги шов-шув ён-атрофга овоза бўлди.
38. Исо ибодатхонадан чиқиб Симуннинг уйига кирди. Симуннинг қайнонаси оғир иситмада қийналиб ётган эди. Исога касални кўриб қўйишни илтимос қилишди.
39. Исо аёлнинг ёнига келиб, иситмани койиб қўйди. Иситма эса ўша заҳоти аёлни тарк этди. У турибоқ, уларга хизмат қилишга тутинди.
40. Қуёш ботаётган чоғ, ҳамма турли хасталикларга йўлиққан одамларини Исонинг ҳузурига келтиришарди. Исо қўлларини ҳар бирига тегизиб уларга шифо берарди.
41. Жинлар эса: «Сен Худонинг Ўғли – Масиҳсан!» – деб бақирганларича, кўп одамларни тарк этардилар. Исо жинларга дўқ уриб, гапиришларига монелик қиларди. Чунки улар Унинг Масиҳлигини биларди.
42. Кундуз бўлгач, Исо уйдан чиқиб хилват жойга тортиниб кетди. Халқ эса Уни қидириб топиб, ташлаб кетмасликни сўраб ёлворди.
43. Исо уларга: – Мен Худо салтанати тўғрисидаги Хушхабарни бошқа шаҳарларга ҳам етказишим фарз, Мен шунинг учун юборилганман, – деди.
44. Шундай қилиб, Исо Жалила юртининг ибодатхоналарида воизлик қилиб юрди.

1. Бир куни Исо Генисарет кўли ёқасида турганда, халойиқ Худонинг каломини тинглаш учун Унинг ҳузурида тирбанд эди.
2. Исо кўл қирғоғида турган икки қайиқни кўрди. Балиқчилар шу орада қайиқдан чиқиб, тўрларини юваётган эдилар.
3. Қайиқлардан бири Симуннинг қайиғи эди. Исо унга тушиб, қирғоқдан бир оз нарироқ сузиб боришни Симундан илтимос қилди. Сўнг ўтириб, қайиқ ичидан халққа таълим беришга тушди.
4. Насиҳатларини тугатиб, Исо Симунга: – Чуқурроқ сувларга сузиб бориб, ўлжа учун тўрларингизни ташланглар, – деди.
5. Симун жавоб бериб: – Устоз, бизлар тун бўйи уриниб, ҳеч нарса тутолмадик. Лекин Сенинг сўзинг бўйича тўрни ташлайман, – деди.
6. Улар Исонинг айтганини қилгач, жуда кўп балиқ овладиларки, ҳатто тўрлари йиртилиб кетди.
7. Улар бошқа қайиқдаги ўртоқларига ёрдам беришлари учун ишора қилдилар. Ўртоқлари келиб, иккала қайиқни чўкар даражада тўлдириб олдилар.
8. Симун Бутрус буни кўрди-да, Исонинг тизига чўккалаб: – Ё Раббий! Менинг олдимдан кетгин, чунки мен гуноҳкор инсонман, – деди.
9. Улар тутган бундай мўл балиқ овидан ўзини ва у билан бирга бўлганларнинг ҳаммасини ваҳима босган эди.
10. Симуннинг шериклари Забадий ўғиллари Ёқуб билан Юҳанно ҳам ваҳимага тушишган эди. Исо Симунга қараб: – Қўрқма, бундан буён инсонларни овлайсан, – деди.
11. Улар иккита қайиқни қирғоққа тортдилар ва ҳаммасини қолдириб, Исонинг ортидан эргашдилар.
12. Исо бир шаҳарда бўлганда, бутун танаси мохов бўлган бир киши келиб қолди. У Исони кўриб, юз тубан ерга ташланди-да: – Эй Ҳазрат, агар истасанг, мени моховликдан поклай оласан, – деб ялинди.
13. Исо қўлини узатди ва унга тегизиб: – Истайман, пок бўл! – деб қўйди. Моховлик эса ўша заҳоти ундан ариди.
14. Исо унга буни ҳеч кимга айтмасликни тайинлади. Унга: – Бориб ўзингни руҳонийга кўрсат, дардинг ариганини тасдиқлатиш учун Мусо пайғамбар амр этган қурбонликларни келтириб бер; бундан ҳаммага далолат бўлсин, – деди.
15. Шу билан Исо ҳақидаги гап-сўз яна кўпроқ ёйилиб кетди. Тумонат халойиқ Уни тинглаш ва ўзларининг дардларидан фориғ бўлиш учун Унинг олдига йиғилиб келар эди.
16. У эса гоҳо-гоҳо хилват жойларга чекиниб, ибодат қилар эди.
17. Исо таълим бераётган кунларнинг бирида Жалила билан Яҳудия юртларининг ҳар бир қишлоғидан ҳамда Қуддусдан фарзийлар ва Таврот тафсирчилари келди. Улар ўтириб тинглар эканлар, хасталарни шифоловчи илоҳий куч Исода намоён бўлаётган эди.
18. Кимсалар тўшакда шол бир одамни олиб келдилар. Уни уйга, Исонинг олдига олиб киришга уриндилар.
19. Лекин одам кўплигидан бунинг иложини тополмай, уйнинг томига чиқиб, томни ёриб, шолни тўшаги билан ўртага, Исонинг олдигаёқ туширдилар.
20. Исо уларнинг эътиқодини кўриб: – Эй одам боласи, сенинг гуноҳларинг кечирилди, – деди.
21. Уламолар ва фарзийлар эса: «Куфрлик қилаётган бу Одам ким экан? Ёлғиз Худодан бошқа гуноҳларни ким кечира олади?» – деб мулоҳаза юрита бошладилар.
22. Исо уларнинг мулоҳазаларини сезиб, бунга жавобан: – Сизлар кўнгилда нималарни мулоҳаза қиляпсизлар? – деди.
23. – Нимани айтиш осонроқ: Гуноҳларинг кечирилди, деб айтишми, ёки: ўрнингдан туриб юра қол, деб айтишми?
24. Лекин Инсон Ўғлининг ер юзида гуноҳларни кечириш қудрати борлигини ҳам билиб қўйинглар! Шундай дейиши билан Исо шол одамга қайрилиб: – Сенга айтаман: Ўрнингдан тур, тўшагингни ол-да, уйингга юр! – деди.
25. Шол ўша заҳоти ҳамманинг кўз ўнгида ўрнидан туриб кетди, ўзи ётган тўшагини олиб, Худони улуғлаб уйига кетди.
26. Ҳаммани ваҳима босди. Худони олқишлар эканлар: – Биз ажиб ишлар кўрдик-да бугун, – дедилар қаттиқ қўрқиб.
27. Шундан сўнг Исо у ердан чиқиб, солиқ йиғадиган жойда ўтирган Левий номли солиқчини кўриб қолди, унга: – Менинг орқамдан юр! – деди.
28. У ўрнидан турди, ҳамма нарсасини қолдириб, Исонинг кетидан эргашди.
29. Сўнгра Левий ўз уйида Исо шарафига катта зиёфат берди. Улар билан бирга еб-ичиб ўтирганлар орасида оддий халқдан талай киши ва кўпгина солиқчилар бор эди.
30. Дин олимлари ва фарзийлар эса зорланиб, Исонинг шогирдларига: – Нега сизлар солиқчию гуноҳкорлар билан бирга еб-ичиб ўтирибсизлар? – дейишди.
31. Исо уларга шундай жавоб берди: – Соғлар эмас, беморлар табибга муҳтождир.
32. Мен тақводорларни эмас, гуноҳкорларни тавбага чақиргани келганман.
33. Яна Унга дедилар: – Мана, Яҳёнинг шогирдлари тез-тез рўза тутиб ибодат қилишади, фарзийларнинг шогирдлари ҳам худди шундай қилишади. Сенинг шогирдларинг-чи, нега еб-ичиб юрибдилар?
34. Исо уларга деди: – Куёв даврада бўлган вақтда тўй аҳлини рўза тутишга мажбур қилиб бўлармикин?
35. Бироқ куёв улардан жудо бўлган кунлар келади, ана ўшанда рўза тутадилар.
36. Исо уларга бир масални ҳам айтиб берди: – Ҳеч ким янги кийимдан йиртиб олиб, эски кийимга ямоқ солмайди. Акс ҳолда янги кийим йиртиқ-ямоқ бўлади ва янги кийимдан олинган ямоқ ҳам эски кийимга тўғри келмайди.
37. Шунингдек, ҳеч ким янги шаробни эски мешга қуймайди. Чунки янги шароб мешни йиртади, шароб тўкилади ва меш ҳам нобуд бўлади.
38. Аксинча, янги шаробни янги мешга қуйиш керак. [Шунда у ҳам, бу ҳам сақлаб қолинади.]
39. Ҳеч ким эски шаробни сипқирар экан, янгисини истамайди. «Эскиси ширин», – деб ўтираверади.

1. Фисиҳ байрамидан кейинги биринчи шанбада Исонинг ғалла даласидан ўтишига тўғри келди. Унинг шогирдлари бошоқларни узиб, кафтга уқалаб еяётган эдилар.
2. Баъзи фарзийлар эса уларга деди: – Нега сизлар дам олиш кунида қилиш мумкин бўлмаган ишни қиляпсизлар?
3. Исо уларга шундай жавоб берди: – Наҳотки сизлар Довуд билан унинг ҳамроҳлари оч қолганда нималар қилганини ҳеч ўқимаган бўлсангиз?
4. Довуд Худонинг уйига кириб, фақат руҳонийларгина ейиши мумкин бўлган бахшида нонларни олиб еб, ҳамроҳларига ҳам берган эди.
5. Кейин Исо уларга деди: – Инсон Ўғли дам олиш кунининг ҳам ҳокимидир.
6. Бошқа шанба кунида ҳам Исо ибодатхонага кириб таълим беришга тушди. У ерда ўнг қўли қуриб қолган бир одам бор эди.
7. Уламолар билан фарзийлар Исони айблаш учун бирон важ топиш мақсадида, У шанба кунида ҳам одамни соғайтирармикан, деб Уни кузатиб турдилар.
8. Исо бўлса, уларнинг фикрларини билиб, қўли шол одамга: – Ўрнингдан туриб ўртага чиқ! – деб буюрди. У ўртага чиқди.
9. Исо ҳаммага хитоб қилиб деди: – Мен сизларга савол берай: дам олиш кунида нима қилиш лозим – яхшиликми ёки ёмонликми? Жонни халос қилишми ёки ҳалок қилишми? Улар индамадилар.
10. Исо уларга бирин-кетин кўз югуртирди-да, у одамга: – Қўлингни узат! – деди. У одам шундай қилиши биланоқ шол қўли бошқа қўлидай соппа-соғ бўлиб қолди.
11. Бошқалар эса жазаваланиб, Исони нима қилсак экан, деб ўзаро фикрлаша бошладилар.
12. Ўша кунларда Исо ибодат учун тоққа чиқди ва кечани Худога ибодат қилиш билан ўтказди.
13. Тонг ёришгач, шогирдларини ёнига чақирди ва ораларидан қуйидаги ўн икки кишини танлаб, ҳаворий қилиб тайинлади:
14. У Бутрус деб ҳам юритган Симун, унинг укаси Идрис, Ёқуб, Юҳанно, Филип, Бартолмей,
15. Матто, Тўма, Алфей ўғли Ёқуб, ватанпарвар деб танилган Симун,
16. Ёқуб ўғли Яҳудо ва кейинчалик хиёнат қилган Яҳудо Ишқариёт.
17. Шундан сўнг Исо улар билан бирга пастга тушиб, ясси бир жойда тўхтади. Унинг кўплаб шогирдлари, шунингдек, бутун Яҳудиядан, Қуддусдан, Тир ва Сидўн соҳилларидан келган жуда катта оломон
18. Исони тинглаш ва ўз хасталикларидан фориғ бўлиш учун у ерга тўпланган эдилар. Ёмон руҳлардан азият тортганлар ҳам келиб, шифо топар эдилар.
19. Бутун халқ Унга қўл тегизиш илинжида интилар эди, чунки Ундан ҳаммани соғайтирадиган шифобахш бир куч чиқар эди.
20. Исо кўзларини шогирдларига тикиб, деди: «Эй камбағаллар, саодатлисиз! Чунки Худонинг Шоҳлиги сизникидир.
21. Эй ҳозир оч-юпунлар, саодатлисиз! Чунки сиз тўқ бўлажаксизлар. Эй ҳозир йиғлаётганлар, саодатлисиз! Чунки сизга севинч кулгиси келур.
22. Инсон Ўғлига ён босганингиз учун Одамлар сиздан нафратланса, Жамиятдан қувғин қилиб, ҳақорат қилса, Номингизга доғ тушириб этса бадном, Сиз барибир саодатмандсизлар!
23. Ўша кунда севининг, севинчдан ўйнанглар! Зеро сизга само мукофоти буюк бўлур. Пайғамбарларга ҳам оталари шу йўлни тутган.
24. Лекин бойлар, ҳолингизга вой! Чунки сиз ўз ҳузурингизни олиб бўлдингиз.
25. Эй ҳозир тўқлар, ҳолингизга вой! Чунки сиз оч қолажаксизлар. Ҳозир кулгувчилар, ҳолингизга вой! Сиз йиғлаб-ҳўнграйсизлар.
26. Сиз ҳақда хуш гапирса-да ҳамма инсонлар, Бу ҳолда ҳам ҳолингизга вой! Сохта пайғамбарларга ҳам оталари шу йўлни тутган».
27. «Лекин сиз, тинглаётганларга айтаман: душманларингизни севинглар, сиздан нафратланганга яхшилик қилинглар.
28. Сизга қарғиш ёғдирганга дуолар ўқинг. Сизга озор берганлар учун ибодат қилинглар.
29. Бир чаккангга урганга иккинчисини ҳам тут. Тўнингни олгандан кўйлагингни ҳам аямагил.
30. Сендан сўраган ҳар кимсага бер, сеникини олгандан қайтариб беришини талаб қилма.
31. Одамлар сизларга қандай муомала қилишларини истасангизлар, сиз ҳам уларга шундай муомалада бўлинг.
32. Агар сизни севганларнигина севсангиз, қандай савоб қилган бўласизлар? Ана, гуноҳкорлар ҳам ўзларини севганларни севадилар.
33. Агар ўзингизга яхшилик қилганларгагина яхшилик қилсангиз, қандай савоб қилган бўласиз? Ана, гуноҳкорлар ҳам худди шундай қиладилар.
34. Агар сиз қайтариб олишга умид қилиб қарз берсангиз, қандай савоб қилган бўласиз? Ана, гуноҳкорлар ҳам қанча қарзлари бўлса, шунча қайтариб олиш мақсадидагина гуноҳкорларга қарз берадилар.
35. Лекин сиз душманларингизни севинг, яхшилик қилинг, ҳеч нарса тама қилмай қарз беринг. Шунда буюк мукофот олиб, Таолонинг ўғиллари бўласизлар. Чунки Унинг Ўзи ҳам ношукурлар билан ёмон ниятлиларга нисбатан меҳрибон-ку.
36. Шундай қилиб, Отангиз раҳмдил бўлгани каби, сизлар ҳам раҳмдил бўлинглар».
37. «Бошқаларни ҳукм қилманг, сизлар ҳам маҳкум бўлмайсиз. Бошқаларни айбламанг, сизлар ҳам айбдор бўлмайсиз. Бошқаларни кечиринг, сизлар ҳам кечириласиз.
38. Бошқаларга беринг, сизларга ҳам қайтади – яхшилаб босилган, силкитилган, тўлиб-тошган ўлчов билан қўйин-қўнжингизга тўкилади. Чунки сизлар қандай ўлчов билан ўлчасангизлар, худди шундай ўлчов сизларга ҳам татбиқ этилади».
39. Исо уларга қуйидаги матални ҳам айтиб берди: «Кўр кўрни етаклаб юра олармикин? Иккаласи ҳам чоҳга тушиб кетмасмикин?
40. Ана, шогирд ўз устозидан юқори бўлмас. Аммо камолотга етгандан кейин ҳар ким ўзининг устозидай бўлур.
41. Сен нега биродарингнинг кўзидаги зирапчага қарайсан-у, лекин ўз кўзингдаги ходани сезмайсан?
42. Сен ўз кўзингдаги ходани кўрмай туриб қандай биродарингга: „Кел, биродарим, кўзингдаги зирапчани чиқарай“, дея оласан? Эй иккиюзламачи! Олдин ўз кўзингдан ходани чиқариб қўй, кейин биродарингнинг кўзидан зирапчани чиқаришни аниқ кўрасан».
43. «Яхши дарахт ёмон мева бермас, ёмон дарахт ҳам яхши мева бермас.
44. Ҳар бир дарахт ўз мевасидан билинур. Тиканзордан анжир терилмас, бутазордан узилмас узум.
45. Яхши одам ўзининг яхши қалб хазинасидан яхшилик чиқарур. Ёмон одам ўзининг ёмон қалб хазинасидан ёмонлик чиқарур. Одамнинг дили нимага тўлиб-тошса, тили ўшани гапирур».
46. «Нега сизлар Мени „Ё Раббим, ё Раббим“ деб чақирасиз-у, аммо айтганларимни қилмайсизлар?
47. Менинг олдимга келган ва сўзларимни эшитиб, бажо келтирган ҳар бир кишининг кимга ўхшашлигини сизларга уқтирай:
48. У уй қураётганда қазиб чуқур қилган ва пойдеворини тош устига ўрнатган одамга ўхшайди. Сел тошиб, ўша уйни сув босибди-ю, лекин уйни қўзғатолмабди. Чунки у тош устига маҳкам ўрнатилган экан.
49. Лекин сўзимни эшитиб, унга амал қилмаган киши уйини тупроқ устига, пойдеворсиз қурган одамга ўхшайди. У уйни сув босган ҳамон қулаб тушибди, унинг харобалиги эса қўрқинчли бўлибди».

1. Исо Ўзини тинглаб турган халққа бу сўзларини айтиб бўлганидан кейин, Кафарнаҳум шаҳрига кирди.
2. У ерда бир юзбошининг жуда азиз хизматкори касал бўлиб, ўлим тўшагида ётган эди.
3. Юзбоши Исодан хабардор бўлиб, У келиб хизматкорини даволасин, деб илтимос қилиш учун яҳудийларнинг оқсоқолларини Унинг ҳузурига юборди.
4. Улар Исонинг ёнига келгач, бир самимий ўтинч билан: – У Сенинг шафоатингга муносибдир.
5. У халқимизни севади, бизга ҳатто ибодатхона ҳам қуриб берган, – дейишди.
6. Исо улар билан бирга кетди. У уйга яқинлашиб қолганда, юзбоши Исога бу гапларни айтгани дўстларини пешвоз чиқарди: – Эй Ҳазрат, овора бўлма! Кулбамга оёқ босишинг учун муносиб эмасман.
7. Шунинг учун Сенинг олдингга боришни ҳам ўзимга лойиқ кўрмадим. Сен биргина сўз айтсанг, бас, хизматкорим соғайиб кетади.
8. Чунки мен ҳам буйруққа тобе одамман, шунингдек, менинг ихтиёримда ҳам аскарлар бор. Бирисига «кет» десам, кетади, бошқасига «кел» десам, келади; бирон хизматкоримга «шуни қил» десам, қилади.
9. Исо бу сўзларни эшитгач, юзбошига ҳайрон қолди. У ўгирилиб, орқасидан эргашиб келаётган халойиққа: – Сизларга шуни айтиб қўяй, Мен бундай зўр эътиқодни Исроилда ҳам топганим йўқ, – деди.
10. Юборилганлар уйга қайтиб келишганда, бемор хизматкорни тузалган ҳолда кўрдилар.
11. Орадан кўп ўтмай, Исо Наин деган шаҳарга кетди. Кўплаб шогирдлари ва анча халқ У билан бирга юришар эди.
12. Исо шаҳарнинг дарвозасига яқинлашганда, бир бева аёлнинг яккаю ягона ўғли ўлигини кўтариб чиқаётган эдилар. Тумонат шаҳар аҳолиси у аёлни ўраб олган эди.
13. Раббимиз Исо онани кўргач, унга раҳми келиб: – Йиғлама! – деди.
14. У ёндашиб, тобутга қўл тегизди. Тобуткашлар тўхтаб қолишди. Исо ўликка: – Эй йигит, сенга айтяпман: тур ўрнингдан! – деди.
15. Ўшанда ўлик ростланиб ўтирди-да, гапира бошлади. Исо уни онасига топширди.
16. Ҳаммани ваҳима босди. «Орамизда буюк пайғамбар пайдо бўлди, Худо Ўз халқини йўқлаб келди», – деганларича, Худони олқишлар эдилар.
17. Шу тариқа Исонинг донғи бутун Яҳудия ҳамда ён-атрофдаги жойларга тарқалди.
18. Яҳёнинг шогирдлари бу бўлиб ўтган воқеалар ҳақида устозларига хабар беришди.
19. Шунда Яҳё шогирдларидан иккитасини чақириб: «Келадиган Қутқарувчи Сенмисан, ёки биз бошқасини кутайликми?» – деб сўраш учун уларни Исонинг олдига юборди.
20. Улар Исонинг олдига келиб: – Бизни Яҳё пайғамбар юборди. У Сендан: «Келадиган Қутқарувчи Сенмисан, ёки биз бошқасини кутайликми?» деб сўраяпти, – дейишди.
21. Нақ шу пайтда Исо турли хасталик ва иллатларга мубтало ва ёвуз руҳларга чалинган талай халққа шифо бериб, кўпгина кўрнинг кўзини ҳам очиб юрган эди.
22. Исо Яҳёнинг шогирдларига жавобан деди: – Боринглар, кўриб эшитаётганларингизни Яҳёга билдиринглар: кўрлар кўряпти, чўлоқлар юряпти, моховлар тузаляпти, карлар эшитяпти, ўликлар тириляпти ва бечоралар Хушхабарни эшитяптилар.
23. Мени деб васвасага тушмаган бахтлидир!
24. Яҳёнинг хабарчилари кетгандан кейин, Исо халққа қарата Яҳё тўғрисида гапира бошлади: «Саҳрога нима кўргани бордингизлар? Шамолда ҳилпираб турган қамишними?
25. Ахир, нима кўргани бордингизлар? Башанг кийинган одамними? Бироқ башанглар, нашъаларда яшовчилар подшоҳларнинг саройида бўлади-ку!
26. Ахир, нима кўргани бордингизлар? Пайғамбарними? Ҳа, сизларга ростини айтсам, пайғамбардан ҳам улуғини кўрдингизлар.
27. Бу киши ҳақида Тавротда шундай ёзилган: „Мен Сендан аввал Ўз элчимни юборарман, У Сенинг олдингда йўл ҳозирлаб юрар“.
28. Сизларга айтаманки, аёл зотидан туғилганлар орасида Яҳё пайғамбардан улуғроқ бирон пайғамбар йўқ. Шунга қарамай, Худонинг Шоҳлигида ҳатто энг кичик ҳисоблангани ҳам ундан каттадир».
29. Шунда барча халқ ва ҳатто солиқчилар ҳам Яҳёнинг ваъзига қулоқ солиб, сувда имон келтирдилар ва Худони одил деб тан олдилар.
30. Лекин дин олимлари ва фарзийлар сувда имон келтирмай, Яҳёнинг ваъзини, шунингдек, ўзларига мўлжалланган Худо иродасини рад қилдилар.
31. «Шундай қилиб, бу насл одамларини нимага тенглаштирай? – давом этди Раббимиз Исо. – Улар нимага ўхшайди?
32. Ана улар майдонда ўтиришиб, бир-бировига: „Сизларга най чалдик, ўйнамадинглар, Сизларга йиғи чиқардик, йиғламадинглар“, – деб қичқиришадиган болаларга ўхшайдилар.
33. Чунки Яҳё пайғамбар келиб нон емади, шароб ичмади; сизлар эса уни „жин урибди“ дейсизлар.
34. Инсон Ўғли келиб, ҳам еди, ҳам ичди; бу гал эса Уни „кабобхўру шаробхўр, солиқчилар билан гуноҳкорларнинг дўсти“ дейсизлар.
35. Ва лекин илоҳий ҳикмат унга риоя қилувчилар орқали оқланади».
36. Фарзийлардан бири Исони таом ейишга таклиф қилди. Исо фарзийнинг уйига кириб, дастурхон атрофида ўтирди.
37. Бу шаҳарлик гуноҳкор деб танилган бир аёл Исонинг фарзий уйида меҳмон бўлганлигини билиб, бир ганч идишда атир мой олиб келди.
38. Исонинг орқа томонида, оёқлари ёнгинасида турганича йиғлаб, кўз ёшлари билан Унинг оёқларини ҳўллай бошлади. Сўнг сочлари билан Исонинг оёқларини артганча, ўпа туриб атир мой суртди.
39. Исони таклиф этган фарзий буни кўргач: «Агар бу одам пайғамбар бўлганида эди, Унга суйкалиб турган шу аёлнинг кимлигини, қанақа гуноҳкор аёл эканлигини билар эди», – деб кўнглидан ўтказди.
40. Исо унга қайрилди: – Симун, сенга айтадиган сўзим бор. – Айтгил, Устоз! – деди у.
41. Исо деди: – Бир қарз берувчининг икки қарздори бор экан, бири беш юз, иккинчиси эллик кумуш танга қарз бўлган экан.
42. Бироқ қарздорларнинг тўлаш учун ҳеч нарсаси бўлмаганидан, у икковини ҳам кечирибди. Айтиб бер-чи, улардан қайси бири уни кўпроқ севар экан?
43. Симун жавоб бериб: – Менинг фикримча, кўпроқ қарзи кечирилган киши бўлса керак, – деди. – Тўғри мулоҳаза қилдинг, – деди унга Исо.
44. Кейин аёлга ўгирилиб: – Бу аёлни кўряпсанми? – деди Симунга. – Мен сенинг уйингга келганимда, оёқларимни ювгани сув берганинг йўқ. У эса ўзининг кўз ёшлари билан оёқларимни ҳўллаб, сочлари билан артиб қуритди.
45. Сен-чи, Мени ўпганинг йўқ, бу аёл эса келганимдан бери оёқларимни ўпишдан тўхтамаяпти.
46. Сен бошимга ҳатто мой қуймадинг, у эса-чи оёғимга атир мой суркади.
47. Шунинг учун сенга айтиб қўяй: унинг кўп гуноҳлари кечирилган, кўп севишининг сабаби ана шунда. Кимки оз кечирилса, у оз севади.
48. Сўнг Исо аёлга қайрилиб: – Гуноҳларинг кечирилди, – деди.
49. Исо билан бирга еб-ичиб ўтирганлар ўзларича фикр юрита бошлашди: «Ким бўлди бу гуноҳни ҳам кечираётган?»
50. Исо эса яна аёлга: – Ишончинг сени қутқарди, эсон-омон боргил, – деди.

1. Орадан кўп ўтмай, Исо шаҳару қишлоқлар бўйлаб Худо салтанати тўғрисидаги Хушхабарни тарқатар эди. Ўн икки шогирди У билан бирга юришар эди.
2. Шунингдек, ёмон руҳлардан ва турли касалликлардан халос бўлган бир неча аёллар, шу жумладан, ичидан еттита жин чиқиб кетган магдалалик Марям,
3. Ҳироднинг сарой бошқарувчиси Хузанинг хотини Йўанна, Сусанна ва бошқа кўп аёллар ҳам Исо билан юриб, ўз мол-мулкларини сарф қилиб, Унинг тирикчилигига хизмат қилишар эди.
4. Яна кўп халқ тўпланиб, барча шаҳарлар аҳолиси ҳам Унинг олдига оқиб келаётган бир пайтда, Исо масал билан гап бошлади:
5. «Уруғ сепувчи ўз уруғини сепиш учун чиқибди. Сепаётганда баъзи уруғлар йўл ёқасига тушиб, поймол бўлибди. Осмондаги қушлар келиб, уруғларни чўқиб кетибди.
6. Баъзи уруғлар тошлоқ ерга тушибди. Уруғлар кўкариб чиқибдию, лекин тупроқ намсиз бўлгани учун қуриб қолибди.
7. Яна бошқа уруғлар тиканлар орасига тушибди. Тиканлар ўсиб, уруғларни бўғиб қўйибди.
8. Яна баъзи уруғлар яхши ерга тушибди. Улар кўкариб чиқиб, юз марта кўп ҳосил берибди». Исо буларни айтиб бўлиб: «Кимнинг эшитар қулоғи бўлса, эшитсин!» – деб хитоб қилди.
9. Шогирдлар Исодан: – Бояги масалнинг маъноси нима? – деб сўрашди.
10. У шундай жавоб берди: – Худо Шоҳлигининг сирларини билиш қобилияти сизларга насиб бўлган. Бошқаларга бўлса, ҳамма нарсани масаллар билан тушунтираман, токи оятдагидек: «Улар қараб туриб кўрмасинлар, эшитиб туриб англамасинлар».
11. «Бу масалнинг маъноси шу: Уруғ – Худонинг каломидир.
12. Йўл ёқасига тушган донлар шундай одамларни билдирадики, улар каломни эшитадилар, лекин кейин имон ва нажот топмасликлари учун иблис уларнинг юрагидан каломни олиб кетади.
13. Тошлоқ ерга тушган донлар эса шундай одамларни билдиради: улар каломни эшитганда уни севинч билан қабул қилаверадилар. Лекин улар илдизга эга эмас. Ўқтин-ўқтин ишонсалар-да, синов вақтида имондан қайтадилар.
14. Тиканлар орасига тушган уруғлар шундай инсонларни билдирадики, улар каломни эшитадилар, бироқ ҳаётнинг ташвишлари, бойлик ва завқ-шавқ савдолари остида бўғилиб, пишиқ ҳосил бермайдилар.
15. Яхши ерга тушган уруғ эса шундай кишиларни билдиради: улар каломни эшитиб, яхши, соф юракда сақлайдилар ва чидам билан ҳосил берадилар». [Исо буларни айтиб: «Кимнинг эшитар қулоғи бўлса, эшитсин!» – деб хитоб қилди.]
16. «Ҳеч ким шамни ёқиб, уни идиш билан ёпмайди ёки чорпоя тагига қўймайди. Аксинча, кирганлар ёруғликни кўрсин, деб уни шамдонга қўяди.
17. Шунингдек, ошкора бўлмайдиган ҳеч қандай сир йўқ, маълум ва аён бўлмайдиган ҳеч яширин нарса йўқ.
18. Шу сабабдан қандай тинглаётганингизга диққат қилинглар. Чунки кимда бор бўлса, унга яна берилади. Кимда йўқ бўлса, ўзида бор бўлишини фикр қилган нарсаси ҳам ундан тортиб олинади».
19. Исонинг онаси билан укалари Унинг олдига келдилар, аммо халойиқ кўплигидан Унга яқинлаша олмадилар.
20. Исога: – Онанг ва укаларинг Сени кўрмоқчи бўлиб ташқарида турибдилар, – деган хабар етказишди.
21. Исо уларга шундай жавоб берди: – Менинг онам ва укаларим – Худо каломини тингловчи ва бажо келтирувчилардир.
22. Кунларнинг бирида Исо Ўз шогирдлари билан қайиққа тушиб уларга: – Кўлнинг нариги томонига сузиб ўтайлик, – деди. Улар жўнаб кетишди.
23. Сузиб кетаётганларида Исо ухлаб қолди. Кўлда қаттиқ бўрон турди. Қайиқ сувга тўлиб, улар хавфли аҳволда қолди.
24. Шогирдлар Исонинг ёнига бориб: – Устоз, Устоз, ҳалокатдамиз! – деб Уни уйғотишди. Исо туриб шамолга ва тўлқинланаётган сувларга дўқ урди. Шу заҳоти бўрон тиниб, сукунат тушди.
25. Исо шогирдларига: – Ишончингиз қани? – деди. Улар эса жуда қўрқиб донг қотиб қолишди. – Ким экан У? Мана шамоллар ва сувларга ҳам буюради, улар эса Унга бўйсунади! – дейишди бир-бирига.
26. Жалиланинг қарши томонидаги Гадара юртига сузиб келдилар.
27. Исо қирғоққа чиқиши билан шаҳардан бир одам учради. Бу одам анча вақтдан бери жинга гирифтор бўлиб, кийим ҳам киймасди. У уйда ҳам турмай, қабристон ғорларида яшар эди.
28. Исони кўргач, у қичқириб юборди-да, ўзини Унинг олдига ташлаб, баланд овоз билан: – Эй Исо, Худойи Таолонинг Ўғли, мен билан нима ишинг бор? Ўтинаман, мени қийнама! – деди.
29. Чунки Исо ёмон руҳга бу одамдан чиқиб кетишни буюрган эди. Уни сақлаш учун занжир-кишан билан боғлаган бўлсалар-да, лекин у бандларни узиб ташлар ва жин тез-тез уни тутиб чўл-саҳроларга судраб борар эди.
30. Исо ундан сўради: – Исминг нима? – Исмим Тумонат, – деди у. Чунки унинг вужудини бир талай жин чирмаган эди.
31. Жинлар ўзларини тубсиз қаърга юбормасликни Исодан ёлвориб сўрадилар.
32. Шу тоғнинг ён бағрида катта бир тўнғиз подаси ўтлаб юрган эди. Жинлар тўнғизларга киришга рухсат бериши учун Исодан ёлвориб сўрадилар. Исо уларга рухсат берди.
33. Шунда жинлар одамдан чиқиб, тўнғизларга кириб олдилар. Тўнғиз подаси тик қияликдан пастга ёпирилди ва кўлда ғарқ бўлди.
34. Тўнғиз боқувчилар содир бўлган воқеани кўргач, югуриб бориб шаҳарда ва овулларда буларни гапириб бердилар.
35. У жойлар аҳолиси эса бўлиб ўтган ҳодисани кўриш учун далага чиқиб, Исонинг ёнига келди. Жин чиққан одамни кийинган ва ақли расо ҳолатда Исонинг оёғи томонда ўтирганини кўриб, ваҳимага тушишди.
36. Ҳодисани кўрганлар эса у одамнинг жиндан қандай қутулганини ҳаммага сўзлаб беришди.
37. Шунда Гадара атрофидан келган барча аҳоли қаттиқ даҳшатга тушди, уларнинг еридан чиқиб кетишни Исодан илтимос қилишди. Исо эса қайиққа тушиб қайтиб кетди.
38. Жинлардан халос бўлган одам Исо билан бирга юрмоқликни Ундан сўради. Лекин Исо унга:
39. – Ўз уйингга қайтиб бориб, Худо сен билан нималар қилганини гапириб бер, – деб уни жўнатди. У киши бориб, Исо у билан нималар қилганини бутун шаҳарда эълон қиладиган бўлди.
40. Исо бериги қирғоққа қайтиб келгач, халқ Уни қувониб қаршилади, чунки ҳамма Уни кутиб турган эди.
41. Шу пайт ибодатхонанинг жамоабошиси бўлган Яир исмли бир киши келиб қолди. Исонинг оёқларига ўзини ташлаб, унинг уйига боришини ўтиниб сўради.
42. Чунки унинг ўн икки ёшлардаги биргина қизи ўлим тўшагида ётар эди. Исо бораркан, халойиқнинг сиқувида қолди.
43. Шу ўртада ўн икки йилдан бери қон кетишидан азоб чекаётган бир аёл ҳам бор эди. У бор-йўғини табибларга сарф этгани билан ҳеч биридан шифо топмаган эди.
44. Аёл Исога орқа томондан яқинлашиб, этагига элас қўл тегизган онда қон оқиши дарҳол тўхтади.
45. – Ким у Менга қўлини тегизган? – деди Исо. Ҳамма тонгач, Бутрус билан ёнидагилар деди: – Устоз, халойиқ Сени ўраб, сиқиб турибди, Сен эса-чи, Менга ким қўл тегизди, дейсан?
46. Лекин Исо: – Кимдир Менга аниқ тегди-да, Мен Ўзимдан бир куч чиққанини сездим, – деди.
47. Аёл бошқа яширина олмаганини пайқагач, қалтираганча Исога яқинлашиб, Унинг оёқларига ўзини ташлади-ю, Унга қандай мақсад билан текканлигини ва ўша заҳоти қандай дарддан халос бўлганини бутун халққа эшиттириб сўзлаб берди.
48. Исо унга: – Дадил бўл, қизим! Ишончинг сени қутқарди, эсон-омон боргил, – деди.
49. Исо гапини ҳали тугатмасданоқ, жамоабошининг уйидан кимдир келиб, жамоабошига: – Қизингиз ўлди, Устозни овора қилмай қўяқолинг, – деди.
50. Буни эшитган Исо у одамга: – Қўрқма, фақат ишонгин, қизинг қутқарилади, – деди.
51. Исо ўша уйга келиб, Бутрус, Юҳанно, Ёқуб ва қизнинг ота-онасидан бошқа ҳеч кимнинг Ўзи билан ичкарига киришига рухсат бермади.
52. Ҳамма қизча учун йиғлаб нола қилаётган эди. Бироқ Исо: – Йиғламанглар, у ўлган эмас, фақат ухлаб ётибди, – деди.
53. Улар қизчанинг ўлганлигини била туриб, Унинг устидан кулишди.
54. Исо эса [ҳаммани ташқарига чиқариб,] қизчанинг қўлидан ушлаб қолди-да: – Эй қизалоқ, ўрнингдан тур! – деб хитоб қилди.
55. Қизчанинг руҳи танига қайтди. У шу ондаёқ ўрнидан туриб кетди. Исо унга овқат беришни буюрди.
56. Қизнинг ота-онаси ҳайрон қолдилар. Исо эса уларга бўлган воқеа ҳақида ҳеч кимга айтмасликни буюрди.

1. Исо ўн икки шогирдини ёнига чақириб, уларга бутун жинлар устидан ҳокимлик қилиш ва касалларни соғайтириш қудратини берди.
2. Худонинг Шоҳлигини эълон қилиш ва хасталарга шифо беришга уларни юбориб,
3. Исо деди: «Йўлга ҳеч нарса олманглар: ҳасса ҳам, тўрва ҳам, нон ҳам, ақча ҳам, бир жуфт кўйлак ҳам олманглар.
4. Қайси уйга кирсангизлар, у ердан жўнагунингизча ўша уйда қолинглар.
5. Агар бирор шаҳарда сизни қабул қилмасалар, у ердан чиқаётганингизда аҳолига огоҳлантириш тариқасида оёқларингиздаги чангни қоқиб кетинглар».
6. Шогирдлар жўнадилар. Қишлоқдан-қишлоққа ўтиб бориб, ҳамма ёқда Хушхабарни тарғиб қилар, касалларга шифо берар эдилар.
7. Вилоят ҳокими Ҳирод содир бўлаётган ажойиботларни эшитиб, эсанкираб қолди. Чунки баъзилар: «Яҳё тирилиб келибди», – десалар,
8. бошқалар эса: «Илёс пайғамбар пайдо бўлибди», – дердилар. Яна бошқалар бўлса: «Қадимги пайғамбарлардан бири тирилиб келибди», – деб юришди.
9. Ҳирод бўлса: «Мен Яҳёни бошидан жудо қилганман. Энди бундай ишларни қиляпти, деб юришгани ким экан?» – деди-да, Исони кўргиси келди.
10. Шу орада Исонинг ҳаворийлари сафардан қайтиб келиб, қилган ишларини Унга айтиб беришди. Исо ҳаворийларни Байтсайда номли шаҳар яқинидаги хилват жойга Ўзи билан олиб кетди.
11. Аммо халойиқ буни билиб, Унинг орқасидан бораверди. Исо уларни яхши қаршилаб, Худонинг Шоҳлиги тўғрисида суҳбатлашди, шифога муҳтожларни даволади.
12. Кун ботиб, кеч кира бошлади. Исонинг ўн икки шогирди Унинг олдига келиб: – Халойиққа рухсат бер, атрофдаги овул ва қишлоқларга бориб ризқини топсин, тунасин. Чунки бунда овлоқ жойдамиз, – дедилар.
13. – Сизлар уларга овқат беринглар! – деди Исо. – Бешта нон ва иккита балиқдан бошқа бирон нарсамиз йўқ-ку. Бориб шунча кишига овқат сотиб ололамизми? – деди шогирдлар.
14. Ўша ерда беш мингга яқин эркак бор эди. Исо шогирдларига: – Халойиқни ҳар қаторга элликтадан қилиб ўтқазинглар, – деди.
15. Шогирдлар худди шундай қилиб, ҳаммани ўтқаздилар.
16. Исо бешта нон билан иккита балиқни олди-ю, осмонга қараб шукрона дуосини ўқиди. Сўнг буларни майда-майда қилиб, халққа тарқатиш учун шогирдларига берди.
17. Ҳаммалари еб тўйди. Ортиб қолган бурдаларни териб олишганда, ўн икки сават чиқди.
18. Бир вақтда Исо ёлғиз Ўзи ибодат қилар эди. Шогирдлари ҳам яқин турар эдилар. Исо улардан: – Халқ Мени ким деб ҳисоблайди? – дея сўради.
19. Улар жавоб бериб: – Яҳё пайғамбар деб ҳисоблайди, бошқалар эса Илёс пайғамбар деб ҳисоблайди. Яна бошқалар бўлса: «Қадимги пайғамбарлардан бири тирилиб келибди», деб ўйлаб юришибди, – дедилар.
20. Исо улардан: – Сизлар-чи, Мени ким деб ҳисоблайсизлар? – деб сўради. Бунга жавобан Бутрус: – Сен Худо юборган Масиҳсан! – деди.
21. Исо буларни ҳеч кимга айтманглар, деб шогирдларига қатъий буйруқ берди.
22. «Инсон Ўғли кўп азоб чекиши, оқсоқоллар, олий руҳонийлар ва уламолар томонидан рад қилиниб ўлдирилиши, учинчи куни эса қайта тирилиши керак», – деди.
23. Сўнг ҳаммага хитоб қилиб деди: «Агар ким Менга эргашишни истаса, ўзидан кечсин ва ҳар куни ўз хочини кўтариб, ортимдан юрсин.
24. Ким ўз жонини сақлаб қолмоқчи бўлса, уни йўқотади. Ким Мен учун жонини йўқотса, уни сақлаб қолади.
25. Агар инсон бутун дунёни эгаллаб олса-ю, бироқ ўзига зарар етказса ёки ҳалокатга йўлиқса, бундан қандай фойда кўради?
26. Ким Мендан ва Менинг сўзларимдан уялса, Инсон Ўғли ҳам Ўзи, Отаси ва муқаддас фаришталар салобати ила келганда, ундан уялади.
27. Сизларга чинини айтайин: бу ерда турганлардан баъзилари борки, Худонинг Шоҳлигини кўрмагунча, ўлим кўрмайдилар».
28. Исо бу сўзларни айтгандан кейин саккиз кунча ўтиб, Бутрус, Юҳанно ва Ёқубни олиб, ибодат қилиш учун тоққа чиқди.
29. У ибодат қилаётганда, юзининг кўриниши ўзгариб, кийимлари яшиндай оқ бир тусда ярқираб кетди.
30. Шу онда нур ёғилиб турган икки зот – Мусо ва Илёс пайғамбарлар пайдо бўлиб, Исо билан гапга тушдилар.
31. Улар Исонинг яқинда Қуддусга бориб оламдан ўтиши тўғрисида суҳбатлашар эдилар.
32. Бутрус ва у билан бирга бўлганларни уйқу элитган эди. Қўққисдан уйғонишиб, нурли Исони ва У билан бирга турган икки зотни кўрдилар.
33. У зотлар энди Исодан ажралиб кетайлик, деган пайтда Бутрус Исога: – Устоз, бизга бу жой жуда ёқяпти! Қани, учта чайла қурайлик – бириси Сенга, бириси Мусога, бириси Илёсга, – деди. Аммо у нима деярини билмас эди.
34. Бутрус гапини тугатмасданоқ, бир булут пайдо бўлиб уларга соя солди. Улар булут остида қолиб, ваҳимага тушдилар.
35. Булут ичидан: – Бу Менинг азиз Ўғлимдир; Унга қулоқ солинглар, – деган садо эшитилди.
36. Садо узилгач, шогирдлар Исонинг у ерда ёлғиз қолганини кўрдилар. Улар кўрганларини яшириб, ўша кунларда ҳеч кимга билдирмадилар.
37. Эртаси кун улар тоғдан тушди. Исони кўп халойиқ қаршилади.
38. Кимдир бирдан халқ ичидан дод солди: – Устоз! Сендан ялиниб сўрайман, ўғлимга бир қарагин, у менинг ягона болам-ку.
39. Бир руҳ болани тутиб туради ва у бирданига бақириб юборади. Руҳ уни оғзидан кўпик чиққунча ерга йиқитиб судрайди, уни обдан қийнаб, зўрға ундан айрилади.
40. Мен Сенинг шогирдларингга, руҳни қувинглар, деб ёлвордим, лекин улар эплолмади, – деди.
41. Исо бунга жавобан: – Эй вафосиз ва бузуқ насл! Қачонгача сизлар билан бирга бўламан? Қачонгача сизларга чидаб тураман? Ўғлингни бу ерга келтир! – деди.
42. Бола яқинлашмасданоқ, жин уни ерга ағнатиб ура кетди. Лекин Исо ёмон руҳга бас қилишни буюрди, болани соғайтирди ва уни отасига топширди.
43. Ҳамма Исонинг буюклигига ҳайрон қолди. Исонинг қилаётган ишларидан ҳамма таажжубда экан, У Ўз шогирдларига:
44. «Сизлар бу сўзларимни қулоқларингизга қуйиб олинглар! – деди. – Инсон Ўғли одамлар қўлига тутиб берилиши муқаррардир».
45. Шогирдлар бўлса, бу сўзни тушунмадилар. Бу сўз уларнинг тушунчасидан яширин бўлиб, маъносига етмадилар, Исодан сўрашга эса қўрқар эдилар.
46. Шогирдлар орасида: қай биримиз каттамиз, деган тортишув бўлди.
47. Уларнинг кўнглидаги фикрни уқиб, Исо бир болани олиб Ўзининг ёнига турғизди-да,
48. уларга деди: – Ким бу болани Менинг номимдан қабул қилса, Мени қабул қилган бўлади. Ким Мени қабул қилса, Мени Юборганни қабул қилган бўлади. Орангизда ким энг кичик экан, мана у буюк ҳисобланади.
49. Шунда Юҳанно сўз олди: – Устоз! Сенинг номинг билан жинларни қуваётган бир одамни кўрдик. У биз билан юрмагани сабабли, унга буни ман этдик.
50. – Ман қилманг – деди Исо. – Кимки сизга қарши эмас, у сиз томонда.
51. Исонинг оламдан ўтиш кунлари яқинлашаркан, У Қуддусга боришга жазм қилди.
52. Ўзидан олдин хабарчиларни юборди. Улар Исо келишига ҳозирлик кўриш учун Самариянинг бир қишлоғига кирдилар.
53. Лекин У Қуддусга кетаётган сайёҳ кўринишида бўлгани учун, самарияликлар Исони қабул қилмадилар.
54. Шогирдлари Ёқуб ила Юҳанно буни кўриб: – Раббий, истасанг, биз Илёс пайғамбар қилганидек, буларни гумдон қилиш учун осмондан олов тушсин деб айтайлик! – дедилар.
55. Исо эса уларга бурилди-да, таъна қилиб: – Сизлар қандай руҳда бораётганингизни билмайсизлар, – деди.
56. – Инсон Ўғли инсон жонини ҳалок қилиш эмас, халос қилиш учун келган. Сўнгра улар бошқа қишлоқ сари кетдилар.
57. Йўлда кетар эканлар, кимдир Исога: – Ҳазрат, қаерга борма, мен Сенинг орқангдан юраман, – деди.
58. Исо унга: – Тулкиларнинг инлари, кўк қушларининг уялари бор. Лекин Инсон Ўғлининг бош суқадиган жойи йўқ, – деди.
59. Бошқа бирисига Исо: – Орқамдан юр! – деди. Лекин у: – Ҳазрат, олдин бориб отамни кўмиб келишга ижозат бер, – деди.
60. Исо унга: – Ўликларни қўй, уларни ўзича ўлик бўлганлар кўмсин. Сен эса бориб, Худонинг Шоҳлиги ҳақида хабар тарқатгин, – деди.
61. Яна бошқа бири: – Ҳазрат, мен Сенинг орқангдан юраман. Фақат олдин бориб уйдагилар билан хайрлашишимга ижозат бер, – деди.
62. Лекин Исо унга деди: – Қўлларини омочда тутиб, орқасига қараган ҳеч ким Худонинг Шоҳлиги учун лаёқатли бўлмас.

1. Бу ҳодисалардан кейин Раббимиз Исо бошқа етмиш шогирдни танлаб, Ўзи ташриф буюрадиган ҳар бир шаҳар, ҳар бир жойга Ўзидан олдин бориб турсин учун уларни иккита-иккитадан юборди.
2. Уларга хитобан деди: «Ҳосил мўл, бироқ юмушчилар оз. Ўз ҳосилингни йиғиб-терадиган юмушчилар юбор, деб ҳосил Эгасига илтижо қилинглар.
3. Боринглар! Сизни бўрилар орасига қўзилардай юборяпман.
4. Ҳамён ҳам, тўрва ҳам, чориқ ҳам олманг, йўлда ҳеч кимга салом ҳам берманглар.
5. Қайси уйга кирсангизлар, аввал бошда: „Уйингизга тинчлик бўлсин“, деб салом беринглар.
6. Агар у ерда бирор тинчликсевар бўлса, унинг боши саломат бўлади. Бўлмаса, саломингиз сизларга қайтиб келади.
7. Кирган уйда қолинглар, сизларга нимаики берсалар, уни еб-ичинглар. Чунки меҳнаткаш ўз меҳнатига яраша тақдирланмоққа муносибдир. Уйма-уй ўтиб юрманглар.
8. Қайси шаҳарга келганингизда сизларни қабул қилсалар, олдингизга қўйилганни енглар.
9. Ўша ердаги касалларга шифо бериб, уларга: „Худонинг Шоҳлиги сизларга яқинлашди“, деб айтинглар.
10. Агарда қайси шаҳарга келганингизда сизларни қабул қилмасалар, у ердан чиқаётганингизда кўча-кўйда баралла:
11. „Шаҳрингиздан оёқларимизга ёпишган чангни ҳам қоқиб, ўзингизга қолдириб кетяпмиз. Бироқ шунга қарамай билиб қўйингларки, Худонинг Шоҳлиги сизларга яқинлашди“, деб айтинглар.
12. Сизларга гапим шуки, қиёмат кунида у шаҳардан кўра Садўм шаҳрининг ҳоли енгилроқ бўлади».
13. «Сенинг ҳолингга вой, эй Ҳоразин! Сенинг ҳолингга вой, эй Байтсайда! Агар сизларда содир бўлган мўъжизалар Тир билан Сидўн шаҳарларида яратилганда, улар аллақачон жулга ўраниб, кулга ўтириб, тавба қилган бўлардилар.
14. Мана, қиёмат кунида сиздан кўра Тир ва Сидўннинг ҳоли енгилроқ бўлади.
15. Эй сен, кўккача ўрлаган Кафарнаҳум, тубан кетажаксан тамуғга!
16. Сизни тинглаган Мени тинглаган бўлади. Сизни рад этган Мени рад этган бўлади. Мени рад этган эса Мени Юборганни рад этган бўлади».
17. Етмиш шогирд қувонч билан сафардан қайтиб келиб Исога: – Раббий, Сенинг номингни тилга олсак, жинлар ҳам бизга бўйсунади-ку! – дедилар.
18. Исо уларга деди: – Мен шайтоннинг осмондан яшиндай тушганини кўрдим.
19. Мана, Мен сизларга илону чаёнларни эзиб ташлаш ҳамда душманнинг бутун куч-қудратини оёқ ости қилиш иқтидорини берганман. Ҳеч нарса сизларга зарар етказмайди.
20. Бироқ руҳлар сизга бўйсунаётганидан қувонманглар, балки номларингиз осмонда ёзилганидан қувонинглар!
21. Ўша пайтда Исо илоҳий Руҳдан илҳомланиб, жуда хуррам бўлиб деди: – Эй Ота, еру кўк Ҳукмдори! Сен бу ишларни доною оқиллардан яшириб, гўдакларга маълум этганинг учун Сенга ҳамду сано айтаман. Ҳа Ота, Сенинг эзгу хоҳишинг шундай эди.
22. [Кейин Исо шогирдларига ўгирилиб, деди:] – Отам Менга ҳамма нарсани топширган. Ўғилнинг кимлигини Отадан бошқа ҳеч ким билмайди, Отанинг кимлигини ҳам Ўғилдан ва Ўғил билим беришни истаган кишидан бошқа ҳеч ким билмайди.
23. Сўнг шогирдларига қараб, Исо алоҳида деди: – Сизлар кўраётган нарсаларни кўриб турган кўзлар саодатлидир!
24. Сизларга шуни айтайин: не-не пайғамбару подшоҳлар сиз кўраётганни кўрмоқ орзу этгандилар, лекин кўролмадилар, сиз эшитаётганни эшитмоқ орзу этгандилар, лекин эшитолмадилар.
25. Шунда Исони синаш мақсадида келган Таврот тафсирчиларидан бири оёққа туриб, Унга савол берди: – Устоз, абадий ҳаёт насиб бўлмоғи учун нима қилишим керак?
26. – Тавротда нима ёзилган? Қандай ўқийсан? – деб сўради Исо.
27. У киши шундай жавоб берди: – «Эганг Худовандни бутун қалбинг, бутун жонинг, бутун қувватинг ва бутун онгинг билан сев, яқинингни эса ўзинг каби сев», – деб ёзилган.
28. Исо унга: – Сен тўғри жавоб бердинг, шундай қилгин, ана шунда яшайсан! – деди.
29. Аммо у одам ўзини оқламоқчи бўлиб: – Хўп, менга яқин ким? – деб сўради Исодан.
30. Исо унга ўрнакли нақл билан жавоб қайтарди: – Бир одам Қуддусдан Ерихога борар экан, қароқчилар қўлига тушиб қолибди. Қароқчилар унинг кийимларини ечиб олиб, ўласи қилиб уриб, шу ҳолича ташлаб кетибдилар.
31. Иттифоқо, шу йўлдан бир руҳоний борар экан. Уни кўриб, ёнидан ўтиб кетибди.
32. У жойга бир левит ҳам келиб, у одамни кўрибоқ, ёнидан ўтиб кетаверибди.
33. Бир самариялик йўловчи эса бу жойдан ўтаркан, унинг устидан чиқиб қолибди ва ҳолига кўп куйинибди.
34. Унинг ёнига келибди-да, яраларига мой суриб, шароб қуйиб, боғлаб қўйибди. Сўнг уни ўз уловига миндирибди-да, меҳмонхонага олиб келиб, унга ғамхўрлик қилибди.
35. Эртасига жўнаётганда икки кумуш танга чиқарибди-да, меҳмонхона эгасига бериб: «Унга яхши қарагин. Агар бундан зиёд харж қилар бўлсанг, мен қайтиб келганимдан сўнг сенга бераман», – деб кетибди.
36. Сенингча, учовидан қайси бири қароқчиларнинг қўлига тушган одамнинг яқини саналади?
37. Таврот тафсирчиси: – Унга шафқат қилган одам-да, – деб жавоб берди. – Бор, сен ҳам шундай қил! – деди унга Исо.
38. Ўз йўлларида давом этишди. Исо бир қишлоққа кирди. Бу ерда Марта исмли аёл Уни уйига таклиф қилди.
39. Унинг Марям исмли бир синглиси бор эди. Марям Исонинг оёқлари олдида ўтириб Унинг сўзларини тинглар эди.
40. Марта эса тайёргарчилик ишлари билан жуда овора эди. Ниҳоят, у Исо ёнига келиб: – Ҳазрат! Синглим бир ўзимни хизматда қолдириб қўйганига эътибор бермаяпсанми? Унга айтгин, менга ёрдам берсин! – деди.
41. Исо унга шундай жавоб берди: – Марта, Марта, бунча уриниб ташвишланмасанг!
42. Зарур бўлган биттагина иш бор. Марям эса ўзи учун яхши улушни танлади ва бу ундан тортиб олинмайди.

1. Исо бир жойда ибодат қилар эди. Ибодатни тамом қилгач, шогирдларидан бири Унга: – Раббий! Яҳё ўз шогирдларини ўргатганидек, бизни ҳам ибодат қилишга ўргат, – деди.
2. Исо уларга деди: – Ибодат қилаётганингизда шундай деб айтинглар: Эй, Отамиз! Сенинг муқаддас исминг улуғлансин. Сенинг Шоҳлигинг келсин.
3. Кундалик ризқимизни бериб тургин.
4. Гуноҳларимизни кечиргин, чунки биз ҳам ўзимизга қарздор бўлган ҳар бир кишини кечирамиз. Бизни васвасага дучор қилмагин.
5. Яна уларга деди: «Фараз қилайлик, орангизда бир кишининг дўсти бор. Ярим кечада дўсти унинг олдига келиб: – Дўстим, менга учта нон қарз бериб тур.
6. Менинг бир дўстим йўлдан ўтатуриб, ташриф буюрди, олдига қўядиган ҳеч нарсам йўқ, – дейди.
7. Униси ичкаридан жавоб бериб: – Мени безовта қилма. Эшик қулф, болаларим мен билан бир тўшакда ётишибди, энди ўрнимдан туриб сенга беролмайман, – дейдими?
8. Сизларга ростини айтсам: ўз дўсти бўлгани учун ҳам туриб унга бермаса-да, лекин унинг шилқимлиги туфайли у туриб, қанча сўраса, шунча беради.
9. Шундай қилиб, Мен сизга айтаман: сўраб туринглар, сизга берилади. Излаб туринглар, топасизлар. Тақиллатиб туринглар, эшик очилади.
10. Чунки ҳар бир сўраган олар, излаган топар, тақиллатганга эшик очилар.
11. Орангиздаги қайси бир ота, ўғли ундан нон сўраса, унга тош беради? Ёки балиқ сўраса, унга балиқ ўрнига илон беради?
12. Ёки тухум сўраса, унга чаён беради?
13. Шундай қилиб, сизлар ёвуз бўла туриб болаларингизга яхши ҳадялар бера билар экансиз, самодаги Ота эса Ундан сўраганларга Муқаддас Руҳни бериши янада шубҳасиздир».
14. Бир куни Исо соқовдан жинни қувиб чиқарди. Жин чиққандан сўнг, соқов тилга кирди, халқ эса ҳайратда қолди.
15. Аммо ораларидан баъзилари: «У инс-жинслар бошлиғи иблиснинг кучи билангина жинларни қувиб чиқаряпти!» – дедилар.
16. Бошқалар эса Исони синаб кўрмоқчи бўлиб, осмондан далолат кўрсатишни Ундан талаб қилдилар.
17. Исо уларнинг қалб кечинмаларини билиб, деди: «Ўз ичидан бўлинган ҳар бир подшоҳлик нурайди, ўз ичидан бўлинган хонадон хароб бўлади.
18. Агар шайтон ҳам ўзаро бўлинган бўлса, унинг салтанати қандай тура олади? Сизлар бўлса, яна Мени иблис кучи билан жинларни қувиб чиқараётибди, дейсиз-а?
19. Агар Мен жинларни иблис кучи билан қувиб чиқараётган бўлсам, у ҳолда сизларнинг ўғилларингиз кимнинг кучи билан қувиб чиқаришади? Шу сабаб ҳам улар сизга ҳакам бўладилар.
20. Агар Мен Худо дасти ила жинларни қувиб чиқараётган эканман, бу Худо Шоҳлигининг сизга етиб келгани демак.
21. Агар кучли одам ўз уйини қурол-яроғи билан қўриқлаб турса, унинг мол-мулки бехатар бўлади.
22. Аммо ундан кучлироғи ҳужум қилиб уни енгса, у таянган барча қуролларини тортиб олади ва ўлжасини истаганга тақсимлаб беради.
23. Ким Мен билан бирга бўлмаса, Менга қаршидир. Ким Мен билан бирга йиғмаса, сочади.
24. Ёвуз руҳ инсондан чиққанидан кейин, роҳат излаб сувсиз ерларни айланиб юради ва топмагач: „Чиққан уйимга қайтиб бораман“, дейди.
25. Келгач эса, уйни супурилган ва йиғиштирилган ҳолда кўради.
26. Шунда бориб, ўзидан ҳам ёвузроқ бошқа еттита руҳни чақиради ва улар билан уйга кириб яшай бошлайди. У одамнинг кейинги ҳоли аввалгидан баттарроқ бўлар».
27. Исо бу сўзларни айтаётганда, халқ орасидан бир аёл овозини баланд қилиб: – Сени асраган қорин, Сени эмизган кўкрак бахтлидир! – деб юборди.
28. Лекин Исо деди: – Аниқроғи, Худо каломини тинглаб уни бажо келтирганлар бахтлидир!
29. Кўпдан-кўп халойиқ йиғила бошлагач, Исо сўз очиб деди: «Бу насл ёмондир! Бу насл бир далил изламоқда, аммо Юнус пайғамбарнинг аломатидан бошқа унга далил берилмайди.
30. Юнус Ниневия аҳолиси учун қандай аломатли бўлган бўлса, Инсон Ўғли ҳам бу насл учун шундай аломатли бўлади.
31. Жануб маликаси қиёмат кунида бу насл одамлари билан бирга тирилиб, уларни маҳкум этади. Чунки у Сулаймоннинг ҳикматини тинглаш учун дунёнинг олис элидан келган. Ҳамда мана, Сулаймондан буюкроғи бу ердадир!
32. Ниневия одамлари қиёмат кунида бу насл билан бирга туриб, уни маҳкум этадилар. Чунки улар Юнуснинг ваъзи сабабли тазарру қилганлар. Ҳамда мана, Юнусдан буюкроғи бу ердадир!»
33. «Ҳеч ким шамни ёқиб, уни кўринмас ерга ёки челакнинг тагига қўймайди. Аксинча, кирганлар зиёни кўрсин, деб уни шамдонга қўяди.
34. Таннинг чироғи – кўз. Агар кўзинг тиниқ бўлса, бутун танинг ҳам нурли бўлар. Агарда кўзинг ёмон бўлса, танинг ҳам қоронғи бўлар.
35. Шунинг учун, ичингдаги нур қоронғи бўлмаслигига эътибор бер.
36. Агар танингда бирон қоронғи қисм бўлмай, ҳамма жойи нурланиб турса, шунда ёнар чироқ сени ёритгандек, бутун танинг ҳам ёрқин бўлар».
37. Исо буларни гапириб турганда, бир фарзий Уни дастурхонга таклиф қилди. Исо унинг уйига кириб, овқатланишга ўтирди.
38. Исо овқатдан олдин қўлларини ювмаганини фарзий кўриб, ажабланди.
39. Раббимиз Исо унга деди: «Эй фарзийлар, сизлар пиёлаю товоқнинг сиртини тозалайсиз-у, аммо ичингиз талончилик ва ёвузликка тўлиб-тошади!
40. Ҳой бефаҳмлар! Сиртни яратган ични ҳам яратган эмасми?
41. Яхшиси, ўзингизда боридан хайр-садақа беринглар, шунда сизлар учун ҳамма нарса ҳалол бўлади.
42. Эй фарзийлар, ҳолингизга вой! Сизлар ялпиз, заъфарон ва ҳар хил сабзавотдан ушр берасиз-у, аммо ҳаққоният ва Худо севгисига бепарвосизлар! Буларнинг бирини бажара туриб, иккинчисини ҳам ташлаб қўймаслигингиз керак эди.
43. Эй фарзийлар, ҳолингизга вой! Сизлар ибодатхоналарда тўрда ўтириш ва халқ йиғинларида алик олишни яхши кўрасизлар.
44. Ҳолингизга вой, эй мунофиқ тафсирчилар ҳамда фарзийлар! Сизлар одамлар сезмай устидан босиб ўтган белгисиз қабрларга ўхшайсизлар».
45. Шу маҳалда Таврот тафсирчиларидан бири сўзга чиқиб Исога: «Устоз, бу сўзларни айтиб, бизни ҳам ранжитдинг-ку», – деди.
46. Исо эса айтди: «Эй тафсирчилар, сизларнинг ҳам ҳолингизга вой! Сиз кўтариб бўлмайдиган юкларни инсонларга юклайсиз-у, ўзларингиз эса у юкларга бармоғингизни ҳам тегизмайсизлар.
47. Ҳолингизга вой! Сизлар ота-боболарингиз ўлдирган пайғамбарларга мақбара қурасизлар.
48. Шу билан ота-боболарингизнинг қилмишларини тасдиқлаб, уларга ҳамфикрдек бўлмоқдасизлар. Улар-чи, пайғамбарларни ўлдиришганди, сизлар эса уларга мақбара қуриб юрибсизлар!
49. Шунинг учун ҳам Худо ўз ҳикматларида шундай деган: „Мен уларга пайғамбарлар ва расуллар юбораман. Улардан баъзиларини ўлдирадилар, баъзиларини эса қувғин қиладилар“.
50. Шу сабабли, дунё бино бўлгандан бери тўкилган барча пайғамбарлар қони,
51. Ҳобилдан тортиб, қурбонгоҳ ила маъбад орасида ўлдирилган Закариёгача тўкилган барча қонлар шу наслнинг бўйнига тушади! Ҳа, сизларга яна айтаманки, бу қонлар шу наслдан талаб қилинади!
52. Эй тафсирчилар, маърифат калитини қўлга олганингиз учун ҳолингизга вой! Ўзларингиз-ку эшикдан кирганингиз йўқ, кирмоқчи бўлганларга эса тўсқинлик қилиб турибсизлар».
53. Исо буларни энди айтиб тугатар экан, уламолар ва фарзийлар Уни қаттиқ сиқувга олдилар, кўплаб сўроқларга жавоб беришга мажбурладилар.
54. Унинг оғзидан Уни айбловчи бирон гап чиқишини пойлаб, Уни тузоққа тушириш пайида эдилар.

1. Шу орада мингларча одам тўпланиб, бир-бирини эзаётгандай туюлар эди. Исо олдин Ўз шогирдларига қараб сўзлай бошлади: «Фарзийларнинг хамиртурушидан (яъни риёкорлигидан) эҳтиёт бўлинглар!
2. Очилмай қоладиган ҳеч ёпиқ нарса йўқ, билинмай қоладиган ҳеч қандай сир йўқ.
3. Сизнинг қоронғиликда сўзлаганларингиз ёруғликда эшитилажак, берк эшиклар орқасида қулоққа шивирлаганларингиз томлар узра эълон этилажак».
4. «Мен сиз, дўстларимга айтаман: баданни ўлдириб, кейин бошқа бирон нарса қилишга қодир бўлмаганлардан қўрқманглар.
5. Бироқ кимдан қўрқишингиз кераклигини сизларга уқтирай: кишини ўлдиргандан кейин жаҳаннамга ташлашга ҳам қодир бўлган Худодан қўрқинглар. Ҳа, сизларга айтаман, Ундан қўрқинглар!
6. Бешта чумчуқ икки тангага сотилмайдими? Худо ҳузурида буларнинг бириси ҳам унутилмаган.
7. Сизларга келсак, бошингиздаги сочлар ҳам бари саноқли. Демак, қўрқманглар, сиз кўпдан-кўп чумчуқлардан қадрлироқсиз.
8. Сизларга яна шуни айтай: кимда-ким инсонлар олдида Мени тан олса, Инсон Ўғли ҳам Худо фаришталари олдида уни тан олади.
9. Бироқ кимда-ким инсонлар олдида Мени инкор этса, у Худо фаришталари олдида ҳам инкор этилади.
10. Кимки Инсон Ўғлига қарши сўз айтса, кечирилади. Лекин ким Муқаддас Руҳни куфр қилса, кечирилмайди.
11. Сизларни диний ҳайъатлар ва бошлиқлар, ҳокимлар олдига олиб келганларида, нима деб, қандай гапириб ўзимизни ҳимоя қиламиз, деб қайғурманглар.
12. Чунки нима дейиш кераклигини ўша онда Муқаддас Руҳ сизларга ўргатади».
13. Халойиқ ичидан кимдир Исога: – Устоз, акамга айт, меросни мен билан бўлсин, – деди.
14. Исо унга: – Эй инсон! Мени сизларга ким қози ёки мерос бўлувчи қилиб қўйди? – деди.
15. Кейин халойиққа: – Эҳтиёт бўлинглар, ўзингизни ҳар турли тамагирликдан сақланглар. Зеро инсон умри унинг мол-мулки кўплигига боғлиқ эмас, – деди.
16. Исо уларга шундай масал келтирди: «Бир бой одамнинг даласи мўл ҳосил бериб турар экан.
17. Бой ўз-ўзига: – Нима қилай? Ҳосилни қўядиган жойим йўқ, – деб ўйлаб юрган экан.
18. – Мана бундай қиламан, – дебди охири, – омборларимни бузиб, каттароғини қураман, бутун ғалла ва молларимни шу ерга жойлайман.
19. Сўнг ўз-ўзимга: Эй жоним, дейман, сен кўп йилларга етгулик давлат тўпладинг. Энди роҳат қил, еб-ичгин, кайф-сафо сургин, – дебди.
20. Лекин Худо унга: – Эй нодон! Бу кечаёқ жонинг олинади. Шунда бу тежаб қўйганларинг кимга қолади? – дебди.
21. Ўзи учун бойлик тўплаб, Худо назарида бойимаган кишининг қисмати ана шундай бўлади».
22. Исо шогирдларига яна деди: «Бинобарин, сизларга айтаманки, нима еймиз, деб жонингиз учун, нима киямиз, деб танингиз учун ташвишланиб юрманглар.
23. Жон овқатдан, тан эса кийимдан аълодир.
24. Қарғаларга қаранглар: улар на экади, на ўради, на омборлари ва на қўрхоналари бор. Шунга қарамай, Худо уларнинг ризқини беради. Сизлар эса қушлардан нақадар қадрлисизлар!
25. Сизлардан ким ташвишланиб, ўз умрини бир лаҳза бўлсин узайтира олар экан?
26. Бу қадар кичик ишни қилишга қурбингиз етмас экан, бошқа нарсалар ташвишини қилмоқ не даркор?
27. Пиёзгулларга қаранглар, улар қандай ўсади! Улар меҳнат ҳам қилмайди, чарх ҳам йигирмайди. Аммо сизларга айтаманки, ҳатто подшоҳ Сулаймон ўзининг шуҳрат чўққисида ҳам буларнинг биридай кийинмаган эди.
28. Бугун бор бўлиб, эртага ўчоққа ташланадиган дашт ўтига Худо бундай зеб берган бўлса, сизларни ундан кам кўрармикин, эй имони сустлар!
29. Нима еймиз, нима ичамиз, деб қайғуриб юриб безовта бўлманглар.
30. Дунё халқлари ҳадеб бу нарсаларнинг пайида юрадилар. Лекин сизларнинг Отангиз буларга муҳтож эканингизни билади-ку!
31. Сизлар, яхшиси, Худо Шоҳлиги пайида бўлинглар ва қолгани сизга насиб этади.
32. Қўрқмагил, эй кичик пода! Отангиз Шоҳликни сизларга беришни муносиб кўрди.
33. Мол-мулкингизни сотиб, садақа беринглар. Ўзингизга эскирмайдиган ҳамёнлар қилиб, кўкларда битмас-туганмас хазина ҳозирланглар. У ерда уларга ўғри ҳам яқинлашмас, куя ҳам тушмас.
34. Хазинангиз қаерда бўлса, юрагингиз ҳам ўша ерда бўлур».
35. «Белларингиз белбоғлиқ, чироқларингиз ёниб турсин!
36. Сизлар хўжайин тўйдан қайтишини кутиб турган, у келиб эшикни тақиллатиши билан очиб беришга тайёр турган одамлардек бўлинглар.
37. Хўжайин келганда ҳушёр ҳолда кўрган хизматкорлар бахтлидир! Сизларга чинини айтайин, у хизматкорларини ўтқазиб, бел боғлаганча ўзи уларнинг хизматига тушиб кетади.
38. Хоҳ ярим кечада, хоҳ тонготарда хўжайин келиб қолса-ю хизматкорларини шундай ҳолда учратса, улар қандай бахтлидирлар!
39. Аммо билингларки, агар уй эгаси ўғри қай соатда келишини билганда, у бедор бўлиб, уйига лаҳим қазилишига йўл қўймас эди.
40. Шунингдек, сизлар ҳам тайёр бўлиб туринглар, чунки Инсон Ўғли сиз ўйламаган соатда келиб қолади».
41. Шу пайт Бутрус Исодан: «Раббий, Сен у масални фақат биз учун айтяпсанми, ёки ҳамма учунми?» – деб сўради.
42. Раббимиз Исо деди: «Уй аҳлига ўз вақтида ризқ-рўз тарқатиш учун хўжайин хизматкорларига бошлиқ қилиб қўйган ишончли ва ақлли уй бошқарувчи ким?
43. Хўжайин келиб, хизматкорини юмуш қилиб турганда кўрса, у қандай бахтлидир!
44. Сизларга чинини айтайин, ўзининг бутун мол-мулклари устидан уни назоратчи қилиб қўяди.
45. Мабодо у хизматкор ўз кўнглида: „Хўжайиним яқин орада келмайди“, деб қаролу чўриларни ура кетса-да, еб-ичиб маст-аласт бўлса,
46. у хўжайин хизматкори кутмаган бир кунда, ўйламаган бир соатда келиб қолади-ю, уни тилка-пора қилиб, бошига даҳрийлар кунини солади.
47. Хўжайиннинг хоҳишини билиб, тайёр бўлмаган, хўжайин истагича иш тутмаган хизматкор кўп таёқ ейди.
48. Билмай туриб жазога муносиб иш қилган хизматкор эса оз таёқ ейди. Кимга кўп берилган бўлса, ундан кўп талаб қилинади. Кимга кўп ишониб топширилган бўлса, ундан кўпроқ ундирилади».
49. «Мен ер юзига ўт ёқиш учун келдим. Ўт эндиёқ аланга олишини қанчалик истардим!
50. Мен жуда оғир дард-аламни бошдан кечиришим керак. Бу амалга ошмагунча нақадар қийналаман!
51. Мени ер юзига тинчлик келтириш учун келган, деб ўйлайсизларми? Сизга йўқ, аксинча, низо солгани келганман, деяпман.
52. Зеро бундан буён бир уйда беш киши ўзаро бўлинган бўлади, учтаси иккитасига ва иккитаси учтасига қарши тарафкашлик қилади.
53. Ота ўғлига қарши, ўғил отасига қарши, она қизига қарши, қиз онасига қарши, қайнона келинига қарши, келин қайнонасига қарши чиқади».
54. Исо халқ оммасига яна ушбуни ҳам айтди: «Сиз ғарбдан булут кўтарилганини кўрдингизми, ҳамон „жала бўлади“ дейсизлар ва худди шундай бўлади.
55. Жануб шамоли эсган вақтда сизлар „жазирама иссиқ бўлади“ дейсизлар ва шундай бўлади.
56. Эй риёкорлар! Еру кўк юзини аниқлай биласиз-у, нега бу вақт-соатнинг маъносини била олмайсизлар?
57. Наҳотки ўзингизча тўғри йўлни пайқамасангиз?
58. Сен рақибинг билан бирга маҳкамага бораётганингда, йўл-йўлакай у билан келишишга ҳаракат қил. Акс ҳолда у сени қозининг олдига судраб келади, қози сени зиндонбонга топширади, зиндонбон эса сени зиндон қаърига ташлайди.
59. Сенга гапим шуки: сўнгги тийинни тўламагунингча, у ердан чиқмайсан».

1. Ўша вақтда кимлардир Исога келиб, ҳоким Пилат ўлдирган жалилаликлар ҳақида хабар қилишди. Пилат уларни тиғдан ўтказиб, қонларини ўзлари сўйган қурбонлар қонига аралаштириб ташлаган эди.
2. Исо хабарчиларга деди: «Сизнингча, бу жалилаликлар бошқа бутун Жалила кишиларидан кўпроқ гуноҳкор бўлгани учун шунчалик жафо чекдиларми?
3. Сизга йўқ дейман. Лекин тавба қилмасангиз, ҳаммаларингиз ҳам улар каби ҳалок бўласиз.
4. Масалан, Силоам минораси қулаганда, ўн саккиз киши эзилиб нобуд бўлган эди. Сизлар бу кишиларни Қуддусда яшовчи ҳаммадан кўра айбдорроқ деб ўйлайсизми?
5. Сизга йўқ дейман. Лекин тавба қилмасангиз, ҳаммаларингиз ҳам улар каби ҳалок бўласиз».
6. Исо қуйидаги масални ҳам айтиб берди: «Бир кишининг узумзорида ўтқазилган анжир дарахти бор экан. Киши келиб, ундан мева излабди-ю, лекин тополмабди.
7. У боғбонга: – Мен уч йилдан бери бу анжир дарахтидан мева излаб келаман ва тополмайман. Уни кесиб ташла, нега у ерни банд қилиб турибди? – деб айтибди.
8. Боғбон эса шундай жавоб берибди: – Хўжайин, дарахтингиз бу йил ҳам турсин. Мен унинг ён-бағирларини бир чопиб гўнг солай.
9. Балки мева берар. Майли, агар бермаса, унда келгуси йил кесиб ташларсиз».
10. Шанба куни Исо яҳудий ибодатхоналарининг бирида таълим бераётган эди.
11. У ердаги бир аёл ўн саккиз йилдан бери ёмон руҳдан қийналиб оғриган, икки букилган, қаддини сира тиклаёлмас эди.
12. Исо уни кўргач, ёнига чақириб деди: – Эй хотин, сен дардингдан халос бўлдинг!
13. Сўнг қўлларини аёлнинг бошига қўйди. Аёл қадди тикланди-қолди, Худога олқишлар айта бошлади.
14. Исо дам олиш куни ҳам шифолаш билан машғул эканини кўрган жамоабоши аччиқланиб, жамоага: – Ишлаш учун олти кун бор. Даволанмоқчи бўлсангиз, шанбадан бошқа кун келинглар, – деди.
15. Раббимиз Исо унга жавобан деди: – Эй мунофиқ! Шанба куни бўлишига қарамай, ҳар бирингиз ўз ҳўкиз ёки эшагингизни охурдан ечиб суғоргани олиб бормайсизми?
16. Шунга кўра, ўн саккиз йилдан бери шайтон боғлаб қўйган, бобомиз Иброҳим қизи ҳисобланган бу аёлни шанба куни кишанларидан озод қилиш ўринли эмасмиди?
17. Исонинг бу сўзлари Унга қаршилик кўрсатганларнинг ҳаммасини уятга қўйди. Бутун халқ эса Исо бажараётган барча ажойиб ишларни кўргани сайин қувонар эди.
18. Исо яна сўз олди: «Худонинг Шоҳлиги нимага ўхшаш? Уни нимага тенглаштирайин?
19. У бир одам ўз боғига эккан хантал уруғига ўхшар. Уруғ униб, улкан дарахт бўлибдики, шохлари аро кўк қушлари ҳам қўниб уя қурибди».
20. Тағин деди: «Худонинг Шоҳлигини нимага ўхшатай?
21. У бир аёл бутун хамирни ошириш учун уч тоғора унга қориштириб солган хамиртуруш бурдасига ўхшар».
22. Исо Қуддус томон йўл олиб, шаҳарма-қишлоқ юриб таълим берар эди.
23. Кимдир Унга савол берди: – Ҳазрат, нажот топадиганлар озми? Исо ҳаммага айтди:
24. «Тор эшикдан кириш учун жон куйдиринглар. Сизга шуни айтай:
25. Уй Эгаси туриб эшикни бекитиб қўйгач, кўплар кириш учун интиладилар, бироқ киролмайдилар. Ўшанда сизлар ҳам ташқарида қолиб: – Ё Раббий, ё Раббий, бизларга очиб бер! – деб эшикни тақиллата бошлайсизлар. Лекин У сизларга: – Ким ва қаердан эканингизни билмайман, – деб жавоб беради.
26. Шунда сизлар: – Биз Сенинг олдингда еб-ичдик, Сен бизнинг кўчаларда таълим бериб юрдинг-ку, – деб айтасизлар.
27. У эса: – Кимсиз, қаердансиз, билмайман, деб сизларга айтиб эдим-ку. Эй бадкирдорлар тўдаси, Менинг кўзимдан узоқлашинглар! – дейди.
28. Ўшанда йиғи-сиғи ва оҳу воҳлар чекасизлар. Чунки ўзингизни ташқарига қувғинди, Иброҳим, Исҳоқ, Ёқуб ва барча пайғамбарларни эса Худонинг Шоҳлиги соясида кўрасизлар.
29. Шарқу ғарбдан, шимолу жанубдан одамлар келиб, Худо Шоҳлигида зиёфатга ўтирадилар.
30. Ўша вақт баъзи охиргилар биринчи, биринчилар эса охирги бўладилар».
31. Ўша куни фарзийлардан айримлари Исонинг олдига келиб: – Бу ердан чиқиб кет, чунки Ҳирод Сени ўлдирмоқчи, – дейишди.
32. Исо уларга шундай деди: – Бориб у тулкига айтинглар: Мен бугун ва эрта жинларни қувиб, шифокорлик қилмоқдаман. Учинчи куниёқ даврим тугар.
33. Шундай бўлса ҳам, Мен бугун, эрта ва индин Ўз йўлимдан оғмай юраверишим керак. Чунки пайғамбар Қуддусдан ташқарида ўлдирилиши маҳолдир.
34. О Қуддус, Қуддус! Пайғамбарларни қатл қилиб, ҳузурингга юборилганларни тошбўрон қилгувчи шаҳар! Товуқ ўз жўжаларини қанотлари остига қандай тўпласа, Мен ҳам сенинг болаларингни неча бор шундай тўпламоқчи бўлдим, лекин сиз истамадингиз.
35. Мана, сизнинг уй-жойингиз ҳувиллаб қолади. Сизга шуни айтиб қўяй: «Худованд номидан Келаётган муборак», – деб хитоб қилмагунингизча, Мени яна кўрмайсизлар.

1. Бир шанба куни Исо фарзийлар мазҳаби бошлиқларидан бирининг уйига меҳмонга борди. Уни зимдан кузатиб туришарди.
2. Исонинг олдида истисқо дардидан қийналиб юрган бир одам пайдо бўлди.
3. Исо уни кўриши билан Таврот тафсирчилари ва фарзийларга қайрилиб: – Дам олиш кунида кишини шифолаш мумкинми, йўқми? – деб сўради.
4. Улар эса индамадилар. Исо бу одамни ушлади-да, шифолаб, жўнатиб юборди.
5. Сўнг дин пешволарига деди: – Сизлардан кимнингдир ўғли ёки ҳўкизи қудуққа тушиб кетса, шанба куни бўлишига қарамай, дарҳол чиқариб олмасмидингиз?
6. Улар эса бу гапга бирон жавоб топа олмадилар.
7. Меҳмонлар тўрда ўтиришга интилаётганларини пайқаган Исо уларга ибратли нақл айтди:
8. «Сени биров никоҳ тўйига чақирса, тўрга чиқиб ўтираверма. Эҳтимол, таклиф этилганлар орасида сендан эътиборлироғи бўлиб қолар.
9. Шунда икковингизни ҳам чақирган мезбон келиб сенга: „Бу ўринни унга бўшатиб бер“, – дейиши мумкин. Сен эса хижолат тортиб, пойгаҳда ўтиришга мажбур бўласан.
10. Шунинг учун, таклиф этилган бўлсанг, пойгаҳда ўтириб тур, токи мезбоннинг ўзи келиб сенга: „Дўстим, илтимос тўрга чиққин“, – деб айтсин. Шунда бошқа меҳмонлар кўзида сенинг ҳурматинг ортади.
11. Кимки ўзини юқори олса, пасайтирилади. Кимки ўзини паст олса, юксалтирилади».
12. Сўнг Исо Ўзини таклиф қилган уй эгасига деди: «Тушки ёки кечки зиёфат қилганингда, дўст, ака-ука, қариндош-уруғ ва бой қўшниларингнигина чақириб турма. Чунки улар ҳам сени чақириб, қаримта қилишига тўғри келади.
13. Аксинча, зиёфат берганингда, қашшоқ, майиб, шол ва кўрларни чақир.
14. Шунда сен бахтлисан. Чунки улар сенга қаримтасини қайтара олмаса-да, лекин қиёматда солиҳлар тирилганида сен бунинг қаримтасини кўрасан».
15. Исо билан бирга дастурхон атрофида ўтирганлардан бири бу сўзларни эшитиб, Унга: – Худонинг Шоҳлигида туз тотган киши бахтлидир! – деди.
16. Исо ўз навбатида унга деди: «Бир одам кечки катта дастурхон ясаб, кўпларни таклиф этибди.
17. Зиёфат вақти етганда: – Келинглар, дастурхон тайёр бўлди, – деб меҳмонларни чақирмоқ учун хизматкорини юборибди.
18. Шунда ҳаммалари келишиб олгандек, узр сўрай бошлашибди. Биринчиси унга: – Мен ер сотиб олдим, бориб уни кўришим керак. Илтимос, мени кечиринг, – дебди.
19. Бошқаси эса: – Мен беш жуфт ҳўкиз сотиб олдим, уларни синагани боряпман. Илтимос, мени кечиринг, – дебди.
20. Учинчи бирови ҳам: – Мен хотин олдим, шунинг учун келолмайман, – дебди.
21. Хизматкор қайтиб келиб, хўжайинига вазиятни тушунтирибди. Хўжайин ғазабланиб, хизматкорига: – Тез бўл, шаҳарнинг йўлак ва кўчаларини кезиб чиқ, қашшоқ, майиб, шол ва кўрларни бу ерга олиб кел, – дебди.
22. Хизматкор бориб келиб: – Хўжайин, буюрганларингизни бажардим-у, яна ҳам бўш жой бор, – дебди.
23. Шунда хўжайин хизматкорига: – Йўлларга чиқ, сўқмоқларга бор, элни келишга қиста, токи уйим тўлсин, – дебди.
24. – Сизларга айтаманки, чақирилган одамлардан бирортаси ҳам зиёфатимдан тотиб кўрмайди. [Чунки даъват этилганлар кўп, аммо танланганлар оздир.]»
25. Кўпдан-кўп халойиқ Исо билан бирга борар экан, У ўгирилиб уларга деди:
26. «Агар ким Менинг ҳузуримга келса-ю, ўзининг ота-онаси, хотини, бола-чақаси, ака-укаси, опа-сингиллари ва ҳатто ўз жонидан кўнгил узмаса, у Менинг шогирдим бўлолмайди.
27. Кимки ўз хочини кўтариб орқамдан юрмаса, Менинг шогирдим бўлолмайди.
28. Сизлардан бирортангиз иморат қурмоқчи бўлсангиз, уни битириш учун маблағ етарлими, деб олдиндан харажатини ҳисоблаб чиқмайсизми?
29. Бўлмаса пойдевор солиб, иморат қура билмасангиз, ўтган-кетган кўриб:
30. „Бу одам қуришни бошлади-ю битира олмади“, – деб масхара қилишади.
31. Ёки қайси подшоҳ бошқа бир подшоҳга қарши урушга борса, ўзимнинг ўн минг аскарим билан йигирма минг аскарга қарши чиқишга кучим етармикан, деб олдиндан ўтириб маслаҳатлашмас экан?
32. Кучи етмаса, душман ҳали узоқдалигида унинг олдига элчи юбориб сулҳ сўрайди.
33. Шундай қилиб, сизлардан ҳар бирингиз ўзингизнинг бор-йўғингиздан кўнгил узмасангиз, Менинг шогирдим бўлолмайсиз.
34. Туз – яхши нарса. Лекин туз ўз таъмини йўқотса, уни яна нима билан шўр қилиш мумкин?
35. Ерга ҳам, гўнгга ҳам ярамайди, уни ахлатга ташлаб юборадилар. Кимнинг эшитар қулоғи бўлса, эшитсин!»

1. Ҳар қандай гуноҳкор одамлар ва солиқчилар Исони тинглаш учун Унинг олдига оқиб келар эдилар.
2. Буни кўрган фарзийлар ва уламолар: «Мана, У гуноҳкорларни қабул қилиб, бирга еб-ичмоқда», – деб норозилик билдирдилар.
3. Исо эса уларга қуйидаги масални айтиб берди:
4. «Сизлардан кимнингдир юзта қўйи бўлса-ю, улардан бирортасини йўқотса, тўқсон тўққизтасини даштда қолдириб, йўқолган қўйни топмагунча қидирмайдими?
5. Уни топгач, қувониб елкасига олиб кўтариб кетади.
6. Уйга келгач, дўстлари билан қўшниларини чақириб: „Мен билан бирга қувонинглар, мен йўқолган қўйимни топдим“, – дейди.
7. Сизларга айтаманки, худди шунга ўхшаб, тавбага ҳожат сезмаган тўқсон тўққиз тақводордан кўра, тавба қилган биттагина гуноҳкор учун осмонда шодлик бўлади».
8. «Ёки қайси бир аёлнинг ўнта кумуш тангаси бўлса-да, биттасини йўқотиб қўйса, у шам ёқиб пулни топмагунча уйини супуриб-сидириб синчиклаб қидирмайдими?
9. Пулни топгач, дугоналари билан қўшниларини чақириб: „Мен билан бирга қувонинглар, мен йўқолган тангамни топдим“, – дейди.
10. Сизларга айтаманки, худди шунингдек, тавба қилган битта гуноҳкор учун Худо фаришталари ҳузурида шодлик бўлади».
11. Исо яна деди: «Бир одамнинг икки ўғли бор экан.
12. Уларнинг кичиги отасига: – Ота, мол-мулкингиздан менга тегишли қисмини беринг, – дебди. Ота бисотини икки ўғлига бўлиб берибди.
13. Бир неча кундан кейин кичик ўғил бор-йўғини йиғиштириб, узоқ бир мамлакатга кетибди. У ерда шалоқ яшаб, мол-дунёсини кўкка совуриб юрибди.
14. Борини исроф этгандан кейин, у мамлакатда оғир қаҳатчилик бошланибди, йигит ҳам муҳтожликка йўлиқибди.
15. У бориб, бу мамлакат фуқароларидан бирига ёлланибди. У эса йигитни ўз даласидаги тўнғизларни боқишга юборибди.
16. Ниҳоят, йигит тўнғизлар ейдиган қўзоқлар билан қорнини тўйдиришга ҳам зор бўлибди, лекин унга шуни ҳам раво кўришмас экан.
17. Ўзига келгач, у дебди: „Отамнинг қанчадан-қанча ёлланма ишчиларининг нони ошиб-тошиб ётибди, мен эса бу ерда очликдан ўляпман.
18. Энди отамнинг олдига борай ва унга: Ота, мен Худога ва сизга қарши гуноҳ қилдим.
19. Энди сизнинг ўғлингиз аталишга лойиқ эмасман. Мени ёлланма ишчиларингиз қаторига қабул қилсангиз, бас, дейман“.
20. Йигит отаси олдига равона бўлибди. У ҳали узоқда келаётганлигидаёқ, отаси ўғлини кўриб, кўнгли бўшаб кетибди. Югурганча бориб, ўғлининг бўйнидан қучиб, юз-кўзларидан ўпибди.
21. Ўғли унга: – Ота, мен Худога ва сизга қарши гуноҳ қилдим. Энди сизнинг ўғлингиз деб аталишга лойиқ эмасман, – дебди.
22. Ота хизматкорларига шундай буюрибди: – Тез бўлинг, энг нафис тўн келтириб елкасига ёпинг, қўлига узук тақинг, оёқларига чориқ кийгизинглар.
23. Бўрдоқини олиб чиқиб, сўйинглар, еб-ичайлик, хурсандчилик қилайлик.
24. Чунки менинг бу ўғлим ўлган эди – тирилди, йўқолган эди – топилди. Шундай қилиб, хурсандчилик қила бошлабдилар.
25. Катта ўғил шу пайтда далада экан. Қайтаётиб уйга яқинлашганда, қулоғига чолғу ва ўйин-кулги садолари эшитилибди.
26. Хизматкорлардан бирини чақириб: – Нима гап? – деб сўрабди.
27. – Укангиз келди, отангиз уни соғ-саломат кўргани учун бўрдоқини сўйдилар, – дебди у.
28. Шунда катта ўғил аччиқланиб, ичкарига киргиси келмабди. Отаси эса ташқарига чиқиб, ўғлига ўтиниб гапирибди.
29. У отасига жавоб берибди: – Мен шунча йилдан бери сизга хизмат қиламан. Сира сизнинг буйруғингизга қарши чиққаним йўқ. Лекин дўстларим билан хурсандчилик қилишим учун сиз менга битта улоқ ҳам атамадингиз.
30. Аммо мол-мулкингизни фоҳишаларга сарфлаб қайтган анави ўғлингизга бўрдоқи сўйибсиз!
31. Отаси унга шундай жавоб берибди: – Ўғлим! Сен доимо мен билан биргасан, менинг ҳамма нарсам сеники.
32. Бироқ бугун шодланиш, хурсандчилик қилиш керак. Чунки сенинг бу уканг ўлган эди – тирилди, йўқолган эди – топилди».

1. Исо Ўз шогирдларига ҳам айтди: «Бир бойнинг хўжалик ишларини бошқарувчиси бор экан. Бойнинг қулоғига, иш бошқарувчи мол-мулкингизни бежо сарф қилиб юрибди, деган чақув етибди.
2. Шунда бой иш бошқарувчини чақириб: – Сен тўғрингда узунқулоқ гап юрибди. Ишларингнинг ҳисобини бер, сен энди уйимни бошқаролмайсан, – дебди.
3. Иш бошқарувчи ўзича: – Нима қилсам экан? – дебди. – Хўжайиним бошқарувчиликни қўлимдан оляпти. Ер қазишга кучим етмайди, тиланчилик қилиш эса менга уят.
4. Бошқарувчиликдан бўшатилганимдан сўнг одамлар яна ўз уйларига қабул қилишлари учун нима қилсам бўлади? Сўнг: – Ҳа, топдим! – дебди-да,
5. хўжайинидан қарз бўлганларнинг ҳар бирини алоҳида ёнига чақирибди. Биринчисидан сўрабди: – Хўжайинимдан қанча қарзинг бор?
6. – Юз кува зайтун мойи, – жавоб берибди у. – Тилхатингни ол, тезда ўтириб эллик кува деб ёз! – дебди унга иш бошқарувчи.
7. Кейин бошқасидан ҳам сўрабди: – Сенинг қанча қарзинг бор? – Юз қанор буғдой, – жавоб берибди у. Унга ҳам: – Тилхатингни ол, саксон қанор деб ёз! – дебди.
8. Хўжайини эса ўзининг бу шум иш бошқарувчисини, ақлли иш қилдинг, деб мақтабди. Чиндан ҳам бу дунёнинг одамлари ўзларига ўхшаганлар орасида нур аҳлидан кўра эс-ҳушлироқ ҳаракат қиладилар».
9. «Мен сизга айтаманки, бу бевафо дунёнинг бойлигидан фойдаланиб дўст орттиринглар, токи бу бойлик тугагач, сизларни абадий маконларга қабул қилсинлар.
10. Кичик ишда садоқатли бўлган буюк ишда ҳам садоқатлидир. Кичик ишда садоқатсиз бўлган буюк ишда ҳам садоқатсиздир.
11. Агар сиз бу бевафо дунёнинг бойлигига содиқ бўлмасангиз, ҳақиқий бойликни сизга ким ишониб беради?
12. Агар бошқаларнинг нарсасига содиқ бўлмасангиз, ўз насибангизни сизга ким беради?
13. Ҳеч қандай хизматкор икки хўжайинга хизмат қилолмайди. У ё бирини ёмон кўриб, бошқасини севади, ёки бирига ихлос қўйиб, бошқасини хор қилади. Сиз ҳам Худога, ҳам пулга бирдек сиғина олмайсиз».
14. Фарзий мазҳабидагилар буларни эшитиб, пулпараст бўлганлари учун Исога мазах қила бошладилар.
15. Исо уларга деди: «Сиз одамлар олдида ўзингизни тақводор қилиб кўрсатасизлар, лекин Худо юрагингизни билади. Ана, одамларда кўкка кўтарилган неки бўлмасин, Худо назарида жирканчдир.
16. Таврот ва Пайғамбарлар даври Яҳё келгунча давом этди. У вақтдан буён Худо Шоҳлиги тўғрисидаги Хушхабар ваъз қилинмоқда ва ҳамма бу Шоҳликка кириш учун зўр бермоқда.
17. Бироқ Тавротдан бир чизиқ йўқолишидан кўра, еру осмоннинг йўқолиши осонроқдир.
18. Кимда-ким ўз хотинидан ажралиб, бошқасига уйланса, зино қилган бўлади. Шунингдек, эридан ажралган хотинга уйланган киши ҳам зино қилган бўлади».
19. «Кимхоб ва шойи кийимлар кийиб, ҳар куни дабдабали базмларда кайф-сафо сурган бир бой одам бор экан.
20. Бойнинг дарвозаси олдида ҳамма баданига яра тошган Лазар исмли бир қашшоқ гадой ётар экан.
21. У бой дастурхонидан тўкилган ушоқлар билан қорин тўйдиришни орзу қилар, итлар эса келиб унинг яраларини ялаб кетар экан.
22. Бир куни гадой ўлиб қолибди, фаришталар уни Иброҳим алайҳиссаломнинг ёнига олиб борибдилар. Кейин бой ҳам ўлиб, уни кўмишибди.
23. Тамуғ азобидан ўтар экан, бой бошини кўтариб узоқдаги Иброҳимни ва унинг ёнидаги Лазарни кўрибди.
24. У фарёд кўтариб: – Эй Иброҳим ота! Менга раҳм қилиб Лазарни юборгин, у бармоғининг учини сувга ботириб тилимга сув томизсин. Чунки мен бу оловда кўп азоб чекяпман, – дебди.
25. Иброҳим унга шундай жавоб берибди: – Унутма, ўғлим, сен ҳаётингда яхшилик насибангни олиб бўлдинг, Лазар эса ёмонлик насибасини олиб бўлди. Энди у бу ерда тасалли топяпти, сен бўлсанг, азоб чекяпсан.
26. Бундан ташқари, сиз билан бизнинг орамизда тубсиз жарлик бор. Бу ердан сиз томон ўтмоқчи бўлганлар ўта олмайдилар ва у ердан биз томон ҳам ўтмайдилар.
27. – Ундай бўлса, эй ота, сендан ўтиниб сўрайман, Лазарни отамнинг уйига юборгин.
28. Менинг бешта укам бор. Улар ҳам бу азобли жойга келмасликлари учун уларни огоҳлантириб қўйсин, – дебди бой.
29. Иброҳим унга: – Улар Мусо пайғамбарни ва бошқа пайғамбарларни билишади, уларга қулоқ солишсин, – дебди.
30. Бой эса: – Йўқ, Иброҳим ота, қулоқ солмаслар. Фақат ўликлардан бири уларнинг олдига борса, ўшанда тавба қиларлар, – дебди.
31. Иброҳим шундай дебди: – Агар Мусо ва бошқа пайғамбарларга қулоқ солмаган бўлсалар, ўликлардан бири тирилиб борса ҳам ишонмайдилар».

1. Исо ўз шогирдларига яна деди: «Васвасалар келиши шаксиздир. Лекин ким орқали келса, ўша одамнинг ҳолига вой!
2. Бу кичиклардан биронтасини йўлдан оздиргандан кўра, унинг бўйнига тегирмон тошини осиб, денгизга ташланиши у учун фойдалироқ бўлар эди.
3. Ўзларингизга эҳтиёт бўлинглар! Агар биродаринг гуноҳ қилса, унга танбеҳ бер. Агар тавба қилса, уни кечир.
4. Агар сенга қарши бир куннинг ўзида етти марта гуноҳ қилса-ю, етти марта сенга қайтиб келиб: „Тавба қилдим“, – деса, уни кечириб юбор».
5. Ҳаворийлар Раббимиз Исога: – Имонимизга имон қўш, – дедилар.
6. Раббимиз жавоб берди: – Агар зиғирдай имонингиз бўлиб, шу тут дарахтига: «Илдизинг билан қўпорилиб чиқ ва денгизга кўчиб илдиз от», – десангиз, дарахт сизга бўйсунади.
7. «Орангиздаги қай бирингиз қўш ҳайдовчи ёки подачи хизматкорингиз даладан қайтгач, унга: „Тез келиб дастурхонга ўтир“, – дейсиз?
8. Аксинча: „Кечки овқатимни тайёрла, ишга бел боғлаб, овқатланиб бўлгунимча менга хизмат қил, ундан кейин ўзинг еб-ичасан“, – демайсизми?
9. Хўжайин буюрган ишларни бажарган қул ташаккур олармикин? Қайдам.
10. Сизлар ҳам шунга ўхшаб, ўзингизга буюрилган ҳамма ишни бажаргандан сўнг: „Бизлар арзимайдиган қуллармиз, фақат зиммамиздаги ишни қилдик“, – денглар».
11. Исо Самария билан Жалила оралиғидан ўтиб, Қуддус томон йўл олди.
12. У бир қишлоққа кираётганда, ўнта моховга дуч келди. Улар узоқда турганча
13. овозларини баланд қилиб: – Эй Устозимиз Исо, бизга раҳм қил! – дейишди.
14. Уларни кўрган Исо: – Бориб, ўзларингни руҳонийларга кўрсатинглар, – деди. Улар эса йўлда кетаётиб, моховдан фориғ бўлишди.
15. Улардан бири ўзининг шифо топганини пайқагач, баланд овоз билан Худони улуғлаб орқага қайтди.
16. Исонинг оёқларига йиқилиб Унга ташаккур билдирди. Бу одам самариялик эди.
17. Исо: – Шифо топган ўн киши эди-ку? Қолган тўққизингиз қани?
18. Худони улуғлаш учун шу бегона кишидан бошқа ҳеч ким қайтиб келмадими? – деди.
19. Сўнг у одамга: – Ўрнингдан туриб бора қол, ишончинг сени қутқарди, – деди.
20. Фарзийлар Исога: – Худонинг Шоҳлиги қачон келади? – деган саволни беришди. Исо уларга жавоб берди: – Худонинг Шоҳлиги кўзга кўриниб келмайди.
21. «Қара, у бу ерда», ёки «Ана у ерда», – деб ҳам айтишмайди. Мана, Худонинг Шоҳлиги ўз ичингиздадир.
22. Сўнг Исо шогирдларига қайрилиб, деди: – Шундай кунлар келадики, Инсон Ўғлининг биттагина кунини кўришга ҳавас қиласизлар, бироқ кўролмайсизлар.
23. Сизларга: «Мана, у бу ерда», ёки «Мана шу ерда», деб айтишса, борманглар, уларнинг орқасидан қувманглар.
24. Чунки чақмоқ чақиб, фалакни бир учидан бошқа учигача ярқиратиб юборганидек, Инсон Ўғли ҳам Ўз кунида худди шундай пайдо бўлади.
25. Лекин ундан аввал У кўп азоб чекиши ва бу насл томонидан рад қилиниши керак.
26. Нуҳ пайғамбар даврида қандай бўлган бўлса, Инсон Ўғли келадиган кунларда ҳам шундай бўлади.
27. Нуҳ кемага кирган кунига қадар едилар, ичдилар, уйландилар, турмушга чиқдилар. Ва тўфон келиб, ҳаммани ҳалок қилди.
28. Лут кунларида ҳам шундай бўлди: еб-ичдилар, олди-сотди қилдилар, экин-тикин ва бинокорлик билан машғул бўлдилар.
29. Лекин Лут Садўм шаҳридан чиққан куниёқ осмондан олов ва олтингугурт ёғиб, ҳаммани ҳалок қилди.
30. Инсон Ўғли зоҳир бўлган кунда ҳам худди шундай бўлади.
31. У кунда томнинг устида бўлган киши уйда қолдирган анжомларини олиш учун пастга тушмасин. Шунингдек, даладаги ҳам қайтиб келмасин.
32. Лутнинг хотинини эслаб туринглар.
33. Кимки жонини сақлашга ҳаракат қилса, уни йўқотади. Кимки жонини фидо қилса, уни қутқаради.
34. Сизга яна айтаманки, ўша кеча бир тўшакда икки киши бўлади; бири олинади, бири қолдирилади.
35. Икки аёл бирга тегирмон тортаётган бўлади; бири олинади, бири қолдирилади.
36. [Икки киши далада бўлади; бири олинади, бири қолдирилади.]
37. Шогирдлар Исодан сўради: – Раббий, бу воқеалар қаерда юз беради? – Мурда қаерда бўлса, калхатлар ҳам ўша ерда тўпланади, – деди Исо.

1. Исо шогирдларига доимо, безмасдан ибодат қилиш кераклиги ҳақида масал айтиб берди:
2. «Бир шаҳарда Худодан ҳам қўрқмайдиган, одамдан ҳам уялмайдиган бир қози бор экан.
3. Ўша шаҳарда бир тул аёл ҳам яшар экан. У қозининг олдига доим келиб: – Мени рақибимдан ҳимоя қилинг, – деб ўтиниб юрибди.
4. Қози анча вақтгача эътибор бермас экан. Охирида у ўзи-ўзига: – Мен Худодан қўрқмайман, одамдан ҳам уялмайман.
5. Бироқ майли, бу тул аёл менга тинчлик бермаётгани учун, уни ҳимоя қила қолай. Бўлмаса у келавериб, жонимдан безор қилади, – дебди.
6. Эшитяпсизми, инсофсиз қози нима дебди, – давом этди Раббимиз Исо.
7. – Наҳотки Худо Ўзига кечаю кундуз фарёд қилаётган Ўз танлаганларини ҳимоя қилмаса, наҳотки уларни кўп куттириб қўйса?
8. Сизларга айтаманки, уларни кўп ўтмай ҳимоя қилади. Бироқ Инсон Ўғли келганда, ер юзида имон топармикин?»
9. Ўзининг тақводорлигини пеш қилиб, бошқаларни эса камситиб юрган баъзи одамларга Исо қуйидаги масални айтиб берди:
10. «Бири фарзий, бошқаси солиқчи бўлган икки киши ибодат қилиш учун маъбадга кирибдилар.
11. Фарзий алоҳида туриб, ўзича шундай ибодат қилибди: – Ё Худо! Мен бошқа одамлардай талончи, жиноятчи, зиногар ва ҳатто шу солиқчи сингари бўлмаганим учун Сенга шукр айтаман.
12. Ҳафтада икки марта рўза тутаман. Топганимнинг ўндан бирини ушр учун ажратаман.
13. Солиқчи бўлса узоқда туриб, ҳатто кўзларини осмонга қаратишга ҳам ботина олмай, кўкрагига урганича: – Ё Худо, мен гуноҳкорга раҳм қил! – дебди.
14. Сизга айтаманки, бу одам боягидан кўра оқланиб уйига қайтибди. Чунки ўзини юқори олган ҳар бир киши пасайтирилади, ўзини паст олган эса юксалтирилади».
15. Уларга қўли тегсин, деб Исонинг олдига ёш болаларни ҳам келтиришар эди. Шогирдлар буни кўриб, келтирувчиларни койий бошлашди.
16. Исо эса болаларни ёнига чақириб, шогирдларига шундай деди: «Болалар Менинг олдимга келишларига ижозат беринг, уларни койиманг. Зеро Худонинг Шоҳлиги шундайларникидир.
17. Сизларга чинини айтайин: кимки Худонинг Шоҳлигини бола каби қабул қилмаса, унга киролмайди».
18. Бошлиқлардан бири Исодан сўради: – Валинеъмат Устозим! Абадий ҳаёт насиб бўлмоғи учун нима қилишим керак?
19. Исо унга деди: – Нега сен Мени валинеъмат дейсан? Биргина Худодан бошқа ҳеч ким валинеъмат эмас.
20. Илоҳий амрларни биласан: «Зино қилма. Одам ўлдирма. Ўғрилик қилма. Сохта гувоҳлик берма. Ота-онангни ҳурмат қил».
21. – Буларнинг ҳаммасига ёшлигимдан амал қилиб келаман, – деди бояги бошлиқ киши.
22. Буни эшитиб, Исо: – Сенга яна бир нарса етишмайди: нимага эга бўлсанг, ҳаммасини сот ва пулини камбағалларга бўлиш. Шундагина осмонда хазинанг бўлади. Ва сўнг келиб, Менга эргашгил, – деди.
23. Бошлиқ бу сўзни эшитиб, жуда хафа бўлди, негаки у ҳаддан зиёд бадавлат эди.
24. Исо унинг хафа бўлганини кўриб: – Мол-дунёси борлар Худо Шоҳлигига киришга нақадар қийналади!
25. Бойнинг Худо Шоҳлигига киришидан кўра, туянинг игна тешигидан ўтиши осонроқдир, – деди.
26. Буни эшитганлар эса: – Ундай бўлса, ким нажот топа олар экан? – деб сўрашди.
27. – Одамларга иложсиз нарса Худо учун иложи бордир, – деди Исо.
28. – Мана, биз мол-ҳолимизни қолдириб, Сенинг орқангдан эргашиб келдик! – деди Бутрус.
29. Исо шогирдларига деди: – Сизларга чинини айтайин, Худо Шоҳлиги йўлида уй-жой, ота-она, ака-ука, опа-сингил ёки хотин-болаларини қолдириб кетган ҳар бир киши
30. бу дунёдаёқ қат-қат яхшиликлар топиб, у дунёда эса абадий ҳаётга муяссар бўлур.
31. Исо ўн икки шогирдини махсус чақириб уларга деди: «Биз энди Қуддусга яқинлашиб қолдик. Ана ўша ерда Инсон Ўғли тўғрисида ёзилган барча пайғамбар оятлари амалга ошади.
32. Уни мажусийларга топширадилар, Уни масхаралаб ҳақорат қиладилар, Унинг юзига тупурадилар.
33. Уни қамчилаб ўлдирадилар. Аммо учинчи куни У қайта тирилади».
34. Шогирдлар эса бу сўзлардан ҳеч нарса англамадилар. Бу сўзлар маъноси уларга сирли эди, айтилганни улар идрок этмадилар.
35. Исо Ерихо шаҳрига кириб келаётганда, бир кўр йўл чеккасида садақа сўраб ўтирар эди.
36. Олдидан халойиқ ўтиб кетаётганини эшитиб: – Нима гап? – деб сўради.
37. – Носиралик Исо ўтяпти, – деб унга хабар қилишди.
38. Шунда кўр: – Эй Довуд Ўғли Исо, менга раҳм қил! – деб бақириб юборди.
39. Олдинда кетаётганлар эса: – Жим бўл! – деб уни койиб қўйишди. Лекин у янада кучлироқ ҳайқира бошлади: – Эй Довуд Ўғли, менга раҳм қил!
40. Шунда Исо тўхтаб, кўрни ёнига келтиришларини буюрди. Кўр келгач,
41. Исо ундан сўради: – Сен нима қилишимни истайсан? – Ҳазрат, кўзларим кўрсин! – деди у.
42. Исо унга: – Кўзларинг кўрсин, ишончинг сени қутқарди, – деди.
43. Шу заҳоти кўрнинг кўзлари кўра бошлади. У Худога олқишлар айтганча Исонинг кетидан эргашди. Буни кўрган бутун халқ Худога ҳамду санолар айтди.

1. Исо Ерихо шаҳрига кириб, гузарларидан ўтиб борарди.
2. Йўлда Заккай исмли бир одам учради; у солиқчиларнинг бошлиғи бўлиб, жуда бой эди.
3. У Исони кўришга, ким эканлигини билишга ошиқар эди. Бироқ бўйи пастлиги туфайли ва халойиқ кўплигидан Уни кўролмади.
4. Исони кўриш учун олдинга югуриб, бир ёввойи анжир дарахтига чиқиб олди. Чунки Исо ўша ердан ўтиши керак эди.
5. Исо у жойга келгач, юқорига қараб қўйди-да, унга: – Заккай! Тезроқ пастга туш, Мен бугун сенинг уйингга қўнишим керак, – деди.
6. Заккай дарров пастга тушди, Исони қувонч билан қаршилаб, меҳмон қилди.
7. Буни кўрганларнинг ҳаммаси: – У гуноҳкор одамнинг уйига ташриф буюрди, – деб норозилик билдиришди.
8. Аммо Заккай Раббимиз Исонинг олдида қўл қовуштириб туриб, Унга деди: – Эй Ҳазрат, мол-мулкимнинг ярмини камбағалларга бериб юбораман. Агар бировнинг ҳақини еб кетган бўлсам, тўрт баробар кўпайтириб берганим бўлсин.
9. Исо унга шундай жавоб берди: – Бугун бу уйга нажот келди. Чунки бу одам ҳам бобомиз Иброҳим ўғлидир.
10. Инсон Ўғли эса адашганни излаб топиш ва қутқазиш учун келган.
11. Исо Қуддусга яқинлашиб қолгани сабабли, Уни тинглаётган халойиқ, Худо Шоҳлиги ҳозир намоён бўлиши керак, деб ўйлар эди. Шундай қилиб, Исо Ўз нутқини бир масал билан давом эттирди:
12. «Асилзода бир одам ўзи учун салтанат олиб келиш учун узоқ мамлакатга борибди.
13. Ўзининг хизматкорларидан ўн нафарини чақирибди-ю, уларга ўн тилладан бўлиб бериб: – Мен қайтиб келгунимча, бу пулни ишлатиб туринглар, – деб жўнаб кетибди.
14. Ҳолбуки, асилзоданинг ҳамшаҳарлари уни ёмон кўришар экан. Ҳамшаҳарлар унинг орқасидан элчилар юбориб: – Бу одам бизга подшоҳ бўлишини истамаймиз, – деб айттирибдилар.
15. Бир муддатдан сўнг у асилзода салтанат эгаси бўлиб, ўз ватанига қайтиб келибди. Берган ақчалари билан ким қанча фойда ундирганини билиш учун, хизматкорларини ёнига чақиртирибди.
16. Биринчиси келиб: – Хўжайин, сизнинг тиллангиз ўн тилла ундирди, – дебди.
17. Хўжайин унга: – Офарин, сен яхши хизматкор экансан. Кичик ишда садоқат кўрсатганинг учун ўнта шаҳар устидан ҳоким бўласан, – дебди.
18. Иккинчиси келиб: – Хўжайин, сизнинг тиллангиз беш тилла фойда келтирди, – дебди.
19. Унга ҳам: – Сен ҳам беш шаҳарга ҳокимлик қиласан, – дебди.
20. Учинчиси келиб: – Хўжайин! Мана сизнинг тиллангиз, мен уни рўмолчага тугиб сақладим.
21. Мен сиздан қўрқдим, сиз қаттиққўл одамсиз. Сиз бермасдан оласиз, экмасдан ўрасиз, – дебди.
22. Хўжайин эса унга дебди: – Эй ёмон хизматкор, оғзингдан чиққанини елкангга ёпиштирай! Менинг қаттиққўллигимни ҳамда бермасдан олишимни, экмасдан ўришимни биларкансан,
23. нега пулимни муомалага киритмадинг? Шунда мен келиб, ҳеч бўлмаса фойдасини кўрардим.
24. Сўнг хўжайин ёнида турганларга қараб: – Унинг қўлидан тиллани олиб, ўн тилласи борга беринглар, – дебди.
25. – Хўжайин, унинг ўн тилласи бор-ку! – дейишибди улар.
26. – Сизларга ростини айтсам, кимда бор бўлса, унга яна берилади. Кимда йўқ бўлса, қўлида бор бўлгани ҳам ундан тортиб олинади.
27. Энди менинг подшоҳлик қилишимни истамаган ўша душманларимга келсак, уларни шу ерга келтиринглар-да, кўзим олдида дами тиғдан ўтказинглар!»
28. Бу сўзларни айтиб, Исо олға босганча Қуддус сари йўл олди.
29. Зайтун тоғи этагидаги Байтфагия билан Байтания қишлоқларига яқинлашгач, У икки шогирдини юбориб деди:
30. – Қаршингиздаги қишлоққа боринглар. Қишлоққа киргач, боғлаб қўйилган, ҳозиргача одам боласи минмаган хўтикни топасизлар. Уни ечиб олиб келинглар.
31. Агар кимки сизлардан: «Хўтикни нега ечяпсизлар?» – деб сўраб қолса, «У Раббимизга керак», деб айтинглар.
32. Шогирдлар жўнаб, худди Исонинг айтганини топдилар.
33. Хўтикни ечаётганларида унинг эгалари: – Нега хўтикни ечяпсизлар? – деб сўрашди.
34. Шогирдлар: – У Раббимизга керак, – дедилар.
35. Хўтикни Исонинг олдига келтиришди-да, устига ўз кийимларини ташлаб, Исони миндиришди.
36. У миниб кетаётганида, қолган шогирдлар кийимларини йўлга пойандоз қилди.
37. Исо энди Зайтун тоғидан ошиб, паст томонга, шаҳарга қараб юраётган эдики, шогирдлар тумонати кўрган барча мўъжизаларини эслаб хурсанд бўлишди, овозларини баланд кўтариб, Худо шаънига ҳамду санолар айта бошлашди:
38. «Худованд номидан келаётган Подшоҳ муборак! Кўкларда тинчлик, Арши Аълода иззат!»
39. Шунда халойиқ орасидаги баъзи фарзийлар Исога: – Устоз, шогирдларингни жим қил! – дейишди.
40. У эса уларга жавобан: – Сизга айтаманки, агар булар жим бўлса, тошлар чинқиргай! – деди.
41. Исо Қуддусга кирай деганда, шаҳарни кўриб, унинг ҳолига йиғлаб юборди:
42. – Кошки сен ҳеч бўлмаса шу кунингда тинчлигингга нелар даркор эканини билсанг эди! Бироқ ҳозир бу кўзларингдан яширингандир.
43. Бошингга шундай кунлар тушадики, душманларинг атрофингга девор тортиб, чор тарафдан қуршаганча сиқувга оладилар.
44. Сени ер билан яксон қилиб, кўксингдаги фарзандларингни қирғин қиладилар. Илоҳий йўқлаш вақт-соатини билмаганинг учун, кулингни кўкка совурадилар.
45. Исо маъбадга кириб, ичкарида олди-сотди қилаётганларни қувиб чиқара бошлади.
46. Уларга шундай деди: – Тавротда: «Менинг уйим ибодат уйи бўлгай», – деб ёзилган. Сизлар эса Худо уйини қароқчилар уясига айлантириб юборибсизлар!
47. Исо ҳар кун маъбадда таълим берадиган бўлди. Олий руҳонийлар, уламолар ва халқ оқсоқоллари эса Уни ҳалок қилиш пайига тушдилар.
48. Лекин бунинг чорасини топмадилар, негаки бутун халқ Исони жону дили билан тинглар эди.

1. Ўша кунларнинг бирида Исо маъбадда таълим бериб, халққа Хушхабарни баён этар эди. Олий руҳонийлар ва уламолар эса оқсоқоллар билан бирга келиб,
2. Исога савол беришди: – Бизларга айт-чи, Сен бу ишларни қандай ҳуқуқ билан қиляпсан? Буларни қилиш учун Сенга ким ваколат берган?
3. Исо уларга шундай жавоб берди: – Мен ҳам сизларга бир савол берайин, Менга айтинглар:
4. Яҳё пайғамбар одамларни сувда тавба қилдириш учун кимдан ваколат олган эди? Худоданми, инсонданми?
5. Улар эса ўзаро мулоҳаза юритдилар: «Агар Худодан десак, У: „Нега Яҳёга ишонмадингизлар?“ – дейди.
6. Агар инсондан десак, бутун халқ бизни тошбўрон қилади, чунки халқ Яҳёнинг пайғамбарлигига қатъий ишонади».
7. Ниҳоят Исога жавобан: – Қаерданлигини билмаймиз, – дедилар.
8. Исо уларга: – Ундай бўлса, Мен ҳам бу ишларни қайси ваколат билан қилаётганимни сизга айтмайман, – деди.
9. Исо сўзини давом эттириб, халққа ушбу масални айтиб берди: «Бир одам узумзор яратиб, уни боғбонларга ижарага бериб, ўзи узоқ вақтга бошқа мамлакатга кетибди.
10. Ҳосил чоғи узумзор маҳсулидан унга беришлари учун боғбонлар олдига бир хизматкорини юборибди. Лекин боғбонлар уни уриб, қуруқ қайтаришибди.
11. Узумзор эгаси яна бир хизматкорини юборибди. Уни ҳам уриб, ҳақорат қилиб, қуруқ қайтариб юборишибди.
12. Яна учинчисини юборганда, уни ҳам ярадор қилиб, қувиб чиқаришибди.
13. Шунда узумзор эгаси: – Нима қилсам экан? Севикли ўғлимни юбора қолай. Балки уни кўриб, инсофга келишар, – дебди.
14. Аммо боғбонлар унинг ўғлини кўришлари билан ўзаро муҳокамага тушиб: – Бу меросхўр-ку! Уни ўлдирамиз, мероси бизга қолади, – дейишибди-да,
15. ўғлини узумзордан ташқарига ҳайдаб, ўлдиришибди. Начора, узумзор эгаси уларни нима ҳам қиларди?
16. У келиб бояги боғбонларни йўқ қилади, узумзорни эса бошқаларга топширади». Буни эшитганлар: – Худо кўрсатмасин! – деб юборишди.
17. Исо эса уларга тикилиб, шундай деди: – У ҳолда, Забурдаги: «Бинокорлар кераксиз деб ташлаган тош Нақ бинонинг пештоқидан ўрин олди», – деган оят нимани ифодалайди?
18. Кимки бу тошга йиқилса, парчаланиб кетади. Тош кимнинг устига тушса, уни эзиб юборади.
19. Исо бу масални уларга қарата айтганини олий руҳонийлар билан уламолар пайқаб, шу онда Унга қўл узатмоқчи бўлдилар, лекин халқдан ҳайиқдилар.
20. Исони зимдан кузатиб, Унинг олдига ўзларини мўмин-қобил кишилардек кўрсатувчи исковучларни юбордилар. Айтадиган бирон ножўя сўзи учун Уни тузоққа илинтириш ва шу йўсин ҳокимнинг қўли ва ҳукмига топшириш ниятлари бор эди.
21. Улар Исодан сўрадилар: – Устоз! Биз биламизки, Сен ҳақиқатгўйсан, тўғри таълим берасан, ҳеч кимга юз-хотир қилмасдан Худонинг ҳақиқий йўлини ўргатмоқдасан.
22. Бизга айт-чи, Қайсарга қарамлик солиғи тўлашимиз динга мувофиқми, йўқми?
23. Исо уларнинг маккорлигини англаб: – [Нега Мени синаб кўрмоқчисизлар?]
24. Қани, Менга бир динор кўрсатинглар! Бу тангадаги сурат ва ёзув кимники? – деди. – Қайсарники, – жавоб берди улар.
25. Исо: – Ундай бўлса, Қайсарнинг ҳақини Қайсарга, Худонинг ҳақини Худога беринглар, – деди.
26. Шундай қилиб, халқ олдида айтган биронта сўзи учун ҳам Исони тузоққа туширолмадилар. Унинг жавобидан ҳайрон бўлиб, лол қолдилар.
27. Ўшанда қайта тирилиш бўлишини инкор этадиган саддуқийлардан баъзилари келиб, Исога савол бердилар:
28. – Эй Устоз! Мусо пайғамбаримиз шундай ёзиб қолдирган: «Агар хотини бор одам фарзандсиз қазо қилса, укаси унинг хотинини олиб, ўз акасига авлод тикласин».
29. Хўш, етти ака-ука бор эди. Биринчиси уйланиб, боласиз ўтиб кетди.
30. Иккинчиси ҳам ўша хотинни олиб, ўлди.
31. Шунингдек, учинчиси ҳам, ҳатто еттинчисигача ҳаммаси ҳам ўша хотинни олиб, фарзанд кўрмай ўлиб кетдилар.
32. Ҳаммасидан кейин хотин ҳам ўлди.
33. Хўш, қиёматда у қайси бирининг хотини бўлади экан? Чунки у еттовига ҳам хотинлик қилган эди-ку.
34. Исо уларга жавобан деди: – Бу дунёнинг болалари уйланадилар ва эрга тегадилар.
35. Лекин у дунёга кетганлар ҳамда тирилишга сазовор бўлганлар уйланмайдилар ҳам, эрга тегмайдилар ҳам.
36. Улар энди ўлим кўрмайдилар. Улар фаришталар билан тенг бўлиб, қиёмат аҳли сифатида Худонинг болалари бўладилар.
37. Мусо пайғамбарнинг ўзи ҳам ёнаётган бута тўғрисидаги оятда Худовандни «Иброҳимнинг Худоси, Исҳоқнинг Худоси ва Ёқубнинг Худоси» деб атаб, ўликларнинг тирилишига ишора қилган эди.
38. Зотан Худо ўликларнинг эмас, тирикларнинг Худосидир. Унга нисбатан ҳамма тирикдир.
39. Шунда уламолардан баъзилари: – Устоз, Сен яхши сўзладинг, – дедилар.
40. Ва Исодан яна бирон гап сўрашга ботинолмадилар.
41. Исо уларга деди: «Нега Масиҳни Довуднинг ўғли дейишади?
42. Мана, Довуднинг ўзи Забур китобида нима деган:
43. „Худованд менинг Раббимга айтди: Ёвларингни оёқларинг остига йиқитмагунимча, Сен Менинг ўнг томонимда ўлтириб тургин“.
44. Демак, Довуд Масиҳни Раббим деб атаган бўлса, қандай қилиб Масиҳ Довуднинг ўғли бўлади?»
45. Бутун халойиқ тинглаб турганда, Исо ўз шогирдларига бурилиб деди:
46. «Узун кийимлар кийиб юришни ва халқ йиғинларида алик олишни севадиган, ибодатхоналарда юқори ўринни олиш ва зиёфатларда тўрда ўтиришни яхши кўрадиган уламолардан эҳтиёт бўлинглар!
47. Улар беваларнинг уй-жойларини шилиб, хўжа кўрсинга узоқ дуо ўқийдилар. Ана бундайлар оғирроқ жазога мубтало бўлғусидир».

1. Исо маъбаднинг садақа қутисига назар солиб, хайр-эҳсон ташлаб турган бой одамларни кўрди.
2. Шунингдек, икки тийин ташлаган бир камбағал бева аёлни ҳам кўрди.
3. Шунда Исо деди: «Сизларга чинини айтайин, бу камбағал бева ҳаммадан кўпроқ эҳсон берди.
4. Чунки буларнинг бариси ўзларининг ортиқча пулларидан худойи қилди. Аммо бу аёл камчилигига қарамасдан, ўзининг бор-йўғини ташлади».
5. Баъзи кишилар маъбаднинг нақадар гўзал тошлар ва бахшидалар билан безатилгани тўғрисида сўзлашар эдилар. Исо эса деди:
6. – Шундай кунлар келадики, сиз шу ерда кўриб турган бинолардан бирор ғишт бутун қолмайди, ҳаммаси вайрон бўлади.
7. Улар Исодан сўрадилар: – Устоз, бу ишлар қачон юз беради? Буларнинг содир бўлажагини қандай аломатдан билмоқ мумкин?
8. Исо деди: – Йўлдан озмаслик учун эҳтиёт бўлинглар! Зеро кўплар «Бу Менман» ва «Вақт яқин», деб Менинг номим остида келадилар. Уларнинг орқасидан борманглар.
9. Уруш ва исёнлардан дарак топганда чўчиманглар. Чунки булар аввалдан бўлиб ўтиши керак, лекин дарҳол сўнгги ниҳоя келмайди.
10. Кейин Исо давом этиб уларга деди: «Халқ халққа қарши, подшоҳлик подшоҳликка қарши кўтарилади.
11. Айрим жойларда шиддатли зилзилалар, қаҳатчиликлар, ўлатлар бўлади. Ваҳимали ҳодисалар содир бўлиб, осмонда ажиб ғаройиботлар юз беради.
12. Лекин буларнинг ҳаммасидан бурун сизларни исканжага олиб, қувғин қиладилар, диний ҳайъатларга топшириб, зиндонларга ташлайдилар. Менинг номим туфайли сизларни подшоҳлар ва ҳокимлар олдига олиб борадилар.
13. Шунда сиз фурсатдан фойдаланиб, Мен ҳақда шоҳидлик қиласизлар.
14. Ўзимизни қандай ҳимоя қиламиз, деб олдиндан қайғурмасликни юрагингизга тугиб олинглар.
15. Чунки Мен сизларни оғзи ботир қилиб, шундай ҳикмат бераманки, сизларга қарши чиққанлардан бирортаси ҳам фикрингизни инкор этолмай, гапсиз-сўзсиз қоладилар.
16. Ҳатто ота-она, ака-ука, қариндош-уруғ, ёр-биродарларингиз сизни тутиб беришади, баъзиларингизни эса ўлимга топширишади.
17. Менинг номим туфайли ҳамма сиздан нафратланади.
18. Бироқ бошингиздан бир тола соч ҳам нобуд бўлмайди.
19. Сабр-бардош билан жонингизни сақлаб қоласиз».
20. «Қуддусни қўшинлар қуршаб олганини кўрганда билингки, шаҳарнинг хароб бўлиш вақти яқинлашган.
21. Ўшанда Яҳудияда бўлганлар тоғларга қочсин, шаҳарнинг ичида бўлганлар ундан чиқсин, атроф-теваракда бўлганлар шаҳарга асло кирмасин.
22. Чунки бу кунлар – барча оятлар бажо бўлғуси интиқом кунлари бўлади.
23. У кунларда ҳомиладор ва эмизувчи аёлларнинг ҳолига вой! Чунки ер юзини катта мусибат чулғаб олиб, бу халқнинг бошига қаҳр-ғазаб ёғади.
24. Улар қилич дамидан ўтказилиб, барча элларга асир қилиб олиб кетиладилар. Ёт халқларнинг даврони тугамагунча, Қуддус ёт халқлар томонидан оёқ ости қилинади».
25. «Қуёш, ой ва юлдузларда ажойиб аломатлар пайдо бўлади. Денгиз шовуллаб-жўшиб тўлқинланган сари, ер юзидаги халқлар эсанкираб, маъюсликка тушадилар.
26. Одамлар жаҳонга келаётган мусибатларни кутиб, қўрқувдан адо бўладилар. Чунки ўшанда самовий кучлар ларзага келади.
27. Ниҳоят, булут ичида, буюк қудрат ва улуғворлик ила келаётган Инсон Ўғлини кўрадилар.
28. Бу воқеалар рўй бера бошлаганда, энди халос бўлиш вақт-соатингиз яқинлашганини билиб, қоматингизни ғоз тутиб бош кўтаринглар».
29. Исо уларга бир масални айтиб берди: «Анжир дарахтига ва дарахтнинг бошқа турларига қаранглар:
30. улар япроқ ёзаётганини кўриб, ёз келиб қолганини ўзингиз ҳам англайсиз.
31. Худди шунга ўхшаб, бояги ишларнинг содир бўлаётганини кўрганингизда билингки, Худонинг Шоҳлиги жуда яқиндир.
32. Сизларга чинини айтайин, бу насл ўтмасданоқ, буларнинг ҳаммаси содир бўлажак.
33. Еру осмон битар, лекин Менинг сўзларим битмас.
34. Ўзингизни эҳтиёт қилинг! Айш қилиб, кайф суриб, ҳаётнинг ташвишлари остида бўғилиб, юракларингизни ёғ босмасин, тағин у кун ногаҳон бошга тушиб сизни тўрга илинтирмасин!
35. Чунки у кун ер юзида яшовчи ҳар бир кишини босиб олажак.
36. Шу сабабдан доим ҳушёр бўлинглар. Юз бергувчи бу мусибатлардан омон қолишга куч топиб, Инсон Ўғли олдида туришга муносиб бўлмоқ учун доимо ибодат қилинглар».
37. Исо кундузи маъбадда таълим берар, тунларини эса шаҳардан чиқиб, Зайтун тоғида ўтказар эди.
38. Барча халқ Исони тингламоқ учун эрталабдан маъбадга, Унинг ҳузурига оқиб келар эди.

1. Хамиртурушсиз нон ёпиладиган Фисиҳ байрами яқинлашаётган эди.
2. Олий руҳонийлар билан уламолар халқдан қўрқиб, Исони орадан кўтариш чорасини излардилар.
3. Шунда ўн икки ҳаворийдан бири – Яҳудо Ишқариётнинг ичига шайтон кириб олди.
4. Яҳудо бориб, олий руҳонийлар ва маъбад миршаббошилари билан Исони қандай қўлга тушириш тўғрисида маслаҳатлашиб олди.
5. Улар севиниб, унга пул беришга аҳд қилдилар.
6. Яҳудо бунга розилик берди ва Исони халқ кўзидан яширинча уларнинг қўлига тутиб бериш учун қулай пайт излайдиган бўлди.
7. Хамиртурушсиз нон ейиладиган ва қурбонлик қўзи сўйиладиган Фисиҳ байрамининг қутлуғ куни келди.
8. Исо Бутрус билан Юҳаннони юбориб: – Боринглар, Фисиҳ байрами таомини ейишимиз учун тайёргарлик кўринглар, – деди.
9. Улар Исодан сўради: – Қаерда тайёрлашимизни буюрасан?
10. Исо уларга деди: – Хўш, шаҳарга киришингизда кўзада сув кўтариб кетаётган бир одам учрайди. Ортидан у кирадиган уйга эргашиб киринг
11. ва уй эгасига шундай денглар: «Устоз сендан: Шогирдларим билан Фисиҳ байрам таомини ейдиган хона қаерда, деб сўраётир».
12. Шунда у сизга тўшалган катта болохонани кўрсатади. Ўша ерда ҳозирлик кўринглар.
13. Шогирдлар бориб, худди Исонинг айтганини топдилар ва Фисиҳ таомини тайёрлаб қўйдилар.
14. Зиёфат вақти етгач, Исо ўн иккала ҳаворий билан бирга дастурхон атрофида жой олди
15. ва уларга деди: – Мен азоб чекмасимдан аввал бу Фисиҳ таомини сизлар билан бирга ейишни жуда ҳам орзу қилгандим.
16. Сизларга айтиб қўяй: бу таом Худо Шоҳлигида тўла маъносини топмагунча, Мен уни бошқа емайман.
17. Кейин Исо косани олиб, шукрона дуосини айтиб деди: – Буни олинглар, ўзаро бўлишинглар.
18. Сизларга айтиб қўяй: Худонинг Шоҳлиги амалга ошмагунча, Мен узум ичкилигини бошқа ичмайман.
19. Сўнгра нонни олди, шукрона дуосини айтиб синдирди ва шогирдларига бериб: – Бу сизлар учун фидо бўлаётган Менинг танамдир. Мени эслаб туриш учун шундай қилинглар, – деди.
20. Овқатланиб бўлишгач, Исо яна бир бор косани олиб, шундай деди: – Бу коса Худо одамзод ила тузган Янги Аҳдни билдиради. Бу аҳд Менинг сизлар учун тўкаётган қоним эвазига кучга киради.
21. Бироқ, Менга хиёнат қилувчининг қўли ҳам Мен билан бир дастурхонга чўзилмоқда.
22. Ҳа, Инсон Ўғли тақдирида бўлган йўлдан кетиб борадир. Аммо Унга хиёнат қилгучи кишининг ҳолига вой!
23. – Ким экан ичимизда бу ишни қиладиган? – дея ҳаворийлар ўзаро суриштира бошладилар.
24. Ҳаворийлар орасида, биздан ким энг буюк деб ҳисобланмоғи керак, деган масала ҳақида тортишув ҳам юз берди.
25. Исо уларга деди: «Эл-юрт подшоҳлари ўз халқлари устидан ҳукмронлик қиладилар. Элни бошқарувчилар олиҳиммат деб олқишланадилар.
26. Сизлар эса бундай бўлманглар. Аксинча, ичингизда ким катта бўлса, энг кичикдай бўлсин. Ким раҳбар бўлса, хизматкордек бўлсин.
27. Қай бири улуғдир – дастурхонга ўтирганми, ёки хизмат қилиб турганми? Дастурхонга ўтирган эмасми? Мен эса орангизда бамисоли хизматкордирман.
28. Синов чоғларимда Мен билан бирга дош берганлар сизлар бўлдингиз.
29. Шу сабабдан, Отам Менга васият қилгани каби, Мен ҳам сизга Шоҳликни васият қиламан.
30. Сиз Менинг Шоҳлигим дастурхонида ўтириб еб-ичасизлар, тахтларга ўтириб, Исроилнинг ўн икки қабиласи устидан ҳукмронлик қиласизлар».
31. Раббимиз Исо яна деди: – Симун, Симун! Мана, шайтон сизларни буғдой каби ғалвирдан ўтказишга изн сўради.
32. Бироқ Мен, имондан тоймагил, дея сен учун ибодат қилдим. Сен бир кун қайтиб келганингда, биродарларинг имонини мустаҳкамла.
33. Симун Исога жавобан: – Раббий! Мен Сен билан зиндонга ҳам, ўлимга ҳам боришга тайёрман! – деди.
34. Исо деди: – Сенга шуни айтайин, Бутрус, бугун хўроз қичқирмасдан аввалоқ сен Мени танишдан уч марта тонасан.
35. Исо шогирдларига деди: – Мен сизларни ҳамёнсиз, тўрвасиз, чориқсиз юборганимда, бирон нарсада камчилигингиз бормиди? – Ҳеч нарсада! – жавоб берди улар.
36. Исо уларга шундай деди: – Бироқ энди кимнинг ҳамёни бўлса, ўзи билан олсин. Кимнинг тўрваси бўлса, ёнида кўтариб юрсин. Бўлмаса, кийимини сотиб қиличга алмаштирсин.
37. Сизларга айтиб қўяй: Тавротдаги «У жиноятчилар қаторида турди», – деган оят Менда амалга ошмоғи лозим. Чиндан ҳам, Мен тўғримда ёзилган барча оятлар бажо бўлмоқда.
38. Шогирдлар: – Раббий, ана бу ерда иккита қилич бор! – дейишди. – Бас! – деди Исо.
39. Исо у ердан жўнаб, одати бўйича Зайтун тоғига чиқиб кетди. Шогирдлари ҳам Унинг орқасидан кетдилар.
40. Бу ерга келганда, Исо уларга: – Васвасага тушмаслик учун ибодат қила туринглар, – деди.
41. Ўзи улардан бир тош отар масофача нари борди-да, тиз чўкиб ибодат қила бошлади:
42. – Эй Ота, кошки бу заққум косани Мендан ўтказиб юборсанг! Лекин Мен айтгандек эмас, Сен айтгандек бўлсин.
43. Шу орада осмондан бир фаришта Исога зоҳир бўлиб, Уни қувватлаб турди.
44. У жон илинжида янада ҳафсала билан ибодат қилди. Ундан чиққан тер эса ерга томаётган қон томчиларига ўхшар эди.
45. Ибодатдан туриб, Исо шогирдлари ёнига келди. Уларни қайғудан ухлаб ётган ҳолда кўрди.
46. Уларга: – Нега ухлаб ётибсизлар? Қани туринглар, васвасага тушмаслик учун ибодат қила туринглар, – деди.
47. Исо ҳали буларни гапириб бўлмасдан, бир оломон кўзга кўринди. Ўн икки ҳаворийдан Яҳудо исмлиси олдинда келаётиб, Исога яқинлашди-да, Уни ўпишга чоғланди. [Чунки у: «Мен кимни ўпсам, У Ўша кишидир», деб эшларига айтиб қўйган эди.]
48. Исо унга: – Яҳудо, сен Инсон Ўғлига ўпиш билан хиёнат қиляпсанми? – деди.
49. Исонинг ёнидагилар воқеа қаёққа йўналаётганини пайқаб: – Раббий, қилични ишга солайликми? – дейишди.
50. Улардан бири эса олий руҳонийнинг қаролини бир уриб, ўнг қулоғини узиб туширди.
51. Шунда Исо: – Қўйинглар, бас! – деди-да, қаролнинг қулоғига қўл тегизиб уни асл ҳолига қайтарди.
52. Сўнг Ўзига рўпара бўлган олий руҳонийлар, маъбад миршаббошилари ва оқсоқоллар томон қайрилиб, деди: – Сизлар худди қароқчининг пайига тушгандек қиличу таёқ билан Мени олгани келибсизлар!
53. Лекин ҳар куни сизлар билан бирга маъбадда бўлганимда Менга қўл тегизмадинглар. Бироқ энди замон сизники, энди зулумот ҳукмрон.
54. Исони ушлаб, бош олий руҳонийнинг уйига олиб бордилар. Бутрус эса узоқдан уларга эргашиб келди.
55. Ҳовлининг ўртасида олов ёқиб бирга ўтиришганда, Бутрус ҳам у кишиларнинг орасига ўтирди.
56. Бир оқсоч Бутруснинг олов ёнида ўтирганини кўриб, унга тикилиб қаради-да: – Бу одам ҳам У билан бирга бўлган! – деди.
57. Лекин Бутрус у аёлга: – Эй синглим, мен Уни танимайман! – деб инкор этди.
58. Бир оздан кейин бошқа бир одам Бутрусни кўриб: – Сен ҳам улардан бирисан-ку! – деди. Лекин Бутрус унга ҳам: – Эй биродар, мен улардан эмасман! – деди.
59. Бирон соат ўтгандан сўнг яна кимдир: – Ҳақиқатан бу одам ҳам У билан бирга бўлган, асли у ҳам жалилалик, – деди комил ишонч билан.
60. Лекин Бутрус: – Биродар, ўзи нима деяпсан? – деди унга ҳам. Шу заҳоти, у гапини тугатмасданоқ, хўроз қичқирди.
61. Раббимиз Исо Бутрусга қайрилиб, унга кўзини тикди. Шунда Бутрус Раббимизнинг унга: «Бугун хўроз қичқирмасдан, сен Мендан уч марта тонасан», – деган сўзини эслади.
62. Ва ташқарига чиқиб, аччиқ-аччиқ йиғлади.
63. Исони ушлаб турган одамлар эса Уни ҳақоратлаб ура бошладилар.
64. Унинг кўзларини боғлаб, юзига шапалоқлар тортиб: – Қани кароматингни кўрсат-чи, Сени ким уряпти экан? – деб сўрашди Ундан.
65. Яна анча куфр сўзлар билан Уни таҳқирладилар.
66. Тонг отгач, халқ оқсоқоллари ва олий руҳонийлар билан уламолар тўпланиб, Исони ўзларининг Олий Кенгаши ўтказилувчи машваратхоналарига келтирдилар.
67. – Сен Масиҳмисан? Бизларга очиғини айт! – дейишди Уни сўроқ қилиб. Исо уларга шундоқ деди: – Сизларга айтсам, ишонмайсизлар.
68. Сизларга савол берсам, жавоб бермайсиз, Мени озод ҳам қилмайсизлар.
69. Бироқ бундан буён Инсон Ўғли Қодир Тангрининг ўнг томонида ўлтиражак.
70. Шунда ҳамма бирданига: – Демак, Сен Худонинг Ўғлимисан? – деб сўрашди. – Ўша Мен эканимни ўзингиз айтдингизлар, – деди уларга Исо.
71. Шунда улар: – Бизга яна қандай гувоҳлик керак? Ўз оғзидан ўзимиз эшитдик, ахир! – дейишди.

1. Бутун Кенгаш аъзолари туриб, Исони Пилатнинг олдига келтирдилар.
2. Улар айбловни бошлаб: – Биз бу Одам халқимизни йўлдан оздираётганини аниқладик. У Қайсарга солиқ тўлашни ман этиб, Ўзини Ўзи Масиҳ, яъни подшоҳ деб айтмоқда, – дедилар.
3. Пилат Исодан: – Сен яҳудийларнинг Подшоҳимисан? – деб сўради. Исо унга жавоб бериб: – Ўзинг айтяпсан, – деди.
4. Пилат олий руҳонийларга ва халқ йиғинига хитобан: – Мен бу Одамда ҳеч қандай айб кўраётганим йўқ, – деди.
5. Лекин улар қаттиқ туриб: – Жалиладан тортиб шу ергача – бутун Яҳудия бўйлаб таълимотини ёйиб, халқни ғалаёнга солмоқда, – дедилар.
6. Пилат Жалила сўзини эшитгач: – Бу Одам жалилаликми? – деб сўради.
7. Исонинг Ҳирод ҳукумати доирасидан эканини билгач, Уни шу кунларда Қуддусда турган Ҳироднинг қошига юборди.
8. Ҳирод Исони кўриб жуда кайфи чоғ бўлди. Чунки У ҳақда хабардор бўлиб, анчадан бери Уни кўрмоқчи бўлган, У қилган бирон-бир мўъжизани ўз кўзи билан кўришни умид қилиб юрган эди.
9. Шундай қилиб, Унга анча саволлар берди. Бироқ Исо унга ҳеч бир жавоб қайтармади.
10. Атрофда турган олий руҳонийлар ва уламолар эса Уни шиддат билан қораладилар.
11. Ҳироднинг ўзи ҳам аскарлари билан бирга Исони камситиб масхара қилди-да, Унга шоҳона чопон кийдириб, Пилатнинг олдига қайтариб юборди.
12. Бу ҳодисадан аввал бир-бирига адоватда бўлган Ҳирод ва Пилат ўша куни дўстлашдилар.
13. Пилат эса олий руҳонийлар, бошлиқлар ва халқни бир ерга чақириб,
14. уларга деди: – Сизлар бу Одамни халқни йўлдан оздиришда айблаб олдимга олиб келдинглар. Аммо мен Уни ўз кўзларингиз олдида текшириб кўрсам-да, сизлар қўяётган айбларнинг биронтасини ҳам Ундан топмадим.
15. Мен Уни Ҳироднинг олдига юбордим, Ҳирод ҳам ҳеч нима тополмади. Хуллас, Унда ўлимга лойиқ бирор-бир айб топилмади.
16. Бинобарин, Уни бир калтаклаб бўшатиб юбораман.
17. [Пилат айни ҳар байрамда бир маҳбусни озод қилишига тўғри келар эди.]
18. Халойиқ эса бир оғиздан: – Унга ўлим! Бизларга Бараббани чиқариб юбор! – деб бақира кетишди.
19. Барабба эса шаҳарда юз берган исёнга аралашиб қотиллик қилганлигидан зиндонга ташланган эди.
20. Пилат Исони бўшатиб юбормоқчи бўлиб, яна бир бор халойиққа хитоб этди.
21. Лекин улар: – Уни хочга михлаб қўй! Хочга! – деб қичқирдилар.
22. Пилат учинчи марта уларга хитобан: – У ахир нима ёмонлик қилди? Мен Унда ўлимга лойиқ бирор-бир айб топганим йўқ. Шундай экан, мен Уни бир калтаклаб бўшатиб юборайин, – деди.
23. Бироқ улар овозлари борича қичқиришда давом этиб, Исони хочга михлашни қаттиқ туриб талаб қилдилар. Ниҳоят халойиқ ва олий руҳонийларнинг бақириқ-чақириқлари устун келди
24. ва Пилат уларнинг талабига кўнди.
25. Улар сўраб турган, исёнчилиги ва қотиллиги учун зиндонга солинган одамни озодликка чиқариб, Исони эса уларнинг ихтиёрига топширди.
26. Исони олиб чиқаётганларида, даладан келаётган Симун исмли киринеялик бир одамни ушлашди-да, Исонинг орқасидан кўтариб бориш учун хочни унга юклашди.
27. Жуда кўп халойиқ, жумладан Исога йиғи қилиб кўксига ураётган талай хотин-қизлар Унинг орқасидан эргашиб борди.
28. Исо уларга қараб: – Эй Қуддус қизлари! – деди. – Мен учун йиғламанглар, аксинча, ўзингиз ва болаларингиз учун йиғланглар.
29. Зеро шундай кунлар келадики: «Туғмаган аёллар, бепушт қоринлар, бола эмизмаган кўкраклар бахтлидир», – деб айтишади.
30. Ўшанда тоғларга: «Устимизга қуланг!», тепаликларга эса: «Бизни босиб қолинг!» – деб айтишади.
31. Ям-яшил оғочга бундай қилишса, қуриган оғочга не қилишар экан?
32. Исо билан бирга икки жиноятчини ҳам ўлимга олиб бордилар.
33. Бошсуяги деган жойга келганларида, Исони ҳамда ўнг ва сўл томонида иккала жиноятчини хочга михлаб қўйдилар.
34. Исо: – Эй Ота! Уларни кечиргин, улар нима қилаётганини билмайдилар, – дер эди. Аскарлар қуръа ташлаб, Исонинг кийимларини бўлиб ола бошладилар.
35. Халойиқ томоша қилиб турди. Улар билан бирга бошлиқлар ҳам Исонинг устидан ҳиринглашиб: – Бошқаларни қутқарар эди. Модомики У Худонинг арзандаси – Масиҳ экан, қани Ўзини Ўзи қутқарсин-чи! – дейишарди.
36. Аскарлар ҳам Унга сирка ичиргани яқинлашиб:
37. – Агар Сен яҳудийларнинг Подшоҳи бўлсанг, Ўз-ўзингни қутқар-чи! – дедилар истеҳзо билан.
38. Исонинг боши узра [юнон, лотин ва ибрий тилларида] «Яҳудийларнинг Подшоҳи будир» – деган ёзув бор эди.
39. Осилган жиноятчилардан бири: – Агар Сен Масиҳ бўлсанг, қани Ўзингни ва бизларни ҳам қутқар, – деб Исони куфр этди.
40. Иккинчиси эса унга таъна қилиб: – Сен ҳам айни жазога маҳкум бўлиб, Худодан қўрқмайсанми?
41. Мана бизлар қилмишимизга яраша одилона жазо олдик. У эса ҳеч қандай ёмонлик қилгани йўқ, – деди.
42. Кейин Исога: – Ё Раббий, Шоҳлигингга кирганингда мени эслагин! – деди.
43. Исо унга деди: – Сенга чиндан айтаманки, бугуннинг ўзида сен Мен билан бирга жаннатда бўласан.
44. Туш чамасида қуёш қорайиб, бутун ерни соат учгача давомли зулмат қоплади.
45. Маъбаддаги парда ўртасидан йиртилиб кетди.
46. Исо баланд овоз билан фарёд қилди: – Ота! Руҳимни Сенинг қўлларингга топширяпман. Шундай деди-да, жон таслим қилди.
47. Воқеани кўриб турган юзбоши Худони улуғлаб: – Ҳақиқатан ҳам, бу солиҳ Одам экан, – деди.
48. Томошага тўпланган бутун халойиқ содир бўлган воқеаларни кўриб, кўксига ура-ура қайтиб кетди.
49. Исони билганларнинг бари, шу жумладан, Жалиладан Унга эргашиб келган аёллар узоқда турганча, бу ҳодисотни кузатдилар.
50. Кенгаш аъзоларидан Юсуф исмли яхши ва солиҳ бир киши бор эди.
51. У яҳудийларнинг Ариматея шаҳридан бўлиб, Худо Шоҳлигига кўз тикиб юрар эди. У Кенгашнинг қарорида ҳам, ишида ҳам иштирок этмаган эди.
52. Юсуф Пилатнинг олдига бориб Исонинг жасадини сўради.
53. Сўнг Уни хочдан тушириб олиб кафанлади ва қояда ўйилган, ҳали ичига кимса қўйилмаган бир қабрга қўйди.
54. У кун жума бўлиб, дам олиш вақти бошланишига сал қолган эди.
55. Жалиладан Исо билан бирга келган аёллар ҳам эргашиб бориб, қабрни ва Жасад қандай қўйилганини кўрдилар.
56. Қайтиб келганларидан сўнг, атирлар ва хушбўй ёғлар тайёрладилар. Шанба куни эса илоҳий амр бўйича ором олдилар.

1. Якшанба куни эрта тонгда аёллар тайёрлаб қўйган атирларини олиб қабрга келдилар. [Улар билан бирга бошқа бир неча аёллар ҳам бор эди.]
2. Улар қабр оғзидаги тошни ағдарилган ҳолда кўрдилар.
3. Ичкарига кириб, Раббимиз Исо жасадини топмадилар.
4. Улар бундан гангиб турганда, бирдан олдиларида ялтироқ кийим кийган икки зот пайдо бўлди.
5. Аёллар ваҳимадан бошларини ерга эгиб туришди. У зотлар уларга: – Нега сиз тирикни ўликлар орасидан излаяпсизлар? – дейишди.
6. – У бу ерда йўқ, У қайтадан тирилиб кетди. Ҳали Жалилада эканидаёқ айтганларини эслангиз.
7. У сизга: «Инсон Ўғли гуноҳкор одамлар қўлига тутиб берилажак, хочга михланажак, учинчи куни эса қайтадан тирилажак», – деган эди-ку.
8. Аёллар Исонинг бу сўзларини эсладилар.
9. Қабрдан қайтиб бориб, бу ҳақда ўн бир ҳаворийга ва бўлак барчага маълум қилдилар.
10. Ҳаворийларга бу хабарни етказганлар – магдалалик Марям, Йўанна, Ёқубнинг онаси Марям ва улар билан бирга бўлган бошқа аёллар эди.
11. Бироқ бу сўзлар ҳаворийларга қуруқ гап туюлиб, аёлларга ишонмадилар.
12. Бутрус эса ўрнидан туриб, қабр томон югурди. Ичкарига энгашиб қараб, у ерда фақат кафаннинг ўзинигина кўрди. Юз берган воқеадан ҳайратга тушиб, ортига қайтди.
13. Худди шу куни шогирдлардан иккиси Қуддусдан бир тош узоқликдаги Ёммаус деган қишлоққа боришар эди.
14. Рўй берган бу ҳодисотлардан ўзаро гаплашиб кетдилар.
15. Ўзаро сўзлашиб ва баҳслашиб боришар экан, Исонинг Ўзи уларга яқинлашиб, ҳамроҳлик қилди.
16. Лекин уларнинг кўзлари Уни танимоққа ожиз эди.
17. Исо улардан: – Сизлар ўзаро нималар ҳақида тортишиб боряпсиз? Нега юзингиз ғамгин? – деб сўради.
18. Шогирдлардан Клеопа дегани Унга жавоб берди: – Наҳотки Қуддусга келганлар орасида шу кунларда бу ерда содир бўлган ҳодисалардан бир Ўзинг бехабар бўлсанг?
19. – Қайси ҳодисалар? – сўради Исо. – Худо ва бутун халқнинг олдида қудратли иши ва сўзи билан танилган носиралик Исо пайғамбар ҳақидаги ҳодисалар-да, – дейишди Унга.
20. – Бизнинг олий руҳонийлар билан бошлиқларимиз ўлим жазосини талаб қилиб, Уни хочга михлатдилар.
21. Биз Уни Исроилни халос қиладиган Нажоткор деб ўйлаб, умидвор бўлгандик. Бунинг устига-устак, бу ҳодисалар содир бўлганига бугун учинчи кун бўлдики,
22. бизнинг айрим аёлларимиз бизни ҳайратда қолдиришди. Улар эрта билан қабрга бориб,
23. Унинг жасадини тополмай келишди. Улар ҳатто: фаришталарни кўрдик, деб айтишди. Фаришталар уларга: «Исо тирик», – дейишибди.
24. Шунда орамиздан баъзи одамлар қабрга бориб, худди аёллар айтганларининг шоҳиди бўлишибди, Исонинг Ўзини эса кўришмабди.
25. Исо уларга: – Эй фаросатсизлар! Барча пайғамбар сўзларига ишончи суст одамлар!
26. Масиҳ Ўз улуғворлигига эришмоқ учун шу азобларни бошдан кечирмоғи керакмасмиди? – деди.
27. Шундай қилиб, Исо Мусо пайғамбардан тортиб, барча пайғамбар китобларида Ўзи ҳақида ёзилган оятларнинг ҳаммасини уларга тушунтира бошлади.
28. Ниҳоят, ўша бораётган қишлоққа яқинлашдилар. Исо Ўзини йўли давом этадиган қилиб кўрсатди.
29. Лекин улар Унга: – Биз билан бирга қол, чунки кун ботай деб қолди, энди кеч кира бошлади, – деб Уни қисташди. Исо улар билан бирга қолгани ичкарига кирди.
30. Улар билан бирга дастурхон ёнида ўтирганда, нонни олиб шукрона дуосини айтди ва нонни синдириб уларга берди.
31. Шундагина уларнинг кўзлари очилиб, Уни таниб қолишди. Бироқ Исо шу онда кўздан ғойиб бўлди.
32. Шогирдлар бир-бирига: – У йўлда биз билан гаплашиб, оятларни тушунтираётганида, кўнглимизга илиқлик югурмаганмиди, ахир! – дедилар.
33. Шу заҳоти ўринларидан туриб, Қуддусга қайтиб бордилар. Ўн бир ҳаворийни ва улар билан тўпланиб турганларни топдилар.
34. Улар келганларга: – Раббимиз ҳақиқатан тирилиб келган, У Симунга зоҳир бўлибди-ку, – дедилар.
35. Келганлар ҳам йўлдаги воқеаларни, Исо нонни синдираётганда Уни қандай таниб қолганликларини айтиб бердилар.
36. Улар ҳали бу хусусда сўзлашаётганда, Исонинг Ўзи ўрталарида зоҳир бўлди. – Сизларга тинчлик бўлсин! – деди.
37. Шогирдлар ўтакаси ёрилгандай бўлиб, арвоҳ кўряпмиз, деб ўйладилар.
38. Лекин Исо уларга деди: – Нега бунча ҳаяжонланмоқ? Нечун кўнглингизда бунча гумонлар туғиляпти?
39. Қўлларимга ва оёқларимга қаранглар, бу Менинг Ўзим. Мени ушлаб кўринглар. Менда кўриб турганингиздек арвоҳнинг эту устухони бўлмайди-ку, ахир!
40. Шундай деб, Исо қўл-оёқларини уларга кўрсатди.
41. Шогирдлар севинчидан таажжубланиб ҳали ишонмайин турганларида, Исо улардан сўради: – Бу ерда ейдиган бирон нарсангиз борми?
42. Улар Унга бир парча қовурилган балиқ [ва бир оз мумли асал] беришди.
43. Исо буни олиб, уларнинг кўзлари олдида еди.
44. Сўнгра уларга: – Мен ҳали сизлар билан бирга бўлганимда, Мен ҳақимда Мусо Қонунида, Пайғамбарлар ва Забур китобларида ҳамма ёзилганлар бажо келиши керак, деб айтган эдим-ку. Мана шу бўлиб-ўтганларга тўғри келади, – деди.
45. Кейин оятларни англамоқ учун шогирдларининг зеҳнини очиб юборди
46. ва уларга яна деди: – Мана шу ёзилганларга кўра, Масиҳ азоб чекиши ва учинчи куни эса қайта тирилиши керак эди.
47. Шунингдек, Қуддусдан бошлаб барча халқлар Унинг номи билан тавба-тазарруга чақирилмоғи ва гуноҳлари кечирилиши эълон қилинмоғи ҳам лозим.
48. Сизлар эса бу ишларга гувоҳ бўлажаксиз.
49. Энди Мен Отамнинг берган ваъдасини сизларга юбораман. Аммо юқоридан бу қудратни олмагунингизча, Қуддус шаҳрида қола туринглар.
50. Кейин Исо шогирдларини шаҳардан ташқарига, Байтания яқинларигача олиб чиқди-да, қўлларини кўтариб уларни дуо қилди.
51. Дуо қилаётиб, улардан узоқлашганча осмонга кўтарилди.
52. Шогирдлар эса Унга сажда қилдилар ва катта севинч ила Қуддусга қайтиб бордилар.
53. Худога ҳамду санолар айтиб, доимо маъбадда бўлдилар. Омин.